Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango …και παίρνω αυτά που ο νους μου απαγορεύει

Η ημέ­ρα του τάν­γκο (αυτό που στα ελλη­νι­κά μετα­φρά­ζου­με λαθε­μέ­να ταγκό, από τα γαλ­λι­κά που τονί­ζουν σχε­δόν τα πάντα στη λήγου­σα) el Día_del_TangoTango Day γιορ­τά­ζε­ται κάθε 11 Δεκεμ­βρί­ου και συμπί­πτει με την ημε­ρο­μη­νία γέν­νη­σης του «μύθου» Carlos Gardel πριν 131 χρό­νια (1890).

Η ημέ­ρα καθο­ρί­στη­κε με πρω­το­βου­λία του συν­θέ­τη και καλ­λι­τε­χνι­κού παρα­γω­γού, Ben Molar, με εξαι­ρε­τι­κή ανα­φο­ρά στο συν­θέ­τη μαέ­στρο και βιρ­τουό­ζο του βιο­λιού Julio De Caro, το 1899.

tango

Το tango απο­τε­λεί δημο­φι­λές –κυρί­ως στα μέρη του, είδος πολύ­πλο­κο που περι­λαμ­βά­νει χορό, μου­σι­κή, τρα­γού­δι, αφή­γη­ση, κίνη­ση, παντο­μί­μα και δράμα

Δεν έχου­με φυσι­κά ούτε την πρό­θε­ση, ούτε τα φόντα μέσα από αυτό το σημεί­ω­μα να κάνου­με ανά­λυ­ση για τον μυθι­κό αυτό είδος, για τον οποίο έχουν γρα­φεί χιλιά­δες τόμοι, συγ­γράμ­μα­τα, μελέ­τες και δια­τρι­βές σε όλες τις γλώσσες.

σημειώ­σου­με όμως ότι στα καθ’ ημάς είναι απο­νευ­ρω­μέ­νο από τις λαϊ­κές κοι­νω­νι­κές ανα­φο­ρές της ιστο­ρί­ας γέν­νη­σής του, (λού­μπεν προ­λε­τα­ριά­το) στις γει­το­νιές του Μπου­έ­νος Άιρες, στο Rio De La Plata, στο λιμά­νι στα μπαρ και στα πορ­νεία και λίγο νωρί­τε­ρα –γύρω στο 1880, στο Μοντε­βι­δέο της Ουρουγουάης.

Μαστρο­ποί και πόρ­νες, «Σου­ρα­μπά­για Τζό­νι» αλλά και εργα­τι­κή τάξη και μαζί μετα­νά­στες (αργε­ντί­νοι και ευρωπαίοι).

tangoΤο τάν­γκο, σύμ­φω­να με τον Ερνέ­στο Σάμπα­τοTango, discusion y clave (θεω­ρεί­ται μαζί με τον Xόρ­χε Λουίς Mπόρ­χες ο μεγα­λύ­τε­ρος Aργε­ντι­νός συγ­γρα­φέ­ας), είναι προ­ϊ­όν επι­μει­ξί­ας μου­σι­κών και χορών, που έφερ­ναν οι μετα­νά­στες από τις πατρί­δες τους, με έντο­νο το ερω­τι­κό στοι­χείο.

Είναι το τρα­γού­δι του μονα­χι­κού άνδρα, του porteño («πορτένιο»=κάτοικος Buenos Aires), που εκφρά­ζει την επι­θυ­μία και τη νοσταλ­γία του για μία γυναί­κα και σε πολ­λές περι­πτώ­σεις το ανι­κα­νο­ποί­η­το: «Στη ζωή μου είχα γκό­με­νες και γκό­με­νες, μα ποτέ μου μια γυναί­κα» λέει το δίστι­χο ενός τρα­γου­διού τάνγκο.

