Τελευταίος αποχαιρετισμός στην συντρόφισσα Ελένη Βούλγαρη — Γκολέμα

Εκ μέρους της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής τον επι­κή­δειο εκφώ­νη­σε ο Θέμης Γκιώ­νης, μέλος του ΠΓ ο οποί­ος σημείωσε:

«Απο­χαι­ρε­τά­με με μεγά­λη θλί­ψη, πολύ μεγά­λο σεβα­σμό, αλλά και περη­φά­νια τη συντρό­φισ­σα Ελέ­νη Βούλ­γα­ρη – Γκο­λέ­μα. Ένα άξιο μέλος και στέ­λε­χος του ΚΚΕ, το οποίο υπη­ρέ­τη­σε με αυτα­πάρ­νη­ση και ανι­διο­τέ­λεια στην πορεία μιας ολό­κλη­ρης ζωής γεμά­της από αγώ­νες και θυσί­ες από όποιο πόστο και απο­στο­λή της ανατέθηκε.

Η συντρό­φισ­σα, που μαζί με τον σύντρο­φο της Μπά­μπη αγα­πή­θη­καν και αγά­πη­σαν τόσο τη ζωή για να ανθρω­πέ­ψει ο άνθρω­πος, που τίπο­τα δεν μπή­κε εμπό­διο στην από­φα­ση τους να ενω­θούν για πάντα στη ζωή και στον αγώ­να όπως σημειώ­νει η ίδια στο βιο­γρα­φι­κό της σημείωμα». 

Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε σε ορι­σμέ­να στοι­χεία από την μαχη­τι­κή της στά­ση στο πλευ­ρό του Κόμματος.

Η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη γεν­νή­θη­κε το 1935, στο χωριό Φιλια­δώ­να Δομο­κού Φθιώ­τι­δας, παι­δί οικο­γέ­νειας αγω­νι­στών — κομ­μου­νι­στών. Μόλις στον πρώ­το χρό­νο της ζωής της, το 1936, ο πατέ­ρας της — δάσκα­λος στο χωριό- φυλα­κί­στη­κε στην Ακρο­ναυ­πλία από τη δικτα­το­ρία του Μετα­ξά η οποία παρέ­δω­σε στη συνέ­χεια τους κρα­τού­με­νος στους Ιτα­λούς και Γερ­μα­νούς φασί­στες. Εκτε­λέ­στη­κε το 1942 στο στρα­τό­πε­δο του Παύ­λου Μελά στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Η ίδια ήταν 7 χρο­νών όταν εκτε­λέ­στη­κε ο πατέ­ρας της και δεν είχε προ­λά­βει καν να τον γνωρίσει.

Η ίδια σημεί­ω­νε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ τίμη­σαν τον πατέ­ρα μου για την προ­σφο­ρά του στον αγώ­να. Έγι­νε πολι­τι­κό μνη­μό­συ­νο με ομι­λη­τές τον Άρη,τον Μπελ­λή, τον Σαρά­φη, κ.α. δίνο­ντας όρκο ότι θα συνε­χί­σουν τον αγώνα.

Το χωριό μου ήταν ανταρ­το­κρα­τού­με­νο. Τα σχο­λεία λει­τουρ­γού­σαν με βιβλία που στάλ­θη­καν από το ΕΑΜ, οργα­νώ­θη­καν λαϊ­κά συσσίτια.

Ήμουν στην πρώ­τη γραμ­μή του αγώ­να. Οι αδελ­φές μου στην ΕΠΟΝ εγώ στα Αετόπουλα».

Η μητέ­ρα της συνε­λή­φθη για πρώ­τη φορά το 1947, αλλά και αργό­τε­ρα από τη Χού­ντα, η οποία την εξό­ρι­σε στη Γυά­ρο. Οι αδελ­φές της έφυ­γαν κρυ­φά και εντά­χθη­καν στον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλά­δας ως μαχή­τριες τις οποί­ες αντά­μω­σε ξανά μετά από 30 χρόνια.

Η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη μετά τη σύλ­λη­ψη της μητέ­ρας της ήρθε στην Αθή­να, στη θεία της σε ηλι­κία 12 χρο­νών και βοη­θού­σε στην παρά­νο­μη δου­λειά του Κόμματος.

Τελειώ­νο­ντας το Γυμνά­σιο το 1954 στη Λάρι­σα, γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ και τον ίδιο χρό­νο γνω­ρί­ζε­ται με τον σύντρο­φο Μπά­μπη Γκο­λέ­μα, στέ­λε­χος του ΚΚΕ, ο οποί­ος συνε­λή­φθη, βασα­νί­στη­κε από την Ασφά­λεια χωρίς να υπο­κύ­ψει και μετά από 3,5 χρό­νια υπό­δι­κος κατα­δι­κά­στη­κε με τον νόμο 375 «περί κατασκοπείας».

Η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη εκεί­νη την περί­ο­δο διέ­φυ­γε την σύλ­λη­ψη και επι­κη­ρύ­χτη­κε. Παρέ­μει­νε κρυμ­μέ­νη για 6 μήνες και στη συνέ­χεια πέρα­σε στην παρά­νο­μη δρά­ση από το 1954 έως το 1966, δια­κι­νώ­ντας τον Ριζο­σπά­στη και άλλα έντυπα.

Συνε­λή­φθη το 1966, έγκυος και γέν­νη­σε το πρώ­το της παι­δί μέσα στις φυλα­κές Αβέ­ρωφ, όπου και το μεγά­λω­σε μαζί με τις συγκρα­τού­με­νές της μέχρι τα 3 του χρό­νια. Εκεί­να τα χρό­νια συνε­λή­φθη ξανά ο σύντρο­φός της Μπά­μπης. Παντρεύ­τη­καν μέσα στις Φυλα­κές Αβέ­ρωφ το 1970.

Θέλω να κοιτάζω το παιδί στα μάτια…

Η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη έμει­νε φυλα­κι­σμέ­νη για περισ­σό­τε­ρα από 7 χρό­νια, επι­σή­μα­νε ο Θ. Γκιώ­νης. Όλο αυτό το διά­στη­μα ‑σημεί­ω­νε η ίδια- η διεύ­θυν­ση των φυλα­κών επι­δί­ω­ξε να απο­κη­ρύ­ξει το Κόμ­μα. «Μου ασκού­σαν κάθε λογής ψυχο­λο­γι­κή πίε­ση. Η ζωή είναι έξω, δεν αγα­πάς το παι­δί σου και άλλα».

Στον διευ­θυ­ντή απά­ντη­σε: «Αγα­πώ το παι­δί μου, αγα­πώ τον άνδρα μου, αγα­πώ τη ζωή μου, αγα­πώ το Κόμ­μα μου. Όταν θα βγω από την φυλα­κή θέλω να κοι­τά­ζω το παι­δί στα μάτια και να μην ντρέ­πο­μαι. Θέλω να κοι­τά­ζω τον άνδρα μου με το κεφά­λι ψηλά. Θέλω να κοι­τά­ζω τους συντρό­φους μου και να μην αισθά­νο­μαι δύσκολα».

Απο­φυ­λα­κί­στη­κε τον Σεπτέμ­βρη του 1973 κι αμέ­σως μετά συνέ­βα­λε στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των παρά­νο­μων οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ. Υπήρ­ξε μέλος της πρώ­της Επι­τρο­πής Πόλης Αθή­νας του ΚΚΕ. Στη συνέ­χεια Γραμ­μα­τέ­ας των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων στις Βόρειες Συνοι­κί­ες. Δού­λε­ψε στη Γυναι­κεία Επι­τρο­πή της Επι­τρο­πής Πόλης της Αθή­νας, αλλά και στον συν­δι­κα­λι­στι­κό τομέα του Ιμα­τι­σμού και της Κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας, στην Εργα­τι­κή Αχτί­δα. Από το 1976, που απέ­κτη­σε το δεύ­τε­ρο παι­δί της, εγκα­τα­στά­θη­κε στην Ηλιού­πο­λη και συνέ­χι­σε να αντα­πο­κρί­νε­ται με υψη­λό αίσθη­μα ευθύ­νης και προ­σφο­ράς στους αγώ­νες που ακο­λού­θη­σαν, μέσα από τις γραμ­μές του ΚΚΕ.

Τεράστια τα όρια αντοχής όταν παλεύεις για μεγάλα ιδανικά

«Με τη στά­ση της, η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη απέ­δει­ξε ότι τα όρια της αντο­χής του ανθρώ­που είναι τερά­στια όταν παλεύ­ει για μεγά­λα ιδα­νι­κά, για μεγά­λους σκο­πούς κανέ­να εμπό­διο δεν είναι αξε­πέ­ρα­στο», ανέ­φε­ρε ο Θ. Γκιώ­νης, επι­κα­λού­με­νος τα λόγια της: «Ήταν δύσκο­λα χρό­νια, ωστό­σο, οι κομ­μου­νι­στές δεν στα­μά­τη­σαν να αγω­νί­ζο­νται, να δίνουν τον καλύ­τε­ρο τους εαυ­τό θυσιά­ζο­ντας τα πάντα, αψη­φώ­ντας τους κιν­δύ­νους, τα βασα­νι­στή­ρια, τις εξο­ρί­ες, τις κατα­δί­κες. Ήταν χρό­νια Πέτρινα».

Ο Θ. Γκιώ­νης επι­σή­μα­νε πως χιλιά­δες γνώ­ρι­σαν αυτή την περί­ο­δο μέσα από την ται­νία του Παντε­λή Βούλ­γα­ρη, τα «Πέτρι­να Χρό­νια» στην οποία απο­τυ­πώ­θη­κε η ζωή και η δρά­ση της Ελέ­νης όλη αυτή την ιστο­ρι­κή περί­ο­δο. «Βλέ­πο­ντας την ται­νία αυτή, μεγα­λύ­τε­ροι και νεό­τε­ροι δακρύ­σα­με, εμπνευ­στή­κα­με, δια­παι­δα­γω­γη­θή­κα­με, επι­βε­βαιώ­σα­με την από­φα­ση μας να προ­σφέ­ρου­με στο Κόμ­μα και στο λαό παίρ­νο­ντας παρά­δειγ­μα από τη ζωή της συντρό­φισ­σας. Αυτό δηλα­δή που είναι ο κομ­μου­νι­στής και η κομ­μου­νί­στρια, σεμνός αγω­νι­στής και αγω­νί­στρια, πάντα στην πρώ­τη γραμ­μή του αγώ­να για το δίκιο και την προ­κο­πή του εργα­ζό­με­νου λαού», ανέ­φε­ρε και πρόσθεσε:

«Έτσι πορεύ­τη­κε στη ζωή της η συντρό­φισ­σα Ελέ­νη, πάντα με το Κόμ­μα για το Κόμ­μα. Σεμνή και με βαθιά πίστη στο Κόμμα.

Γρά­φει κλεί­νο­ντας το βιο­γρα­φι­κό της: ”Νομί­ζω πως προ­σέ­φε­ρα λίγα. Όμως ποτέ δεν είπα όχι. Ποτέ δεν έλει­ψα από δου­λειά που μου ανέ­θε­σαν. Πάντα ήμουν μπρο­στά και όλα αυτά τα χρό­νια ως μέλος του Κόμ­μα­τος, φανε­ρώ­νω την πίστη μου σε αυτό. Δεν μετά­νιω­σα ούτε στιγ­μή για όλα όσα πέρασα.

Ήταν στά­ση ζωής. Νομί­ζω πως το Κόμ­μα μου έβα­λε τη σφρα­γί­δα του στις αλλα­γές που συντε­λέ­στη­καν στην πατρί­δα μου. Δεν είναι εγω­ι­στι­κό να πως πως έβα­λα και εγώ το μικρό μου λιθα­ρά­κι στις όποιες αλλα­γές αυτού του τόπου.

Είμαι βέβαιη ότι με βαθιά πίστη στο δίκιο, στα παναν­θρώ­πι­να ιδα­νι­κά και αξί­ες, με τους αστα­μά­τη­τους, δύσκο­λους, αλλά ωραί­ους αγώ­νες μας θα έρθει το προσ­δο­κώ­με­νο αύριο. Ο σοσιαλισμός”.

Συντρό­φισ­σα Ελέ­νη το Κόμ­μα σου, το ΚΚΕ, σε απο­χαι­ρε­τά περή­φα­νο. Θα σε θυμό­μα­στε και θα σε τιμά­με πάντα, εμπνε­ό­με­νοι από τη στά­ση και τη δρά­ση του. Έκα­νες το καθή­κον σου ως στέ­λε­χος και μέλος του ΚΚΕ, και γι’ αυτό να είσαι σίγουρη.

Εκφρά­ζου­με τα θερ­μά μας συλ­λυ­πη­τή­ρια στα παι­διά σου, τον Μίλ­το και τον Κώστα, στα εγγό­νια και στους οικεί­ους σου.

Καλό ταξί­δι συντρό­φισ­σα Ελένη». 

«Συντρό­φισ­σα Ελέ­νη, οι κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Ηλιού­πο­λη όπου ζού­σες και δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κες τα τελευ­ταία χρό­νια σου, ως κομ­μα­τι­κό μέλος, σε απο­χαι­ρε­τούν με περη­φά­νια. Περη­φά­νια που σε γνω­ρί­σα­με που παλέ­ψα­με δίπλα σου», τόνι­σε η Μαρία Ιωαν­νί­δου, η οποία την απο­χαι­ρέ­τι­σε εκ μέρους των ΚΟ Ηλιούπολης.

«Σου δίνου­με υπό­σχε­ση ότι θα συνε­χί­σου­με ατα­λά­ντευ­τα τους αγώ­νες σε όλες τις συν­θή­κες, κατα­νο­ώ­ντας την ευθύ­νη να στα­θού­με αντά­ξιοι των και­ρών μας και να γίνου­με ένα μπόι ψηλό­τε­ροι. Το παρά­δειγ­μά σου μας δίνει δύνα­μη να αντα­πο­κρι­θού­με στους δύσκο­λους αγώ­νες που βρί­σκο­νται ακό­μη μπρο­στά μας μέχρι τη νίκη της εργα­τι­κής τάξης, την ώρα του Σοσια­λι­σμού-Κομ­μου­νι­σμού», σημεί­ω­σε ανά­με­σα σε άλλα.

Εκ μέρους της ΤΟ Ανα­το­λι­κών Συνοι­κιών της ΚΝΕ την απο­χαι­ρέ­τι­σε ο Φρα­γκί­σκος Σιφ­ναί­ος,  «σκύ­βο­ντας με σεβα­σμό το κεφά­λι για μια συντρό­φισ­σα που συνέ­δε­σε τη ζωή της με το Κόμ­μα και αγω­νί­στη­κε σε πολύ δύσκο­λες συν­θή­κες με αυτα­πάρ­νη­ση υπη­ρε­τώ­ντας τα ιδα­νι­κά και τις ιδέ­ες του ΚΚΕ».

Ο Φρα­γκί­σκος Σιφ­ναί­ος την απο­χαι­ρέ­τι­σε με ένα ποί­η­μα που έγρα­ψε ο σύντρο­φος της στον αγώ­να και τη ζωή, Μπά­μπης Γκο­λέ­μας εκεί­να τα «Πέτρι­να Χρόνια».