Τζουζέππε Βέρντι: Ναμπούκκο

Τζου­ζέπ­πε Βέρ­ντι: Ναμπούκ­κο

1, 3, 6, 8 Ιου­νί­ου 2018 / Ώρα έναρ­ξης 21.00

Ωδείο Ηρώ­δου Αττικού

Μου­σι­κή διεύ­θυν­ση Φιλίπ Ωγκέν / Σκη­νο­θε­σία Λέο Μουσκάτο

Στο ρόλο του τίτλου ο Δημή­τρης Πλατανιάς

Νέα παρα­γω­γή της ΕΛΣ στο πλαί­σιο του Φεστι­βάλ Αθηνών.

Η Εθνι­κή Λυρι­κή Σκη­νή, ανοί­γει τις εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ Αθη­νών στο Ηρώ­δειο, στις 1, 3, 6, 8 Ιου­νί­ου 2018, με μια από τις δημο­φι­λέ­στε­ρες όπε­ρες του Βέρ­ντι, τον Ναμπούκ­κο, σε μια νέα εντυ­πω­σια­κή παρα­γω­γή, σε μου­σι­κή διεύ­θυν­ση Φιλίπ Ωγκέν, σκη­νο­θε­σία Λέο Μου­σκά­το, με τον κορυ­φαίο Έλλη­να βαρύ­το­νο, Δημή­τρη Πλα­τα­νιά, στον ομώ­νυ­μο ρόλο.

Η προ­πώ­λη­ση πραγ­μα­το­ποιεί­ται στα Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ και online στα: www.viva.gr, www.greekfestival.gr & www.nationalopera.gr

Ο Ναμπούκ­κο θεω­ρεί­ται μια από τις σπου­δαιό­τε­ρες όπε­ρες του Τζου­ζέπ­πε Βέρ­ντι. Σε προ­σω­πι­κό επί­πε­δο ανέ­δει­ξε τον Βέρ­ντι ως τον σημα­ντι­κό­τε­ρο Ιτα­λό συν­θέ­τη του 19ου αιώ­να, ενώ σε συλ­λο­γι­κό επί­πε­δο μετα­τρά­πη­κε σε σύμ­βο­λο του αγώ­να για την ενο­ποί­η­ση της Ιτα­λί­ας. Ο Βέρ­ντι δεν υπήρ­ξε ο πρώ­τος που μελο­ποί­η­σε κεί­με­να με έντο­να πολι­τι­κό χαρα­κτή­ρα. Φλο­γε­ροί, γεμά­τοι πατριω­τι­κά αισθή­μα­τα στί­χοι υπάρ­χουν σε αρκε­τές όπε­ρες πριν από τις δικές του. Τη δια­φο­ρά την κάνει η μου­σι­κή· είναι αυτή που δίνει στις όπε­ρες του Βέρ­ντι σαφώς πολι­τι­κή διά­στα­ση και έχει τη δύνα­μη να εξε­γεί­ρει τα πλήθη.

Η ενα­σχό­λη­σή του με την πολι­τι­κή ανέ­δει­ξε τον συν­θέ­τη σε εθνι­κό σύμ­βο­λο της Ιτα­λί­ας. Ως ακρο­στι­χί­δα το σύν­θη­μα «Viva, Verdi» σήμαι­νε «Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμα­νου­ήλ, βασι­λιάς της Ιτα­λί­ας» – «Viva, Vittorio Emanuele, Re d’Italia». Με τη μου­σι­κή του ο Βέρ­ντι εξέ­φρα­σε σε αισθη­τι­κό επί­πε­δο το πνεύ­μα του ώρι­μου ρομα­ντι­σμού και σε πολι­τι­κό επί­πε­δο την επι­θυ­μία των συμπα­τριω­τών του να δουν την Ιτα­λία ελεύ­θε­ρη και ενω­μέ­νη. Στις ιστο­ρι­κές, πολι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες του 19ου αιώ­να ο Βέρ­ντι υπήρ­ξε ο συν­θέ­της που συνέ­βα­λε στη δημιουρ­γία εκεί­νης της μονα­δι­κής στιγ­μής στην ιστο­ρία της μου­σι­κής κατά την οποία η υψη­λή τέχνη έγι­νε ταυ­τό­χρο­να λαϊκή.

Η υπό­θε­ση αφο­ρά την αιχ­μα­λω­σία των Εβραί­ων από τον βασι­λιά της Βαβυ­λώ­νας Ναβου­χο­δο­νό­σο­ρα. Όταν, στην αλα­ζο­νεία του, εκεί­νος ζητά απ’ όλους να τον προ­σκυ­νή­σουν ως θεό, τον πλήτ­τει κεραυ­νός. Όταν ανα­γνω­ρί­ζει ως μόνο αλη­θι­νό θεό τον Ιεχω­βά, βρί­σκει πάλι τα λογι­κά του, απε­λευ­θε­ρώ­νει τους Εβραί­ους και συναι­νεί στη σχέ­ση της πραγ­μα­τι­κής κόρης του, της Φενέ­νας, με τον Ισμα­ήλ, ανι­ψιό του βασι­λιά της Ιερου­σα­λήμ. Στον Ιεχω­βά στρέ­φε­ται στο τέλος και η Αμπι­γκα­ΐ­λε, που σφε­τε­ρί­στη­κε την εξου­σία του Ναμπούκκο.

Τη σκη­νο­θε­σία της νέας παρα­γω­γής του Ναμπούκ­κο υπο­γρά­φει ο Λέο Μου­σκά­το, στην πρώ­τη του συνερ­γα­σία με την Εθνι­κή Λυρι­κή Σκη­νή. Ο Μου­σκά­το είναι ένας από τους δυνα­μι­κά ανερ­χό­με­νους Ιτα­λούς σκη­νο­θέ­τες της όπε­ρας, που έχει δια­κρι­θεί σε έργα Βέρ­ντι και Που­τσί­νι, και έχει παρου­σιά­σει μεγά­λες επι­τυ­χί­ες σε κορυ­φαία ιτα­λι­κά λυρι­κά θέα­τρα (Ρώμη, Βενε­τία, Φλω­ρε­ντία, Τορί­νο κ.α.). Ο σκη­νο­θέ­της σημειώ­νει: “Η νέα παρα­γω­γή για την Εθνι­κή Λυρι­κή Σκη­νή έχει δρα­μα­τι­κή γεύ­ση και η ιστο­ρία γίνε­ται πιο ωμή. Με την επι­λο­γή ενός περι­βάλ­λο­ντος πιο κοντά στις μέρες μας η τρα­γω­δία των Εβραί­ων που απε­λά­θη­καν και εξα­να­γκά­στη­καν σε κατα­να­γκα­στι­κή εργα­σία από τους Βαβυ­λώ­νιους θυμί­ζει κάπως το Ολο­καύ­τω­μα που σημά­δε­ψε το πρώ­το μισό του 20ού αιώ­να. Δεν υπάρ­χει επι­θυ­μία για συμ­μόρ­φω­ση με την ιστο­ρι­κή ακρί­βεια: η αισθη­τι­κή ταυ­τό­τη­τα των σκη­νι­κών και των κοστου­μιών έχει στό­χο την από­δο­ση ενός αφη­ρη­μέ­νου τόπου και χρό­νου, ώστε να εστιά­σει την προ­σο­χή στην ουσία. Για να ανα­πλά­σου­με περι­βάλ­λο­ντα δια­φο­ρε­τι­κά και απο­μα­κρυ­σμέ­να, χρη­σι­μο­ποιού­με ένα στα­θε­ρό σύστη­μα σκη­νι­κών: ένα πάτω­μα, πέντε εισό­δους, μερι­κά σκη­νι­κά αντι­κεί­με­να και προ­βο­λές βίντεο στους τρεις τοί­χους του θεάτρου.

