Τα…άκρα, το κράτος και η συνειδητή παραπληροφόρηση στην… «ΑΥΓΗ»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Το να ακούς από «καθα­ρό­αι­μα» αστι­κά κόμ­μα­τα την ανα­πα­ρα­γω­γή σε διά­φο­ρες παραλ­λα­γές της περί­φη­μης θεω­ρί­ας των δύο «άκρων» δεν είναι κάτι περί­ερ­γο. Το να δια­βά­ζεις όμως τα ίδια (ή και χει­ρό­τε­ρα;) επι­χει­ρή­μα­τα στην ΑΥΓΗ σίγου­ρα προ­κα­λεί όχι μόνο κατά­πλη­ξη αλλά κυρί­ως θλί­ψη και οργή.

Ανα­φε­ρό­μα­στε στο άρθρο του Θάνου Παπα­δό­που­λου (15/7) με τίτλο : «Οι ακραί­ες ιδε­ο­λο­γί­ες ονει­ρεύ­ο­νται μεγά­λο, όχι ανε­πτυγ­μέ­νο κρά­τος». Θα ανα­φερ­θού­με σε ορι­σμέ­νες πλευ­ρές του ανα­φο­ρι­κά με το κρά­τος , μια και στο σύνο­λο του απο­τε­λεί στη ουσία ένα «μπα­ξέ» ανι­στό­ρη­των και κυρί­ως εμπα­θών- επι­φα­νεια­κών «ανα­λύ­σε­ων»

Ανα­φέ­ρει ανά­με­σα στ’ άλλα: « … Το μίσος που χωρί­ζει τις ιδε­ο­λο­γί­ες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αρι­στε­ράς δεν είναι μίσος πολι­τι­κό, ούτε ταξι­κό. Είναι μίσος θρη­σκευ­τι­κό. Προ­κύ­πτει μάλι­στα περισ­σό­τε­ρο από τις ομοιό­τη­τες και λιγό­τε­ρο από τις δια­φο­ρές τους. Οι ιδε­ο­λο­γί­ες τους στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι “κοσμι­κές” θρη­σκεί­ες. Οι παλιές θρη­σκεί­ες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρη­σκεί­ες του φασι­σμού και του στα­λι­νι­κού κομ­μου­νι­σμού είχαν στο κέντρο τους το κρά­τος. Πίστευαν φανα­τι­κά ότι τη δικαιο­σύ­νη και την ευτυ­χία που δεν μπό­ρε­σε να δώσει στους ανθρώ­πους ο… Θεός, μπο­ρεί να τις χαρί­σει απλό­χε­ρα το… κράτος!»

Και συνε­χί­ζει: «..Η Άκρα Αρι­στε­ρά υπο­κα­θι­στά τον Θεό στην ιδε­ο­λο­γία της με το κρά­τος που θα εφαρ­μό­σει την κοι­νω­νι­κή (ταξι­κή) δικαιο­σύ­νη. Το κρά­τος αυτό πρέ­πει να συγκε­ντρώ­νει όλους τους πόρους και τα αγα­θά της κοι­νω­νί­ας και μετά να τα κόβει σε ίσα μερί­δια και να τα μοι­ρά­ζει εξί­σου σε όλους. Φυσι­κά αυτή την απλοϊ­κή δικαιο­σύ­νη δεν κατόρ­θω­σαν να την εφαρ­μό­σουν ούτε στη στα­λι­νι­κή σοβιε­τι­κή αυτοκρατορία…»

Α. Ας θυμη­θού­με τι έλε­γαν οι κλασ­σι­κού του Μαρ­ξι­σμού (πιστεύ­ου­με ο αρθρο­γρά­φος κάτι να είχε δια­βά­σει στα νιά­τα του μια και συμ­με­τεί­χε στο λαϊ­κό κίνη­μα από νεα­ρός και μάλι­στα κυνη­γή­θη­κε για τις ιδέ­ες αυτές και τη δρά­ση του..)  για το κράτος

1. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ από το «Κρά­τος και επανάσταση»

«Με τη διδα­σκα­λία του Μαρξ συμ­βαί­νει σήμε­ρα ότι συνέ­βη­κε επα­νει­λημ­μέ­να στην ιστο­ρία με τις διδα­σκα­λί­ες των επα­να­στα­τών στο­χα­στών και αρχη­γών των κατα­πιε­ζό­με­νων τάξε­ων στην πάλη τους για την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Όσο ζού­σαν οι μεγά­λοι επα­να­στά­τες, οι τάξεις των κατα­πιε­στών τους κατα­δί­ω­καν συνε­χώς και αντι­με­τώ­πι­ζαν τη διδα­σκα­λία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσ­σα­σμέ­νο μίσος, με την πιο αχα­λί­νω­τη εκστρα­τεία ψευ­τιάς και συκο­φα­ντί­ας. Ύστε­ρα από το θάνα­το τους γίνο­νται προ­σπά­θειες να τους μετα­τρέ­ψουν σε άβλα­βα εικο­νί­σμα­τα, σα να λέμε, να τους αγιο­ποι­ή­σουν, να δώσουν κάποια δόξα στο όνο­μα τους για “παρη­γο­ριά” των κατα­πιε­ζό­με­νων τάξε­ων και για την απο­βλά­κω­ση τους, ευνου­χί­ζο­ντας το περιε­χό­με­νο της επα­να­στα­τι­κής διδα­σκα­λί­ας, στο­μώ­νο­ντας την επα­να­στα­τι­κή της αιχ­μή, εκχυ­δα­ΐ­ζο­ντας την. Με τέτοια “επε­ξερ­γα­σία” του μαρ­ξι­σμού συμ­φω­νά­νε σήμε­ρα η αστι­κή τάξη και οι οπορ­του­νι­στές μέσα στο εργα­τι­κό κίνη­μα. Λησμο­νούν, σβή­νουν, δια­στρε­βλώ­νουν την επα­να­στα­τι­κή πλευ­ρά της διδα­σκα­λί­ας, την επα­να­στα­τι­κή ψυχή της…»

2. Απο­σπά­σμα­τα από την ”Κατα­γω­γή της οικο­γέ­νειας, της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του κρά­τους”  του Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ

«…Το κρά­τος δεν είναι, λοι­πόν, σε καμία περί­πτω­ση μια δύνα­μη που επι­βλή­θη­κε στην κοι­νω­νία απ’ έξω. Το κρά­τος δεν είναι επί­σης η ‘πραγ­μα­το­ποί­η­ση της ηθι­κής ιδέ­ας, η ‘εικό­να και η πραγ­μα­το­ποί­η­ση του ορθού λόγου’, όπως ισχυ­ρί­ζε­ται ο Χέγκελ. Το κρά­τος είναι προ­ϊ­όν της κοι­νω­νί­ας σε ορι­σμέ­νη βαθ­μί­δα εξέ­λι­ξης. Είναι η ομο­λο­γία ότι η κοι­νω­νία αυτή μπερ­δεύ­τη­κε σε μία αξε­διά­λυ­τη αντί­φα­ση με τον ίδιο τον εαυ­τό της, ότι δια­σπά­στη­κε σε ασυμ­φι­λί­ω­τες αντι­θέ­σεις που είναι ανή­μπο­ρη να παρα­με­ρί­σει. Και για να μη φθεί­ρουν αυτές οι αντι­θέ­σεις, οι τάξεις με τα αντι­μα­χό­με­να οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα τον εαυ­τό τους και την κοι­νω­νία σ’ έναν άκαρ­πο αγώ­να, έγι­νε ανα­γκαία μια δύνα­μη που φαι­νο­με­νι­κά στέ­κε­ται πάνω από την κοι­νω­νία, για να μετριά­ζει τη σύγκρου­ση, για να την κρα­τά­ει μέσα στα όρια της ‘τάξης’. Και η δύνα­μη αυτή που βγή­κε από την κοι­νω­νία, αλλά που τοπο­θε­τή­θη­κε πάνω από αυτήν, που όλο και περισ­σό­τε­ρο απο­ξε­νώ­νε­ται από αυτήν, είναι το κράτος…»

3. Από το «ΑΝΤΙ-ΝΤΥΡΙΝΓΚ» του Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ

«Το προ­λε­τα­ριά­το παίρ­νει την κρα­τι­κή εξου­σία και μετα­τρέ­πει τα μέσα παρα­γω­γής πρώ­τα σε κρα­τι­κή ιδιο­κτη­σία. Έτσι όμως καταρ­γεί τον ίδιο τον εαυ­τό του σαν προ­λε­τα­ριά­το, έτσι καταρ­γεί όλες τις ταξι­κές δια­φο­ρές και ταξι­κές αντι­θέ­σεις και μαζί και το κρά­τος σαν κρά­τος… Όταν το κρά­τος γίνει επι­τέ­λους πραγ­μα­τι­κά εκπρό­σω­πος ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας, τότε θα κάνει μόνο του περιτ­τό τον εαυ­τό του. Από τη στιγ­μή που δε θα υπάρ­χει πια καμιά κοι­νω­νι­κή τάξη που να χρειά­ζε­ται να κρα­τιέ­ται σε κατα­πί­ε­ση, από τη στιγ­μή που μαζί με την ταξι­κή κυριαρ­χία, μαζί με τον αγώ­να για την ξεχω­ρι­στή ύπαρ­ξη, που οφεί­λε­ται στην ως τα τώρα αναρ­χία της παρα­γω­γής, θα παρα­με­ρι­στούν και οι συγκρού­σεις και τα έκτρο­πα που πηγά­ζουν απ’ αυτόν τον αγώ­να, από τη στιγ­μή αυτή δε θα υπάρ­χει τι να κατα­πιέ­ζε­ται, πράγ­μα που έκα­νε ανα­γκαία μιαν ιδιαί­τε­ρη δύνα­μη κατα­πί­ε­σης, το κρά­τος. Η πρώ­τη πρά­ξη με την οποία το κρά­τος προ­βάλ­λει πραγ­μα­τι­κά σαν εκπρό­σω­πος ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας — το πάρ­σι­μο στην κατο­χή του των μέσων παρα­γω­γής εξονό­ματος της κοι­νω­νί­ας — είναι ταυ­τό­χρο­να και η τελευ­ταία αυτο­τε­λής πρά­ξη του σαν κρά­τος. Η ανά­μει­ξη μιας κρα­τι­κής εξου­σί­ας στις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις γίνε­ται τότε περιτ­τή στον ένα τομέα ύστε­ρα από τον άλλο και από μόνη της απο­κοι­μιέ­ται. Στη θέση της δια­κυ­βέρ­νη­σης προ­σώ­πων μπαί­νει η δια­χεί­ρι­ση πραγ­μά­των και η διεύ­θυν­ση προ­τσές παρα­γω­γής. Το κρά­τος δεν «καταρ­γεί­ται», μα απο­νε­κρώ­νε­ται. Με βάση αυτά πρέ­πει να κρί­νου­με τη φρά­ση για το «ελεύ­θε­ρο λαϊ­κό κρά­τος», δηλ. τόσο από την άπο­ψη της προσω­ρινής προ­πα­γαν­δι­στι­κής δικαιο­λό­γη­σης της, όσο και από την άπο­ψη της ορι­στι­κής επι­στη­μο­νι­κής της ανε­πάρ­κειας. Με βάση αυτά πρέ­πει επί­σης να κρί­νου­με το αίτη­μα των λεγό­με­νων αναρ­χι­κών πώς «το κρά­τος πρέ­πει να καταρ­γη­θεί από τη μια μέρα στην άλλη» 

Τα παρα­πά­νω εκτε­νή απο­σπά­σμα­τα δεί­χνουν την θεω­ρη­τι­κή αντί­λη­ψη των κομ­μου­νι­στών για το κρά­τος, αλλά και τη βάση που στη­ρί­χτη­κε (με αδυ­να­μί­ες και λάθη φυσι­κά) η «έφο­δος προς τον ουρα­νό» η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και αλλού. Φυσι­κά το κρά­τος εκεί εξυ­πη­ρε­τού­σε την ολό­πλευ­ρη υλι­κή και πνευ­μα­τι­κή ανά­πτυ­ξη του λαού, προ­στά­τευε τις κατα­κτή­σεις αυτές από κάθε είδους εξω­τε­ρι­κή επι­βο­λή, ήταν σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση στο άλλο …άκρο (στον αντί­πο­δα καλ­λί­τε­ρα)  των όσων πρε­σβεύ­ει και σήμε­ρα ακό­μη στην πιο «ανε­πτυγ­μέ­νη χώρα» το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος. Και φυσι­κά δεν είχε καμία σχέ­ση με το αντί­στοι­χο «κρά­τος του Χίτλερ ή του Μουσολίνι» .

