Τηλεδιάσκεψη της ευρωπαϊκής κομμουνιστικής πρωτοβουλίας: Εξοπλισμένοι με τις λενινιστικές αρχές συνεχίζουμε την πάλη για την επαναστατική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος

Στην τηλε­διά­σκε­ψη συμ­με­τεί­χαν Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα από τις παρα­κά­τω χώρες: Αυστρία, Γαλ­λία, Ελλά­δα, Ισπα­νία, Ιτα­λία, Λευ­κο­ρω­σία, Μολ­δα­βία, Νορ­βη­γία, Ουγ­γα­ρία, Ουκρα­νία, Πολω­νία, Ρωσία, Σου­η­δία, Τουρ­κία, Φινλανδία.

Στην αντι­προ­σω­πεία του ΚΚΕ που πήρε μέρος συμ­με­τεί­χαν οι Γιώρ­γος Μαρί­νος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς, μέλος της ΚΕ και υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ, Κώστας Παπα­δά­κης, μέλος της ΚΕ και ευρω­βου­λευ­τής, και Άρης Ευαγ­γε­λί­δης, μέλος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ.

Η εισηγητική ομιλία του Γιώργου Μαρίνου για τα 151 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Η σημε­ρι­νή δια­δι­κτυα­κή εκδή­λω­ση της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας είναι αφιε­ρω­μέ­νη στα 151 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του μεγά­λου επα­να­στά­τη Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Λένιν και στο ανε­κτί­μη­της αξί­ας έργο του.

Ο ηγέ­της του μπολ­σε­βί­κι­κου κόμ­μα­τος είναι ο θεμε­λιω­τής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, του κόμ­μα­τος Νέου Τύπου, καθο­δη­γη­τής της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης του 1917 που συγκλό­νι­σε τον κόσμο και των πρώ­των χρό­νων της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Είναι ο πρω­τα­γω­νι­στής στην ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς που έδω­σε ώθη­ση στην πάλη των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και στην ενιαία κομ­μου­νι­στι­κή στρατηγική.

Τιμού­με τον Λένιν συναι­σθα­νό­με­νοι την ευθύ­νη μας για τη μελέ­τη και την κατά­κτη­ση του έργου του, γενι­κό­τε­ρα της κοσμο­θε­ω­ρί­ας μας, του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού, κατα­νο­ώ­ντας βαθύ­τε­ρα ότι «χωρίς επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία δεν υπάρ­χει επα­να­στα­τι­κό κίνημα».

Εξο­πλι­σμέ­νοι με τις λενι­νι­στι­κές αρχές μπο­ρού­με να συγκρου­στού­με με τις δυσκο­λί­ες της αντε­πα­νά­στα­σης, να συνε­χί­σου­με επί­μο­να την πάλη για το ξεπέ­ρα­σμα της βαθιάς ιδε­ο­λο­γι­κής, πολι­τι­κής και οργα­νω­τι­κής κρί­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, για την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­σή του.

Ο καπι­τα­λι­σμός έχει σαπί­σει. Μεγα­λώ­νει το χάσμα ανά­με­σα στις δυνα­τό­τη­τες που δημιουρ­γεί η ανά­πτυ­ξη της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας και το βαθ­μό ικα­νο­ποί­η­σης των λαϊ­κών αναγκών.

Αυτό τονί­ζουν η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, οι καπι­τα­λι­στι­κές κρί­σεις, η νέα κρί­ση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου, η ανερ­γία και η φτώ­χεια που βιώ­νουν η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα σε όλη την υδρό­γειο, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας την ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου, των αστι­κών φιλε­λεύ­θε­ρων ή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυβερνήσεων.

Τα αδιέ­ξο­δα του συστή­μα­τος τονί­ζουν η παν­δη­μία και οι βαριές συνέ­πειες στους λαούς, η κατάρ­ρευ­ση των εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νων δημό­σιων συστη­μά­των Υγεί­ας, τα εκα­τομ­μύ­ρια των νεκρών.

