Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τι μας διδάσκει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία — Του Νίκου Μόττα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία, ως απο­τέ­λε­σμα της ραγδαί­ας όξυν­σης του ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με τη Μόσχα για τις σφαί­ρες επιρ­ρο­ής, τα μερί­δια των αγο­ρών και τα κέρ­δη των μονο­πω­λια­κών ομί­λων, πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει για τους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία, συνο­λι­κά το λαό μας πηγή συμπερασμάτων.

Απο­δει­κνύ­ε­ται για άλλη μια φορά:

1ον: Ότι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος «γεν­νιέ­ται» από τα σπλά­χνα της καπι­τα­λι­στι­κής «ειρή­νης». Οι λαοί της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας, που επί 70 και πλέ­ον χρό­νια ζού­σαν αρμο­νι­κά και ανα­πτύσ­σο­νταν ικα­νο­ποιώ­ντας τις ανά­γκες τους στο πλαί­σιο του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους στον κόσμο, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, σήμε­ρα αλλη­λο­σφά­ζο­νται για τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξε­ων των δύο χωρών. Επι­βε­βαιώ­νο­νται για πολ­λο­στή φορά τα λόγια του Λένιν: «Ο πόλε­μος συν­δέ­ε­ται αδιάρ­ρη­κτα μ’ εκεί­νο το πολι­τι­κό καθε­στώς από το οποίο πηγά­ζει. Την ίδια πολι­τι­κή, που ένα ορι­σμέ­νο κρά­τος, μια ορι­σμέ­νη τάξη στα πλαί­σια αυτού του κρά­τους, εφαρ­μό­ζει σε μια μακρο­χρό­νια περί­ο­δο πριν από τον πόλε­μο, η ίδια αυτή τάξη τη συνε­χί­ζει και στη διάρ­κεια του πολέ­μου, αλλά­ζο­ντας μόνο τη μορ­φή δράσης».

2ον: Δεν υπάρ­χει «καλός» και «κακός» ιμπε­ρια­λι­στής. Στην επο­χή του μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού δεν υπάρ­χουν φιλει­ρη­νι­κά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Σε κάθε πόλε­μο, το ουσιώ­δες, το βασι­κό ζήτη­μα είναι ένα: Ποια τάξη τον διε­ξά­γει, με ποιο σκο­πό και σε ποια φάση της ιστο­ρι­κής ανά­πτυ­ξης. Η προ­σπά­θεια ορι­σμέ­νων να παρου­σιά­σουν την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής κυβέρ­νη­σης Πού­τιν ως «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» δύνα­μη συσχε­τί­ζο­ντας τα αστι­κά καθε­στώ­τα των αυτο­α­πο­κα­λού­με­νων «Λαϊ­κών Δημο­κρα­τιών» του Ντον­μπάς με την σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση είναι οπορ­του­νι­σμός του χει­ρί­στου είδους. Οι δε επι­θέ­σεις τους απέ­να­ντι στο ΚΚΕ για την συνε­πή μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή του προ­σέγ­γι­ση στο ζήτη­μα της Ουκρα­νί­ας και την άρνη­σή του να συστρα­τευ­τεί κάτω από «ξένες σημαί­ες», θυμί­ζει μια παραλ­λα­γή αυτού που λέει ο λαός μας: «Θέλει ο… αντι­κομ­μου­νι­στής να κρυ­φτεί και η χαρά δεν τον αφήνει».

3ον: Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος που μαί­νε­ται στην Ουκρα­νία ανα­δει­κνύ­ει με τρα­γι­κό τρό­πο, για άλλη μια φορά, την επι­και­ρό­τη­τα και σπου­δαιό­τη­τα του αιτή­μα­τος να κλεί­σουν άμε­σα οι Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κές βάσεις-ορμη­τή­ρια πολέ­μου και να απο­δε­σμευ­τεί η χώρα μας από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο πλαί­σιο της πάλης για να γίνει ο λαός αφέ­ντης στον τόπο του. Οι εξε­λί­ξεις στην Ουκρα­νία έρχο­νται να δια­ψεύ­σουν- και πάλι – όλους εκεί­νους που έχουν ανα­γά­γει την δολο­φο­νι­κή ΝΑΤΟι­κή συμ­μα­χία σε «φορέα ασφά­λειας και στα­θε­ρό­τη­τας» και «εγγυ­η­τή» των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της Ελλάδας.

Το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα στην Ελλά­δα, όπως και σε κάθε χώρα, οφεί­λει να χαρά­ξει αυτο­τε­λή γραμ­μή, σε τρο­χιά ρήξης με τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, έχο­ντας ως μονα­δι­κό κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού, ο μόνος δίκαιος πόλε­μος είναι ο ταξι­κός, επα­να­στα­τι­κός πόλε­μος, για να πάρει η εργα­τι­κή τάξη και οι σύμ­μα­χοί της την εξουσία.

Ουκρα­νία: Άσπρος ιμπε­ρια­λι­στής, μαύ­ρος ιμπεριαλιστής

ΚΚΕ: Ανα­κοί­νω­ση για τη ρωσι­κή εισβο­λή στην Ουκρανία

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο