Τα ιδανικά της ΕΠΟΝ σημαδεύουν το σήμερα βαδίζοντας στο αύριο

Πάνω από 70 είναι τα μικρά και μεγά­λα –μερι­κά από αυτά πρω­τό­τυ­πα, αφιε­ρώ­μα­τα του «Ατέ­χνως» στην Ενιαία Πανελ­λα­δι­κή Οργά­νω­ση Νέων, τη θρυ­λι­κή ΕΠΟΝ, τη –συνυ­φα­σμέ­νη με την ιστο­ρία του τόπου μας νεο­λαι­ί­στι­κη οργά­νω­ση που ιδρύ­θη­κε σαν σήμε­ρα πριν 78 χρό­νια (23 Φλε­βά­ρη 1943)

Τις προ­άλ­λες βρε­θή­κα­με εκεί  ‑Δου­κίσ­σης Πλα­κε­ντί­ας 3 & Γυθεί­ου στο σπί­τι ‑που πέρα­σε στην ιστο­ρία για­τί έγι­νε η ιδρυ­τι­κή συν­διά­σκε­ψη της ΕΠΟΝ, του δάσκα­λου Πανα­γή Δημη­τρά­του, (εκτε­λέ­στη­κε το 1944)
Ένα ακό­μη παρα­τη­μέ­νο από την πολι­τεία «δια­τη­ρη­τέο» μνη­μείο, μεγά­λης ιστο­ρι­κής μνήμης
Πάνε 35+ χρό­νια που –αφού κηρύ­χθη­κε δια­τη­ρη­τέο-ιστο­ρι­κό, παρα­χω­ρή­θη­κε για χρή­ση σε αντι­στα­σια­κές οργανώσεις.
Το 1988 το κτί­ριο απο­δό­θη­κε στον «Σύν­δε­σμο Φίλων του Μου­σεί­ου της ΕΠΟΝ» και έναν και­ρό ήταν ανοι­χτό καθη­με­ρι­νά, έρχο­νταν τα μέλη και ξενα­γού­σαν τους επι­σκέ­πτες… μέχρι που ο ένας μετά τον άλλον έφυ­γαν από τη ζωή – ο πρό­ε­δρος Φοί­βος Τσέ­κε­ρης το 2015.

Ξανα­φέρ­νου­με στη μνή­μη μας |>Φλε­βά­ρης 2003 – του Νίκου Καρα­ντη­νού<| το άκρως επί­και­ρο «τα ιδα­νι­κα της ΕΠΟΝ (σημα­δεύ­ουν το σήμε­ρα)»

ΜΕ βαθιά συγκί­νη­ση, εμείς, παλιοί ΕΠΟ­Νί­τες — μέλη της ΠΕΑΦΕ, απευ­θυ­νό­μα­στε σ’ όλους τους αγω­νι­στές της Εθνι­κής Αντί­στα­σης, σ’ όλο το λαό και τα νιά­τα της Ελλά­δας, στην πρω­το­πό­ρα ΚΝΕ, για να τιμή­σου­με επά­ξια τη θρυ­λι­κή ΕΠΟΝ.
ΧΡΟΝΙΑ και χρό­νια, οι αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις προ­σπά­θη­σαν, με κάθε τρό­πο, με τη φωτιά και το σίδε­ρο, να σβή­σουν από τις μνή­μες του λαού και της νεο­λαί­ας το μεγά­λο έργο, την τερά­στια ανα­γεν­νη­τι­κή προ­σφο­ρά που έχει δώσει η ΕΠΟΝ.

ΑΛΛΑ ήταν ποτέ δυνα­τό να ξεχα­στεί μια τέτοια προ­σφο­ρά, ένα ανε­ξί­τη­λο απο­τύ­πω­μα στη συνεί­δη­ση του λαού και της νέας γενιάς; Την απά­ντη­ση έδω­σε το ίδιο το κίνη­μα της νεο­λαί­ας, που, παρ’ όλες τις διώ­ξεις, τους κατα­τρεγ­μούς, βάδι­σε περή­φα­να στους μεγά­λους αγώ­νες που ακο­λού­θη­σαν. Βαδί­ζει στους αγώ­νες του σήμερα.
ΣΗΜΕΡΑ, τα ορά­μα­τά της για ελευ­θε­ρία, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, δημο­κρα­τία, πρό­ο­δο και ειρή­νη εξα­κο­λου­θούν να παρα­μέ­νουν, όσο ποτέ άλλο­τε, επί­και­ρα. Είναι ελπι­δο­φό­ρο πως οι νέοι όλο και περισ­σό­τε­ρο και με μεγα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή μελε­τούν την αγω­νι­στι­κή πεί­ρα της ΕΠΟΝ, τις κατα­κτή­σεις και τα διδάγ­μα­τά της.
ΚΙ ΑΥΤΟ, για­τί η ΕΠΟΝ συνάρ­πα­σε, οργά­νω­σε και ξεσή­κω­σε τα νιά­τα του και­ρού της ενά­ντια στους ξένους κατα­κτη­τές κι οδή­γη­σε τους νέους σε πρω­το­φα­νείς πρά­ξεις ηρω­ι­σμού κι αυτο­θυ­σί­ας. Ενω­σε τα νιά­τα της Ελλά­δας. Με την πρω­το­βου­λία της ΟΚΝΕ και τη συμ­με­το­χή κι άλλων προ­ο­δευ­τι­κών οργα­νώ­σε­ων, κατορ­θώ­θη­κε να γίνει πρά­ξη ο πόθος της νέας γενιάς για ενιαία, συσπει­ρω­μέ­νη δρά­ση κατά των ξένων κατα­κτη­τών. Καλ­λιέρ­γη­σε βαθιά το πνεύ­μα της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας, την αμε­τά­κλη­τη από­φα­ση να αγω­νι­στούν, για ν’ απαλ­λα­γεί η χώρα μας από τους ιμπε­ρια­λι­στές, τους περι­βό­η­τους «προ­στά­τες»…

Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ — Η ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ)

Μου­σείο ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης — Καισαριανή

Η ΕΠΟΝ μπό­λια­σε τα νιά­τα με αισιο­δο­ξία κι απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, τα τρά­βη­ξε από το δρό­μο της μοι­ρο­λα­τρί­ας και της ανα­μο­νής και τα έφε­ρε στους δρό­μους του αγώ­να. Ανέ­βα­σε το αγω­νι­στι­κό πάθος της νεο­λαί­ας. Οι ΕΠΟ­Νί­τες κι οι ΕΠΟ­Νί­τισ­σες πήγαι­ναν στη μάχη τρα­γου­δώ­ντας. Το «Πολε­μά­με και τρα­γου­δά­με» δεν ήταν απλή συν­θη­μα­το­λο­γία, ήταν βεβαιω­μέ­νη αλή­θεια με αμέ­τρη­τες νέες ζωές. Η ΕΠΟΝ έκα­νε το νέο και τη νέα ισό­τι­μους, συμ­μέ­το­χους στην παλ­λαϊ­κή οικο­δό­μη­ση της νέας ζωής στις ελεύ­θε­ρες περιο­χές, παίρ­νο­ντας με ενθου­σια­σμό μέρος στην αυτο­διοί­κη­ση και σ’ όλες τις προ­σπά­θειες του ΕΑΜ για την ανοι­κο­δό­μη­ση της χώρας.
Η ΕΠΟΝ προ­σα­να­τό­λι­σε τη νέα γενιά στα ιδα­νι­κά της ειρή­νης, της προ­ό­δου και του σοσια­λι­σμού κι ανέ­πτυ­ξε το πνεύ­μα του διε­θνι­σμού και της αδελ­φι­κής συνερ­γα­σί­ας και αλλη­λεγ­γύ­ης με τις νεο­λαί­ες όλου του κόσμου.
ΚΑΙ ΠΑΝΩ απ’ όλα, η ΕΠΟΝ, μέσα στο καμί­νι του σκλη­ρού εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να, σφυ­ρη­λά­τη­σε ένα νέο τύπο ανθρώ­που: Τον άνθρω­πο της Εθνι­κής Αντί­στα­σης, που στά­θη­κε μαχη­τής και χτί­στης μαζί μιας νέας ζωής, αντά­ξιος του πραγ­μα­τι­κού ηθι­κού και κοι­νω­νι­κού ύψους του ανθρώπου.

ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙΣ στην ΕΠΟΝ σήμε­ρα, μια τέτοια μέρα, να θυμί­ζεις και να μετράς αυτήν τη μεγά­λη ώρα της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης, δεν είναι απλά μια επε­τεια­κή αναδρομή.
Στά­θη­κε κι έμει­νε της ζωής η πιο όμορ­φη, δυνα­τή κι ακρι­βή κατα­γρα­φή. Το αντι­στα­σια­κό, αντι­φα­σι­στι­κό πνεύ­μα μένει, είναι και θα είναι για την πατρί­δα μας κλη­ρο­νο­μιά ατίμητη.
Προ­βάλ­λει μέσα σ’ όλη την ιστο­ρία μας σαν κάτι το μονα­δι­κό, το θαυ­μα­στό. Εχει πλά­τος και βάθος. Παρ’ όλες τις δοκι­μα­σί­ες και τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα, είναι πάντα η ζωο­γό­να φλέ­βα, που άρδευ­σε και αρδεύ­ει την εθνι­κή μας ζωή.
(…)
Χρό­νια ΕΠΟΝ.
Κι είναι πολ­λά, που ξάρ­γη­σαν να γίνουν με τα τόσα κυνη­γη­τά και τις διώξεις.
Είναι πολ­λά, που πρέ­πει να τα παλέ­ψου­με, αντά­μα με το λαό και τα νιά­τα.
Και πάνω απ’ όλα τον πόλε­μο, το φοβε­ρό αιμα­το­κύ­λι­σμα, που είναι έτοι­μοι να εξα­πο­λύ­σουν οι ιμπε­ρια­λι­στές Αμε­ρι­κά­νοι και οι υπο­τα­κτι­κοί τους.

Οδη­γη­τής, 6 Φλε­βά­ρη 1986 –μιλά­ει ο σ.φος Φώτης-Φοί­βος Τσέκερης

-Θυμά­σαι καμιά φορά που τα χρειάστηκες;
(Η ερώ­τη­ση μοιά­ζει αστεία όταν απευ­θύ­νε­ται σε έναν άνθρω­πο σαν το Φοί­βο Τσέ­κε­ρη που πέρα­σε από τη Γερ­μα­νι­κή Κομα­ντα­τού­ρα της οδού Κοραή, το φλε­γό­με­νο Πολυ­τε­χνείο του Δεκέμ­βρη και έπει­τα Μακρό­νη­σο, ανά­πη­ρος κιόλας).

-Ένα βρά­δυ μια ομά­δα Επο­νί­τες γρά­φα­με συν­θή­μα­τα στην οδό Μπό­τα­ση, κοντά στο Πολυ­τε­χνείο, θυμά­ται ο Φοί­βος Τσέ­κε­ρης, διοι­κη­τής της διμοι­ρί­ας του Πολυ­τε­χνεί­ου του λόχου Σπου­δα­στών που αργό­τε­ρα ονο­μά­στη­κε “Λόχος Λόρ­δος Μπάι­ρον”. Είμα­στε 5 ένο­πλοι ΕΛΑΣΙΤΕΣ μαζί με άλλους 5 Επο­νί­τες που έγρα­ψαν τα συν­θή­μα­τα. Ξαφ­νι­κά ένα Γερ­μα­νι­κό φορ­τη­γό γεμά­το με Γερ­μα­νούς φαντά­ρους μπή­κε στην οδό Μπό­τα­ση. Είχα­νε βαριά όπλα και εμείς έπρε­πε να τους αντι­με­τω­πί­σου­με με πιστό­λια και χει­ρο­βομ­βί­δες. Καλύ­ψα­με τους άοπλους συντρό­φους μας και πυρο­βο­λώ­ντας συνε­χώς τους Γερ­μα­νούς προ­σπα­θή­σα­με να οπι­σθο­χω­ρή­σου­με από τον οδό Στουρ­νά­ρη και μετά από Μπου­μπου­λί­νας και από την οδό Τοσί­τσα να φτά­σου­με στο λόφο του Στρέφη.
Όμως στη γωνία Μπου­μπου­λί­νας και Τοσί­τσα ήταν το Υπουρ­γείο Εργα­σί­ας και οι χωρο­φύ­λα­κες φρου­ροί του Υπουρ­γεί­ου αρχί­σα­νε και αυτοί να μας πυρο­βο­λούν και έτσι βρε­θή­κα­με παγι­δευ­μέ­νοι μετα­ξύ δύο πυρών. Φοβη­θή­κα­με ότι δε θα γλι­τώ­σει κανέ­νας από μας. Τελι­κά απο­φα­σί­σα­με να ριχτού­με στους χωρο­φύ­λα­κες που ήταν και λιγό­τε­ροι. Επι­τε­θή­κα­με στους χωρο­φύ­λα­κες με φωνές για να τους τρο­μά­ξου­με και για να νομί­ζου­νε ότι είμα­στε πολλοί.

Περά­σα­με με μόνη απώ­λεια το ένα παπού­τσι μιας συντρό­φισ­σας. Στο λόφο του Στρέ­φη μπή­κα­με σ’ ένα σπί­τι απ’ αυτά που αφή­να­νε μισό­κλει­στη την πόρ­τα όταν άκου­γαν πυρο­βο­λι­σμούς για να προ­στα­τέ­ψουν τους κυνη­γη­μέ­νους Επο­νί­τες και εκεί βρή­κα­με και παπού­τσια για την κοπέ­λα και μέρος για να περά­σου­με την υπό­λοι­πη νύχτα.

Τέσ­σε­ρις μήνες πριν την απε­λευ­θέ­ρω­ση η Λεω­φό­ρος Αλε­ξάν­δρας χώρι­ζε την ελεύ­θε­ρη περιο­χή της Αθή­νας, Γκύ­ζη, Πολύ­γω­νο από την κατεχόμενη.
Στις απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες συνοι­κί­ες λει­τουρ­γού­σαν όλοι οι θεσμοί που λει­τουρ­γού­σαν στην ελεύ­θε­ρη Ελλά­δα δηλα­δή Λαϊ­κή δικαιο­σύ­νη, Λαϊ­κή παι­δεία κ.λπ. Ο ΕΛΑΣ εξα­σφά­λι­ζε την άμυ­να της περιο­χής. Οι Ιτα­λοί είχαν συν­θη­κο­λο­γή­σει και πολ­λοί περ­νού­σαν με τον οπλι­σμό τους στις γραμ­μές μας.
Τους θυμά­μαι αργό­τε­ρα στην απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας που τρα­γου­δού­σαν το επα­να­στα­τι­κό τρα­γού­δι “Μπα­ντιέ­ρα Ρόσα”…

78 χρό­νια από την ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ και τα ορά­μα­τα, για τα οποία εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ΕΠΟ­Νί­τες και ΕΠΟ­Νί­τισ­σες αγω­νί­στη­καν και πότι­σαν με το αίμα τους τη γη αυτού του τόπου, μένουν ακό­μη επί­και­ρα, ζωντα­νά και ανεκ­πλή­ρω­τα. Το έργο, που άφη­σε πίσω της η μαζι­κό­τε­ρη οργά­νω­ση νεο­λαί­ας μας, είναι χαραγ­μέ­νο βαθειά στο νεο­λαι­ί­στι­κο κίνη­μα, που αγω­νί­ζε­ται για έναν κόσμο χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Τα ορά­μα­τά της είναι σήμε­ρα ζωντα­νά στα μάτια των νέων ανθρώ­πων που έχουν πάρει τη σκυ­τά­λη των ΕΠΟΝιτών…

(αυτο)Διά­λυ­ση της ΟΚΝΕ
Στις 23 Φλε­βά­ρη 1943, με πρό­τα­ση της ΟΚΝΕ και με τη συμ­με­το­χή εκπρο­σώ­πων όλων των οργα­νώ­σε­ων νέων που συμ­με­τεί­χαν στο ΕΑΜ Νέων, καθώς και άλλων οργα­νώ­σε­ων, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η σύσκε­ψη εκεί­νη που κατέ­λη­ξε στην από­φα­ση ίδρυ­σης της ΕΠΟΝ. Ταυ­τό­χρο­να, απο­φα­σί­στη­κε η αυτο­διά­λυ­ση όλων των οργα­νώ­σε­ων που συμ­με­τεί­χαν στην ίδρυ­σή της.