Αυτό ανα­δει­κνύ­ουν οι στρα­τιω­τι­κο-πολι­τι­κοί σχε­δια­σμοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι, οι αντα­γω­νι­σμοί με τη Ρωσία και την Κίνα, σ’ έναν αγώ­να δρό­μου για τον έλεγ­χο των αγο­ρών, των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των ενερ­γεια­κών αγω­γών, που προει­δο­ποιούν για νέους, ακό­μα και γενι­κευ­μέ­νους πολέμους.

Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων πολλαπλασιάζονται

Σκο­πός της πάλης του επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης, τόνι­ζε ο Λένιν, είναι να «καθο­δη­γεί τον αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης όχι μόνο για να πετύ­χει πιο ευνοϊ­κούς όρους πώλη­σης της εργα­τι­κής δύνα­μης, αλλά και για την κατάρ­γη­ση του κοι­νω­νι­κού καθε­στώ­τος που ανα­γκά­ζει τους άπο­ρους να που­λιού­νται στους πλούσιους».

Τα καθή­κο­ντα των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται. Είναι ώρα να ενι­σχυ­θεί το κρι­τι­κό και αυτο­κρι­τι­κό πνεύ­μα στην εξέ­τα­ση της πεί­ρας που έχει συγκε­ντρω­θεί, να μελε­τη­θούν βαθύ­τε­ρα οι αιτί­ες της αντε­πα­νά­στα­σης, η Ιστο­ρία των ΚΚ, του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, να βγού­νε συμπε­ρά­σμα­τα και να γίνει έλεγ­χος του επι­πέ­δου της επα­να­στα­τι­κής ετοι­μό­τη­τας. Αυτό απαι­τεί η επο­χή μας, επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσιαλισμό.

Ορι­σμέ­να Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα κατά­φε­ραν μέσα από πολ­λές δυσκο­λί­ες και πισω­γυ­ρί­σμα­τα να βάλουν τις βάσεις της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής κι αυτό είναι σημα­ντι­κή εξέλιξη.

Ομως, η πάλη για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, για την εργα­τι­κή εξου­σία, τη «δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του», απαι­τεί ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή ενί­σχυ­ση των ΚΚ, γενί­κευ­ση της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής, ισχυ­ρούς δεσμούς με την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο εργα­τι­κό κίνη­μα και επί­μο­νη δου­λειά για την κατά­κτη­ση συνει­δή­σε­ων, για την από­σπα­ση δυνά­με­ων από την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, τον οπορτουνισμό.

Απαι­τεί γερά Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, με Οργα­νώ­σεις στα εργο­στά­σια, στους χώρους δου­λειάς, καθο­δη­γη­τι­κή ικα­νό­τη­τα, ανά­πτυ­ξη της θεω­ρί­ας με βάση τις αρχές του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού για τη συστη­μα­τι­κή μελέ­τη των εξε­λί­ξε­ων, των νέων φαι­νο­μέ­νων που γεν­νιού­νται μέσα στο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστημα.

Οι αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες θα καθο­ρί­σουν πότε και πού θα σπά­σει «ο αδύ­να­τος κρί­κος», και οι κομ­μου­νι­στές απαι­τεί­ται να προ­ε­τοι­μά­ζο­νται καλά, ώστε να φτά­σει ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, το εργα­τι­κό κίνη­μα και η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, στο ύψος των περιστάσεων.

«Κι από το μέλ­λον, ατε­νί­ζο­ντας τις μέρες των αλυσίδων,
πρώ­τα του Λένιν θα δεις τη μορφή.
Που μετά τη σκλα­βιά τόσων χιλιετηρίδων
Ανοι­ξε το δρό­μο για της κομ­μού­νας την κορυ­φή».
(Β. Μαγια­κόφ­σκι, «Βλά­ντι­μιρ Ιλιτς Λένιν»)

Καθοριστικής σημασίας η συζήτηση για το χαρακτήρα της επανάστασης

Η συζή­τη­ση, η δια­πά­λη μέσα στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα για το χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης είναι καθο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας. Την επο­χή των μονο­πω­λί­ων, του ιμπε­ρια­λι­σμού, έχουν ωρι­μά­σει οι υλι­κοί όροι για τη νέα, σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία, αντι­κει­με­νι­κά ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης είναι σοσια­λι­στι­κός, δεν καθο­ρί­ζε­ται από το συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, αλλά από τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης που είναι στο προ­σκή­νιο της Ιστο­ρί­ας, από τη βασι­κή αντί­θε­ση που επι­βάλ­λε­ται να επι­λυ­θεί, την αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργασίας.

Η παλιά στρα­τη­γι­κή των «ενδιά­με­σων μετα­βα­τι­κών στα­δί­ων» έχει στοι­χί­σει ακρι­βά στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, καθη­λώ­νει την πάλη στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού. Η εξου­σία θα είναι αστι­κή ή εργα­τι­κή, τρί­τος δρό­μος δεν υπήρ­ξε και δεν υπάρ­χει. Η παραί­τη­ση από την εργα­τι­κή εξου­σία και ο στό­χος σχη­μα­τι­σμού των λεγό­με­νων «αντι­φα­σι­στι­κών και αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μετώ­πων», «αντι­μο­νο­πω­λια­κών», «αρι­στε­ρών», «προ­ο­δευ­τι­κών» κυβερ­νή­σε­ων, σημαί­νει διαιώ­νι­ση του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Αυτό έχει απο­δει­χθεί από την πεί­ρα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, τη διε­θνή πείρα.

Οι πολι­τι­κές συνερ­γα­σί­ες με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, η στή­ρι­ξη ή συμ­με­το­χή σε σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις κάθε μορ­φής, συνι­στούν πλήγ­μα στην πορεία των ΚΚ, στην οργα­νω­τι­κή, πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή τους αυτο­τέ­λεια, οδη­γούν στη χει­ρα­γώ­γη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, το αφο­πλί­ζουν, είναι στοι­χείο της κρί­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η σύγκρου­ση του Λένιν με την «προ­σω­ρι­νή κυβέρ­νη­ση» μετά την αστι­κή επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη του 1917, η δια­πά­λη στα Σοβιέτ και οι «Θέσεις του Απρί­λη» δεί­χνουν το δρό­μο της διαρ­κούς ανα­μέ­τρη­σης με τις αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις ως όρος προ­ε­τοι­μα­σί­ας της σοσια­λι­στι­κής επανάστασης.

Η διαπάλη για τον ιμπεριαλισμό

Η δια­πά­λη στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα είναι ανα­γκαία και αφο­ρά όλα τα σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα.

Υπάρ­χουν από­ψεις που περιο­ρί­ζουν την έννοια του ιμπε­ρια­λι­σμού στην επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή των ΗΠΑ, απο­σπούν την πολι­τι­κή από την οικονομία.

Ο Λένιν μελε­τώ­ντας την ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού τόνι­σε ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ο μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός, το τελευ­ταίο στά­διο του συστή­μα­τος στο οποίο δια­μορ­φώ­νο­νται οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις και προ­βάλ­λει η ανα­γκαιό­τη­τα της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής, η οικο­δό­μη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού τρό­που παραγωγής.

Απέ­δει­ξε ότι η όξυν­ση της βασι­κής αντί­θε­σης ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και στην καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της χαρα­κτη­ρί­ζει όλα τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, ανε­ξάρ­τη­τα από τη θέση τους στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα. Προει­δο­ποί­η­σε ότι «αν δεν κατα­νοη­θούν οι οικο­νο­μι­κές ρίζες αυτού του φαι­νο­μέ­νου, αν δεν εκτι­μη­θεί η πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή του σημα­σία, δεν μπο­ρεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρα­κτι­κών καθη­κό­ντων του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και της επερ­χό­με­νης κοι­νω­νι­κής επανάστασης».

Με εργα­λείο τη λενι­νι­στι­κή θεω­ρία μπο­ρού­με να ανα­λύ­ου­με τον αντα­γω­νι­σμό που εκδη­λώ­νε­ται σε διε­θνές επί­πε­δο, τον χαρα­κτή­ρα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων, όπως είναι η ΕΕ, οι BRICS και άλλες, που στον πυρή­να τους είναι τα μονοπώλια.

Είναι πολύ επί­και­ρη η πολε­μι­κή του Λένιν στο οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα και τα παρα­κλά­δια του, στον «πασι­φι­σμό» και το «σοσιαλ­σο­βι­νι­σμό» που συνερ­γά­στη­κε με τις αστι­κές τάξεις των εμπό­λε­μων κρα­τών κατά τη διάρ­κεια του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου και οδή­γη­σε στη χρε­ο­κο­πία της 2ης Διεθνούς.

