Τα πάντα για την Κούβα σε κάθε CDR_γειτονιά!

(της Madeleine Sautié | [email protected])

Οι «Επι­τρο­πές Υπε­ρά­σπι­σης της Επα­νά­στα­σης», (Comités de Defensa de la Revolución CDR) που ιδρύ­θη­καν από τον Φιντέλ, έτσι ώστε η Κού­βα να προ­στα­τεύ­σει τις κατα­κτή­σεις που πέτυ­χε ο επα­να­στα­τι­κός «θρί­αμ­βος του Γενά­ρη», παρα­μέ­νουν ακό­μη σήμε­ρα η μεγα­λύ­τε­ρη από τις μαζι­κές οργα­νώ­σεις της χώρας

ΣΣ |>
Θυμί­ζου­με ότι οι κινή­σεις της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης των barbudos του Φιντέλ ήταν από την αρχή απο­φα­σι­στι­κές και συντρι­πτι­κές: καταρ­χήν χτυ­πώ­ντας καί­ρια (αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση 17-Μαΐ-1959) τα συμ­φέ­ρο­ντα αμε­ρι­κα­νι­κών εται­ριών που λυμαί­νο­νταν την Κού­βα κατέ­χο­ντας το 90% των κτη­μά­των της, ειδι­κά στον τομέα της ζάχα­ρης (που απέ­φε­ρε πάνω το 80% του κου­βα­νι­κού ΑΕΠ) και στη συνέ­χεια στις 6‑Ιουλ-1959, όταν τα διυ­λι­στή­ρια της Τέξα­κο, της Στά­νταρντ Όιλ και της Σελ αρνή­θη­καν να διυ­λί­σουν σοβιε­τι­κό πετρέ­λαιο, που έφτα­νε κατά εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες τόν­νους τα εθνι­κο­ποί­η­σε αμέ­σως και μετά από ένα μήνα ‑με καθο­λι­κό και χωρίς εξαι­ρέ­σεις διά­ταγ­μα, προ­χώ­ρη­σε στην εθνι­κο­ποί­η­ση όλων των μεγά­λων αμε­ρι­κα­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων (192 τον πρώ­το μήνα), κάνο­ντας απα­νω­τές εμπο­ρι­κές συμ­φω­νί­ες –τη μια μετά την άλλη με την ΕΣΣΔ. Αυτά έχουν να κάνουν με αυτά που το ΚΚΕ ονο­μά­ζει «κλει­διά της οικο­νο­μί­ας» και που κάποιοι όψι­μοι επα­να­στά­τες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Σε επί­πε­δο οργά­νω­σης του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους, το ίδιο βρά­δυ της επι­στρο­φής του από τις ΗΠΑ, στις 28-Σεπ- 1960, ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κοί­νω­σε την ίδρυ­ση της Λαϊ­κής Πολι­το­φυ­λα­κής των Επι­τρο­πών Υπε­ρά­σπι­σης της Επα­νά­στα­σης (CDR), όπου αμέ­σως κατα­τά­χθη­κε το σύνο­λο σχε­δόν του κου­βα­νι­κού λαού που μπο­ρού­σε να φέρει όπλα και  τις ανέ­δει­ξε σε «συλ­λο­γι­κό σύστη­μα επα­να­στα­τι­κής επα­γρύ­πνη­σης»

Οι «Comités de Defensa de la Revolución», είναι ακό­μη σήμε­ρα το δυνα­μι­κό δίκτυο επι­τρο­πών γει­το­νιάς που αγκα­λιά­ζει όλη την Κού­βα, «τα μάτια και τα αυτιά της Επα­νά­στα­σης» και από τότε, επί 58 χρό­νια, αγρυ­πνούν ενά­ντια σε κάθε αντε­πα­να­στα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, με σύν­θη­μα “¡En cada barrio , Revolución!” («Σε κάθε γει­το­νιά, Επα­νά­στα­ση!»)

