Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

“Τα Σινεμά μας, η Πόλη μας” _ διάσωση 3 ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου της Αθήνας

Αυτή η βδο­μά­δα για τη στή­λη είναι αφιε­ρω­μέ­νη στον αγώ­να που δίνε­ται για τη διά­σω­ση των τριών ιστο­ρι­κών κινη­μα­το­γρά­φων του κέντρου της Αθή­νας, «Ιντε­άλ», «Αστορ» και «Ιρι­δα», που απει­λού­νται με λουκέτο.
Την Κυρια­κή 2 Απρί­λη δίνου­με το «παρών» στο κάλε­σμα των τριών σινε­μά, τα οποία ανοί­γουν τις πόρ­τες τους με δωρε­άν προ­βο­λές και live για το κοι­νό, απευ­θύ­νο­ντας ένα κάλε­σμα στή­ρι­ξης σε όλους τους σινε­φίλ και τους κατοί­κους της πόλης μας, για τη συνέ­χι­ση της λει­τουρ­γί­ας τους, αλλά και για τον ίδιο τον κινη­μα­το­γρα­φι­κό πολι­τι­σμό της χώρας μας.

Οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις θέτουν εν αμφι­βό­λω την επι­βί­ω­ση των δύο αιθου­σών της Πανε­πι­στη­μί­ου και της Στο­άς Κοραή, ενώ είναι ορα­τός ο κίν­δυ­νος δια­κο­πής της λει­τουρ­γί­ας και της «Ιρι­δας», όπου πραγ­μα­το­ποιεί τις προ­βο­λές του ο Κινη­μα­το­γρα­φι­κός Τομέ­ας του Πολι­τι­στι­κού Ομί­λου Φοι­τη­τών του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθηνών.

Οι προ­βο­λές θα ξεκι­νή­σουν το από­γευ­μα και θα διαρ­κέ­σουν έως το βρά­δυ μέσα αλλά και έξω από τους κινη­μα­το­γρά­φους, στην πλα­τεία Κοραή και στην Ακα­δη­μί­ας 55, όπου θα στη­θούν οθόνες.

Το πρό­γραμ­μα έχει ως εξής:

«Κυβερ­νή­σεις συνερ­γα­σί­ας»: Στους κινη­μα­το­γρά­φους από 21 Μαΐου

Επί­σης, από σήμε­ρα Πέμ­πτη, στο πλαί­σιο του αφιε­ρώ­μα­τος «2023, Έτος Θ. Αγγε­λό­που­λου» που διορ­γα­νώ­νει η «NEW STAR» σε συνερ­γα­σία με την οικο­γέ­νεια του Θόδω­ρου Αγγε­λό­που­λου, θα προ­βάλ­λε­ται στον κινη­μα­το­γρά­φο για έναν μήνα «Ο Μεγα­λέ­ξα­ντρος» (1980), η πέμ­πτη κατά σει­ρά μεγά­λου μήκους ται­νία του μεγά­λου δημιουρ­γού. Η υπό­θε­ση: Παρα­μο­νή της Πρω­το­χρο­νιάς του 1900, δρα­πε­τεύ­ει από τη φυλα­κή, καβά­λα σ’ ένα άσπρο άλο­γο, ένας επι­κίν­δυ­νος ληστής: Ο Μεγα­λέ­ξα­ντρος, όπως τον απο­κα­λεί ο λαός, αφού βλέ­πει σ’ αυτόν το μυθι­κό ανά­λο­γο των λαϊ­κών εξε­γέρ­σε­ων. Με τη βοή­θεια των παλι­κα­ριών του, απά­γει μια ομά­δα Αγγλων διπλω­μα­τών και τους κρα­τά­ει ομή­ρους στο χωριό του, ζητώ­ντας από την κυβέρ­νη­ση αμνη­στία και την επι­στρο­φή της γης στους χωρικούς…

Παρου­σί­α­ση συγγραφέων

Όσον αφο­ρά τις νέες κυκλο­φο­ρί­ες, αυτήν τη βδο­μά­δα βγαί­νουν στη μεγά­λη οθό­νη 10 ται­νί­ες. Επι­λέ­γου­με να γρά­ψου­με για 4 από αυτές και να ανα­φέ­ρου­με ότι για τους λάτρεις του ποδο­σφαί­ρου βγαί­νει η συμπα­θής ται­νία «Ζλά­ταν» του Γιενς Χόγκρεν, που αφη­γεί­ται το ποδο­σφαι­ρι­κό ξεκί­νη­μα του Ζλά­ταν Ιμπρα­ΐ­μο­βιτς και το ντο­κι­μα­ντέρ «Anthropause» του Χρή­στου Γόδα που ανά­με­σα στη θρη­σκεία και την επι­στή­μη ψάχνει να βρει απα­ντή­σεις για το τι κινεί και τι ορί­ζει τη ζωή. Στο ντο­κι­μα­ντέρ κυριαρ­χεί η μετα­φυ­σι­κή αντί­λη­ψη, παρά τις αρε­τές της κινη­μα­το­γρά­φη­σής του. Η στή­λη αυτήν τη βδο­μά­δα δεν κατα­φέρ­νει να επι­λέ­ξει ανά­με­σα στα «Οχτώ βου­νά» και το «Μπλε καφτάνι»…

  • Τα Οχτώ Βου­νά / Le Otto Montagne / Φελίξ Βαν Γκρό­νιν­γκεν & Σάρ­λοτ Βαντερ­μίς / 2022 / 147 λεπτά

Η ιστο­ρία μιας φιλί­ας… Ο Πιέ­τρο είναι ένα παι­δί που έρχε­ται από την πόλη, το βιο­μη­χα­νι­κό Τορί­νο, ο Μπρού­νο είναι το μονα­δι­κό παι­δί ενός σχε­δόν εγκα­τα­λειμ­μέ­νου χωριού στο βου­νό. Η γνω­ρι­μία τους ένα καλο­καί­ρι θα ενώ­σει για πάντα τις εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κές ζωές τους.

Βασι­σμέ­νη στο βιβλίο του Πάο­λο Κονιέτ­τι, η ται­νία μας αφη­γεί­ται μια πολύ δυνα­τή φιλία, η οποία αν και πέρα­σε μεγά­λα δια­στή­μα­τα σιω­πής, εντού­τοις δεν έχα­σε στιγ­μή την ουσία της. Μια φιλία ποιο­τι­κή, στέ­ρεη, που αντέ­χει στον χρό­νο και σε όλες τις συν­θή­κες. Δυο άνθρω­ποι που απο­δέ­χο­νται ο ένας τον άλλον, που συναι­σθά­νο­νται τις ανά­γκες ο ένας του άλλου, που αγα­πά­νε βαθιά ο ένας τον άλλον και κανείς δεν προ­σπα­θεί να αλλά­ξει κανέ­ναν, για­τί γνω­ρί­ζουν βαθιά ο ένας τον άλλον. Αυτό το σπά­νιο συναί­σθη­μα που κάθε άνθρω­πος είναι τυχε­ρός να ζήσει στη ζωή του. Η κινη­μα­το­γρά­φη­ση είναι λιτή, αλλά η εικό­να εκπλη­κτι­κή. Γυρι­σμέ­νη στις βου­νο­κορ­φές της Βόρειας Ιτα­λί­ας, με πλά­να της φύσης που σου κόβουν την ανά­σα. Μόνη ένστα­σή μας είναι ότι η μεγά­λη διάρ­κειά της σε ομορ­φιά στε­ρεί κάποια κομ­μά­τια απα­ραί­τη­τα για το σενά­ριο. Αλλά ο θεα­τής το συγ­χω­ρεί, για­τί παίρ­νει πολ­λά από την ατμό­σφαι­ρά της και όλοι, από τα παι­διά μέχρι τους ενή­λι­κες, παί­ζουν υπέροχα.

  • Το Μπλε Καφτά­νι / Le Bleu du Caftan / Μαριάμ Του­ζα­νί / 2022 / 122 λεπτά

Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παρα­δο­σια­κό ραφείο σε μια από τις παλαιό­τε­ρες γει­το­νιές του Μαρό­κου. Για να κατα­φέ­ρουν να αντε­πε­ξέλ­θουν στις εντο­λές των απαι­τη­τι­κών πελα­τών, προ­σλαμ­βά­νουν τον Γιού­σεφ. Ο ταλα­ντού­χος μαθη­τευό­με­νος δεί­χνει τη μέγι­στη αφο­σί­ω­ση στην εκμά­θη­ση της τέχνης του κεντή­μα­τος και της ραπτι­κής από τον Χαλίμ και πολύ σύντο­μα τρυ­πώ­νει ανά­με­σά τους.

Η περι­γρα­φή αδι­κεί κατά πολύ την ιστο­ρία που πραγ­μα­τεύ­ε­ται η ται­νία, τόσο για την ατμό­σφαι­ρά της, όσο και για το βαθύ­τε­ρό της νόη­μα που είναι η αγά­πη. Πολ­λές φορές η αγά­πη μέσα σε ένα ζευ­γά­ρι αλλά­ζει μορ­φή, παύ­ει να είναι ερω­τι­κή και γίνε­ται βαθιά αγά­πη για τον σύντρο­φο που μοι­ρά­ζε­ται κανείς τη ζωή του. Στην πορεία των χρό­νων, καθώς οι άνθρω­ποι γνω­ρί­ζουν καλύ­τε­ρα τον εαυ­τό τους και τον άλλον, απο­δέ­χο­νται πτυ­χές που δεν ήξε­ραν και αλλά­ζουν, όμως επι­λέ­γουν να συνε­χί­σουν να ζουν μαζί με τον σύντρο­φό τους, για­τί είναι πολύ­τι­μος για εκεί­νους. Τόσο πολύ­τι­μος που προ­τι­μούν να κατα­πιέ­σουν τα ένστι­κτά τους, παρά να ζήσουν χωρίς αυτόν. Μια τέτοια ιστο­ρία είναι κι αυτή, μια ιστο­ρία για μια γυναί­κα και έναν άντρα, τα μυστι­κά που δεν λένε ούτε στον εαυ­τό τους, την αγά­πη κι ένα καφτά­νι. Ενα μπλε χρυ­σο­κέ­ντη­το καφτά­νι, φτιαγ­μέ­νο με απέ­ρα­ντη στορ­γή, που δεν τελειώ­νει μέχρι το τελευ­ταίο πλά­νο, ώστε να το φορέ­σει εκεί­νη που πραγ­μα­τι­κά άξι­ζε να το φορά­ει και η ζωή να πάρει τον δρό­μο της. Η ται­νία είναι πιο σκο­τει­νή, σχε­δόν υπο­φω­τι­σμέ­νη, στην αρχή της, αλλά φωτί­ζει όσο έρχε­ται το τέλος και δικαί­ως, για­τί εκεί κατα­λα­βαί­νεις το μεγα­λείο της, στα τελευ­ταία πλάνα.

  • Ο Αρχο­ντας των Μυρ­μη­γκιών / Il signore delle formiche / Τζιά­νι Αμέ­λιο / 2022 / 134 λεπτά

H ται­νία είναι βασι­σμέ­νη στην ιστο­ρία του Ιτα­λού ποι­η­τή, θεα­τρι­κού συγ­γρα­φέα και σκη­νο­θέ­τη Αλντο Μπραϊ­μπά­ντι, ο οποί­ος κατα­δι­κά­στη­κε για τη σχέ­ση του με έναν κατά πολύ νεό­τε­ρό του άντρα στην Ιτα­λία του ’60. Ενας δημο­σιο­γρά­φος ανα­λαμ­βά­νει το καθή­κον να ανα­κα­λύ­ψει την αλή­θεια, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας την καχυ­πο­ψία και τη λογοκρισία.

Η ται­νία έχει πολύ καλή κινη­μα­το­γρά­φη­ση και πολ­λές αρε­τές, κυρί­ως για­τί ανα­σύ­ρει από το χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστο­ρί­ας μια υπό­θε­ση με πολ­λές προ­ε­κτά­σεις. Ο Τζιά­νι Αμέ­λιο, όμως, επι­μέ­νει συνει­δη­τά στην ανά­δει­ξη μιας και μόνο πλευ­ράς του συγ­γρα­φέα, την ομο­φυ­λο­φι­λία, απο­σιω­πώ­ντας ότι ήταν αρι­στε­ρός δια­νο­ού­με­νος, φυλα­κι­σμέ­νος για την αντι­φα­σι­στι­κή του δρά­ση στον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο κ.λπ. Η ιστο­ρία έχει μεγά­λο ενδια­φέ­ρον για όποιον θα ήθε­λε να την ψάξει, όχι όμως για την πρό­φα­ση που τονί­ζε­ται όσο για το πραγ­μα­τι­κό διακύβευμα.

  • Η Βασί­λισ­σα της Νέας Υόρ­κης / Βάλε­ρυ Κοντά­κου / 2022 / 78 λεπτά

Από την Ελλά­δα του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου μέχρι τα πορ­νο­σι­νε­μά της Times Square τη δεκα­ε­τία του ’70, η ται­νία αφη­γεί­ται την πολυ­τά­ρα­χη ζωή της Chelly Wilson…

Μια ται­νία που παρα­κο­λου­θή­σα­με στο πρό­σφα­το Φεστι­βάλ Ντο­κι­μα­ντέρ Θεσ­σα­λο­νί­κης, η οποία έχει αρκε­τό ενδια­φέ­ρον για το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο στο οποίο ανα­φέ­ρε­ται. Είναι η ιστο­ρία μιας μετα­νά­στριας που κατά­φε­ρε να ανε­λι­χτεί στον υπό­κο­σμο της Νέας Υόρ­κης και έγι­νε η βασί­λισ­σα του πορ­νό στην κεντρι­κό­τε­ρη πλα­τεία του πλα­νή­τη… Με τη βοή­θεια του Κώστα Κοτζιά, υπουρ­γού του δικτά­το­ρα Μετα­ξά, κατά­φε­ρε να δια­φύ­γει στην Αμε­ρι­κή, όπου και έχτι­σε την αυτο­κρα­το­ρία της, η οποία άνθι­σε στη διάρ­κεια των δεκα­ε­τιών ’60 και ’70, με τις πλά­τες της μαφί­ας, εκμε­ταλ­λευό­με­νη άλλες γυναί­κες στη βιο­μη­χα­νία του πορ­νό. Μα τι είδους πρό­τυ­πο θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει η συγκε­κρι­μέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα για τις γυναίκες;

Πηγή Ριζο­σπά­στης

Ονο­ρέ ντε Μπαλ­ζάκ: Γρα­πτά πάνω στο μυθι­στό­ρη­μα – Οι καλλιτέχνες

Οι ται­νί­ες της εβδο­μά­δας: Βου­νά, μπλε καφτά­νια και δράκοι

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο