Τζένη Καρέζη

Η Ευγε­νία Καρ­πού­ζη, όπως ήταν το πραγ­μα­τι­κό όνο­μα της Τζέ­νης Καρέ­ζης, γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να στις 12 Ιανουα­ρί­ου 1934. Έζη­σε τα παι­δι­κά της χρό­νια σε διά­φο­ρες πόλεις, ακο­λου­θώ­ντας τις μετα­θέ­σεις των γονιών της που ήταν εκπαι­δευ­τι­κοί. Ο πατέ­ρας της, Κων­στα­ντί­νος Καρ­πού­ζης, ήταν μαθη­μα­τι­κός και η μητέ­ρα της, Θεώ­νη, δασκά­λα. Στη Θεσ­σα­λο­νί­κη μπή­κε εσω­τε­ρι­κή στο Γαλ­λι­κό Σχο­λείο Καλο­γριών και αργό­τε­ρα συνέ­χι­σε στο αντί­στοι­χο Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα.

H αγά­πη της Τζέ­νης Καρέ­ζη για το θέα­τρο άρχι­σε να εκδη­λώ­νε­ται από τα μαθη­τι­κά της ακό­μη χρό­νια και εκφρά­στη­κε με τη συμ­με­το­χή της στις σχο­λι­κές παρα­στά­σεις. Το 1951 — χρο­νιά απο­φοί­τη­σής της από την Ελλη­νο­γαλ­λι­κή Σχο­λή — γίνε­ται δεκτή στη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Εθνι­κού Θεά­τρου. Εμφα­νί­ζε­ται για πρώ­τη φορά στο θεα­τρι­κό σανί­δι τον Οκτώ­βρη του 1954, δίπλα στην Μελί­να. Μέσα σε 40 μέρες η επι­τυ­χία αυτή τη φέρ­νει συμπρω­τα­γω­νί­στρια με τη μεγά­λη κυρία του ελλη­νι­κού θεά­τρου, την Κατί­να Παξι­νού, στο «Σπί­τι της Μπερ­νά­ντα Αλμπα». Το 1963 παί­ζει στο έργο του Ιάκω­βου Καμπα­νέλ­λη «H Γει­το­νιά των Αγγέ­λων», μια παρά­στα­ση που χτυ­πή­θη­κε για πολι­τι­κούς λόγους. Είναι η επο­χή των μεγά­λων πολι­τι­κών παθών και η Τζέ­νη Καρέ­ζη συνει­δη­το­ποιεί­ται πολι­τι­κά και ευαι­σθη­το­ποιεί­ται στις κοι­νω­νι­κές συγκρούσεις.

Το 1963 επι­φυ­λάσ­σει, όμως, για εκεί­νη και μια μεγά­λη κινη­μα­το­γρα­φι­κή επι­τυ­χία στα «Κόκ­κι­να Φανά­ρια» του Βασί­λη Γεωρ­γιά­δη, ται­νία που ξεπερ­νά­ει τα ελλη­νι­κά σύνο­ρα και κερ­δί­ζει την ανα­γνώ­ρι­ση στα διε­θνή φεστι­βάλ. Παντρεύ­ε­ται τον Κώστα Καζά­κο το 1967. Από τις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’70 και μετά, η παρου­σία της στο θέα­τρο είναι πιο έντο­νη. Οι ρόλοι της χαρι­τω­μέ­νης ηρω­ί­δας των αισθη­μα­τι­κών κομε­ντί παρα­με­ρί­ζο­νται και η ανα­ζή­τη­ση την οδη­γεί σε άλλους δρό­μους. Το 1973 τολ­μούν να ανε­βά­σουν το «Μεγά­λο μας Τσίρ­κο». Παρά­στα­ση που σημά­δε­ψε τα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας με το περιε­χό­με­νό της, μεγά­λη επι­τυ­χία, που απο­τέ­λε­σε και ουσια­στι­κή αντί­δρα­ση στη χού­ντα. Τελευ­ταία της θεα­τρι­κή παρά­στα­ση τα «Δια­μά­ντια και μπλουζ» της Λού­λας Αναγνωστάκη.

Πηγές: Ριζο­σπά­στης & sansimera.gr