Β’ Τα πραγ­μα­τι­κά «άκρα»

Φυσι­κά σε κάθε ταξι­κή κοι­νω­νία (στην περί­πτω­σή μας στον καπι­τα­λι­σμό) υπάρ­χουν τα «κοι­νω­νι­κά άκρα». Δηλα­δή  υπάρ­χουν κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις, τάξεις, τα συμ­φέ­ρο­ντα των οποί­ων είναι εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τα. Σήμε­ρα εργα­τι­κή τάξη — αστι­κή τάξη. Στη δου­λο­κτη­τι­κή κοι­νω­νία  η τάξη των δου­λο­κτη­τών και η τάξη των δού­λων, στη φεου­δαρ­χι­κή η τάξη των φεου­δαρ­χών και η τάξη των δουλοπάροικων.

Πάνω στη βάση αυτή ανα­πτύσ­σο­νται και τα πολι­τι­κά κόμματα.

Έτσι για παρά­δειγ­μα το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα δεν είναι ιδε­ο­λο­γι­κό — πολι­τι­κό «αρι­στε­ρό άκρο» του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος. Είναι η ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή οργα­νω­μέ­νη πρω­το­πο­ρία της εργα­τι­κής τάξης, της κοι­νω­νι­κής δύνα­μης που απο­τε­λεί το φορέα της κοι­νω­νι­κής παρα­γω­γής, επο­μέ­νως και της κοι­νω­νι­κής προόδου.

Από την άλλη πλευ­ρά κόμ­μα­τα που να εξυ­πη­ρε­τού­ντα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης είναι πολ­λά… Η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία συνο­λι­κά παρα­δέ­χε­ται την ύπαρ­ξη τέτοιων δια­φο­ρο­ποι­ή­σε­ων, δίνο­ντάς τους ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κούς δια­χω­ρι­σμούς: άκρα δεξιά, δεξιά, κεντρο-δεξιά, κέντρο, κεντρο-αρι­στε­ρά κρύ­βο­ντας όμως τη θεμε­λια­κή, κοι­νή θέση τους: Την απο­δο­χή της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Και βέβαια υπάρ­χει  και η ναζι­στι­κή, η εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία, (που απο­τε­λεί μεί­ξη του εθνι­κι­σμού με μικρο­α­στι­κές σοσια­λι­στι­κές από­ψεις που τίπο­τα κοι­νό δεν έχουν με τη θεω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού κομ­μου­νι­σμού), αλλά και η ναζι­στι­κή πρα­κτι­κή που συνι­στούν «άκρον» της καπι­τα­λι­στι­κής αντί­δρα­σης που η ανθρω­πό­τη­τα πλή­ρω­σε με εκα­τομ­μύ­ρια θύματα…

Το συγκε­κρι­μέ­νο άρθρο ανα­πα­ρά­γει ωμά και χοντρο­κομ­μέ­να τη θεω­ρία των «δύο άκρων» προ­σπα­θώ­ντας ίσως να δικαιο­λο­γή­σει και την πορεία της κυβέρ­νη­σης προς «λιγό­τε­ρο κρά­τος» μέσω των παρα­πέ­ρα ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων , ξεπου­λή­μα­τος του (όπως κατη­γο­ρού­σε τους προη­γού­με­νους κυβερνώντες).

Από την πλευ­ρά μας για μία ακό­μη φορά να τονί­σου­με ότι η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία  για τα «δύο άκρα» έχει στό­χο της πρώ­τα και κύρια το χτύ­πη­μα του ΚΚΕ και του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος και ως τέτοια θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ακό­μη και αν προ­έρ­χε­ται από την ΑΥΓΗ ή «παλιούς αριστερούς»