Τζορτζ Χ. Μπους: Ένας εγκληματίας ιμπεριαλιστής λιγότερος

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Από χθες η αστι­κή τάξη των ΗΠΑ θρη­νεί την απώ­λεια ενός δια­πρε­πούς εκπρο­σώ­που του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού. Ο επο­νο­μα­ζό­με­νος και «χασά­πης της Βαγδά­της», Τζορτζ Χέρ­μπερτ Μπους, άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή πλή­ρης ημε­ρών σε ηλι­κία 94 ετών.

Απ’ τους πρώ­τους που έτρε­ξαν να πλέ­ξουν το εγκώ­μιο του εκλι­πό­ντος ήταν η θλι­βε­ρή μαριο­νέ­τα της αντε­πα­νά­στα­σης ονό­μα­τι Μιχα­ήλ Γκορ­μπα­τσόφ, ο οποί­ος εξή­ρε τις πολι­τι­κές ικα­νό­τη­τες του Μπους και θυμή­θη­κε το πόσο σκλη­ρά εργά­στη­καν από κοι­νού για να επέλ­θει το τέλος του Ψυχρού Πολέ­μου. Άλλω­στε, έχο­ντας συν­δε­τι­κό κρί­κο τον αντι­κομ­μου­νι­σμό, αμφό­τε­ροι υπήρ­ξαν συνέ­ται­ροι στην κλι­μά­κω­ση των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στην ΕΣΣΔ και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης την περί­ο­δο 1989–1991.

Κι’ αν ο τιπο­τέ­νιος πρω­το­μά­στο­ρας της Περε­στρόϊ­κα έχει να θυμά­ται τον «συνερ­γά­τη Μπους», οι λαοί που έζη­σαν στο πετσί τους τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού σίγου­ρα δεν πρό­κει­ται να ξεχά­σουν τον εγκλη­μα­τία Τζορτζ Μπους.

Όπως για παρά­δειγ­μα ο λαός του Πανα­μά που θρή­νη­σε περισ­σό­τε­ρους από 2000 νεκρούς κατά την αμε­ρι­κα­νι­κή εισβο­λή στη χώρα το Δεκέμ­βρη του 1989. Για την ιστο­ρία, να θυμί­σου­με ότι η τότε κυβέρ­νη­ση Μπους είχε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ως πρό­σχη­μα για την στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση την… «απο­κα­τά­στα­ση της δημο­κρα­τί­ας» και την σύλ­λη­ψη του προ­έ­δρου Μανου­έλ Νοριέ­γκα τον οποίο οι ΗΠΑ κατη­γο­ρού­σαν για συμ­με­το­χή σε εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών. Ο πραγ­μα­τι­κός ωστό­σο λόγος δεν ήταν άλλος από τον έλεγ­χο της διώ­ρυ­γας του Πανα­μά και τα τερά­στια κέρ­δη που αυτός συνε­πά­γο­νταν. Ο δε Νοριέ­γκα, που στο παρελ­θόν είχε υπάρ­ξει πολι­τι­κό δημιούρ­γη­μα και σύμ­μα­χος των ΗΠΑ, είχε μετε­ξε­λι­χθεί σε «μαύ­ρο πρό­βα­το» για τους αμερικανούς.

Αμε­ρι­κα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα στο Κου­βέϊτ, 1991.

Στον Πανα­μά, ο πρό­ε­δρος Μπους έδω­σε ενα πρώ­το δείγ­μα της περι­βό­η­της «νέας τάξης πραγ­μά­των» και του γκαν­γκ­στε­ρι­κού τρό­που που, από τότε και στο εξής, θα δρού­σε ο αμε­ρι­κα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός. Ο πόλε­μος του Κόλ­που που ακο­λού­θη­σε (Αύγου­στος 1990- Φλε­βά­ρης 1991) έκα­νε σαφείς τις προ­θέ­σεις των ΗΠΑ να βάλουν για τα καλά χέρι στις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές και τους δρό­μους μετα­φο­ράς ενέρ­γειας της Μέσης Ανατολής.

Ήταν τότε που ο λαός του Ιράκ βίω­σε 43 μέρες ανε­λέ­η­των βομ­βαρ­δι­σμών από τις ΗΠΑ και τους συμ­μά­χους της, κατά τη διάρ­κεια της επι­χεί­ρη­σης «Καται­γί­δα της Ερή­μου». Το απο­τέ­λε­σμα ήταν περισ­σό­τε­ροι από 25.000 νεκροί άμα­χοι, με τις συνο­λι­κές απώ­λειες (από τις επι­πτώ­σεις του πολέ­μου) να υπο­λο­γί­ζο­νται σε περί­που 100.000 άνδρες, γυναί­κες και παιδιά.

Σχε­τι­κές εκθέ­σεις, αμε­ρι­κα­νών και μη, εμπει­ρο­γνω­μό­νων κάνουν λόγο για διά­πρα­ξη πλη­θώ­ρας εγκλη­μά­των πολέ­μου, όπως βομ­βαρ­δι­σμός κατοι­κη­μέ­νων περιο­χών, νοσο­κο­μεί­ων, σχο­λεί­ων κλπ. Το ιμπε­ρια­λι­στι­κό αιμα­το­κύ­λι­σμα του Ιράκ είχε στη­ρί­ξει έμπρα­κτα και η τότε κυβέρ­νη­ση του Κων/νου Μητσο­τά­κη, προ­σφέ­ρο­ντας τη βάση της Σού­δας και άλλες διευ­κο­λύν­σεις. Για τις «υπη­ρε­σί­ες» της προς τους αμε­ρι­κα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές, η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση είχε λάβει δημο­σί­ως τα εύση­μα από το Μπους κατά την επί­σκε­ψη του στην Κρή­τη τον Ιού­λη του 1991.

Ο λαός του Ιράκ έζη­σε δύο φορές τη φρί­κη: την πρώ­τη φορά το 1991 επί προ­ε­δρί­ας Τζ. Μπους του πρε­σβύ­τε­ρου και το 2003 επί προ­ε­δρί­ας του Τζ. Μπους του νεό­τε­ρου. Και στις δύο περι­πτώ­σεις, το πρό­σχη­μα ήταν η αντι­με­τώ­πι­ση του “αιμο­στα­γούς δικτά­το­ρα” που άκου­γε στο όνο­μα Σαντάμ Χου­σεϊν. Τον ίδιο Σαντάμ, οι ΗΠΑ είχαν φρο­ντί­σει στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του 1970 να τον ενι­σχύ­σουν στην προ­σπά­θεια του να ανέλ­θει στην εξου­σία. Ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους είχε παί­ξει σημα­ντι­κό ρόλο σε αυτήν την προ­σπά­θεια τόσο ως επι­κε­φα­λής της CIA, όσο και αργό­τε­ρα ως αντι­πρό­ε­δρος των ΗΠΑ επί προ­ε­δρί­ας Ρίγκαν.

Ο Τζ. Μπους με τον χιλια­νό δικτά­το­ρα Πινο­σέτ το 1990.

Να τι σημεί­ω­νε ο δημο­σιο­γρά­φος Τεντ Κόπελ στο τηλε­ο­πτι­κό δίκτυο ABC το 1992: «Είναι ολο­έ­να και πιο ξεκά­θα­ρο ότι ο Τζορτζ Μπους, λει­τουρ­γώ­ντας κυρί­ως παρα­σκη­νια­κά κατά τη δεκα­ε­τία του 1980, πρω­το­στά­τη­σε στην χρη­μα­το­δό­τη­ση και στρα­τιω­τι­κή ενί­σχυ­ση του καθε­στώ­τος Σαντάμ στο Ιράκ».

Όταν πλέ­ον ο ιρα­κι­νός ηγέ­της έπα­ψε να εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ, τότε κινή­θη­καν οι δια­δι­κα­σί­ες της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης του 1991.

Ασφα­λώς, τα έργα και οι ημέ­ρες του μακε­λά­ρη Μπους δεν στα­μα­τούν εδώ. Τόσο ως διευ­θυ­ντής της CIA όσο και ως αντι­πρό­ε­δρος της κυβέρ­νη­σης Ρίγκαν, ο Μπους έπαι­ξε σημα­ντι­κό ρόλο σε μια σει­ρά σκο­τει­νές υπο­θέ­σεις. Πρω­το­στά­τη­σε στη χρη­μα­το­δό­τη­ση και στή­ρι­ξη ακρο­δε­ξιών παρα­στρα­τιω­τι­κών οργα­νώ­σε­ων στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή (βλ. Κόντρας στη Νικα­ρά­γουα) και δια­τή­ρη­σε, μέχρι τέλους, φιλι­κές σχέ­σεις με τον φασί­στα δικτά­το­ρα Πινοσέτ.

Όπως συνέ­βη και με προ­κα­τό­χους και συνα­δέλ­φους του- όπως ο Νίξον, ο Ρίγκαν, η Θάτσερ και άλλοι- ο Τζορτζ Μπους θα μεί­νει στην ιστο­ρία ως άλλος ένας δολο­φό­νος των λαών, πιστός υπη­ρέ­της του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και των μονο­πω­λί­ων με μια πολι­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά βου­τηγ­μέ­νη στο αίμα αθώων.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.