Τιρινινί

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Χτες συμπλη­ρώ­θη­καν 28 χρό­νια (πότε κιό­λας;) από το Ευρω­μπά­σκετ της Αθή­νας, το μεγά­λο τελι­κό με τους Σοβιε­τι­κούς και το πρώ­το χρυ­σό μετάλ­λιο της «επί­ση­μης αγα­πη­μέ­νης», με τον Γκά­λη, το Γιαν­νά­κη, το Φασού­λα και τα άλλα παι­διά. Το Ατέ­χνως επι­χει­ρεί μια μικρή ανά­λυ­ση για όσα μας έμει­ναν κι όσα έχουν αλλά­ξει από τα χρό­νια της Αλλα­γής και το λεγό­με­νο «τιρι­νι­νί» (από τις νότες του δημο­φι­λούς «Final Countdown», που έντυ­σε μου­σι­κά τη διοργάνωση).

-Τα συγ­χα­ρη­τή­ρια του σοβιε­τι­κού Γκο­μέλ­σκι στη Μαυ­ρι­τα­νία για τη νίκη της –μπη­χτή για τις «συν­θή­κες ζού­γκλας» του τελι­κού. Μετά από τόσα χρό­νια, τα φαβο­ρί εξα­κο­λου­θούν να ψάχνουν άλλο­θι για τις απο­τυ­χί­ες τους. Ενώ η Ελλά­δα παρα­μέ­νει ελα­φρώς τρι­το­κο­σμι­κή, αήτ­τη­τη από Μαυ­ρι­τα­νούς και Σοβιε­τι­κούς (καθώς η ΕΣΣΔ δια­λύ­θη­κε το 91’) αλλά η ποδο­σφαι­ρι­κή μας ομά­δα χάνει απ’ τα νησιά Φερόε, που δεν έχουν δύο σερί νίκες ούτε καν σε προ­πο­νη­τι­κό διπλό.

-Οι δηλώ­σεις του Γκά­λη, που μιλού­σε κυρί­ως μες στο γήπε­δο και ναι μεν δεν ήταν ο καλύ­τε­ρος χει­ρι­στής της ελλη­ι­κής γλώσ­σας αλλά ήταν μεγά­λος ατα­κα­δό­ρος. Ήξε­ρε πως θα νικού­σα­με τους Ιτα­λούς στον προη­μι­τε­λι­κό, για­τί «είδα το φόβο μες στα μάτια τους», αλλά δεν έβα­ζε ταβά­νι μετά από καμία νίκη, που ήταν απλώς η μεγα­λύ­τε­ρη μέχρι την επόμενη.

Σήμε­ρα ο Γκά­λης έχει δει να γίνε­ται ένα φιλι­κό προς τιμήν του και την κεντρι­κή σάλα του Αλε­ξαν­δρεί­ου να παίρ­νει το όνο­μά του, μόλις πρό­περ­σι. Κάλ­λιο αργά παρά ποτέ…

-Η ιαχή του Φίλιπ­πα Συρί­γου «όχι τρί­πο­ντο» στην τελευ­ταία επί­θε­ση των σοβιε­τι­κών με το Γιο­βάι­σα. Από τις πιο νηφά­λιες μετα­δό­σεις, χωρίς πολ­λές εθνι­κι­στι­κές κορόνες.

Πέρυ­σι, ο γενειο­φό­ρος δημο­σιο­γρά­φος με τη μαχη­τι­κή αρθρο­γρα­φία ενά­ντια στο φαγο­πό­τι των Ολυ­μπια­κών, έχα­σε τη μάχη με τον καρ­κί­νο και μαζί του πιθα­νό­τα εξέ­λι­ψε εντε­λώς το ούτως ή άλλως προς εξα­φά­νι­ση είδος του «τίμιου καλού Πασόκου».

-Το βάθρο όπου βρέ­θη­καν η Ελλά­δα της αλλα­γής, η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση της Περε­στρόι­κα και η (μετα)τιτοϊκη Γιου­γκο­σλα­βία. Ένας τρί­τος δρό­μος είναι εφικτός…

Σήμε­ρα έχει επι­κρα­τή­σει πλή­ρως η Νέα Τάξη Πραγ­μά­των και οι πάλαι ποτέ κρα­ταιές δυνά­μεις είναι κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νες κι απο­δυ­να­μω­μέ­νες (μπα­σκε­τι­κά και όχι μόνο).

-Ο τίμιος γίγα­ντας Αργύ­ρης Καμπού­ρης, που πέτυ­χε τις κρί­σι­μες βολές στο φινά­λε κι ως γνή­σιο τέκνο της εργα­τιάς, κατή­γα­γε μια στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας νίκης επί των αθλη­τι­κών αντι­προ­σώ­πων του ρεβι­ζιο­νι­σμού και της Περεστρόικα.

Σήμε­ρα ο Καμπού­ρης περ­νά­ει συνή­θως απα­ρα­τή­ρη­τος κάπου στα επί­ση­μα του Στα­δί­ου Ειρή­νης και Φιλί­ας (με το σοβιε­τι­κής ‘τεχνο­τρο­πί­ας’ όνομα).

-Ο άλλος τίμιος γίγα­ντας, Βλα­ντί­μιρ Τκα­τσέν­κα (που όλοι το λένε Τσα­τσέν­κο για να ξεμπερ­δεύ­ουν). Και η τρο­με­ρή ακού­σια αγκω­νιά του στον Πανα­γιώ­τη Γιαν­νά­κη, που δεν ήθε­λε και πολύ τότε, για να δακρύ­σει («κλά-ψε, κλά-ψε…»).

Σήμε­ρα ο μη αστι­κός μύθος μας λέει πως ο Τσα­τσέν­κο είναι οδη­γός ταξί, για να βγά­λει τα προς το ζην (αν και μόνο ένα Λάντα θα μπο­ρού­σε να χωρέ­σει το 220 εκα­το­στών σκα­ρί του). Έχει ένα γιο που ασχο­λεί­ται με το μπά­σκετ και δίνει συχνά το «παρών» στους αγώ­νες της αγα­πη­μέ­νης του ΤΣΣΚΑ.

Έτσι για κάθε αντι­σο­βιε­τι­κό θαύ­μα της φύσης (λέγε με Σαμπό­νις), θα υπάρ­χει πάντα ένας τίμιος γίγα­ντας, σαν τον Τσα­τσέν­κο, πιο συμ­βα­τι­κής τεχνο­λο­γί­ας, αλλά με φλο­γε­ρή (σαν του Ντάν­κο) καρδιά.

-Θα ξανάρ­θει η ρου­τί­να και θα ξανάρ­θου­νε βροχές

Μα κάτι άλλα­ξε από χτες, είμα­στε πια πρωταθλητές

Έρχο­νται άλλες εποχές

Τρα­γου­δού­σαν για το 87’ οι Φατμέ κι ο Πορτοκάλογλου.

Σήμε­ρα είμα­στε πρω­τα­θλη­τές στην ανερ­γία, ενώ όλα σχε­δόν έχουν αλλά­ξει προς το χει­ρό­τε­ρο. Ιδί­ως τα τρα­γού­δια της εθνι­κής («σήκω­σέ το» και «στη Βρα­ζι­λία ήρθα»).

Μόνο το μπά­σκετ εξε­λίσ­σε­ται, ενί­ο­τε όμως εις βάρος του θεά­μα­τος. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…