Την Πρω­το­χρο­νιά του 1936, ο «Ριζο­σπά­στης» κυκλο­φό­ρη­σε με βασι­κό του θέμα το Μανι­φέ­στο του 6ου Συνε­δρί­ου του ΚΚΕ «Προς την Εργα­τι­κή τάξη, προς όλο τον εργα­ζό­με­νο λαό της χώρας».
Ο τίτλος της εφη­με­ρί­δας συμπύ­κνω­νε όλο το περιε­χό­με­νο του ντο­κου­μέ­ντου: «καλού­με τον ελλη­νι­κό λαό ν’ αγω­νι­στεί για μια ελεύ­θε­ρη ζωή στην Ελλά­δα και για τη συντρι­βή κάθε φασι­στι­κής απει­λής, κατά των πολε­μι­κών απει­λών και για την υπε­ρά­σπι­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της χώρας».
Στην πρώ­τη σελί­δα, κάτω από τη δημο­σί­ευ­ση του μανι­φέ­στου, υπό τον τίτλο «Συνήλ­θε το 6ο συνέ­δριο του ΚΚΕ — Σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση του Προ­ε­δρεί­ου», δια­βά­ζου­με:
«Μέσα στο Δεκέμ­βρη, στην Αθή­να το 6ο συνέ­δριο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ελλά­δας. Οι δου­λιές του Συνε­δρί­ου βάστα­ξαν 4 μέρες. Τα θέμα­τα που απα­σχό­λη­σαν το συνέ­δριο ήταν τα παρακάτω:
1^ο |- Έκθε­ση δρά­σης της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής. Με ειση­γη­τή το σ. Ν. Ζαχα­ριά­δη — Εκθε­ση της αντι­προ­σω­πεί­ας του ΚΚΕ στο 7ο συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Με ειση­γη­τή το σ. Πεταλίδη.
2ο |- Η κατά­χρη­ση των συμ­μά­χων. Με ειση­γη­τή το σ. Γ. Αντωνίου.
3ο |- Τα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στών στην πάλη κατά του πολέ­μου. Με ειση­γη­τή το σ. Γ. Αντωνίου.
4ο |- Κατα­στα­τι­κό του ΚΚΕ.
5ο |- Εκλο­γές Κεντρι­κής Επιτροπής.
Το 6ο συνέ­δριο του ΚΚΕ “ενέ­κρι­νε ομό­φω­να την πολι­τι­κή γραμ­μή και πρα­κτι­κή δου­λιά της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής” από το 5ο συνέ­δριο μέχρι το 6ο και ψήφι­σε παμ­ψη­φεί την πολι­τι­κή από­φα­ση πάνω στο 1ο θέμα που δημο­σιεύ­ε­ται παρα­κά­τω. Επί­σης το συνέ­δριο χαι­ρέ­τι­σε και απο­δέ­χτη­κε με ενθου­σια­σμό τις απο­φά­σεις του 7ου Συνε­δρί­ου της ΚΔ

Πάνω στο 2ο θέμα το συνέ­δριο απο­δέ­χτη­κε ομό­φω­να το σχέ­διο θέσε­ων, έγκρι­νε βασι­κά την εισή­γη­ση πάνω στο 3ο θέμα και ανέ­θε­σε στην ΚΕ τη δημο­σί­ευ­ση των σχε­τι­κών θέσε­ων πάνω στο 2ο και στο 3ο θέματα.
Το συνέ­δριο έγκρι­νε σαν ορι­στι­κό το κατα­στα­τι­κό του ΚΚΕ που ‘χε δημο­σιεύ­σει σαν προ­σω­ρι­νό η ΚΕ.
Το συνέ­δριο ψήφι­σε μανι­φέ­στο προς την εργα­τι­κή τάξη και τον ελλη­νι­κό λαό και έστει­λε χαι­ρε­τι­στή­ρια στο αρχη­γό της εργα­ζό­με­νης ανθρω­πό­τη­τας σ. Στά­λιν, στον σ. Δημη­τρώφ τιμο­νιέ­ρη της ΚΔ, στον αρχη­γό του γερ­μα­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του σ. Τέλ­μαν και στους ηρω­ι­κούς απερ­γούς πεί­νας, φυλα­κι­σμέ­νους και εξό­ρι­στους αγω­νι­στές του ελλη­νι­κού λαού.
Το συνέ­δριο ανέ­θε­σε στην ΚΕ τη δημο­σί­ευ­ση των ειση­γή­σε­ων και των λόγων των αντι­προ­σώ­πων και
Εξέ­λε­ξε και­νού­ρια ΚΕ.

Στο συνέ­δριο, που η προ­πα­ρα­σκευή του γένη­κε ανοι­χτά σ’ όλο το κόμ­μα, αντι­προ­σω­πεύ­τη­καν όλες οι κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις με αντι­προ­σω­πεί­ες εκλεγ­μέ­νες από τις προ­συ­νε­δρια­κές τοπι­κές συνδιασκέψεις.
Απ’ το συνέ­δριο απου­σί­α­σε για τεχνι­κούς λόγους μόνο η αντι­προ­σω­πεία που εκλέ­χτη­κε απ’ τη Συν­διά­σκε­ψη της περι­φε­ρεια­κής οργά­νω­σης Κρήτης.
Επί­σης παρα­κά­θι­σε και αντι­προ­σω­πεία της ΟΚΝΕ».