Χορός ενδο­στρε­φής και ενδο­σκο­πι­κός, ποτέ χαρω­πός: «Ο γερ­μα­νός πίνει μπί­ρα, μεθο­κο­πά­ει και χορεύ­ει αφε­λώς, ο «πορ­τέ­νιο» χορεύ­ει ένα τάν­γκο για να σκε­φθεί την τύχη του, που δεν του φέρ­θη­κε σωστά» -τύχη μπα­μπέ­σα και σκλη­ρή… λέει ο Sábato.

Μεγά­λη ώθη­ση στο τάν­γκο έδω­σε το bandoneón (μπα­ντο­νε­όν), που απο­τε­λεί το σήμα κατα­τε­θέν του. Είναι ένα είδος ακορ­ντε­όν που –κατα­σκευα­στι­κά, έφτα­σε από τη Γερ­μα­νία, με ήχο συναι­σθη­μα­τι­κό, βαθύ και δρα­μα­τι­κό, που εκφρά­ζει τέλεια τους καη­μούς του «πορ­τέ­νιο» και ο βιρ­τουό­ζος συν­θέ­της Άστορ Πια­τσό­λα (1921–1992) το χρη­σι­μο­ποί­η­σε σαν εργα­λείο που έκα­νε το μου­σι­κό είδος γνω­στό σε ένα κοι­νω­νι­κά ευρύ­τε­ρο κοινό.

Το πώς αυτό το «ευρύ» κοι­νό εισπράτ­τει το τάγκο, μπο­ρού­με να το αντι­λη­φθού­με, τόσο από τις εικό­νες κυριών με ολό­σω­μες τουα­λέ­τες, που χορεύ­ουν βαριε­στη­μέ­να με κιρι­λέ καβα­λιέ­ρους σε δεξιώ­σεις εκπρο­σώ­πων, όσο ίσως στην πλέ­ον χυδαία μορ­φή του σε δικούς μας γάμους στα γνω­στά «κτή­μα­τα», κάπου μετα­ξύ κλα­ρί­νου και σπα­σί­μα­τος πιά­των, αντί­λη­ψη που ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης είχε εκφρά­σει παρα­στα­τι­κά με το «βλα­χο­ντί­σκο και ρεμπε­το­ταν­γκό»

tango Χαρούλα Για ένα ταγκό 1η εκτέλεση

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά | άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Το «ιστο­ρι­κό» κομ­μά­τι της Χαρού­λας κυκλο­φό­ρη­σε το 1996 σε cd single (ήταν μάλι­στα σε σχή­μα καρ­διάς), και εκτός από τους στί­χους περιεί­χε –μαζί με ένα σύντο­μο ιστο­ρι­κό …και οδη­γί­ες εκμά­θη­σης. Ένα χρό­νο αργό­τε­ρα συμπε­ρι­λή­φθη­κε στο «Ένα φιλί του κόσμου», με ζωντα­νές ηχογραφήσεις.

Ταξί­δε­ψε σε πολ­λές χώρες μέσω συναυ­λιών της μεγά­λης μας τρα­γου­δί­στριας, αλλά και στον κινηματογράφο.

Ακου­γό­ταν στην ται­νία του Richard Linklater (Ρίτσαρντ Λιν­κλέι­τερ ‑το τελευ­ταίο μέρος της τρι­λο­γί­ας του) «Πριν τα Μεσά­νυ­χτα» με πρω­τα­γω­νι­στές τους Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελ­πί, η οποία γυρί­στη­κε στην Ελλά­δα 18 χρό­νια μετά την πρώ­τη τους συνά­ντη­ση σ την ται­νία Before Sunrise | «Πριν το Ξημέ­ρω­μα».