Στην παρά­στα­σή μας οι Βαβυ­λώ­νιοι κυβερ­νώ­νται από ένα στρα­τιω­τι­κό καθε­στώς: άντρες και γυναί­κες φορούν στο­λές, μερι­κές φορές εκστρα­τεί­ας, άλλες φορές παρέ­λα­σης. Ο Ναμπούκ­κο είναι ο ανώ­τα­τος διοι­κη­τής τους και οι Βαβυ­λώ­νιοι τον λατρεύ­ουν σαν να ήταν θεός στη γη. Όταν, όμως, υφί­στα­ται εγκε­φα­λι­κό επει­σό­διο, ο Ναμπούκ­κο πέφτει σε δυσμέ­νεια. Οι Βαβυ­λώ­νιοι του γυρί­ζουν την πλά­τη και, τώρα, την ίδια αφο­σί­ω­ση που είχαν δεί­ξει παλαιό­τε­ρα σε εκεί­νον δεί­χνουν στην Αμπι­γκα­ΐ­λε, τη νέα βασί­λισ­σα η οποία έχει σφε­τε­ρι­στεί την εξου­σία. Μόνο μια μικρή ομά­δα στρα­τιω­τών, υπό την ηγε­σία του Αμπ­ντάλ­λο, παρα­μέ­νει πιστή στον παλιό διοι­κη­τή της. Ο Ναμπούκ­κο, κλει­σμέ­νος σε ένα είδος σανα­τό­ριου, αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως παρά­φρο­νας. Σε μια στιγ­μή από­γνω­σης βρί­σκει τη δύνα­μη να μετα­νο­ή­σει για όλο τον πόνο που προ­κά­λε­σε και να ζητή­σει συγ­χώ­ρε­ση από τον Θεό για τους Ιου­δαί­ους που τόσο περιφρονούσε.

Σε αυτή την παρα­γω­γή, η τρα­γω­δία των Εβραί­ων που απε­λά­θη­καν και υπο­δου­λώ­θη­καν αφε­νός θυμί­ζει την τρα­γω­δία των ναζι­στι­κών στρα­το­πέ­δων συγκέ­ντρω­σης, αφε­τέ­ρου μοιά­ζει πολύ με τα βασα­νι­στή­ρια που υιο­θε­τή­θη­καν στα σύγ­χρο­να στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης, όπως στο Γκουαντάναμο”.

Η όπε­ρα είναι διά­ση­μη, μετα­ξύ άλλων, για το περί­φη­μο χορω­δια­κό των Εβραί­ων σκλά­βων, το οποίο επέ­χει θέση εθνι­κού ύμνου για τους Ιτα­λούς, καθώς εξέ­φρα­σε το συλ­λο­γι­κό αίσθη­μα ενά­ντια στον Αυστρια­κό κατα­κτη­τή.  Εκτός όμως από το πασί­γνω­στο χορω­δια­κό, η όπε­ρα περι­λαμ­βά­νει μου­σι­κά και ερμη­νευ­τι­κά απαι­τη­τι­κούς ρόλους για τον βαρύ­το­νο, την υψί­φω­νο και τον βαθύφωνο.

Στη νέα παρα­γω­γή της ΕΛΣ τον ρόλο του τίτλου θα ερμη­νεύ­σει ο διά­ση­μος Έλλη­νας βαρύ­το­νος Δημή­τρης Πλα­τα­νιάς, ο οποί­ος έχει δια­πρέ­ψει ως Ναμπούκ­κο σε μεγά­λες σκη­νές σε όλο τον κόσμο, όπως η Βασι­λι­κή Όπε­ρα του Λον­δί­νου (Κόβεντ Γκάρ­ντεν), η Κρα­τι­κή Όπε­ρα της Βαυα­ρί­ας, η Όπε­ρα της Φλω­ρε­ντί­ας, το Μέγα­ρο Τεχνών Βασί­λισ­σα Σοφία (Βαλέν­θια), η Όπε­ρα της Στουτ­γάρ­δης κ.α.

Στον ρόλο της Αμπι­γκα­ΐ­λε ντε­μπου­τά­ρει η δια­κε­κρι­μέ­νη Κορε­ά­τισ­σα σοπρά­νο Σάε-Κιουνγκ Ριμ, η οποία έχει πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε κορυ­φαία λυρι­κά θέα­τρα, όπως η Κρα­τι­κή Όπε­ρα της Βιέν­νης, η Αρέ­να της Βερό­νας, η Όπε­ρα της Ουά­σινγ­κτον κ.α. Η Σάε-Κιουνγκ Ριμ εντυ­πω­σί­α­σε το ελλη­νι­κό κοι­νό με την ερμη­νεία της στον ρόλο της Μαντά­μα Μπατ­τερ­φλάι το περα­σμέ­νο καλο­καί­ρι στο Ηρώδειο.