Και αυτό αφού πρώ­τα κατά τις εργα­σί­ες της ΓΣ του ΟΗΕ, στην ιστο­ρι­κή ομι­λία του (βλ και Cubadebate) είχε καταγ­γεί­λει ανοι­χτά τις ΗΠΑ πως «όπως έκα­ναν με τις εθνι­κο­ποι­ή­σεις σε Σαου­δι­κή Αρα­βία, Ιράν, Ιράκ, Κογκό, με τη διώ­ρυ­γα του Σου­έζ, με τις μακρι­νές Ινδο­νη­σία και Ωκε­α­νία έτσι και τώρα ετοι­μά­ζουν εισβο­λή στην Κού­βα» κλεί­νο­ντας μέσα σε μια θύελ­λα από χει­ρο­κρο­τή­μα­τα με εκεί­νο το «Κάποιοι ήθε­λαν να μάθουν ποια ήταν η γραμ­μή της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης της Κού­βας. Λοι­πόν, αυτή είναι η γραμ­μή μας!»

Μετα­ξύ των Κου­βα­νών του 21ου αιώ­να, υπάρ­χει μια ολό­κλη­ρη γενιά που χαρα­κτη­ρί­ζε­ται ιδιαί­τε­ρα από το ότι μεγά­λω­σε σε ένα περι­βάλ­λον ανοι­χτό για συλ­λο­γι­κή αντί­λη­ψη. Σε αυτό, η οικο­γέ­νεια ξεκι­νού­σε την ανα­τρο­φή των παι­διών τους στο ύψος των περι­στά­σε­ων που καθη­με­ρι­νά ανα­δια­μορ­φώ­νο­νται, για να ανα­δεί­ξουν τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό τους.

Μετα­ξύ αυτών μετράω τον εαυ­τό μου: δεν μπο­ρώ να ξεχά­σω ποτέ αυτό που εισέ­πρα­ξα κάτω από τον ουρα­νό της πατρί­δας μου, ζώντας έξω από τη ζεστα­σιά που οι γονείς, μας προ­σφέ­ρουν μέσα στο σπίτι.

Ο αριθ­μός CDR 11 — Fe del Valle ήταν ο χώρος όπου σαν παι­διά ξεκι­νή­σα­με τη ζωή μας στην κοι­νό­τη­τα, ακό­μη και πριν από το σχο­λείο και μας περί­με­ναν όλες-ους με τις πόρ­τες ανοιχτές.
Η αίσθη­ση μιας χαλα­ρω­τι­κής κοι­νής απο­δο­χής ήταν διά­χυ­τη σε κάθε μονο­πά­τι, μαζί με το ζεστό χαι­ρε­τι­σμό, την ευπρέ­πεια και την εγγύ­τη­τα της γειτονιάς.

Ήταν καθη­με­ρι­νό­τη­τα οι συνε­δριά­σεις της επι­τρο­πής, που κανείς δεν απου­σί­α­ζε, για­τί όποιος θα το έκα­νε δε θα ήταν κοι­νω­νός θεμά­των που είχαν να κάνουν με τον ίδιο, έστω και έξω από τα τεί­χη που ήταν στην ευθύ­νη όλων μας.
Οι επα­να­στα­τι­κοί σχε­δια­σμοί συμπλη­ρώ­νο­νταν από εκδη­λώ­σεις, το γιορ­τα­σμό πχ. σημα­ντι­κών ή ηρω­ι­κών πρά­ξε­ων και προ­σώ­πων — την οργά­νω­ση της εθε­λο­ντι­κής εργα­σί­ας, που ήταν κάτι πολύ παρα­πά­νω από ένας χώρος δου­λειάς, ή το σχε­δια­σμό μιας φιέ­στας με «θέση» για όλους.

Εάν ζιζά­νια είχαν μεγα­λώ­σει στα παρ­τέ­ρια, χαλώ­ντας την ομορ­φιά αυτού του ταπει­νού αλλά αγα­πη­μέ­νου δρό­μου, έπρε­πε βγού­με έξω και να τα κόψου­με. Όπως και εάν ένας κυκλώ­νας άφη­νε κάποια ανα­πο­διά στο πέρα­σμά του, το μπλοκ δεν χρεια­ζό­ταν καν ειδο­ποί­η­ση. Την επό­με­νη  περισ­σό­τε­ρες σκού­πες από τα πεσμέ­να κλα­διά ξεκι­νού­σαν την αυγή, να κάνουν τη δου­λειά τους.

Η εθε­λο­ντι­κή εργα­σία γινό­ταν τις Κυρια­κές και δεν υπήρ­χε κανέ­να παι­δί που να έμε­νε σπί­τι. Υπήρ­χε πάντα ένας τρό­πος συνερ­γα­σί­ας οργα­νώ­νο­ντας πολ­λές εκπλή­ξεις στο τέλος της ημέρας.
Μετά τις σακο­δρο­μί­ες –προ­σέ­χο­ντας να μην πετα­χτούν τα σακιά, τις στα­διο­δρο­μί­ες, τα επι­τρα­πέ­ζια παι­χνί­δια, υπήρ­χε πάντα ένα κεκά­κι …κάτι που να μας γλυ­καί­νει το πρωί. Κλεί­νο­ντας, κλη­ρώ­να­με ή χαρί­ζα­με βιβλία με αφιε­ρώ­σεις υπο­γε­γραμ­μέ­νες από το CDR. Σε αρκε­τά σπί­τια δια­τη­ρού­νται πολ­λά από αυτά.

Στο CDR έμα­θα να αγα­πώ τη φύση και να εξοι­κο­νο­μώ ρεύ­μα. Ήμουν μέλος της Patrulla Jardín (ΣΣ |> «πρά­σι­νη αστυ­νο­μία»)… παρα­δί­δα­με σπό­ρους στα σπί­τια και μερι­κές φορές τους φυτεύ­α­με εμείς οι ίδιοι. Έτσι, σύντο­μα γεμί­σα­με τις όψεις των σπι­τιών με lluvias de oro (ΣΣ |> «χρυ­σή βρο­χή») — έτσι ονο­μά­στη­καν μερι­κά από τα λου­λού­δια που φυτεύ­α­με. Τα παι­διά της Patrulla Jardín είχα­με και μια άλλη απο­στο­λή που εκπλη­ρώ­να­με σχο­λα­στι­κά …κατά γράμ­μα, να γυρ­νά­με τα σπί­τια στις οκτώ το βρά­δυ και να ρωτά­με αν είχαν ήδη ελέγ­ξει τα φώτα, εάν τα είχαν ανά­ψει χωρίς λόγο, ώστε να σβή­σουν αμέσως.

Το κάθε σπί­τι είχε απα­ραί­τη­τα, γύρω-γύρω ένα χώρο για τα παι­διά, ώστε να εκτε­λούν πολι­τι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες κατα­σκευα­σμέ­νο από τους ίδιους τους γείτονες.
Εκεί, τα κορί­τσια με δυσχέ­ρεια στην ομι­λία ή δυσλε­ξία ήταν σε θέση, μετά από πολ­λές ώρες προ­σπά­θειας, να μιλή­σουν με τους γύρω και να αισθαν­θούν ότι «μπο­ρούν».
Εκεί μάθα­με να είμα­στε αλλη­λέγ­γυ­ες-οι, ενερ­γώ­ντας ως Pilar ή Bebé, ήταν εκεί που μερι­κοί από τους πιο δοξα­σμέ­νους ύμνους πύρω­σαν το αίμα μας για πάντα.

Με υπε­ρη­φά­νεια, αισθά­νο­μαι τις τόσο όμορ­φες ανα­μνή­σεις να ζουν μέσα μου, αναμ­φί­βο­λα και σε πολ­λούς από τους συνο­μη­λί­κους μου, που συνέ­βη­σαν σε χρό­νο μακρι­νό και έχει να κάνει με μια ειδι­κή στιγ­μή της κου­βα­νι­κής επα­νά­στα­σης, εκεί­νη των πρώ­των χρό­νων της.

Οι επι­τρο­πές υπε­ρά­σπι­σης της επα­νά­στα­σης, που ιδρύ­θη­καν από τον Φιντέλ παρα­μέ­νο­ντας ακό­μη σήμε­ρα η μεγα­λύ­τε­ρη από τις μαζι­κές οργα­νώ­σεις της Κού­βας, παρό­λο που γενι­κά δια­τη­ρούν τα δυνα­τά τους σημεία, πρέ­πει να πού­με πως σαν οργά­νω­ση δεν είναι παντού ο φωτο­δό­της.

Πολλά από αυτά που χρειάζεται η Επανάσταση από τα παιδιά της σήμερα μπορούν και πρέπει να γίνουν από τη γειτονιά.

Αν σε άλλες επο­χές οι CDRί­στες ήταν πρω­τα­γω­νι­στές στις εκστρα­τεί­ες εμβο­λια­σμού, στη συλ­λο­γή πρώ­των υλών, στον αγώ­να κατά των παθο­γό­νων, στην προ­ώ­θη­ση της αιμο­δο­σί­ας, μετα­ξύ πολ­λών άλλων εξαι­ρε­τι­κά ανθρω­πι­στι­κών ενερ­γειών, σήμε­ρα αυτό που γίνε­ται — ή δεν γίνε­ται, απαι­τεί νέες δημιουρ­γι­κές ενέρ­γειες.

Ενά­ντια στους παλιούς εχθρούς ναι!, αλλά χρειά­ζο­νται και νέες μάχες, μπαί­νουν και­νούρ­για καθή­κο­ντα. Δεν είναι λίγα αυτά που μπο­ρεί και πρέ­πει να κάνει η κοι­νό­τη­τα προ­κει­μέ­νου να ενι­σχύ­σει την ενό­τη­τα των Κου­βα­νών, κάτι που εξα­κο­λου­θεί να απο­τε­λεί κεντρι­κή επι­λο­γή και στό­χο όσων έντε­χνα στο­χεύ­ουν στην απο­διορ­γά­νω­ση και απορ­ρύθ­μι­ση του κοι­νω­νι­κού ιστού.

Τα CDR μας μπο­ρούν να συμ­βά­λουν σε πολ­λές πλευ­ρές … «το τερ­πνόν μετά του ωφε­λί­μου» δια­σκέ­δα­ση, πολι­τι­σμός, από την εγκάρ­δια συνύ­παρ­ξη – με σεβα­σμό στην ιδιαι­τε­ρό­τη­τα των ανθρώ­πων, την έγκαι­ρη –ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά, την αυτο­συ­γκρά­τη­ση με τη μου­σι­κή – μέχρι τη μόνι­μη εκπαί­δευ­ση στις αξί­ες της ζωής, που σε και­ρούς παν­δη­μί­ας, εκτι­μιέ­ται για παρά­δειγ­μα, με το συλ­λο­γι­κό χει­ρο­κρό­τη­μα που αντα­μεί­βει τους για­τρούς και το προ­σω­πι­κό της Υγεί­ας μας, την ευγνω­μο­σύ­νη, που χωρίς αυτήν μειώ­νε­ται –βάλ­λε­ται, το απαι­τού­με­νο ψυχι­κό σθένος.

Είναι γνω­στό ότι υπάρ­χουν κάποιοι ριψά­σπι­δες που απο­σύ­ρο­νται και επι­λέ­γουν την απο­θάρ­ρυν­ση, όταν άλλοι, που είναι και οι περισ­σό­τε­ροι, προ­σπα­θούν να δώσουν τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό τους.

Εάν η σκέ­ψη μας ως χώρα δεν επι­κε­ντρω­θεί στο συλ­λο­γι­κό, όλα εκεί­νοι οι υψη­λοί στό­χοι που επι­διώ­κου­με και είμα­στε ικα­νοί να πετύ­χου­με για την Κού­βα, δεν θα είναι εφι­κτοί, χωρίς την στα­θε­ρή υπο­στή­ρι­ξη καθε­νός από εμάς, εκεί­νων αυτής της γενιάς μας και αυτής των παι­διών μας, που στο τέλος της μέρας, ή της πορεί­ας μας, επι­στρέ­φου­με στα σπί­τια μας, εκεί …στις CDR.

Πηγή |> granma.cu  — και εδώ
Φωτο­γρα­φία κεφα­λί­δας (φόντο) «Isla 70 — Raúl Martínez»