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango
κι ένα άγγιγ­μά σου κάτω από το τραπέζι
Αδιά­φο­ρα τρι­γύ­ρω μου να κοιτώ
Στο γυμνό λαι­μό μου το χέρι σου να παίζει

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομα­ντι­κές φιγού­ρες πάνω στην πίστα
Να παρα­με­ρί­ζουν όλοι από τη φωτιά
που θα στέλ­νει το κορ­μί μας στο πρί­μα βίστα

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που θα κάνει άνω κάτω την λογι­κή σου
θέλει τρέ­λα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου

Μια γυναί­κα ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρω­τας θεός να μας σημαδεύει
Να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρ­νω αυτά που ο νους ας απαγορεύει

Αδιά­φο­ρα τρι­γύ­ρω μου να κοι­τώ | Στο γυμνό λαι­μό μου το χέρι σου να παίζει» -
ℹ️  αυτό το σημείο «λογο­κρί­θη­κε» από την εται­ρία, καθώς ο αρχι­κός στί­χος ήταν … σόκινγκ –το χέρι βρι­σκό­ταν «χαμη­λό­τε­ρα».Carlos Gardel

Elchoclo – Το καλαμπόκι

Αυτό το μοτί­βο του οποί­ου ο τίτλος ανα­φέ­ρε­ται στο καλα­μπό­κι, που στη νότια Αμε­ρι­κή είναι γνω­στό ως «choclo», είναι ένα από τα πιο δημο­φι­λή κομ­μά­τια τάν­γκο μέρος της ιστο­ρί­ας αυτού του είδους.

Η σύν­θε­ση του “El choclo” απο­δί­δε­ται στον Ángel Villoldo και έκα­νε πρε­μιέ­ρα το 1903, αν και λέγε­ται ότι η μελω­δία δημιουρ­γή­θη­κε από τον Casimiro Alcorta πέντε χρό­νια νωρί­τε­ρα, και έγι­νε μέγι­στη επι­τυ­χία από την Ορχή­στρα Typica Los Reyes del Tango και –μετα­ξύ άλλων από την Tita Merello, Fuga y Misterio (Fuga =δια­φυ­γή, τρο­πή, από­δρα­ση) και μυστήριο

σσ |> Ο μεσαιω­νι­κός (14ος αι.) μου­σι­κός όρος φαί­νε­ται να κατά­γε­ται από τα γερ­μα­νι­κά, Fuge=ρωγμή, αρμός, κενό, αρμός) σαν σύν­θε­ση μίμη­σης (caccia ‑κυνή­γι στα ιτα­λι­κά – chace γαλ­λι­κή κλπ)

Αυτό το κομ­μά­τι –σχε­τι­κά πιο σύγ­χρο­νο δε λεί­πει από τη λίστα των καλύ­τε­ρων τάγκο στην ιστο­ρία, καθώς δημιουρ­γή­θη­κε από τον σημα­ντι­κό­τε­ρο συν­θέ­τη τάν­γκο στον κόσμο, τον Astor Piazzolla, ο οποί­ος ανέ­βα­σε σε νέα διά­στα­ση την ποιό­τη­τα των ήχων αυτού του μου­σι­κού είδους που αντα­να­κλά μέρος του πολι­τι­σμού της Αργε­ντι­νή αλλά και της Ουρουγουάης.

«Πήρε κεφάλι» –Por una cabeza

Το διά­ση­μο tango είναι ανα­γνω­ρι­σμέ­νο παγκο­σμί­ως και έχει ξεπε­ρά­σει τους κύκλους γενιών και γενιών με την ερμη­νεία δια­φο­ρε­τι­κών καλ­λι­τε­χνών, καθώς ο Carlos Gardel το συνέ­θε­σε στη Νέα Υόρ­κη το 1935 σε στί­χους του Alfredo Le Pera, συγκρί­νο­ντας μια έκφρα­ση ιππο­δρο­μιών με την τύχη κάποιων ρομα­ντι­κών σχέσεων.

«Πάρε κεφά­λι» | ακρι­βώς στη γραμ­μή τερ­μα­τι­σμού | (ευγε­νές που­λά­ρι) κι όταν με κοι­τάς φαί­νε­ται να λες | «μην ξεχνάς αδερ­φέ» …στο χάος μιας μέρας, αυτή την ερω­τι­κή και χαμο­γε­λα­στή γυναί­κα | που σου ορκί­ζε­ται την παντο­τι­νή αγά­πη …| Τι έχει σημα­σία να χάσω τον εαυ­τό μου | Χίλιες φορές τέτοια ζωή | Το φλο­γε­ρό στό­μα | Θέλω να φιλή­σω ξανά | …και να σβή­σω τη θλίψη

Cumparsita

Ένα άλλο διά­ση­μο τρα­γού­δι που κηρύ­χθη­κε άυλη πολι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά της ανθρω­πό­τη­τας από τον Οργα­νι­σμό των Ηνω­μέ­νων Εθνών για την Εκπαί­δευ­ση, την Επι­στή­μη και τον Πολι­τι­σμό (ΟΥΝΕΣΚΟ), είναι το Cumparsita, ένα τάν­γκο προ­έ­λευ­σης Ουρουγουάης.

Αν ήξε­ρες | αυτό ακό­μα μέσα στην ψυχή μου | Κρα­τάω …| αυτή την αγά­πη για σένα | αν ήξε­ρες μόνο, ότι δεν σε ξέχα­σα ποτέ | Και εσύ ολού­θε είσαι, της ζωής μου πια κομ­μά­τι | κι εκεί­να τα μάτια, που η χαρά μου ήταν τα ψάχνω γύρω μα να τα βρω δεν μπο­ρώ … Πες μου, percanta, τι σου έκανα;

Αυτό το μου­σι­κό κομ­μά­τι που δημιούρ­γη­σε ο συν­θέ­της Gerardo Matos, για να συνο­δεύ­σει το καρ­να­βά­λι στο τέλος του 1915, αργό­τε­ρα σε αρα­ντιαζ­μέ­ντο από τον Roberto Firpo. Ανα­κη­ρύ­χθη­κε το 1988 ως πολι­τι­στι­κός ύμνος της Ουρου­γουά­ης, που ερμή­νευ­σαν από τον Carlos Gardel, μέχρι και τον Julio Iglesias.

El día que me quieras | τη μέρα που μ’ αγάπησες

Ένα ακό­μη τρα­γού­δι του Carlos Gardel σε στί­χους του Alfredo Le Pera, σε μου­σι­κή προ­σαρ­μο­γή του Terig Tucci (ηχο­γρα­φή­θη­κε για πρώ­τη φορά στη Νέα Υόρ­κη στις 19-Μαρτ-1934).

Υπάρ­χουν πάνω από 200 εκδό­σεις του «El día que me quiero», μετα­ξύ των οποί­ων ξεχω­ρί­ζει η έκδο­ση του μεξι­κά­νου τρα­γου­δι­στή Luis Miguel.

Αυτό το μου­σι­κό κομ­μά­τι, ήταν επί­σης το θέμα ομώ­νυ­μης ται­νί­ας, σε σκη­νο­θε­σία του John Reinhardt.

Bésame mucho | Φίλα με πολύ (συνεχώς)

Διά­ση­μο και διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­νο τάν­γκο, το οποίο ξεχω­ρί­ζει για τον ρομα­ντι­σμό και την απα­λό­τη­τά του, γραμ­μέ­νο από τον μεξι­κα­νό πια­νί­στα και συν­θέ­τη Consuelito Velázques. Φίλα με, φίλα με πολύ | Σαν να ήταν αυτή η νύχτα | η τελευ­ταία φορά | … Φίλα με, φίλα με συνέ­χεια ‑φοβά­μαι να σε έχω και να σε χάνω ξανά | Θέλω να κολ­λάω πάνω σου, να καθρε­φτί­ζο­μαι στα μάτια σου | να σε βλέ­πω δίπλα μου | Σκέ­ψου ότι ίσως αύριο θα είμαι ήδη μακριά | πολύ μακριά από σένα

Το Bésame mucho έχει εκτε­λε­στεί από πολ­λούς καλ­λι­τέ­χνες, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ταλα­ντού­χου Cesaria Evoria … και των Beatles!