Έτσι, η ίδρυση της ΕΠΟΝ συνδέθηκε με την αρνητική απόφαση αυτοδιάλυσης της ΟΚΝΕ, η οποία και σταμάτησε την αυτοτελή δράση της.

ΕΠΟ­Νί­τες –μετα­ξύ άλλων ο διε­θνής ποδο­σφαι­ρι­στής Δημή­τρης (Μίμης) Απο­στο­λό­που­λος, ο Ανδρέ­ας Μου­ρά­της διε­θνής επί­σης –μετέ­πει­τα αρχη­γός του Ολυ­μπια­κού και της εθνι­κής Ελλά­δας, ο Νίκος Γόδας, του Ολυ­μπια­κού, που εκτε­λέ­στη­κε στις 19 Νοέμ­βρη του 1948, ο Άγγε­λος Μεσ­σά­ρης, από τους σπου­δαιό­τε­ρους ποδο­σφαι­ρι­στές στην ιστο­ρία του Πανα­θη­ναϊ­κού, βασι­κό στέ­λε­χος και πρώ­τος σκό­ρερ της «χρυ­σής ομά­δας» του 1930 που στέ­φθη­κε πρω­τα­θλή­τρια αήτ­τη­τη –ξεκί­νη­σε από την ΟΚΝΕ, ο Σπύ­ρος Κοντού­λης ο Πάνος Αλε­ξάς κλπ.

Η ιστο­ρία της ΕΠΟΝ, είναι γεμά­τη χρυ­σές ‑βαμ­μέ­νες με αίμα, σελί­δες, αγώ­νων και θυσιών. Ιστο­ρία που, παρά τις διώ­ξεις, παρά τις επι­θέ­σεις που δέχτη­κε, από την ντό­πια και ξένη αντί­δρα­ση, δεν μπό­ρε­σαν να την εκτο­πί­σουν από τη συλ­λο­γι­κή συνεί­δη­ση της νέας γενιάς, στο διά­βα των χρό­νων. Οι μάχες που έδω­σαν οι ΕΠΟ­Νί­τες και οι ΕΠΟ­Νί­τισ­σες, δεν ήταν μόνο στα πεδία των μαχών, στο πλάι του ΕΛΑΣ. Ηταν κύρια μάχες για το κέρ­δι­σμα της νεο­λαί­ας και τη συστρά­τευ­σή της στις αγω­νι­στι­κές αξί­ες ζωής, που αντη­χούν μέχρι και σήμε­ρα στο πέρα­σμα των χρό­νων. Οι αγώ­νες της ΕΠΟΝ, τα ιδα­νι­κά της και οι θυσί­ες της, μετα­λα­μπα­δεύ­τη­καν γενιά με γενιά μέχρι και το σήμε­ρα…

12-Σεπ-1948 «αερο­πει­ρα­τεία» από 6 διω­κό­με­νους ΕΠΟ­Νί­τες Αλέ­ξαν­δρος Κου­φου­δά­κης (21 ετών), Δημή­τριος Κου­φου­δά­κης (23), Αχιλ­λέ­ας Κετιμ­λί­δης (19), Αντώ­νης Βογιά­ζος (18), Γιώρ­γος Κέλας (17), Σπύ­ρος Χελ­μιά­δης (18)
Στό­χος να περά­σουν μέσα από τη Γιου­γκο­σλα­βία στο μέτω­πο του Γράμ­μου και να ενω­θούν με τον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλάδος
Οι ΕΠΟ­Νί­τες δικά­σθη­καν ερή­μην από το Έκτα­κτο Στρα­το­δι­κείο Θεσ­σα­λο­νί­κης και κατα­δι­κά­σθη­καν σε θάνατο

Πανα­γιώ­της Μακρής              

✔️  Γνή­σιο τέκνο της ανά­γκης κι ώρι­μο τέκνο της οργής …
Γεν­νή­θη­κε στο Μπι­σχί­νι Ολυ­μπί­ας από αγρό­τες γονείς.
Από μαθη­τής μέλος της ΟΚΝΕ και δηλώ­νο­ντας και «άθε­ος».
Τελεί­ω­σε το παλιό Γυμνά­σιο, τη Σχο­λή Ραδιο­τη­λε­γρα­φη­τή με προ­ο­ρι­σμό το Εμπο­ρι­κό Ναυ­τι­κό, αλλά μετά την απο­φοί­τη­ση –με εντο­λή της οργά­νω­σης πέρα­σε στην Αερο­πο­ρία και σαν Ραδιο­τη­λε­γρα­φι­τής Ιπτά­με­νων παίρ­νει μέρος στον πόλε­μο του ’40 κατά των Ιτα­λών εισβο­λέ­ων. Έτυ­χε τιμη­τι­κών διακρίσεων.
Στις 23/4/41 η μοί­ρα του μετα­κι­νεί­ται στην Αίγυ­πτο. Ο ίδιος βρί­σκε­ται συνέ­χεια στην πρώ­τη γραμ­μή και συμ­με­τέ­χει ενερ­γά του αντι­φα­σι­στι­κού κινήματος.
Γίνε­ται ιδρυ­τι­κό μέλος της Αντι­φα­σι­στι­κής Οργά­νω­σης Αερο­πο­ρί­ας (Α.Ο.Α). Συμ­με­τέ­χει στις δημο­κρα­τι­κές εκδη­λώ­σεις των Ενό­πλων Δυνά­με­ων για εκδη­μο­κρα­τι­σμό τους και τη δημιουρ­γία δημο­κρα­τι­κού στρα­τού για την επι­κρά­τη­ση του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να του λαού για την εξα­σφά­λι­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της λαϊ­κής κυριαρχίας.
✔️  Οι Εγγλέ­ζοι δια­λύ­ουν τις Ένο­πλες δυνά­μεις και κλεί­νουν πάνω από 10.000 σε στρα­τό­πε­δα και φυλακές.
Στη Μέση Ανα­το­λή αγω­νί­ζε­ται  από τη Γραμ­μή της Αντι­φα­σι­στι­κής Πρωτοπορίας.
Επι­στρέ­φει στην Ελλά­δα το 1946 και εντάσ­σε­ται στο ΚΚΕ.
Εξο­ρί­ζε­ται το 1948 στην Ικα­ρία, Μακρό­νη­σο, Αν. Σπάρτη.
Αφή­νε­ται ελεύ­θε­ρος το 1961-γραμ­μα­τέ­ας της ΕΔΑ Και­σα­ρια­νής μέχρι το 1965.
🔻  Πανη­γυ­ρι­κά Δήμαρ­χος το 1964 με ποσο­στό 64%. Δύο φορές τέθη­κε σε αργία για την αγω­νι­στι­κή του στάση.
Στις 21 Απρ 67 συλ­λαμ­βά­νο­νται από τη Χού­ντα και εκτο­πί­ζε­ται στα Γιού­ρα-Λέρο μέχρι το τέλος του 1970. Το 1973 γίνε­ται ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος ΚΕ του ΚΚΕ μέχρι το 1986.
Μετά μετα­πο­λί­τευ­ση επα­νέρ­χε­ται σαν Δήμαρ­χος και το 1975–1978-1982–1986.
Διε­τέ­λε­σε και αντι­πρό­ε­δρος ΚΕΔΚΕ και ΤΕΔΚΝΑ, όταν άλλοι ήταν οι συσχε­τι­σμοί στην τοπι­κή Αυτοδιοίκηση.
Πήρε μέρος σε παγκό­σμιες Συν­δια­σκέ­ψεις, Μαδρί­τη, Ρώμη, Παρί­σι, Βιέν­νη, Βρυ­ξέλ­λες, Κύπρο κ.α. Δρα­στή­ριο μέλος του κινή­μα­τος και Διε­θνών Συν­δέ­σμων φιλίας.
Απο­χώ­ρη­σε από Δήμαρ­χος το 1990, ΟΧΙ όμως και από την ενερ­γό και κοι­νω­νι­κή δρά­ση στο ΚΚΕ.
🔻  «Έφυ­γε» από τη ζωή στις 26/7/2015, σε ηλι­κία 98 χρό­νων, όρι­σε με τη δια­θή­κη του μονα­δι­κό κλη­ρο­νό­μο του το ΚΚΕ
«Αφή­νω μονα­δι­κό κλη­ρο­νό­μο μου (…) το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας (ΚΚΕ), που από τις γραμ­μές του αγω­νί­στη­κα σε όλη μου τη ζωή, για να συνε­χί­σει τους αγώ­νες του».

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων