Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
–Αυτή την εποχή που, ας είναι Πάσχα, σχεδόν κάθε μέρα διαβάζουμε πως παιδιά δολοφονούνται, κακοποιούνται, βομβαρδίζονται, διώκονται, φυλακίζονται, πεινάνε και κρυώνουν, τα σχολεία τους ή είναι κατεστραμμένα από τον πόλεμο ή απλά δεν υπάρχουν η δεν έχουν δασκάλους μια ακτίδα ήλιου βγήκε στην θυμησή μου. Τα παιδιά της Κούβας είναι στο επίκεντρο της κοινωνίας, παίρνουν δώρα και αγάπη κάθε μέρα και όχι μόνο το Πάσχα.
Γεμίσαμε μισή βαλίτσα μαρκαδόρους και μπογιές ακούγοντας βλακωδώς το πρακτορείο.” Φυσικά χαίρονται τα παιδιά όταν τα πας δωράκια. Δεν έχουμε όμως ανάγκη. Λάθος σας τα είπαν” μας λέει η ξεναγός. Κατεβάσαμε το κεφάλι αλλά σταμάτησε το τουριστικό λεωφορείο, εμείς και καμμιά 10ρια αδιάφοροι Εγγλέζοι και μπήκαμε στο σχολείο.
Τέσσερα παιδάκια της πρώτης η της δευτέρας με τις χαρακτηριστικές στολές των παιδιών του δημοτικού πήραν τα δωράκια, βγήκαν και οι απαραίτητες φωτογραφίες.
Μικρό το σχολείο δύο χώροι μόνο. “Θα μπορούσαμε να τα στέλνουμε στην πιο κοντινή πόλη με το λεωφορείο κάθε μέρα αλλά πιστεύουμε ότι είναι ακόμη σε μικρή ηλικία και πρέπει πρώτα να πάρουν τις βάσεις και μετά βλέπουμε”
μας είπε η ευγενική δασκάλα που της διακόψαμε το μάθημα.
Μιά που είχαμε ήδη ντραπεί, μας έβλεπαν και τα παιδάκια απορημένα, ε δεν είμασταν και πολύ περήφανοι που συμμετείχαμε σε “φιλανθρωπία” χωρίς λόγο. Αυτά στο Πινάρ ντελ Ρίο
Στον επόμενο σταθμό μας πήραμε μια παλιά μαούνα που έτριζε αλλά μας πήγε σε ενα νησάκι μέσα σε μια τεράστια λίμνη στο Καμαγουέι. Πήρε μία ώρα. Δεν είχαμε άλλους τουρίστες ευτυχώς μαζί μας. Βρήκαμε εκεί.. Στο νησάκι ζούσαν 4–5 οικογένειες που ασχολούνταν με τα αγροτικά,το ψάρεμα, είχαν και λίγα ζώα.
Τους πετύχαμε που “κάπνιζαν” ένα μελίσσι για να πάρουν το μέλι. Δεν ασχολήθηκαν μαζί μας μόνο μια γιαγιά μας κέρασε καφέ με κόκκους από το δέντρο της. Δυνατός του θανατά.
“Τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης τους πήραν οι υπηρεσίες από δω και τους έδωσαν σπίτια και δουλειές στην στεριά.
Ήταν όμως πολύ δυστυχισμένοι και αναπολούσαν το νησί τους και την ζωή που έχουν εδώ. Έτσι έγινε μια εξαίρεση και τους ξανάφεραν εδώ”.
“Και τα παιδιά; Δεν πάνε σχολείο;”. ” Φυσικά πάνε σχολείο. Τα πηγαινοφέρνει το καραβάκι που σας έφερε. Κάθε μέρα! Κάνει δρομολόγια μόνο για τα παιδιά”.
” Δεν μας νοιάζουν τα έξοδα στην Κούβα όταν πρόκειται για την μόρφωση των παιδιών μας ” μας λέει ο Ξαβιέ που είναι δάσκαλος και κάνει για μερικά χρόνια τον οδηγό για να αλλάξει και λίγο περιβάλλον. Ό γιός του είναι γιατρός και δουλεύει στην Βενεζουέλα μέσω διακρατικής συμφωνίας. “Ανανέωσε για άλλα τρία χρόνια” έλαμψε το πρόσωπο του Ξαβιέ όταν μιλούσε για τον γιό του και μας έδειχνε φωτογραφίες του στο ιατρείο.
________________________________________________________________________________________________
Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης. Από το 2011 διαμένει στην Σουηδία στην πόλη Σβεγκ του δήμου Χεργιεντάλεν και εργάζεται ως διευθυντής τεχνικών και κοινωνικής υποδομής.