Cambalache – Τα «ανομολόγητα» (Παζαρέματα)

Τάν­γκο της Αργε­ντι­νής του 1934, που αντι­στοι­χεί στο λεγό­με­νη “Decade Infame” (10ετία της αθλιό­τη­τας) που ο Enrique Santos Discépolo καταγ­γέλ­λει με τους στί­χους του και το συνέ­θε­σε για την ται­νία El alma del bandoneon (η αυγή του μπαντονεόν).

Το ότι ο κόσμος ήταν και θα είναι ένα σκου­πί­δι | ήδη το ξέρω… | στο πεντα­κό­σια έξι | και στο δύο χιλιά­δες το ίδιο! | ότι πάντα υπήρ­χαν κλέ­φτες μακια­βε­λι­στές και ξεγε­λα­σμέ­νοι, ευτυ­χι­σμέ­νοι και πικρα­μέ­νοι, άξιοι και φτιαχτοί …

Αλλά το ότι ο εικο­στός αιώ­νας είναι μια από­δει­ξη ξεδιά­ντρο­πης κακί­ας πια δεν υπάρ­χει να το αρνηθεί.

Ζού­με ριγ­μέ­νοι ‑καλά ανα­κα­τε­μέ­νοι σε ένα χυλό και στην ίδια λάσπη όλοι…

Σήμε­ρα κατα­λή­γει να είναι το ίδιο να σαι σωστός ή προ­δό­της | ανί­δε­ος, σοφός, κλέ­φτης, … γεν­ναιό­δω­ρος ή απα­τε­ώ­νας! Μαζί ο Mezcla’o με τον Toscanini, ο Scarface με τον Ναπο­λέ­ο­ντα, ο Don Bosco με τα “Mignón”, Carnera και San Martín …όλοι στο ίδιο τσου­βά­λι – Παζά­ρι του εικο­στού αιώνα

Εκτός από την 1η εκτέ­λε­ση (του Gardel), μετα­ξύ πολ­λών απο­τε­λεί ένα από τα αξιο­ση­μεί­ω­τα τρα­γού­δια του Julio Sosa.

A media luz – στο μισόφωτο

Αυτό το τρα­γού­δι που παρου­σιά­στη­κε στην πρω­τεύ­ου­σα της Ουρου­γουά­ης το 1925, γρά­φτη­κε από τον Carlos César Lenzi και μελο­ποι­ή­θη­κε από τον Edgardo Donato.

Όλα στο ημί­φως | Corrientes, τρία-τέσ­σε­ρα-οκτώ! | 2ος όρο­φος, ασαν­σέρ | ούτε θυρω­ρός ούτε γεί­το­νες | Μέσα κοκτέιλ έρω­τα | πιά­νο, χαλί και τρα­πε­ζά­κι | ένα τηλέ­φω­νο απα­ντά­ει, ένα γραμ­μό­φω­νο που κλαί­ει | παλιά ταγκό της νιό­της μου | πορ­σε­λά­νι­νη κι η γάτα | για να μην κλά­ψει την αγάπη

Κι όλα στο μισό­φω­το | στο μισό­φω­το και οι δυο | στο μισό­φω­το τα φιλιά…

Απο­τε­λεί είναι ένα από τα πιο διά­ση­μα τάγκο στην ιστο­ρία και ένα από τα πιο τρα­γου­δι­σμέ­να από δια­φο­ρε­τι­κούς καλλιτέχνες

Το θρυλικό Caminito

Caminito que el tiempo ha borrado,
que juntos un día nos viste pasar,
he venido por última vez,
he venido a contarte mi mal …

Μικρό μου μονο­πά­τι που ο χρό­νος σε έσβη­σε | εσύ που μαζί μια μέρα σε δια­βαί­να­με | Ήρθα για τελευ­ταία φορά | Να σου πω τον πόνο μου | Μικρό μονο­πά­τι που ήσουν τότε | ντυ­μέ­νο με τρι­φύλ­λι και ανθι­σμέ­να καλά­μια  | Μια σκιά θα γίνεις | Μια σκιά ίδια με μένα

Από τότε που έφυ­γες | Δε θέλω πια να ζω | …Φεύ­γω κι εγώ | Θα ακο­λου­θή­σω τα χνά­ρια όπου, | ευτυ­χι­σμέ­νος τρα­γου­δού­σα την αγά­πη μου

Μην του το πεί­τε, ότι ξανά και ξανά | τα δάκρυά μου πότι­σαν το χώμα του

Μικρό μονο­πά­τι καλυμ­μέ­νο τώρα με γαϊ­δου­ρά­γκα­θα | Το χέρι του χρό­νου διέ­γρα­ψε τα ίχνη μας …

Caminito amigo Caminito, adiós
(του Juan de Dios Filiberto | σε στί­χους Gabino Coria Peñaloza)


Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από

κηδεία του Carlos Gardel

Η κηδεία του Carlos Gardel

El Exilio de Gardel (The Exile of Gardel) του Fernando “Pino” Solanas

tango tango-gardelCarlos Gardel

Τρα­γου­δο­ποιόςμύθος, «άλλων και­ρών», gaucho – troubadour στα αργε­ντί­νι­κα – τον είπαν και «Καρ­λί­το», «Βασι­λιά του Τάν­γκο», «Μάγο» (El Mago) «Μου­γκό» (El Mudo).

Γεν­νή­θη­κε 11-Δεκ-1890 στη Γαλ­λία (Του­λού­ζη) ως Charles Romuald Gardès και 27 μηνών βρέ­θη­κε μαζί με τη μητέ­ρα του στην Αργε­ντι­νή, στη συνοι­κία Αμπά­στο του Μπου­έ­νος Άιρες.

Κατά άλλη εκδο­χή υπο­στη­ρί­ζε­ται ότι γεν­νή­θη­κε στη μικρή πόλη Tacuarembó (Uruguay).

Άρχι­σε την καριέ­ρα του 23 ετών, τρα­γου­δώ­ντας σε μπαρ, αργό­τε­ρα συνερ­γά­στη­κε με τον Χοσέ Ρασά­νο και στη συνέ­χεια πρω­τα­γω­νί­στη­σε στο tango-cancion με το πρώ­το του τρα­γού­δι το Mi noche triste (η θλιμ­μέ­νη μου νύχτα) τερά­στια επι­τυ­χία σε όλη τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή το 1913, που­λώ­ντας 10.000 δίσκους, αριθ­μός απί­στευ­τος για εκεί­νη την εποχή.

Γνώ­ρι­σε την απο­θέ­ω­ση σε όλη τη Νότιο και Κεντρι­κή Αμε­ρι­κή, αλλά και στην Ευρώ­πη, όπου εμφα­νί­στη­κε στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1920. Πρω­τα­γω­νί­στη­σε, επί­σης, σε κινη­μα­το­γρα­φι­κές ται­νί­ες με θέμα το ταγκό και τη μου­σι­κή του.

πλάκα στην Basílica de Maria Auxiliadora San Carlos στο Παλέρμο

Ανα­μνη­στι­κή πλά­κα στην Basílica de Maria Auxiliadora — San Carlos στο Παλέρ­μο, όπου –παι­δά­κι τρα­γού­δη­σε το 1901

Το τέλος ήρθε ανα­πά­ντε­χα, στις 24-Ιουν-1935, όταν το αερο­πλά­νο στο οποίο επέ­βαι­νε συντρί­φτη­κε στο Μεντε­γίν της Κολομ­βί­ας. Εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι έκλα­ψαν για τον χαμό του, ενώ η σορός του «ταξί­δε­ψε» μέσω Κολομ­βί­ας, στις ΗΠΑ και τη Βρα­ζι­λία με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες να τον συνο­δεύ­ουν στο τελευ­ταίο ταξίδι.

Carlos Gardel tango memory Μνημείο – αφιέρωμα στο Medellin

Μνη­μείο – αφιέ­ρω­μα στο Medellin

Ετά­φη στο νεκρο­τα­φείο Chacarita Τσα­κα­ρί­τα του Μπου­έ­νος Άιρες. Εκεί σπεύ­δουν καθη­με­ρι­νά εκα­το­ντά­δες άνθρω­ποι για να αφή­σουν ένα λου­λού­δι στο άγαλ­μα που έχει τοπο­θε­τη­θεί δίπλα στον τάφο του. Μάλι­στα, οι υπεύ­θυ­νοι του νεκρο­τα­φεί­ου φρο­ντί­ζουν ώστε το τσι­γά­ρο που υπάρ­χει στο χέρι του να είναι πάντο­τε αναμμένο.

Carlos Gardel tango

Μεγά­λες επι­τυ­χί­ες του Κάρ­λος Γκαρ­ντέλ θεω­ρού­νται τα τρα­γού­δια: Mano a Mano (Χέρι με Χέρι), Noche Fria (Κρύα βρα­διά), Me da pena confesarlo,Tomo y obligo, Amor (Αγά­πη), Mi Buenos Aires querido (Αγα­πη­μέ­νο μου Μπου­έ­νος Άιρες), Cuesta abajo, Amores de estudiante (Μαθη­τι­κοί Έρω­τες), Soledad (Μονα­ξιά), Volver (Η επι­στρο­φή), Por una cabeza (Με βρα­χεία κεφα­λή) El día que me quieras κά

Χορέψτε!

Δύσκο­λο όπως στις περιο­χές του Río de la Plata, στο Buenos Aires Μπου­έ­νος Άιρες και στο Montevideo, αλλά δοκι­μά­στε! -τον πιο αισθη­σια­κό χορό στον κόσμο, με τη σύν­δε­ση ψυχής των χορευτών.

  1. Ίσια στά­ση με τους ώμους πίσω: Σε αυτό το βήμα απα­ραί­τη­τα κρα­τά­με το κεφά­λι ψηλά και το σώμα όρθιο, ευθυγραμμισμένο.
  2. Λυγι­σμέ­να γόνα­τα: Όταν ξεκι­νά­τε, λυγί­στε ελα­φρώς τα γόνα­τά σας, επι­τρέ­πο­ντας ένα ελα­φρύ άλμα πάνω-κάτω καθώς κινεί­στε. Ένα από τα ουσια­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του χορού είναι η ρυθ­μι­κή του ρευ­στό­τη­τα, δια­φο­ρε­τι­κά θα χάσει τον φυσι­κό του αέρα και τέμπο.
  3. Πρέ­πει να ξέρεις τι κάνεις, αν είσαι το αφε­ντι­κό στο ζευ­γά­ρι: Πριν ξεκι­νή­σεις δοκί­μα­σε αρκε­τές φορές ‑με το αρι­στε­ρό, μετά με το δεξί κοκ. μετα­κι­νή­στε τα πόδια σας μαζί προς τα αρι­στε­ρά για να συνα­ντή­σε­τε το δεξί.
  4. Ακο­λου­θή­στε το μοτί­βο: Το ταγκό είναι θέμα ρυθ­μού, ξεκι­νά με δύο αργά, μετά δύο γρή­γο­ρα, ακο­λου­θού­με­να από δύο πάλι αργά και δύο γρή­γο­ρα αργό­τε­ρα –αφή­στε τον εαυ­τό σας να παρα­συρ­θεί από τον ρυθ­μό της μουσικής.

Το Shall We Dance? ‑Χορεύ­ε­τε; του  Peter Chelsom, με Richard Gere-Jennifer Lopez-Susan Sarandon μπο­ρεί να σας διδά­ξει πολλά!

Καλή διασκέδαση …ανεμολάμνοντας

Πηγή περισσότερα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο