Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Διαχρονικό είναι το φαινόμενο και στη χώρα μας των πολύμορφων απαγορεύσεων, λογοκρισίας και διώξεων συγγραφέων, εκδοτικών οίκων. Που έφταναν μέχρι το κάψιμό των βιβλίων ή το οδήγημα των συγγραφέων στις φυλακές και τις εξορίες. Και αυτό ανεξάρτητα αν υπήρχε «κοινοβουλευτική δημοκρατία» ή δικτατορία, γιατί «το κράτος έχει συνέχεια»…
Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά είχαν να κάνουν με τη σημαντική επίδραση της Λογοτεχνίας και γενικότερα του προοδευτικού βιβλίου στο κοινό κι η άμεση ή έμμεση αλλαγή που φέρνει στις συνειδήσεις.
Επομένως, όλοι οι θεσμικοί παράγοντες του αστικού κράτους θα ήθελαν π.χ τα λογοτεχνικά έργα και οι φορείς τους να εκφράζουν τις πάγιες αντιλήψεις, να συστρατεύονται με το ιδεολογικό-πολιτικό-ηθικό τους πρόταγμα (της αστικής τάξης δηλαδή) και φυσικά να μην αμφισβητούν το πολιτικό-οικονομικό-ιδεολογικό status quo
Τα έγγραφα που παρουσιάζουμε (ΓΑΚ Ν. Ημαθίας) είναι του 1962 και είναι αποκαλυπτικά των όσων βιβλίων- παρά το γεγονός ότι είχαν μπορέσει να κυκλοφορήσουν- χαρακτηριζόταν ως «αντεθνικά», ενώ εντύπωση προκαλεί και ο χαρακτηρισμός των εκδοτών τους, αλλά ακόμη και των τότε πλασιέ που τα διακινούσαν.
Πρόκειται για έγγραφα-καταστάσεις που συνόδευαν απόρρητο έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών προς τους τότε νομάρχες (16/5/1962) και το οποίο ανέφερε ότι πρόκειται «για κατάστασιν της ΚΥΠ δι’ ης επισημαίνονται βιβλία αντεθνικού περιεχομένου, ίνα τελήτε εν γνώσει».
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα
