Της… Κορέας

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Οι ΗΠΑ είναι η μεγά­λη… δημο­κρα­τι­κή χώρα που δια­φε­ντεύ­ει τον πλα­νή­τη. Καλή χώρα! Μέχρι που ξαλα­φρώ­νει την ανθρω­πό­τη­τα από τα βάρη της και τα φορ­τώ­νε­ται αυτή. Εξ’ αυτού κατέ­στη και η εκλε­κτή του θεού σε πεί­σμα των φου­κα­ρά­δων των Εβραί­ων, τους οποί­ους ο θεός αγνο­εί και συν­δια­λέ­γε­ται μόνο με αμε­ρι­κα­νούς προ­έ­δρους κι έχει βάλει και το ένα του μάτι στο δολά­ριο. Οι πολί­τες της χαί­ρουν της από­λυ­της ελευ­θε­ρί­ας. Είναι ένας εξό­χως καλ­λιερ­γη­μέ­νος λαός, που αρέ­σκε­ται στα γράμ­μα­τα και στις τέχνες, εξό­χως φιλο­μα­θής και γνω­ρί­ζει άρι­στα που πέφτει ο κάθε γεί­το­νας της χώρας του ανά τον κόσμο. Αλλά θυσιά­ζουν αγα­θά και δικαιώ­μα­τα οικειο­θε­λώς, για να τα χαί­ρο­νται διά­φο­ροι άλλοι λαοί – κατά κανό­να αχά­ρι­στοι. Εξ αυτής της αλλη­λεγ­γύ­ης όμως και δυστυ­χώς, σαρά­ντα εκα­τομ­μύ­ρια (40.000.000) πολί­τες των ΗΠΑ, έχουν ανα­γκα­στεί να ζουν κάτω από το όριο φτώ­χιας, αυτο­στε­ρού­με­νοι κάθε αυτο­νό­η­του δικαιώ­μα­τος. Είναι κι άλλα εκα­τομ­μύ­ρια (πιο τυχε­ροί αυτοί) που την κου­τσο­βο­λεύ­ουν, προ­φα­νώς κλέ­βο­ντας απ’ τη βοή­θεια που προ­ο­ρί­ζε­ται για τους άλλους λαούς. Κι όλα αυτά για να περ­νά­ει καλύ­τε­ρα ο κάθε τυχάρ­πα­στος Ιρα­κι­νός, Σύριος, Λίβυος και δεν συμμαζεύεται.

Αυτές οι ΗΠΑ συνο­ρεύ­ουν, σχε­δόν, με όλον τον κόσμο. Απέ­να­ντι σε κάποια από τα σύνο­ρά τους, στο ανα­το­λι­κό ημι­σφαί­ριο (κάποιοι που δεν ξέρουν τι είναι ημι­σφαί­ριο, ας φαντα­στούν μισή μπά­λα που την γνω­ρί­ζου­με όλοι και μερι­κοί την έχουν στο κεφά­λι τους, αντί φαιάς και χρή­σι­μης ουσί­ας), ζει μια υπο­χθό­νια, ύπου­λη, άγρια και δια­βο­λι­κή εθνό­τη­τα. Είναι οι Κορε­ά­τες. Ακρι­βώς μετά τον Β΄Π.Π. οι αμε­ρι­κα­νοί βρέ­θη­καν στην Κορέα για να την βοη­θή­σουν. Πριν από αυτούς την είχαν βοη­θή­σει οι Ιάπω­νες. Οι τελευ­ταί­οι κατά­φε­ραν σπου­δαία πράγ­μα­τα. Περιό­ρι­σαν τον πλη­θυ­σμό της κατά ένα εκα­τομ­μύ­ριο περί­που, αριθ­μός που μπο­ρεί να φαντά­ζει αστεί­ος σε σχέ­ση με τα πάνω από δέκα εκα­τομ­μύ­ρια Κινέ­ζων που εξά­λει­ψαν, πάντως οι υπό­λοι­ποι Κορε­ά­τες… αραί­ω­σαν κι αισθά­νο­νταν πιο άνε­τα. Εισή­γα­γαν και καμιά δια­κο­σα­ριά χιλιά­δες (200.000) Κορε­ά­τισ­σες στα μυστι­κά του σεξ, με επι­μο­νή και μεθο­δι­κό­τη­τα, έστω κι αν αυτές, εκ της αγριο­σύ­νης τους και της εγγε­νούς αχα­ρι­στί­ας τους, αντι­δρού­σαν. Οι ανι­διο­τε­λείς και μεγα­λό­ψυ­χοι Ιάπω­νες, παρ’ όλα αυτά, τις απο­κα­λού­σαν, τρυ­φε­ρά, «γυναί­κες ανακούφισης».

Όταν λοι­πόν οι Αμε­ρι­κα­νοί νίκη­σαν τους Ιάπω­νες, δωρί­ζο­ντάς τους, εις εκδή­λω­ση μεγα­λο­θυ­μί­ας και δύο υπέ­ρο­χες βόμ­βες – έτσι για να τους θυμού­νται και μπή­καν στην Κορέα, σκέ­φτη­καν και πολύ ορθώς, να στε­λε­χώ­σουν τις διοι­κη­τι­κές δομές της επι­κρά­τειάς τους με… Ιάπω­νες. Οι τελευ­ταί­οι είχαν ήδη δημιουρ­γή­σει… αδιάρ­ρη­κτους δεσμούς με τον ντό­πιο πλη­θυ­σμό και οι Κορε­ά­τες είχαν, τρό­πον τινά, εξοι­κειω­θεί μαζί τους. Χώρια που ως γειτ­νιά­ζο­ντες φυλε­τι­κά είχαν και παρό­μοια χαρακτηριστικά.

Αυτά συνέ­βαι­ναν μέχρι τον 38^ο παράλ­λη­λο.[1] Από κει και πάνω είχαν εισέλ­θει οι Σοβιε­τι­κοί οι οποί­οι κυνη­γού­σαν τους Ιάπω­νες κι είχαν σοβα­ρούς λόγους, όπως και οι άλλοι λαοί, να αντι­πα­θούν τις πρά­ξεις τους, έτρε­φαν δε δια­φο­ρε­τι­κές αντι­λή­ψεις για την οργά­νω­ση του κρά­τους κι έτσι δεν τους χρησιμοποίησαν.

Οι νοτιο­κο­ρε­ά­τες, ως μικρό­ψυ­χοι, δεν είδαν με καλό μάτι τους Ιάπω­νες και πολύ λογι­κά ανα­ρω­τή­θη­καν τι διά­ο­λο θέλουν οι δολο­φό­νοι τους και βια­στές των γυναι­κών τους, πάλι, στη χώρα τους. Τα ίδια ερω­τή­μα­τα ενέ­σκη­ψαν σχε­τι­κά και με τους Αμε­ρι­κά­νους, άσε που δεν έβρι­σκαν σοβα­ρούς λόγους να είναι χωρι­σμέ­νοι από τα βόρεια αδέρ­φια τους. Έτσι κάποια στιγ­μή τα «πήραν» τα έκα­ναν λαμπό­γυα­λο – βοή­θη­σαν κι οι βόρειοι σ’ αυτό κι έτσι οι Ιάπω­νες εξα­φα­νί­στη­καν, οι δε Αμε­ρι­κα­νοί βρέ­θη­καν στρι­μωγ­μέ­νοι στην παρα­λία, προ­βλη­μα­τι­σμέ­νοι για το ότι θα ‘πεφταν στη θάλασ­σα με τα ρού­χα. Πάνω εκεί άρχι­σαν να φωνά­ζουν βοή­θεια, μάς την πέφτουν οι κομ­μου­νι­στές, κιν­δυ­νεύ­ει η πατρίς, το δολά­ριο, το μάτι του θεού, ο δυτι­κός πολι­τι­σμός, ο ελεύ­θε­ρος κόσμο κλπ, πήραν και μια από­φα­ση στον ΟΗΕ (Οι Κίνα – ΕΣΣΔ απεί­χαν για σοβα­ρούς λόγους) κι έστει­λαν κορόι­δα από διά­φο­ρες χώρες να πολε­μή­σουν για την ελευ­θε­ρία των Αμε­ρι­κα­νών στην Κορέα. Από την Ελλά­δα στάλ­θη­καν 1.067 κορόι­δα και επτά αερο­πλά­να. Κατά την επι­στρο­φή, εκα­τόν ογδό­ντα έξι (186) ήταν σε φέρε­τρα και πεντα­κό­σιοι εξή­ντα έξι (566) σακά­τη­δες. Παρα­ση­μο­φο­ρή­θη­καν όμως και τους έστη­σαν κι ένα μνη­μείο κοντά στη Σεούλ. Χάσα­με και τέσ­σε­ρα αερο­πλά­να (C‑47 Ντα­κό­τα) που προ­σφά­τως είχα­με αγοράσει.