Το 6ο συνέ­δριο του ΚΚΕ (σε πολύ σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα ‑μόλις 21 μήνες, μετά το 5ο συνέ­δριο) συνήλ­θε στην Αθή­να στο τελευ­ταίο 10ήμερο του Δεκέμ­βρη του 1935. Οι εργα­σί­ες του κρά­τη­σαν 4 μέρες.
Η σύγκλη­ση του 6ου συνέ­δριου έγι­νε σε μια περί­ο­δο έντα­σης της επί­θε­σης των δυνά­με­ων του φασι­σμού και του πολέ­μου σε διε­θνή κλί­μα­κα και στην Ελλά­δα.
Σ’ αυτές τις συν­θή­κες, μεγά­λη σημα­σία είχε η σύγκλη­ση του 7ου Συνε­δρί­ου της ΚΔ που συνήλ­θε στη Μόσχα 25 Ιού­λη μέχρι τις 21 Αυγού­στου του 1935 και στο οποίο πήρε ενερ­γό μέρος πολυ­με­λής αντι­προ­σω­πεία του ΚΚΕ.
Η ΚΔ με το 7ο Συνέ­δριό της καθό­ρι­σε ως κύριο κίν­δυ­νο τον κίν­δυ­νο του φασι­σμού και του πολέ­μου και χάρα­ξε πρω­ταρ­χι­κό καθή­κον για το παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα την πάλη ενα­ντί­ον αυτού του κιν­δύ­νου, με τη συσπεί­ρω­ση όλων των αντι­φα­σι­στι­κών δυνά­με­ων, τη δημιουρ­γία διε­θνούς μετώ­που της ειρή­νης και λαϊ­κών αντι­φα­σι­στι­κών μετώ­πων σε κάθε χώρα.

ΣΣ -| Το 7ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς ένα από τα πιο γνω­στά και πιο πολυ­συ­ζη­τη­μέ­να συνέ­δρια της ήταν το τελευ­ταίο συνέ­δριο της Κομι­ντέρν με ξεχω­ρι­στή ιστο­ρι­κή σημα­σία που συν­δέ­ε­ται με τις επε­ξερ­γα­σί­ες του για την τακτι­κή και τη στρα­τη­γι­κή των κομ­μου­νι­στών στην αντι­με­τώ­πι­ση του φασι­σμού και του κιν­δύ­νου — που δια­γρα­φό­ταν ανοι­χτά τότε — για ένα νέο παγκό­σμιο πόλε­μο.
▪️ Για τα σπου­δαιό­τε­ρα ζητή­μα­τα της ημε­ρή­σιας διά­τα­ξης συγκρο­τή­θη­καν διε­θνείς προ­πα­ρα­σκευα­στι­κές επι­τρο­πές από επι­φα­νείς μαρ­ξι­στές της επο­χής, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν ξεχω­ρι­στές συσκέ­ψεις της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής με τις καθο­δη­γή­σεις πολ­λών κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, ενώ στο περιο­δι­κό “Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής” καθιε­ρώ­θη­κε ειδι­κή στή­λη με την επω­νυ­μία “Βήμα του 7ου Παγκό­σμιου Συνε­δρί­ου” όπου τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα δια­τύ­πω­ναν τις από­ψεις τους για τα μελ­λο­ντι­κά καθήκοντα.
▪️ Πριν από το συνέ­δριο τα ΚΚ Γαλ­λί­ας και Ισπα­νί­ας, με τη σύμ­φω­νη γνώ­μη της ΕΕ της ΚΔ, είχαν απευ­θύ­νει κάλε­σμα συνερ­γα­σί­ας στα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα.
Τελι­κά, τα Λαϊ­κά Μέτω­πα σε αυτές τις χώρες συγκρο­τή­θη­καν το 1936, ως πολι­τι­κή συνερ­γα­σία των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των με τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά και άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα και οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα και πήραν μέρος ή στή­ρι­ξαν κυβερ­νή­σεις, οι οποί­ες δεν αμφι­σβη­τού­σαν την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία.
▪️ Το 7ο συνέ­δριο χαρα­κτή­ρι­σε τον επερ­χό­με­νο Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο ιμπε­ρια­λι­στι­κό, όμως ταυ­τό­χρο­να έδι­νε προ­τε­ραιό­τη­τα στην πολι­τι­κή συγκρό­τη­σης αντι­φα­σι­στι­κού μετώ­που.
Μάλι­στα, καθό­ρι­σε ότι η ανά­δει­ξη αντι­φα­σι­στι­κής κυβέρ­νη­σης απο­τε­λού­σε μορ­φή μετά­βα­σης στην εργα­τι­κή εξου­σία.
▪️ Αντι­κα­τα­στά­θη­κε η εκτί­μη­ση του 6ου συνέ­δριου για τον χαρα­κτή­ρα του φασι­σμού, με τη θέση ότι αυτός συνι­στού­σε «ανοι­κτή τρο­μο­κρα­τι­κή δικτα­το­ρία των πιο αντι­δρα­στι­κών, των πιο σοβι­νι­στι­κών, των πιο ιμπε­ρια­λι­στι­κών στοι­χεί­ων του χρη­μα­τι­στι­κού κεφα­λαί­ου».
▪️ Υιο­θε­τή­θη­κε η προ­βλη­μα­τι­κή εκτί­μη­ση ότι μέσα στα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα εκδη­λω­νό­ταν «πορεία επα­να­στα­τι­κο­ποί­η­σης», που κατέ­λη­γε στην ανά­γκη «συγ­χώ­νευ­σης των κομ­μου­νι­στι­κών και σοσια­λι­στι­κών κομ­μά­των», με την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι τα δεύ­τε­ρα θα ανα­γνώ­ρι­ζαν την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της αστι­κής κυριαρ­χί­ας, την ενό­τη­τα δρά­σης με τα ΚΚ, τη λει­τουρ­γία νέου κόμ­μα­τος με βάση τον δημο­κρα­τι­κό συγκε­ντρω­τι­σμό.
Το γεγο­νός ότι το 7ο συνέ­δριο έθε­τε τις παρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­σεις, δεν αναι­ρού­σε το ουσια­στι­κό: Ότι έτσι δημιουρ­γού­νταν αυτα­πά­τες και πνεύ­μα συμ­φι­λί­ω­σης, σύγ­χυ­ση και άμβλυν­ση του ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού μετώ­που κατά της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και του οπορ­του­νι­σμού.

Το 6ο συνέ­δριο του ΚΚΕ, παίρ­νο­ντας υπό­ψη και την κατά­στα­ση της Ελλά­δας, συγκέ­ντρω­σε την κύρια προ­σο­χή του στην από­κρου­ση του κιν­δύ­νου εγκα­θί­δρυ­σης φασι­στι­κής δικτα­το­ρί­ας.
Ο κίν­δυ­νος αυτός είχε γίνει πιο άμε­σος, μετά την παλι­νόρ­θω­ση της μοναρ­χί­ας, με το νόθο δημο­ψή­φι­σμα του Νοέμ­βρη 1935.
Το συνέ­δριο κάλε­σε όλες τις αντι­φα­σι­στι­κές δυνά­μεις να ενω­θούν για την υπε­ρά­σπι­ση της δημο­κρα­τί­ας και της ειρή­νης. Προ­ώ­θη­σε τη γραμ­μή της συγκρό­τη­σης δημο­κρα­τι­κού αντι­φα­σι­στι­κού μετώ­που με όλα τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα που θα συμ­φω­νού­σαν στη δημιουρ­γία του, καθώς και τη γραμ­μή της πραγ­μα­το­ποί­η­σης της συν­δι­κα­λι­στι­κής ενό­τη­τας. Στην από­φα­ση του Συνε­δρί­ου για τα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στών στην πάλη κατά του πολέ­μου, ανά­με­σα σε άλλα, τονιζόταν:
«Το ΚΚΕ, κόμ­μα της Εργα­τι­κής Τάξης και του εργα­ζό­με­νου λαού, μπρο­στά στον άμε­σο κίν­δυ­νο περι­πλο­κής του ελλη­νι­κού λαού σε και­νού­ριο μακε­λειό και της ανοι­χτής απει­λής της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας», κυρί­ως από την Ιτα­λία, «θέτει σαν υπέρ­τα­το καθή­κον του την υπε­ρά­σπι­ση της ειρή­νης και της λευ­τε­ριάς του ελλη­νι­κού λαού».

Το Συνέ­δριο έθε­σε το καθή­κον της «συγ­χώ­νευ­σης των κομ­μου­νι­στι­κών αγρο­τι­κών οργα­νώ­σε­ων με όλα τα αγρο­τι­κά κόμ­μα­τα και τις άλλες δημο­κρα­τι­κές πολι­τι­κές οργα­νώ­σεις στο χωριό σ’ ένα μαζι­κό και ενιαίο πανα­γρο­τι­κό κόμ­μα, με βάση την πάλη για τις άμε­σες απαι­τή­σεις της αγρο­τιάς, την πάλη κατά του φασι­σμού και του πολέ­μου και τη συμ­μα­χία με την εργα­τι­κή τάξη».
Με την από­φα­ση, όμως, για τη διά­λυ­ση των οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ στο χωριό και την έντα­ξη των μελών τους στο ΑΚΕ καταρ­γή­θη­κε η αυτό­νο­μη οργά­νω­ση και δρά­ση των κομ­μου­νι­στών στην ύπαιθρο.

Καθό­ρι­σε τα καθή­κο­ντα του ΚΚΕ για τη δημιουρ­γία του Ενιαί­ου Μετώ­που και του Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που και την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής ενό­τη­τας, που μπο­ρού­σαν να φρά­ξουν το δρό­μο στη φασι­στι­κή δικτατορία.
Υιο­θέ­τη­σε το σύν­θη­μα της «Λαϊ­κής Δημο­κρα­τι­κής Εξου­σί­ας» του προ­λε­τα­ριά­του και της αγρο­τιάς, στην οποία θα οδη­γού­σε η συντρι­βή του μοναρ­χο­φα­σι­σμού και στη συνέ­χεια η ανα­τρο­πή της πλου­το­κρα­τι­κής ολιγαρχίας.
Έθε­σε τα ζητή­μα­τα του κύριου εχθρού και της διά­τα­ξης των ταξι­κών δυνά­με­ων, στην επι­κεί­με­νη, όπως την είχε χαρα­κτη­ρί­σει τότε, αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση για την οποία γινό­ταν λόγος στις απο­φά­σεις της 6ης ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ’34 αλλά και του 5ου Συνε­δρί­ου που επι­κύ­ρω­σε αυτές τις αποφάσεις.
Υπο­γράμ­μι­σε ότι κοι­νός εχθρός της εργα­τι­κής τάξης και των άλλων εργα­ζο­μέ­νων της πόλης και του χωριού, όλου του εργα­ζό­με­νου λαού είναι η πλου­το­κρα­τι­κή ολι­γαρ­χία. Αυτή απο­τε­λεί τον κύριο εχθρό και ενά­ντιά της πρέ­πει να στρα­φεί το κύριο χτύ­πη­μα του μετώ­που των λαϊ­κών δυνάμεων.

Σπου­δαία ήταν η από­φα­ση του 6ου Συνε­δρί­ου για τον πόλε­μο. Χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας άμε­σο τον κίν­δυ­νο πολέ­μου, που απει­λού­σε τη χώρα μας και τον κίν­δυ­νο απώ­λειας της εθνι­κής της ανε­ξαρ­τη­σί­ας από τους ξένους ιμπε­ρια­λι­στές, κυρί­ως από την Ιτα­λία, καθό­ρι­σε ότι «το καθή­κον τόσο της από­κρου­σης της άμε­σης απει­λής του πολέ­μου, όσο και της υπε­ρά­σπι­σης της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της ακε­ραιό­τη­τας της χώρας από τους ξένους ιμπε­ρια­λι­στές… πέφτει πάνω στο κόμ­μα μας».
«Οι Ελλη­νες κομ­μου­νι­στές», τονι­ζό­ταν στο Μανι­φέ­στο του Συνε­δρί­ου προς την εργα­τι­κή τάξη και τον εργα­ζό­με­νο λαό της χώρας, «θα είναι στην πρώ­τη γραμ­μή σαν πρό­κει­ται να υπε­ρα­σπί­σουν την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα και την ανε­ξαρ­τη­σία της χώρας, όταν απει­λη­θεί…»

Πρω­ταρ­χι­κή σημα­σία έδω­σε το Συνέ­δριο στην ανά­γκη δημιουρ­γί­ας ενιαί­ου εργα­τι­κού μετώ­που.
Στο ερώ­τη­μα αν ήταν δυνα­τή η ενό­τη­τα δρά­σης του προ­λε­τα­ριά­του σε κάθε χώρα και διε­θνώς, το συνέ­δριο απά­ντη­σε κατα­φα­τι­κά: «Ναι, αυτό είναι δυνα­τό — σημεί­ω­νε ο Δημη­τρόφ. Μπο­ρεί να γίνει τώρα κιό­λας, αμέ­σως. Η Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής δε βάζει απο­λύ­τως άλλο όρο για την ενό­τη­τα δρά­σης, εχτός από έναν μονα­δι­κό, στοι­χειώ­δη, απο­δε­χτό από όλους τους εργά­τες, δηλα­δή, η ενό­τη­τα δρά­σης να στρέ­φε­ται ενά­ντια στο φασι­σμό, ενά­ντια στην επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου, ενά­ντια στον κίν­δυ­νο του πολέ­μου, ενά­ντια στον ταξι­κό εχθρό. Αυτός είναι ο δικός μας όρος»

Η ημε­ρή­σια διά­τα­ξη του Συνε­δρί­ου περι­λάμ­βα­νε τα εξής θέματα:

• Απο­λο­γι­σμός δρά­σης της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Ειση­γη­τής ο Β. Πικ.
• Απο­λο­γι­σμός δου­λειάς της διε­θνούς Εξε­λεγ­κτι­κής Επι­τρο­πής. Ειση­γη­τής ο Ζ. Ανγκαρέτης.
• Η επί­θε­ση του φασι­σμού και τα καθή­κο­ντα της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς στην πάλη για την ενό­τη­τα της της εργα­τι­κής τάξης ενά­ντια στο φασι­σμό. Ειση­γη­τής ο Γ. Δημητρόφ.
• Η προ­ε­τοι­μα­σία του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και τα καθή­κο­ντα της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Ειση­γη­τής ο Π. Τολιά­τι (ψευ­δώ­νυ­μο Μ. Ερκολι).
• Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ. Ειση­γη­τής ο Δ. Μανουίλσκι.
• Εκλο­γές των καθο­δη­γη­τι­κών οργά­νων της Κομ­μου­νι­στι­κής Διεθνούς

Από το V στο VI συνέδριο

Με οδη­γό τις απο­φά­σεις της 6ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του 1934, αλλά και  του 5ου Συνε­δρί­ου του, το ΚΚΕ πήρε την πρω­το­βου­λία του αγώ­να κατά του φασι­σμού και του επι­κεί­με­νου πολέ­μου, τα σύν­νε­φα του οποί­ου ήσαν πλέ­ον ορα­τά πάνω από την Ευρώπη.
Ταυ­τό­χρο­να, το Κόμ­μα πρω­τα­γω­νί­στη­σε στην πάλη των εργα­ζο­μέ­νων για τα δικαιώ­μα­τά τους στη δου­λειά και στη ζωή (πχ. το 1934 στη διορ­γά­νω­ση ενός Πανελ­λα­δι­κού Αντι­φα­σι­στι­κού Συνε­δρί­ου, αλλά και στη συσπεί­ρω­ση κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κών δυνά­με­ων για την απο­τρο­πή ενδε­χό­με­νης επι­βο­λής στρα­τιω­τι­κο­φα­σι­στι­κής δικτα­το­ρί­ας στη χώρα).
Τον Απρί­λη του 1934, δημο­σιεύ­τη­κε στο «Ριζο­σπά­στη» δια­κή­ρυ­ξη, που την υπέ­γρα­φαν μεγά­λα ονό­μα­τα του «δημο­κρα­τι­κού» τόξου (Ν. Καρ­βού­νης, Μ. Τατα­σό­που­λος, Τάκης Καλ­λαν­τζό­που­λος, Γ. Σιά­ντος, Αύρα Θεο­δω­ρο­πού­λου, Π. Δαμα­σκό­που­λος, Β. Γεωρ­γί­ου, Ι. Αντω­νό­που­λος, Αιμ. Βεά­κης, Μεν. Μαρ­κό­που­λος, Γαλά­τεια Καζαν­τζά­κη, Ν. Τσι­λο­γιάν­νης, Αρ. Γεωρ­γί­ου, Δημ. Γλη­νός, Ι. Αντω­νιά­δης, Γ. Κού­μου­λος, Κ. Βάρ­να­λης) όπου αφού επι­ση­μαι­νό­ταν ο άμε­σος κίν­δυ­νος του φασι­σμού, ανα­κοι­νω­νό­ταν η συγκρό­τη­ση Αντι­φα­σι­στι­κής Επι­τρο­πής για την προ­ε­τοι­μα­σία και τη σύγκλη­ση Αντι­φα­σι­στι­κού Συνε­δρί­ου, με τη συμ­με­το­χή όλων των αντι­φα­σι­στι­κών τάσε­ων και δυνά­με­ων. «Το Πανελ­λα­δι­κό αυτό Αντι­φα­σι­στι­κό συνέ­δριο», τονι­ζό­ταν στη δια­κή­ρυ­ξη, «πρέ­πει να συνε­νώ­σει, έξω από κάθε ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή δια­φο­ρά, όλα τα τίμια αντι­φα­σι­στι­κά στοιχεία».
Ήταν μια παλ­λαϊ­κή δια­δι­κα­σία (εκλέ­χτη­καν 2.700 αντι­πρό­σω­ποι), που συνο­δεύ­τη­κε από μαχη­τι­κές αντι­φα­σι­στι­κές εκδη­λώ­σεις, σε συν­θή­κες αδιά­κο­πων διώ­ξε­ων από την κυβέρ­νη­ση Πανα­γή Τσαλ­δά­ρη, η οποία, τελι­κά, απα­γό­ρευ­σε το Αντι­φα­σι­στι­κό συνέ­δριο (τελι­κά συνήλ­θε στον Κοκ­κι­να­ρά της Κηφι­σιάς, σαν Πανελ­λα­δι­κή Αντι­φα­σι­στι­κή Συνδιάσκεψη)

Στο μετα­ξύ ανα­πτύσ­σε­ται ραγδαία –παρά τις διώ­ξεις, το εργα­τι­κό κίνη­μα: Το 1934, η άνο­δος του απερ­για­κού κινή­μα­τος υπήρ­ξε πολύ σημαντική.
Ενώ το 1933 κηρύ­χτη­καν 482 απερ­γί­ες με 100 χιλιά­δες εργά­τες, το 1934 έγι­ναν 482 απερ­γί­ες με 182 χιλιά­δες απερ­γούς και Νοέμ­βρη-Δεκέμ­βρη του 1934, έγι­ναν 13 ενιαιο­με­τω­πι­κές απερ­γί­ες με συμ­με­το­χή 37.960 απερ­γών.
Το ίδιο διά­στη­μα στην Αθή­να, στον Πει­ραιά και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ενώ­θη­καν ορι­σμέ­νες παράλ­λη­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις βάσης. Και στο Ηρά­κλειο και τη Δρά­μα ιδρύ­θη­καν ενιαία εργα­τι­κά κέντρα.

Η περί­ο­δος ανά­με­σα στο 5ο και στο 6ο συνέ­δριο του ΚΚΕ σημα­δεύ­τη­κε από σημα­ντι­κά ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα, με κορυ­φαία το βενι­ζε­λο­πλα­στη­ρι­κό στρα­τιω­τι­κό κίνη­μα της 1ης Μάρ­τη του 1935 και την παλι­νόρ­θω­ση της Μοναρ­χί­ας το Φθι­νό­πω­ρο του ιδί­ου έτους, γεγο­νό­τα που ολο­κλή­ρω­σαν κατά το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος την προ­ε­τοι­μα­σία της εγκα­θί­δρυ­σης ενός στρα­τιω­τι­κο­φα­σι­στι­κού καθε­στώ­τος, το οποίο δεν άργη­σε να ακολουθήσει.
Στις 10 Οκτω­βρί­ου του 1935 εκδη­λώ­θη­κε στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα υπό τον στρα­τη­γό Γ. Κον­δύ­λη και στις 3 Νοεμ­βρί­ου του 1935 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το νόθο δημο­ψή­φι­σμα (σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία, εμφα­νί­στη­καν ότι είχαν ψηφί­σει 1.527.714, δηλα­δή κάπου 438.000 περισ­σό­τε­ροι απ’ αυτούς που ψήφι­σαν στις εκλο­γές του Ιου­νί­ου του 1935, με την απο­χή να έχει μηδε­νι­στεί — παρά το γεγο­νός ότι τα κόμ­μα­τα του κέντρου απεί­χαν — κι όπως ανα­κοι­νώ­θη­κε υπέρ της Μοναρ­χί­ας ψήφι­σαν 1.491.992 ή το 97.80%, ενώ υπέρ της Δημο­κρα­τί­ας μόνο 32.545 ή το 2.12%…)

Το 7ο συνέδριο της ΚΔ σφραγίζει τις εξελίξεις

Το κύριο- ανε­ξάρ­τη­τα από τις σοβα­ρές σε βάθος επε­ξερ­γα­σί­ες, είναι πως απά­ντη­σε κατα­φα­τι­κά στο ενδε­χό­με­νο οι κομ­μου­νι­στές να μοι­ρα­στούν την ευθύ­νη δια­κυ­βέρ­νη­σης με αστι­κές δυνά­μεις, στην προ­ο­πτι­κή κατά­κτη­σης της εξου­σί­ας, που απο­τέ­λε­σε το πρώ­το θεω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο του «σκα­λο­πα­τιού», που ταλά­νι­σε για 10ετίες το κίνη­μα –μέχρι τις ανα­τρο­πές και μέχρι σήμερα.
Το ΚΚΕ με τις νεώ­τε­ρες επε­ξερ­γα­σί­ες και ειδι­κά με το «Δοκί­μιο ιστο­ρί­ας» στά­θη­κε κρι­τι­κά απέ­να­ντι στη συγκε­κρι­μέ­νη φιλο­σο­φία, που για χρό­νια απο­τέ­λε­σε θέσφα­το, με τρα­γι­κά για το Κόμ­μα και το Κίνη­μα αποτελέσματα.

Το 7ο συνέδριο <|1–6 Οκτώβρη 1945|

Συνήλ­θε στην Αθή­να, στην αίθου­σα του «Τιτά­νια» (οδός Πανε­πι­στη­μί­ου) και ήταν ένα από τα πιο αντι­προ­σω­πευ­τι­κά σώμα­τα του ΚΚΕ, σε σύγκρι­ση με τα προη­γού­με­να (που έγι­ναν σε συν­θή­κες βαριάς παρα­νο­μί­ας) και αυτό έδει­χνε την ανά­πτυ­ξη του Κόμ­μα­τος κατά την περί­ο­δο του πολέ­μου και της Εθνι­κής Αντί­στα­σης στην οποία ήταν ο βασι­κός αιμοδότης.

✔️  Πήραν μέρος συνο­λι­κά 223 τακτι­κοί (26 γυναί­κες) και 38 ανα­πλη­ρω­μα­τι­κοί αντι­πρό­σω­ποι απ’ όλες ανε­ξαί­ρε­τα τις Οργανώσεις.
▪️  Η κοι­νω­νι­κή σύν­θε­ση των αντι­προ­σώ­πων ήταν: 119 εργά­τες, 26 υπάλ­λη­λοι, 22 αγρό­τες, 8 επαγ­γελ­μα­τί­ες, 29 επι­στή­μο­νες, 8 δια­νο­ού­με­νοι και 11 φοιτητές.
▪️  Η κομ­μα­τι­κή ηλι­κία ήταν: 63 πάνω από 15 χρό­νια, 75 πάνω από 5 και 85 λιγό­τε­ρο από 5 χρόνια.
▪️  Υπε­ρεί­χαν οι νέοι κομ­μου­νι­στές. Οι 73 τακτι­κοί σύνε­δροι ήταν ηλι­κί­ας 20–30 χρό­νων, οι 100 ηλι­κί­ας 31–40 χρό­νων, οι 46 ηλι­κί­ας 41–50 χρό­νων, οι 3 ηλι­κί­ας 51–60 χρό­νων και 1 πάνω από 60.

Η σύν­θε­ση αυτή δεί­χνει την από­το­μη αύξη­ση των κομ­μου­νι­στι­κών δυνά­με­ων την περί­ο­δο αυτή.
Το συνέ­δριο συνήλ­θε σε συν­θή­κες «νομι­μό­τη­τας», δηλα­δή στα περι­θώ­ρια της νομι­μό­τη­τας που άφη­νε την επο­χή εκεί­νη η ματο­βαμ­μέ­νη τρο­μο­κρα­τία των αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων και του παρα­κρά­τους, που, χάρη στην ένο­πλη επέμ­βα­ση και την υπο­στή­ρι­ξη του αγγλι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, είχε απλω­θεί σε ολό­κλη­ρη τη χώρα.

▪️  Σε όλη την τρι­κυ­μι­σμέ­νη δεκα­ε­τία από το προη­γού­με­νο 6ο συνέ­δριο, το ΚΚΕ βρέ­θη­κε στις επάλ­ξεις των αγώ­νων για λευ­τε­ριά, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και ειρήνη.
▪️  Μπρο­στά­ρης, οργα­νω­τής, καθο­δη­γη­τής και –επα­να­λαμ­βά­νου­με, κύριος (κυριο­λε­κτι­κά και μετα­φο­ρι­κά) αιμο­δό­της της Εθνι­κής Αντίστασης.
▪️  Και μέσα στην πάλη μαζί με το λαό και για το λαό, ανδρώ­θη­κε πολι­τι­κά, δυνά­μω­σε οργα­νω­τι­κά και άπλω­σε βαθιές ρίζες μέσα στην εργα­τι­κή τάξη και το λαό.

✔️  Το συνέ­δριο συζήτησε:
Τη λογο­δο­σία της Κεντρι­κής Επιτροπής. 
Την κατά­στα­ση στην Ελλά­δα και τα προ­βλή­μα­τα της Λαϊ­κής Δημοκρατίας. 
Το αγρο­τι­κό πρό­βλη­μα στην Ελλάδα. 
Το Πρό­γραμ­μα και το Κατα­στα­τι­κό του ΚΚΕ.

Το συνέ­δριο, εξε­τά­ζο­ντας την κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­θη­κε στην Ελλά­δα εξαι­τί­ας της ξένης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης και της ολο­μέ­τω­πης επί­θε­σης των αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων, μετά το Δεκέμ­βρη και τη συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας, διαπίστωνε:
«Μέσα στον πανευ­ρω­παϊ­κό οργα­σμό της δημο­κρα­τι­κής και σοσια­λι­στι­κής ανα­γέν­νη­σης, η Ελλά­δα χάρη στην ένο­πλη ξενι­κή επέμ­βα­ση απο­τε­λεί τρα­γι­κή εξαί­ρε­ση. Η ξενι­κή επέμ­βα­ση ανέ­κο­ψε την ομα­λή πολι­τι­κή ζωή και εξέ­λι­ξη του τόπου».
«Η πολι­τι­κή της εθνι­κής και λαϊ­κής ενό­τη­τας που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στα σκο­τει­νά χρό­νια της σκλα­βιάς — ανα­φέ­ρε­ται στην Από­φα­ση του 7ου Συνε­δρί­ου — απο­τε­λεί και σήμε­ρα την απο­φα­σι­στι­κή εγγύ­η­ση για την απο­τρο­πή του ολο­κλη­ρω­τι­κού αφα­νι­σμού».

«Ο πολι­τι­κός συνα­σπι­σμός του ΕΑΜ έκα­νε κάθε δυνα­τή υπο­χώ­ρη­ση για τη συνέ­νω­ση των προ­σπα­θειών όλων εκεί­νων που ενα­ντιώ­νο­νται στις βίαιες, πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές λύσεις και δε θα στα­μα­τή­σει αυτές τις προ­σπά­θειές του — εφό­σον όμως δε θα στα­μα­τή­σει η δολο­φο­νι­κή τρο­μο­κρα­τι­κή δρά­ση κατά του λαού, νόμι­μο δικαί­ω­μα άμυ­νας είναι η χρη­σι­μο­ποί­η­ση των ίδιων μέσων από το λαό, για την από­κρου­ση της αφη­νια­σμέ­νης τρο­μο­κρα­τι­κής δρά­σης του μαύ­ρου μετώ­που, ΣΑΝ, Χ, και Σία».

Το 7ο συνέ­δριο ασχο­λή­θη­κε με τη δυνα­τό­τη­τα και τις πολι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις δημιουρ­γί­ας βαριάς βιο­μη­χα­νί­ας στη­ριγ­μέ­νης στις εγχώ­ριες πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές, πήρε και άλλες απο­φά­σεις και μέτρα για την κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση, για την καλύ­τε­ρη οργά­νω­ση της μαζι­κής δου­λειάς, για τη δου­λειά στη νεο­λαία, στις γυναί­κες κλπ.

Σημα­ντι­κό γεγο­νός που κατέ­δει­ξε την επιρ­ροή του ΚΚΕ (και του ΕΑΜ), αλλά και την περιρ­ρέ­ου­σα ατμό­σφαι­ρα, απο­τέ­λε­σε το πρώ­το Συνέ­δριο της ΕΠΟΝ, που συνήλ­θε στα μέσα του Γενά­ρη 1946.
Κρά­τη­σε μια βδο­μά­δα και συζή­τη­σε την κατά­στα­ση στη χώρα και τα προ­βλή­μα­τα της νεο­λαί­ας στις νέες συν­θή­κες, τονί­ζο­ντας την ανά­γκη της έντα­σης του αγώ­να της νέας γενιάς για τη συμ­φι­λί­ω­ση, την ομα­λή δημο­κρα­τι­κή εξέ­λι­ξη και την πρόο­δο.

Δυστυ­χώς, οι λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις για τη δημο­κρα­τία δεν μπό­ρε­σαν να ανα­κό­ψουν το τρο­μο­κρα­τι­κό όργιο των φασι­στι­κών δυνά­με­ων του μετα­δε­κεμ­βρια­νού κρά­τους και παρα­κρά­τους, που οργα­νώ­νο­νταν και υπο­στη­ρί­ζο­νταν από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές.
Στις αρχές του 1946 πέρα­σαν σε πολύ μεγα­λύ­τε­ρης έκτα­σης και αγριό­τη­τας επι­θέ­σεις.
Στις 15 του Γενά­ρη δυνά­μεις της χωρο­φυ­λα­κής και της εθνο­φυ­λα­κής κύκλω­σαν τη Νάου­σα και συνέ­λα­βαν 400 δημοκράτες.
Στις 16-20 Γενά­ρη συμ­μο­ρί­ες παρακρατι­κών διέ­πρα­ξαν ομα­δι­κές σφα­γές στην περιο­χή από το Γύ- θειο ως τη Σπάρτη.
Στις 19, χίτες πυρο­βό­λη­σαν και σκό­τω­σαν 4 και τραυ­μά­τι­σαν αρκε­τούς δημο­κρα­τι­κούς πολί­τες στην Καλα­μά­τα. Η χωρο­φυ­λα­κή συνέ­λα­βε 32 χίτες και τους έκλει­σε στο κρατητήριο.
Επει­τα απ’ αυτό, δύο με τρεις χιλιά­δες οπλι­σμέ­νοι χίτες απ’ όλη τη Μεσ­ση­νία κύ­κλωσαν την πόλη, 800 με 1.000 μπή­καν μέσα στην πόλη, κα­τέλαβαν Κεντρι­κά σημεία και πήραν μαζί τους σαν όμη­ρους, 150 δημο­κρα­τι­κούς πολί­τες. Τους περισ­σό­τε­ρους τους έσφαξαν.
Η κυβέρ­νη­ση υπο­χρε­ώ­θη­κε να κηρύ­ξει το στρα­τιωτικό νόμο στους νομούς Μεσ­ση­νί­ας και Λακω­νί­ας, αλλά και η ενέρ­γεια αυτή χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε από τους χίτες και τους μοναρ­χι­κούς για συλ­λή­ψεις οπα­δών του ΕΑΜ, για μπλό­κα και λεηλασίες.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με από­φα­σή του στις 21 του Γενά­ρη, χαρα­κτή­ρι­ζε τα αιμα­τη­ρά γεγο­νό­τα της Καλα­μά­τας μοναρ­χο­φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα που, μαζί με τις δολοφο­νίες δημο­κρα­τι­κών πολι­τών στη Λακω­νία, στο Βόλο και στη Θήβα, την επί­θε­ση ενά­ντια σε αντι­προ­σώ­πους της ΚΕ του ΕΑΜ στην Κόριν­θο και το φού­ντω­μα της χίτι­κης τρομοκρα­τίας, έδει­χναν ότι το Μαύ­ρο Μέτω­πο κατα­φεύ­γει σε μεθό­δους εμφύ­λιου πολέ­μου ενά­ντια στη δημο­κρα­τι­κή Ελλάδα.
Την πρω­ταρ­χι­κή και κύρια ευθύ­νη για την κατά­στα­ση αυτή ‑υπο­γραμ­μι­ζό­ταν στην από­φα­ση- την έφε­ραν η επί­ση­μη αγγλι­κή πολι­τι­κή και οι αγγλι­κές αρχές κατο­χής στην Ελλάδα.
Η ΚΕ του ΕΑΜ σε σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­σή της τόνι­ζε ότι τα γεγο­νό­τα της Καλα­μά­τας ήταν η αρχή γενι­κού σχε­δί­ου των μοναρ­χο­φα­σι­στών για την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας. Το ΕΑΜ έκα­νε έντο­να δια­βή­μα­τα στον αντι­βα­σι­λιά και την κυβέρνη­ση και απευ­θύν­θη­κε στη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση του ΟΗΕ, ζητώ­ντας την άμε­ση απο­χώ­ρη­ση των αγγλι­κών στρα­τευ­μά­των από την Ελλάδα.

Η σοβιε­τι­κή κυβέρ­νη­ση, εκδη­λώ­νο­ντας την αλλη­λεγ­γύη της προς τον ελλη­νι­κό λαό, απαί­τη­σε να συζη­τη­θεί στο Συμ­βούλιο Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ η κατά­στα­ση που είχε διαμορ­φωθεί στην Ελλάδα.
Ο σοβιε­τι­κός αντι­πρό­σω­πος στο Συμ­βούλιο Ασφα­λεί­ας δια­τύ­πω­σε τη γνώ­μη ότι η παρου­σία των αγγλι­κών στρα­τευ­μά­των στην Ελλά­δα, ύστε­ρα από τη λήξη του πολέ­μου, δεν υπα­γο­ρεύ­ε­ται από καμιά ανά­γκη, αλλά απο­τε­λεί μέσο πίε­σης στον ελλη­νι­κό λαό.
Στο ίδιο διά­στη­μα, με πρό­σκλη­ση των δημο­κρα­τι­κών συλ­λό­γων πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν σ’ όλη τη χώρα ογκώ­δεις συγκε­ντρώ­σεις με τα συν­θή­μα­τα; «Συμ­με­το­χή του ΕΑΜ στην κυβέρ­νη­ση — Παν­δη­μο­κρα­τι­κό Μέτω­πο».
Οι μεγα­λύ­τε­ρες συγκε­ντρώ­σεις έγι­ναν στην Αθή­να και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη στις 20 του Γενά­ρη 1946.
Επι­τα­κτι­κά προ­βαλ­λό­ταν και το αίτη­μα για την αποχώρη­ση των αγγλι­κών στρατευμάτων.
Ο αιμα­τη­ρός απο­λο­γι­σμός στον ένα χρό­νο που είχε περά­σει από τη συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας ήταν: Νεκροί 1.289, τραυ­μα­τί­ες 6.671, βασα­νι­σθέ­ντες 31.632, συλ­λη­φθέ­ντες 84.931.
Βια­σμέ­νες γυναί­κες 165. Ληστεί­ες 6.567. Επι­δρο­μές σε τυπο­γρα­φεία 572. Κατα­διω­κό­με­νοι δημο­κρατικοί πολί­τες πάνω από 100.000. Μοναρ­χο­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες 206.

Σ’ αυτές τις φοβε­ρές συν­θή­κες, η ΚΕ του ΕΑΜ, με τη συμ­με­το­χή και του αντι­προ­σώ­που των Αρι­στε­ρών Φιλελευ­θέρων, δια­κή­ρυ­ξε για μια ακό­μα φορά, στις 7 του Φλε­βά­ρη 1946, την προ­σή­λω­σή της στις ομα­λές δημο­κρα­τι­κές λύ­σεις και απαί­τη­σε τη διε­ξα­γω­γή γνή­σιων εκλο­γών, με τις ακό­λου­θες προϋποθέσεις:
Σχη­μα­τι­σμό αντι­προ­σω­πευ­τι­κής δημο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης με ευρεία συμ­με­το­χή των κομμά­των του ΕΑΜ.
Κατά­παυ­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας, πραγ­μα­τι­κή διά­λυ­ση και αφο­πλι­σμό των τρο­μο­κρα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων, απο­κα­τά­στα­ση της τάξης και ισο­πο­λι­τεί­ας σ’ όλη τη χώρα.
Γενι­κή πολι­τι­κή αμνη­στία των αγω­νι­στών της Εθνι­κής Αντί­στασης. Γενι­κή και εγγυ­η­μέ­νη εκκα­θά­ρι­ση των εκλο­γι­κών κατα­λό­γων. Απο­μά­κρυν­ση από το στρα­τό, τα σώμα­τα Ασφα­λείας και γενι­κά τον κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό του­λά­χι­στον όλων εκεί­νων που υπη­ρέ­τη­σαν στα Τάγ­μα­τα Ασφα­λεί­ας ή συνερ­γάστηκαν ανοι­χτά με τον εχθρό.

Τα κόμ­μα­τα του ΕΑΜ προει­δο­ποιού­σαν πως, αν δεν πραγ­μα­το­ποι­η­θούν τα παρα­πά­νω, είναι υπο­χρε­ω­μέ­να να δηλώ­σουν και πάλι επί­ση­μα και κατη­γο­ρη­μα­τι­κά ότι δε θα μετά­σχουν στις εκλο­γές, για­τί απλού­στα­τα θα πρό­κει­ται για εκλο­γι­κή κωμω­δία, η οποία, όμως, θα έχει τα πιο τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για τη χώρα.

🔻  Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ — Το πρόβλημα του ένοπλου αγώνα

Στις 12 του Φλε­βά­ρη 1946, έναν ακρι­βώς χρό­νο μετά την υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας της Βάρ­κι­ζας, συνήλ­θε στην Αθή­να η 2η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Στις εργα­σί­ες της πήραν μέρος τα τακτι­κά και ανα­πλη­ρω­μα­τι­κά μέλη της ΚΕ και της ΚΕΕ, που είχαν εκλε­γεί στο 7ο Συνέ­δριο του Κόμμα­τος, εκτός από τους Μ. Παρ­τσα­λί­δη και Π. Ρού­σο, που βρί­σκονταν σε απο­στο­λή στο εξωτερικό.

Η Ολο­μέ­λεια εξέ­τα­σε την κατά­στα­ση στην Ελλά­δα, τα προ­βλή­μα­τα του δημο­κρα­τι­κού αγώ­να και τα καθή­κο­ντα του ΚΚΕ ‑εισή­γη­ση έκα­νε ο Ν. Ζαχα­ρώ­δης.
Η ευθύ­νη της Ολο­μέλειας ήταν σοβα­ρή, για­τί έπρε­πε να απο­φα­σί­σει για τη στά­ση του Κόμ­μα­τος στις επι­κεί­με­νες εκλο­γές (αν θα έπαιρ­νε μέρος ή θα έκα­νε απο­χή) και να καθο­ρί­σει τις μορ­φές πάλης για την αντι­με­τώ­πι­ση της ωμής βίας και τρομο­κρατίας που μαί­νο­νταν σ’ ολό­κλη­ρη τη χώρα ενά­ντια στους αγω­νι­στές της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και το λαϊ­κό δημοκρατι­κό κίνημα.
Στο ζήτη­μα των εκλο­γών η Ολο­μέ­λεια συζή­τη­σε τη θέση που είχε πάρει η ΚΕ του ΕΑΜ στις 7 του Φλε­βά­ρη 1946, δη­λαδή απο­χή από τις εκλο­γές, εφό­σον δεν εξα­σφα­λι­στούν οι απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ελεύ­θε­ρη έκφρα­ση της θέλη­σης του λαού, αλλά δεν πήρε από­φα­ση. Εξουσιο­δότησε το ΠΓ ν’ απο­φα­σί­σει, αφού ζητή­σει και τη γνώ­μη αδελ­φών κομ­μά­των, που ήταν βασι­κά κατά της αποχής.
Παρ’ όλα αυτά, το ΠΓ πήρε από­φα­ση για απο­χή από τις εκλο­γές…

Όλο το αφιέ­ρω­μα |> εδώ
(συνε­χί­ζε­ται)