Τι θα γινόταν, αν ζούσε σήμερα ο Τσε ;

Του Σπύ­ρου Στα­θά­του //

Δεν χρειά­ζο­νται λόγια για να περι­γρά­ψει κανείς το μεγα­λείο αυτού του ανθρώ­που. Ενός ανθρώ­που που θυσί­α­σε τη ζωή του για να γίνει ο κόσμος μας καλύ­τε­ρος, για να εξα­λει­φθεί η αδι­κία και να στα­μα­τή­σει η κατα­πί­ε­ση του ανθρώ­που από άνθρωπο.

Σήμε­ρα 55 χρό­νια μετά το θάνα­το του ανα­ρω­τιό­μα­στε. Αν ζού­σε αυτός ο άνθρω­πος πως θα αισθα­νό­ταν σήμε­ρα; Υπάρ­χει κάποιος που να πρε­σβεύ­ει σήμε­ρα τα ιδα­νι­κά και τις αξί­ες για τα οποία ο Τσε Γκε­βά­ρα πέθα­νε; Ο καπι­τα­λι­σμός που τόσο ήθε­λε να νική­σει, τελι­κά νικήθηκε;

Είναι σίγου­ρο πως αν σήμε­ρα ζού­σε ο Τσε ούτε και ο ίδιος δεν θα πίστευε σε τι σήψη έχει περιέλ­θει η ανθρω­πό­τη­τα. Από πού να αρχί­σου­με; Από την πεί­να, από την φτώ­χεια από την εκμε­τάλ­λευ­ση των μικρών από τους μεγά­λους, που είναι πλέ­ον εκτός ορίου;

Αν ζού­σε σήμε­ρα ο Τσε θα αισθα­νό­ταν από­γνω­ση με τις γυναι­κο­κτο­νί­ες αλλά και τους βασα­νι­σμούς-βια­σμούς παι­διών που πλέ­ον έχουν γίνει η θλι­βε­ρή καθη­με­ρι­νό­τη­τα. Ειδι­κά για τα παι­διά, που είχε μεγά­λη αδυ­να­μία ο Τσε Γκε­βά­ρα, δεν θα μπο­ρού­σε να δια­νοη­θεί ότι υπάρ­χουν σήμε­ρα τόσοι άνθρω­ποι που τα κακο­ποιούν με όλους τους τρόπους.

Για το τέλος θα αφή­σω το τέρας του καπι­τα­λι­σμού. Όχι μόνο δεν έχει νικη­θεί αλλά έχει γιγα­ντω­θεί. Στο οικο­νο­μι­κό πεδίο όλα θυσιά­ζο­νται στο βωμό των μεγά­λων συμ­φε­ρό­ντων. Άνθρω­ποι χάνουν περιου­σί­ες, από χρέη και λάθος δια­χει­ρί­σεις. Την ίδια στιγ­μή τα μεγά­λα συμ­φέ­ρο­ντα θριαμ­βο­λο­γούν εις βάρος των μικρών . Άνθρω­ποι οδη­γού­νται στον οικο­νο­μι­κό μαρα­σμό και στην από­γνω­ση που πολ­λές φορές φτά­νει στην αυτο­κτο­νία. Για­τί; Για να «ταΐ­σουν» το τέρας του καπιταλισμού.

Το μόνο που μας κάνει να ελπί­ζου­με είναι ότι το πνεύ­μα αλλά και η ζωή αυτού του τόσο σπου­δαί­ου ανθρώ­που θα απο­τε­λέ­σουν παρά­δειγ­μα για τη νέα γενιά ώστε να μπο­ρέ­σει πια να πάρει την κατά­στα­ση στα χέρια της και να στα­μα­τή­σει αυτόν τον κοι­νω­νι­κό, ηθι­κό και οικο­νο­μι­κό κατή­φο­ρο. «Όσο ζω, ελπί­ζω» (Dum spiro spero, στα λατι­νι­κα), έλε­γαν οι αρχαί­οι .Όσο υπάρ­χουν άνθρω­ποι που συγκι­νού­νται με τη ζωή του Τσε άλλο τόσο υπάρ­χει και ελπί­δα για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο .

Το χρω­στά­με σε αυτόν που κάπο­τε το ορα­μα­τί­στη­κε. Στον τερά­στιο Έρνε­στο Γκε­βά­ρα, γνω­στό ως Τσε.