Εν τω μετα­ξύ στην Κορέα γινό­ταν της… Κορέ­ας. Συν τω χρό­νω οι Κορε­ά­τες γενι­κώς, αραί­ω­σαν κατά ένα εκα­τομ­μύ­ριο ακό­μη. Βλέ­πο­ντας τόσο και τέτοιο λερό συρ­φε­τό στα πόδια τους οι Κινέ­ζοι, που προ­σφά­τως είχαν απο­τι­νά­ξει τη δική τους λέρα, έδω­σαν ένα χερά­κι βοη­θεί­ας στους βόρειους συντρό­φους τους. Από κοντά και οι Σοβιε­τι­κοί που δεν έβρι­σκαν λόγους να είναι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός εσμός στην αυλή τους. Ξανά οι Αμε­ρι­κα­νοί κι οι πολι­τι­σμέ­νοι σύμ­μα­χοί τους πλη­σί­ον της θάλασ­σας, να ψάχνουν το μαγιό τους. Με τα πολ­λά, τα  πράγ­μα­τα στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­καν κάπως, κι ο 38^ος παράλ­λη­λος έμει­νε το σύνο­ρο των δύο Κορέ­ων. Οι βόρειοι εξά­λει­ψαν αυτό που λέγε­ται «εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο» και οι νότιοι το ενέτειναν.

Οι βόρειοι με ηγέ­τη τον Κιμ Ιλ Σουγκ, ΓΓ του Κόμ­μα­τος Εργα­τών Κορέ­ας και την αλλη­λεγ­γύη των συντρό­φων τους Σοβιε­τι­κών και Κινέ­ζων, εξα­φά­νι­σαν τον αναλ­φα­βη­τι­σμό, την ανερ­γία, δημιούρ­γη­σαν υπο­δο­μές, άρχι­σαν να χτί­ζουν σπί­τια και να ανα­πτύσ­σουν τη βιο­μη­χα­νία τους. Οι Νότιοι από­κτη­σαν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai και μεγά­λα ναυ­πη­γεία. Βεβαί­ως δεν τα από­κτη­σαν όλοι οι νότιοι αλλά μια χού­φτα από αυτούς. Κάποιοι ζαβοί όμως, από τον νοτιο­κο­ρε­ά­τι­κο λαό (όπως συμ­βαί­νει με όλους τους λαούς) καυ­χιό­νταν πως έχουν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai, τα μεγά­λα ναυ­πη­γεία και άλλες βιο­μη­χα­νί­ες. Κάποιοι άλλοι – πιο ξύπνιοι αυτοί, τους αντέ­τει­ναν «τα… τέτοια μας έχου­με»,[2] με το οποίο συμ­φω­νού­σαν ομο­θυ­μα­δόν και οι βόρειοι. Ενί­ο­τε, όλοι οι νότιοι και αυτοί με τις βιο­μη­χα­νί­ες και οι άλλοι με τα… τέτοια τους,[3] έπαιρ­ναν ανά­πο­δες και δεν άφη­ναν κολυ­μπη­θρό­ξυ­λο που λένε κι οι Κομ­φου­κια­νοί, οπό­τε τους την έπε­φταν τα νοτιο­κο­ρε­ά­τι­κα ματ και τα πράγ­μα­τα ηρε­μού­σαν. Τους φόβι­ζαν και με το ότι, όπου να ‘ναι επι­δρά­μουν τα βόρεια αδέλ­φια τους του ολο­κλη­ρω­τι­σμού, για να τους χαλά­σουν την όμορ­φη δημο­κρα­τία τους. Και τα χρό­νια περνούσαν.

Κατά τον ρουν των γεγο­νό­των, η Βόρεια Κορέα (καθώς και όλοι οι άλλοι, ακό­μη κι εγώ που σας τα γρά­φω) έχα­σε την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση (και μαζί μ’ αυτήν τ’ αυγά και τα πασχά­λια κατά πως λέει και η γνω­στή κινέ­ζι­κη παροι­μία) κι η Κίνα μάζευε άσπρες και μαύ­ρες γάτες και τις εκπαί­δευε να νια­ου­ρί­ζουν.[4] Επί­σης εξέ­λει­παν οι σοσια­λι­στι­κές χώρες γενι­κώς, ρίξα­νε το τεί­χος του Βερο­λί­νου – κάποιοι του χει­ρί­στου είδους έτρε­χαν για ανα­μνη­στι­κό, ύψω­σαν άλλα τεί­χη σε διά­φο­ρα μέρη και πόλεις του κόσμου και πολ­λοί – οι χει­ρό­τε­ροι, χάρη­καν για όλα αυτά. Οι βορειο­κο­ρε­ά­τες όμως που είχαν, κατά πως φαί­νε­ται, περισ­σό­τε­ρο μυα­λό και έβλε­παν να χάνο­νται απ’ τη μια μέρα στην άλλη και διά­φο­ρες άλλες – εκτός από τις σοσια­λι­στι­κές χώρες, τα χρειά­στη­καν. Βρέ­θη­κε να έχουν και πλού­σιο υπέ­δα­φος σε σπά­νιες γαί­ες που τις καλο­βλέ­πουν οι διά­φο­ρες SAMSUNG και Apple, εν τω μετα­ξύ εκτρα­χύ­νο­νταν κι οι Αμε­ρι­κά­νοι όλο και περισ­σό­τε­ρο, οι οποί­οι με την γει­τό­νισ­σά τους Κίνα παθαί­νουν ίκτε­ρο. Έτσι είδαν κι απο­εί­δαν «Στη χώρα των Κιμ»[5] και το ‘ριξαν στα πυρη­νι­κά μπας και σφί­ξουν οι κώλοι.  Και ω του θαύ­μα­τος, οι κώλοι έσφι­ξαν! Υστε­ριά­ζει ο Τραμπ, κτυ­πά­νε τις σει­ρή­νες οι Ιάπω­νες που ο πύραυ­λος πέρα­σε 550 χιλιό­με­τρα ψηλά από πάνω τους (που από διε­θνή συν­θή­κη επι­τρέ­πε­ται), αγρί­ε­ψαν οι Κινέ­ζοι κι είπαν στους Αμε­ρι­κα­νούς «το νου σας, για­τί μπου­κά­ρου­με». Επί­σης τρέ­μω κι εγώ που έχω κινη­τό και τάμπλετ SAMSUNG, τηλε­ο­ρά­σεις, πλυ­ντή­ριο πιά­των και φούρ­νο μικρο­κυ­μά­των LG, μη συμ­βεί κάτι και δεν έχω τεχνι­κή… υπο­στή­ρι­ξη. Έχω να αντι­με­τω­πί­σω και τους χαχό­λους που όταν τους αντι­τεί­νεις κάτι λογι­κό, σου λένε να πας να ζήσεις στην βόρειο Κορέα. Μου αρκούν, ρε δυστυ­χείς, οι δυνα­στεί­ες των Παπαν­δρέ­ου και των Καρα­μαν­λή­δων, ας μου λεί­πει των Κιμ. Χώρια που συνή­θι­σα τους αυτό­χθο­νες μαλά­κες που προ­σκυ­νά­νε εικό­νες, πανιά, εσώ­ρου­χα, κόκ­κα­λα και πετσά­κια. Αλλά και το να βλέ­πεις τους ξεβρά­κω­τους να στη­ρί­ζουν τον καπι­τα­λι­σμό έχει – όπως και να το κάνου­με τη… σαδι­στι­κή του χάρη κι ένα επι­στη­μο­νι­κό ενδια­φέ­ρον, ρε αδερφέ.

[1] Είναι αυτοί οι ορι­ζό­ντιοι κύκλοι στην υδρό­γειο ή οι ορι­ζό­ντιες γραμ­μές στο χάρ­τη που μερι­κοί σπά­τε το κεφά­λι τους, για­τί υπάρχουν.

[2] Κορε­ά­τι­κη αγο­ραία έκφρα­ση που σημαί­νει «στ’ αρχί­δια μας».

[3] Ως ανωτέρω.

[5] «Στη χώρα των Κιμ», Φρα­γκί­σκα Μεγα­λού­δη, Εκδό­σεις Εντύποις.