Στον ρόλο του Ζαχα­ρία ο Ιτα­λός βαθύ­φω­νος Ρικ­κάρ­ντο Τζα­νελ­λά­το, ο οποί­ος έχει εμφα­νι­στεί στα σημα­ντι­κό­τε­ρα ιτα­λι­κά λυρι­κά θέα­τρα και φεστι­βάλ (Σκά­λα Μιλά­νου, Ρώμη, Μπο­λό­νια, Φεστι­βάλ Που­τσί­νι, Φεστι­βάλ Ντο­νι­τσέτ­τι κ.α.).

Στο καστ συμ­με­τέ­χουν δια­κε­κρι­μέ­νοι Έλλη­νες και ξένοι μονω­δοί, όπως η Έλε­να Κασ­σιάν, ο Δήμος Φλε­μο­τό­μος, ο Δημή­τρης Κασιού­μης, και οι νεό­τε­ροι Γιάν­νης Καλύ­βας και Βαρ­βά­ρα Μπιζά.

Την παρα­γω­γή θα διευ­θύ­νει ο δια­κε­κρι­μέ­νος αρχι­μου­σι­κός Φιλίπ Ωγκέν, μου­σι­κός διευ­θυ­ντής της Κρα­τι­κής Όπε­ρας της Ουά­σινγ­κτον. Σπού­δα­σε στη Βιέν­νη και τη Φλω­ρε­ντία και έχει διευ­θύ­νει σε μερι­κές από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες όπε­ρες Ευρώ­πης και Αμε­ρι­κής σε Βιέν­νη, Μιλά­νο, Νέα Υόρ­κη, Λον­δί­νο, αλλά και σε κορυ­φαία φεστι­βάλ, όπως το Φεστι­βάλ του Σάλτσμπουργκ.

Ο Ναμπούκκο με μια ματιά

Ο συν­θέ­της Ο Τζου­ζέπ­πε Βέρ­ντι, ο δια­ση­μό­τε­ρος συν­θέ­της του ιτα­λι­κού ρομα­ντι­σμού, γεν­νή­θη­κε στο Λε Ρόν­κο­λε της βόρειας Ιτα­λί­ας το 1813 και πέθα­νε στο Μιλά­νο το 1901. Τα πρώ­τα του έργα γρά­φτη­καν μέσα στο επα­να­στα­τι­κό κλί­μα της επο­χής, απη­χώ­ντας τον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των ιτα­λι­κών κρα­τι­δί­ων από τους Αυστρια­κούς και την ενο­ποί­η­σή τους σε κυρί­αρ­χη χώρα. Η ενα­σχό­λη­σή του με την πολι­τι­κή ανέ­δει­ξε τον συν­θέ­τη σε εθνι­κό σύμ­βο­λο. Ως ακρο­στι­χί­δα το σύν­θη­μα «Viva, Verdi» σήμαι­νε «Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμα­νου­ήλ, βασι­λιάς της Ιτα­λί­ας» – «Viva, Vittorio Emanuele, Re d’Italia». Το 1861 ο συν­θέ­της εξε­λέ­γη μέλος του πρώ­του ιτα­λι­κού κοι­νο­βου­λί­ου. Δια­ση­μό­τε­ρες όπε­ρές του είναι οι Ναμπούκ­κο (1842), Ερνά­νης (1844), Ριγο­λέτ­τος (1851), Ο τρο­βα­δού­ρος (1853), Η παρα­στρα­τη­μέ­νη / Τρα­βιά­τα (1853), Η δύνα­μη του πεπρω­μέ­νου (1862), Ντον Κάρ­λος (1867/1884), Αΐντα (1871), Οθέλ­λος (1887) και Φάλ­σταφ (1893). Με τη μου­σι­κή του ο Βέρ­ντι εξέ­φρα­σε σε αισθη­τι­κό επί­πε­δο το πνεύ­μα του ώρι­μου ρομα­ντι­σμού και σε πολι­τι­κό επί­πε­δο την επι­θυ­μία των συμπα­τριω­τών του να δουν την Ιτα­λία ελεύ­θε­ρη και ενω­μέ­νη. Στις ιστο­ρι­κές, πολι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες του 19ου αιώ­να ο Βέρ­ντι υπήρ­ξε ο συν­θέ­της που συνέ­βα­λε στη δημιουρ­γία εκεί­νης της μονα­δι­κής στιγ­μής στην ιστο­ρία της μου­σι­κής κατά την οποία η υψη­λή τέχνη έγι­νε ταυ­τό­χρο­να λαϊκή.

To έργο Ο Ναμπούκ­κο απο­τε­λεί­ται από τέσ­σε­ρα μέρη. Το ποι­η­τι­κό κεί­με­νο είναι του Τεμί­στο­κλε Σολέ­ρα και βασί­ζε­ται στο θεα­τρι­κό έργο Ναβου­χο­δο­νό­σορ των Ωγκύστ Ανι­σέ-Μπουρ­ζουά και Φραν­σίς Κορ­νύ (1836), όπως επί­σης στο σενά­ριο ενός ομώ­νυ­μου μπα­λέ­του σε χορο­γρα­φία του Αντό­νιο Κορ­τέ­ζι (1838).

Πρε­μιέ­ρες Ο Ναμπούκ­κο πρω­το­πα­ρου­σιά­στη­κε στη Σκά­λα του Μιλά­νου στις 9 Μαρ­τί­ου 1842. Το ελλη­νι­κό κοι­νό άκου­σε την όπε­ρα για πρώ­τη φορά στην Κέρ­κυ­ρα, στο Θέα­τρο Σαν Τζά­κο­μο, στις 28 Σεπτεμ­βρί­ου 1844. Σε εκεί­νες τις παρα­στά­σεις η όπε­ρα μετο­νο­μά­στη­κε από Ναβου­χο­δο­νό­σορ σε Ναμπούκ­κο. Στην Αθή­να ανα­φέ­ρε­ται παρά­στα­ση από ιτα­λι­κό θία­σο στις 21 Νοεμ­βρί­ου 1851. Ακο­λου­θούν το θέα­τρο Απόλ­λων της Σύρου (1866/67) και το θέα­τρο Απόλ­λων της Πάτρας (1877/78). Στο ρεπερ­τό­ριο της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής, η οποία ιδρύ­θη­κε το 1939, η όπε­ρα περι­λή­φθη­κε στις 25 Ιου­νί­ου 1959. Τον κεντρι­κό ρόλο υπο­δύ­θη­κε στο Ωδείο Ηρώ­δου Αττι­κού ο Κατα­λα­νός βαρύ­το­νος Μανου­έλ Αου­σέν­σι και την Αμπι­γκα­ΐ­λε η Μαρία Κερε­στε­τζή. Τις μου­σι­κές δυνά­μεις της ΕΛΣ διηύ­θυ­νε ο Τότης Καραλίβανος.

Σύνοψη του πρωτοτύπου

Η υπό­θε­ση εκτυ­λίσ­σε­ται στην Ιερου­σα­λήμ και στη Βαβυ­λώ­να το 587 π.Χ.

Και είπε ο Κύριος: «Ιδού, παρα­δί­δω αυτή την πόλη στα χέρια του βασι­λιά της Βαβυ­λώ­νας, κι αυτός θα την κατακαύσει».

Ιερε­μί­ας 34,2

Μέρος Α΄: Ιερουσαλήμ

Ο Βαβυ­λώ­νιος βασι­λιάς Ναμπούκ­κο –Ναβου­χο­δο­νό­σορ– πολιορ­κεί την Ιερου­σα­λήμ. Οι Εβραί­οι κατα­φεύ­γουν στον Ναό του Σολο­μώ­ντα, όπου τους εμψυ­χώ­νει ο αρχιε­ρέ­ας Ζαχα­ρί­ας. Ως όμη­ρο έχει στα χέρια του τη Φενέ­να, κόρη του Ναμπούκ­κο. Την εμπι­στεύ­ε­ται στον Ισμα­ήλ, ανι­ψιό του Σεδε­κία, βασι­λιά της Ιερου­σα­λήμ. Φενέ­να και Ισμα­ήλ είχαν γνω­ρι­στεί παλιό­τε­ρα και είναι ερω­τευ­μέ­νοι. Μέσα από αυτή τη σχέ­ση η Φενέ­να γνώ­ρι­σε τον θεό των Εβραί­ων. Στον Nαό εισβάλ­λουν Βαβυ­λώ­νιοι στρα­τιώ­τες υπό την Αμπι­γκα­ΐ­λε, πολε­μο­χα­ρή πρε­σβύ­τε­ρη κόρη του Ναμπούκ­κο, η οποία είναι ερω­τευ­μέ­νη με τον Ισμα­ήλ και υπό­σχε­ται να σεβα­στεί τους Εβραί­ους εάν εκεί­νος την ακο­λου­θή­σει. Φτά­νει ο Ναμπούκ­κο. Ο Ζαχα­ρί­ας απει­λεί να θανα­τώ­σει τη Φενέ­να, που όμως σώζε­ται από τον Ισμα­ήλ και επι­στρέ­φει στον πατέ­ρα της. Ο βασι­λιάς και η Αμπι­γκα­ΐ­λε εξα­πο­λύ­ουν απει­λές, ενώ οι Εβραί­οι ανα­θε­μα­τί­ζουν τον Ισμαήλ.

Ιδού! Ο ανε­μο­στρό­βι­λος του Κυρί­ου εμφα­νί­στη­κε, και θα πέσει στην κεφα­λή των ασεβών.

Ιερε­μί­ας 7,20

Μέρος Β΄: Ο ασεβής

Σκη­νή 1η Στα ανά­κτο­ρα. Απο­κα­λύ­φθη­κε πως η Αμπι­γκα­ΐ­λε είναι κόρη σκλά­βων. Έτσι, κατά την απου­σία του βασι­λιά, ορί­ζε­ται ως αντι­κα­τα­στά­τριά του η Φενέ­να. Η Αμπι­γκα­ΐ­λε έχει υπο­κλέ­ψει το έγγρα­φο που πιστο­ποιεί την κατα­γω­γή της. Ο αρχιε­ρέ­ας του Βάαλ συμ­μα­χεί μαζί της, δια­δί­δει πως ο βασι­λιάς πέθα­νε στο πεδίο της μάχης και ζητά να ανα­λά­βει εκεί­νη καθή­κο­ντα στη θέση του.

Σκη­νή 2η Σε άλλη αίθου­σα του ανα­κτό­ρου ο Ζαχα­ρί­ας μελε­τά τις Γρα­φές και προ­σεύ­χε­ται να του δοθεί το χάρι­σμα της προ­φη­τεί­ας. Απο­κα­λύ­πτει ότι η Φενέ­να ασπά­στη­κε την πίστη των Εβραί­ων και, επο­μέ­νως, συμπα­ρα­τάσ­σε­ται πλέ­ον μαζί τους. Τα νέα για τον θάνα­το του βασι­λιά φτά­νουν. Η Αμπι­γκα­ΐ­λε έρχε­ται να αμφι­σβη­τή­σει την εξου­σία της Φενέ­νας και εκπλήσ­σε­ται όταν αντι­κρί­ζει ξαφ­νι­κά τον ίδιο τον Ναμπούκ­κο, που δια­τά­ζει Εβραί­ους και Ασσυ­ρί­ους να τον υμνή­σουν ως θεό. Την ίδια στιγ­μή ο βλά­σφη­μος βασι­λιάς σωριά­ζε­ται κατα­γής από κεραυ­νό που τον χτυ­πά. Ζητά βοή­θεια. Η Αμπι­γκα­ΐ­λε βρί­σκει την ευκαι­ρία να αρπά­ξει το στέμ­μα και να δοξά­σει τον αρχιε­ρέα του Βάαλ.

Τα άγρια κτή­νη της ερή­μου θα κάνουν τη φωλιά τους στη Βαβυ­λω­νία, μαζί με τις κου­κου­βά­γιες και τα κλαψοπούλια.

Ιερε­μί­ας 50

Μέρος Γ΄: Η προφητεία

Σκη­νή 1η Στους περί­φη­μους Kρε­μα­στούς Kήπους οι Βαβυ­λώ­νιοι επευ­φη­μούν την Αμπι­γκα­ΐ­λε, ενώ ο αρχιε­ρέ­ας τους ζητά να θανα­τω­θούν όλοι οι Εβραί­οι, με πρώ­τη τη Φενέ­να. Εμφα­νί­ζε­ται ο Ναμπούκ­κο, ατη­μέ­λη­τος, εκτός εαυ­τού, προ­σπα­θώ­ντας να ανα­κτή­σει την εξου­σία του. Η Αμπι­γκα­ΐ­λε τον πεί­θει να υπο­γρά­ψει τη θανα­τι­κή κατα­δί­κη. Αμέ­σως μετά ο βασι­λιάς κατα­λα­βαί­νει τι έκα­νε και, βλέ­πο­ντας την Αμπι­γκα­ΐ­λε να κατα­στρέ­φει το έγγρα­φο που βεβαί­ω­νε την ταπει­νή κατα­γω­γή της, ζητά συγχώρεση.

Σκη­νή 2η Στις όχθες του Ευφρά­τη οι Εβραί­οι νοσταλ­γούν τη χαμέ­νη τους πατρί­δα. Ο Ζαχα­ρί­ας προ­φη­τεύ­ει την πτώ­ση της Βαβυλώνας.

Ο Βάαλ κατα­τρο­πώ­θη­κε· τα είδω­λά του θρυμματίστηκαν.

Ιερε­μί­ας, 50

Μέρος Δ΄: Το συντε­τριμ­μέ­νο είδωλο

Σκη­νή 1η Σε μια αίθου­σα των ανα­κτό­ρων ο Ναμπούκ­κο ξυπνά από ταραγ­μέ­νο ύπνο και ακού­ει την πομπή που οδη­γεί τη Φενέ­να στον θάνα­το. Σαν από θαύ­μα, αντι­λαμ­βά­νε­ται πως ο μόνος αλη­θι­νός θεός είναι ο Ιεχω­βάς, προ­σεύ­χε­ται σε αυτόν και ορκί­ζε­ται να ξανα­χτί­σει τον Ναό του Σολο­μώ­ντα. Βρί­σκει τα λογι­κά του και ηγεί­ται του ακό­μα πιστού σε αυτόν στρα­τεύ­μα­τος, προ­κει­μέ­νου να απε­λευ­θε­ρώ­σει τη Φενέ­να και να τιμω­ρή­σει τους απίστους.

Σκη­νή 2η Στους Kρε­μα­στούς Kήπους η Φενέ­να και οι Εβραί­οι προ­σεύ­χο­νται. Εισέρ­χε­ται ο Ναμπούκ­κο και δίνει εντο­λή να κατα­στρα­φεί το άγαλ­μα του Βάαλ. Ελευ­θε­ρώ­νει τους Εβραί­ους, που φεύ­γουν για την πατρί­δα τους. Όλοι μαζί υμνούν τον Ιεχω­βά. Στο μετα­ξύ, η Αμπι­γκα­ΐ­λε ζητά συγ­χώ­ρε­ση από τη Φενέ­να, και μάλι­στα την ύστα­τη στιγ­μή στρέ­φε­ται στον θεό των Εβραί­ων. Όμως, δεν θα ζήσει, διό­τι νωρί­τε­ρα έχει πάρει δηλητήριο.

_________________________________

Τζου­ζέπ­πε Βέρ­ντι: Ναμπούκκο

Ωδείο Ηρώ­δου Αττικού

1, 3, 6, 8 Ιου­νί­ου 2018

Ώρα έναρ­ξης: 21.00Στο πλαί­σιο του Φεστι­βάλ Αθηνών

Μου­σι­κή διεύ­θυν­ση Φιλίπ Ωγκέν Σκη­νο­θε­σία Λέο Μου­σκά­τοΣκη­νι­κά Τιτσιά­νο ΣάντιΚοστού­μια Σίλ­βια Αϋμο­νί­νοΒίντεο Λού­κα Αττίλι

Φωτι­σμοί Αλεσ­σά­ντρο Βεράτσι

Διεύ­θυν­ση χορω­δί­ας Αγα­θάγ­γε­λος Γεωργακάτος

Ναμπούκ­κο: Δημή­τρης Πλατανιάς

Ισμα­έ­λε: Δημή­τρης Φλεμοτόμος

Ζαχα­ρί­ας: Ρικ­κάρ­ντο Τζανελλάτο

Αμπι­γκα­ΐ­λε: Σάε-Κιουνγκ Ριμ

Φενέ­να: Έλε­να Κασσιάν

Αρχιε­ρέ­ας του Βάαλ: Δημή­τρης Κασιούμης

Αμπ­ντάλ­λο: Γιάν­νης Καλύβας

Άννα: Βαρ­βά­ρα Μπιζά

Με την Ορχή­στρα και τη Χορω­δία της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκηνής

Με ελλη­νι­κούς και αγγλι­κούς υπέρτιτλους

_________________________________

Τιμές εισι­τη­ρί­ων: 25, 45, 55, 60, 85, 100 ευρώ

Φοι­τη­τι­κό, παι­δι­κό: 15 ευρώ