Τι άλλο θα δούμε; (Περί «Θνησκόντων Μαρξιστών»)

«Στην είσο­δο της επι­στή­μης όπως και στην είσο­δο της κόλα­σης πρέ­πει να ανα­γρα­φεί το αίτη­μα: Εδώ πρέ­πει να αφή­σεις κάθε υπο­ψία, κάθε ποτα­πό­τη­τα εδώ πρέ­πει να πεθάνει»
Καρλ Μαρξ *

 Η σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση δημο­σιεύ­τη­κε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (13/10) και από την πρώ­τη στιγ­μή νομί­ζα­με ότι επρό­κει­το για φάρ­σα ή για «καλ­λι­τε­χνι­κό τρυκ»….

Έγρα­φε λοι­πόν : «ΑΓΓΕΛΙΑ. Είσαι Μαρ­ξι­στής: Θνή­σκεις; Σε καλού­με στη διε­θνή συνά­ντη­ση των Θνη­σκό­ντων Μαρ­ξι­στών. Στις 8 Νοεμ­βρί­ου 2018 το αθη­ναϊ­κό παράρ­τη­μα των Θνη­σκό­ντων Μαρ­ξι­στών , στο πλαί­σιο της 6ης Μπιε­νά­λε της Αθή­νας ΑΝΤΙ θα παρα­θέ­σει δεί­πνο με τη συμ­με­το­χή θεω­ρη­τι­κών και ακα­δη­μαϊ­κών τους οποί­ους  απα­σχο­λούν οι έννοιες της πολι­τι­κής και του θανά­του. Το δεί­πνο είναι ανοι­κτό σε όποιον προσ­διο­ρί­ζε­ται ως «Μαρ­ξι­στής που πεθαί­νει». Αν σε ενδια­φέ­ρει επικοινώνησε…»

Να σημειώ­σου­με ότι η  Μπιε­νά­λε της Αθή­νας παρου­σιά­ζει την 6η διορ­γά­νω­σή της στις 26 Οκτω­βρί­ου 2018 υπό τον τίτλο ANTI.

Όπως δια­βά­ζου­με σχε­τι­κά : «Η 6η Μπιε­νά­λε της Αθή­νας φλερ­τά­ρει με τον όρο, τη στά­ση, την (α)πιθανότητα του ANTI. Τι σημαί­νει αντί­θε­ση σήμε­ρα; Τι ταυ­τό­τη­τες κατα­σκευά­ζει; Η έκθε­ση ANTI εστιά­ζει σε φαι­νό­με­να κανο­νι­κο­ποί­η­σης της αντί­θε­σης και της μη-συμ­μόρ­φω­σης, από την πολι­τι­κή μέχρι τη δια­δι­κτυα­κή κουλ­τού­ρα, από τα βιντε­ο­παι­χνί­δια μέχρι το Netflix, από τον Žižek μέχρι την Rihanna.»

Όσο και αν ψάξα­με στο δια­δί­κτυο δεν βρή­κα­με τους περί­φη­μους «Μαρ­ξι­στές που πεθαί­νουν». Όμως αν πάρου­με «τοις μετρη­τοίς» τα ανα­γρα­φό­με­να θα θέλα­με να σημειώσουμε:

1.Το ανθρώ­πι­νο ον είναι μία προ­σω­ρι­νή, εξαρ­τη­μέ­νη, εύθραυ­στη και αντιφατι­κή ύπαρ­ξη. Ο άνθρω­πος είναι, πριν απ’ όλα, βιο­λο­γι­κό – φυσι­κό ον. Δηλα­δή όλοι οι άνθρω­ποι μαρ­ξι­στές και μη πεθαί­νουν. Απλά οι μαρ­ξι­στές έχουν άλλη θεώ­ρη­ση τόσο για νόη­μα της ζωής όσο και για τον τρό­πο που πρέ­πει να ζει κανείς.

2.Ας θυμη­θού­με ακό­μη την περί­φη­μη έκτη θέση για τον Feuerbach του Μάρξ: «Ο Φόυ­ερ­μπαχ δια­λύ­ει την ουσία της θρη­σκεί­ας στην ουσία του ανθρώ­που. Αλλά η ουσία του ανθρώ­που δεν είναι μια αφαί­ρε­ση που ενυ­πάρ­χει σε κάθε ξεχω­ρι­στό άτο­μο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, είναι το σύνο­λο των κοι­νω­νι­κών του σχέ­σε­ων…». Και αυτές τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις θέλουν και παλεύ­ουν οργα­νω­μέ­να γι’αυτό να τις αλλά­ξουν ριζι­κά. Δηλα­δή η κοι­νω­νι­κό­τη­τα είναι στοι­χείο της δια­μορ­φω­νό­με­νης ανθρώ­πι­νης φύσης. Το ανθρώ­πι­νο ον, κατά τον Marx, είναι κοι­νω­νι­κό ον, όχι απλώς αγε­λαίο ζώο, αλλά ζώο το οποίο απο­κτά ατο­μι­κό­τη­τα μόνο στο εσω­τε­ρι­κό της κοι­νω­νί­ας. Το ανθρώ­πι­νο είδος δημιουρ­γεί ιστο­ρία χάρη στην παρα­γω­γι­κή και την πνευ­ματική – πολι­τι­σμι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα του. Αλλά η δημιουρ­γία είναι η πραγ­μά­τω­ση δυνα­το­τή­των που ενυ­πάρ­χουν στο ζώο το οποίο τεί­νει να δια­μορ­φω­θεί σε άνθρωπο.

3. Όσο δε αφο­ρά τον ίδιο τον Μαρ­ξι­σμό, ξεπερ­νά, τη βιο­λο­γι­κή ζωή των μαρ­ξι­στών και αντέ­χει στο χρό­νο για­τί είναι αλη­θι­νός, στη­ρί­ζε­ται στην κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και εξε­λίσ­σε­ται συνε­χώς. Παρα­μέ­νει ζωντα­νός και επίκαιρος.

Ο Μαρ­ξι­σμός, δεν είναι μόνο πολι­τι­κή θεω­ρία, όπως και ο κομ­μουνισμός δεν θα είναι μόνο ένας νέος τρό­πος παρα­γω­γής. Ο μαρ­ξι­σμός έχει ταυτό­χρονα μια ηθι­κή διά­στα­ση, καθώς απο­βλέ­πει στην απε­λευ­θέ­ρω­ση του ανθρώ­που από την ταξι­κή δου­λεία και τις πολ­λα­πλές εκπτώ­σεις που αυτή συνεπάγεται.

(Όταν θα υπάρ­χει ενη­μέ­ρω­ση για τις εκδη­λώ­σεις αυτές θα επανέλθουμε)

 *  Κ. Μαρξ: Πρό­λο­γος στην «Κρι­τι­κή της Πολι­τι­κής Οικο­νο­μί­ας», στο Μαρξ — Ενγκελς: «Δια­λε­χτά Εργα», έκδο­ση της ΚΕ του ΚΚΕ, τόμος Α’, σελ. 427
2. Γκα­λί­να Σ