Ο πόλε­μος γεν­νιέ­ται στις συν­θή­κες της «ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρή­νης», είναι «συνέ­χεια της πολι­τι­κής με άλλα βίαια μέσα», είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός και από τις δύο πλευ­ρές, ανε­ξάρ­τη­τα ποιο καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος ξεκί­νη­σε πρώ­το την πολε­μι­κή σύγκρου­ση και ο αγώ­νας επι­βάλ­λε­ται να ανα­πτύσ­σε­ται ενά­ντια στην αιτία του πολέ­μου, να έχει κατεύ­θυν­ση και να δημιουρ­γεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση διέπεται από αρχές και νομοτέλειες

Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την πρώ­τη προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού τον 20ό αιώ­να. Η προ­σφο­ρά του είναι ιστο­ρι­κής σημα­σί­ας. Καταρ­γή­θη­κε η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Δημιουρ­γή­θη­καν θεσμοί που εξα­σφά­λι­σαν τη συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων στο κτί­σι­μο της νέας κοινωνίας.

Παρά τις αδυ­να­μί­ες, τα λάθη και τις παρεκ­κλί­σεις που οδή­γη­σαν στην ανα­τρο­πή του με όχη­μα την οπορ­του­νι­στι­κή διά­βρω­ση των ΚΚ και την αντε­πα­νά­στα­ση, η ανω­τε­ρό­τη­τά του σε σχέ­ση με την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα έχει απο­δει­χθεί στην πρά­ξη. Με τις μεγά­λες λαϊ­κές κατα­κτή­σεις, την εξα­σφά­λι­ση του δικαιώ­μα­τος στη στα­θε­ρή εργα­σία και την εξά­λει­ψη της ανερ­γί­ας, το ανε­πτυγ­μέ­νο κρα­τι­κό, δωρε­άν σύστη­μα Υγεί­ας, το σύστη­μα Παι­δεί­ας, πραγ­μα­τι­κής μόρ­φω­σης, την ισο­τι­μία της γυναί­κας, με τις κατα­κτή­σεις στον πολι­τι­σμό, στον αθλητισμό.

Τη συμ­βο­λή στην κατάρ­γη­ση της αποι­κιο­κρα­τί­ας, τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών, στον Β΄ ιμπε­ρια­λι­στι­κό Παγκό­σμιο Πόλε­μο, τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, την αλλη­λεγ­γύη και στή­ρι­ξη των λαών κατά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επιθετικότητας.

Η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση διέπονται από αρχές, από νομοτέλειες.

Η εργα­τι­κή εξου­σία ανοί­γει το δρό­μο για την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και τον κεντρι­κό επι­στη­μο­νι­κό σχε­δια­σμό, για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, σε μια διαρ­κή προ­σπά­θεια ανά­πτυ­ξης των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων παραγωγής.

Παρα­βί­α­ση των αρχών της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και χρη­σι­μο­ποί­η­ση καπι­τα­λι­στι­κών εργα­λεί­ων πλη­ρώ­νο­νται ακρι­βά, όπως έδει­ξε η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και τις άλλες χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

Στο έδα­φος της αντε­πα­νά­στα­σης επα­νέρ­χε­ται το χρε­ο­κο­πη­μέ­νο δόγ­μα του «εθνι­κού δρό­μου προς τον σοσια­λι­σμό». Επι­χει­ρεί­ται υπο­νό­μευ­ση των νομο­τε­λειών οικο­δό­μη­σης της νέας κοι­νω­νί­ας μέσω του λεγό­με­νου «σοσια­λι­σμού της αγο­ράς». Παρου­σιά­ζε­ται ως σοσια­λι­σμός μια καρι­κα­τού­ρα του, η άρνη­σή του, όπως δεί­χνει ο λεγό­με­νος «σοσια­λι­σμός με κινε­ζι­κά χρώματα».

Ομως, στην Κίνα έχουν κυριαρ­χή­σει από χρό­νια οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής με ευθύ­νη του ΚΚ. Η οικο­νο­μι­κή βάση στη­ρί­ζε­ται στα μονο­πώ­λια, στους μεγά­λους οικο­νο­μι­κούς ομί­λους, το κρά­τος λει­τουρ­γεί ως «συλ­λο­γι­κός καπι­τα­λι­στής». Η εργα­τι­κή δύνα­μη είναι εμπό­ρευ­μα, η εργα­τι­κή τάξη υφί­στα­ται υψη­λό βαθ­μό εκμε­τάλ­λευ­σης και στη βάση αυτή δημιουρ­γή­θη­καν ήδη 400 και πάνω δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι. Γίνε­ται τερά­στια εξα­γω­γή κεφα­λαί­ων σε όλες τις ηπεί­ρους και η Κίνα παί­ζει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό ανταγωνισμό.

Ο απο­κα­λού­με­νος «Σοσια­λι­σμός του 21ου αιώ­να» είναι ψευ­δε­πί­γρα­φος, αμφι­σβη­τεί τον πρω­το­πό­ρο, επα­να­στα­τι­κό ρόλο της εργα­τι­κής τάξης, προ­βλέ­πει τη δια­τή­ρη­ση του αστι­κού κρά­τους που επι­βάλ­λε­ται να τσα­κι­στεί, τη διαιώ­νι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας και ιδιοκτησίας.

Ο σοσια­λι­σμός — κομ­μου­νι­σμός δεν έχει καμία σχέ­ση με τις καπι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις, την αγο­ρά, το κρι­τή­ριο του κέρ­δους και την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο που παλεύ­ουν οι κομ­μου­νι­στές να καταργήσουν.

Ο κεντρι­κός επι­στη­μο­νι­κός σχε­δια­σμός των κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής είναι η βάση της ανω­τε­ρό­τη­τας του νέου συστή­μα­τος και έχει τη δύνα­μη να ανα­πτύ­ξει παρα­πέ­ρα τις παρα­γω­γι­κές δυνάμεις.

Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν ο Λένιν και η Οκτωβριανή Επανάσταση

Δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια καθυ­στέ­ρη­σης, η αντε­πα­νά­στα­ση συνε­χί­ζε­ται και συνε­πώς τα ΚΚ, οι κομ­μου­νι­στές, που πιστεύ­ουν στο σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό επι­βάλ­λε­ται να υπε­ρα­σπι­στούν τις μαρ­ξι­στι­κές — λενι­νι­στι­κές αρχές οικο­δό­μη­σης της νέας κοινωνίας.

Σε δια­φο­ρε­τι­κή περί­πτω­ση οι συνέ­πειες θα είναι πιο οδυ­νη­ρές, η ενσω­μά­τω­ση στο σύστη­μα θα τρέ­ξει με ταχύ­τα­τους ρυθ­μούς, η κρί­ση στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα θα βαθύ­νει και οι ιστο­ρι­κές ευθύ­νες είναι μεγάλες.

Το ΚΚΕ έχει δια­μορ­φώ­σει σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, μελε­τά­ει την Ιστο­ρία του, βρί­σκε­ται στην πρώ­τη γραμ­μή της ταξι­κής πάλης, αλλά δεν εφη­συ­χά­ζει. Επι­μέ­νει στην προ­σπά­θεια ενί­σχυ­σης των αγω­νι­στι­κών δεσμών με την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των της πόλης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών. Παλεύ­ει για την οικο­δό­μη­ση του Κόμ­μα­τος στα εργο­στά­σια, στους τόπους δου­λειάς, σε κλά­δους στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας, για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, σε σύγκρου­ση με τα μονο­πώ­λια και τον καπι­τα­λι­σμό, για την ανα­τρο­πή του. Αυτά τα ζητή­μα­τα θα συζη­τή­σουν οι κομ­μου­νι­στές στην Ελλά­δα στο 21ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ, τον Ιούνη.

Συνε­χί­ζου­με στο δρό­μο που χάρα­ξαν ο Λένιν και η Σοσια­λι­στι­κή Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ετσι τιμού­με αυτόν τον μεγά­λο επα­να­στά­τη και την ηρω­ι­κή Ιστο­ρία του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.