Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τι μου έμεινε από το Φεστιβάλ

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Σαν το θέμα της Έκθε­σης, που θα θέλα­με να γρά­ψου­με αυτή τη βδο­μά­δα, αν ήμα­σταν μαθη­τές και μας το ζητού­σε η δασκά­λα μας. Έχου­με και λέμε.

Ο χορός του Κου­τσού­μπα, που είναι λαϊ­κός ΓΓ, παντός καιρού.
Αν ήταν στη θέση του ο Τσί­πρας, θα έλε­γε κάνα πετυ­χη­μέ­νο για το ρυθ­μό που θα κρα­τά­με στους δανει­στές, «με ζουρ­νά-α-δες, με ζουρ­νά-α-δες, και με ντα­ού­λια. Η Ζωή τρα­βά­ει την κατηφόρα».
Αν πάλι ήταν ο Βαγ­γέ­λας, θα ήταν γνή­σιο κι αυθε­ντι­κό, αλλά θα είχε πενή­ντα κάμε­ρες, για να κατα­γρά­ψουν την… αυθόρ­μη­τη στιγμή.
Αν ήταν ο ΓΑΠ, θα συν­δυα­ζό­ταν με κάποια ιμπε­ρια­λι­στι­κή κολεγιά.
Αλλά είναι ο ΓΓ του ΚΚΕ. Και είναι καλά. Και καλός χορευταράς.

Η λαο­θά­λασ­σα. Στο Μάγ­γα και το Μαρ­γα­ρί­τη έγι­νε λαϊ­κό προ­σκύ­νη­μα. Στους Εν Καρ­δία και τους Ιμάμ Μπαϊλ­ντί πήγαν οι πιο εναλ­λα­κτι­κοί (σχη­μα­τι­κά μιλώ­ντας). Στο Ζαρα­λί­κο, όσοι αγα­πάν τη σάτι­ρα και το αγνό, παρ­θέ­νο τρο­λά­ρι­σμα. Και στον Παπα­κων­στα­ντί­νου αι γεναιαί πάσαι. Ενώ η ομι­λία του Κου­τσού­μπα είχε κόσμο ως τη λίμνη κάτω, και μάλι­στα όρθιους, για να χωρέ­σουν περισσότεροι.
Όπως είπε κι ο Μου­ζου­ρά­κης: είστε πάρα πολ­λοί, για να είστε τόσο λίγοι. Μήπως να πάμε του χρό­νου σε κάποια άλλη περιο­χή, ακό­μα μεγαλύτερη;

Τα «ραντε­βού της παρα­νο­μί­ας», κάτω από (το ταμπλό με) τον Μπε­λο­γιάν­νη, κάτω από το Λένιν, δίπλα στη λίμνη, μέσα στη λίμνη, όπως τον και­ρό που δεν υπήρ­χαν κινη­τά. Βασι­κά, η επό­με­νη εται­ρία κινη­τής τηλε­φω­νί­ας που θα περη­φα­νευ­τεί πως έχει «σήμα-καμπά­να», πρέ­πει πρώ­τα να περά­σει από το κρας-τεστ του Φεστιβάλ.

Οι καλ­λι­τέ­χνες. Ιδί­ως όσοι ήρθαν αφι­λο­κερ­δώς κι όσοι έβγα­λαν πραγ­μα­τι­κό συναί­σθη­μα επί σκη­νής, για να το εισπρά­ξουν πίσω στο πολ­λα­πλά­σιο, από τον κόσμο κάτω, που ξέρει να εκτι­μά το γνή­σιο. Όπως ξέρει να αγνο­εί τις παρα­φω­νί­ες, σαν αυτή της Βιτά­λη. Δεν αρκεί να έχεις σπου­δαία φωνή εξάλ­λου, για να σε απο­τρέ­ψει από τα πολι­τι­κά φάλτσα.

Η κνί­τι­κη κου­ζί­να. Με τη στα­θε­ρή αξία των σου­βλα­κιών, που δεν έχουν λίπος (παρά τα όσα δια­δί­δει η αστι­κή προ­πα­γάν­δα), τα κεμπάπ που κέρ­δι­σαν τις εντυ­πώ­σεις αλλά τελεί­ω­ναν νωρίς, τους ταξι­κούς λου­κου­μά­δες, που ήταν περισ­σό­τε­ροι και καλύ­τε­ροι από πέρ­σι. Και τη φετι­νή και­νο­το­μία των μικρών καπ-κέικ. Μέχρι το 50ό Φεστι­βάλ πρέ­πει να βάλου­με και βρώ­μι­κο (που θα συν­δυά­ζε­ται με την ανά­γνω­ση του τρί­του τόμου του δοκι­μί­ου ιστο­ρί­ας και τα συμπε­ρά­σμα­τα από την κρι­τι­κή εξέ­τα­ση της ιστο­ρί­ας, αντί της εύπε­πτης λαθολογίας).

Η Διε­θνού­πο­λη. Οι ισπα­νι­κές απο­στο­λές, η συζή­τη­ση για την Κατα­λο­νία, τα υλι­κά για τον Τσε και την επέ­τειο απ’ την εκτέ­λε­σή του, τα Παλαι­στι­νια­κά, οι κον­κάρ­δες, τα στρα­τιω­τι­κά δίκο­χα που φορού­σαν ένας Ρώσος και ένας Γιου­γκο­σλά­βος σύντρο­φος, το εξώ­φυλ­λο της Ουμα­νι­τέ για τη νίκη του Σύρι­ζα, στο τρα­πε­ζά­κι των Γάλ­λων (καλά εσύ ρεφόρ­μι­σες νωρίς). Και οι περι­ζή­τη­τοι σύντρο­φοι από την Τουρ­κία και τη Συρία, για να συζη­τή­σουν, σε όποια γλώσ­σα γίνε­ται, τις τρέ­χου­σες εξε­λί­ξεις και τη σοβα­ρό­τη­τα της κατάστασης.

Η κάλυ­ψη του 902, που σου έδι­νε γεύ­ση απ’ ό,τι είχες χάσει, αλλά απέ­φευ­γε τα πικά­ντι­κα μπα­χα­ρι­κά και τις σάλ­τσες –που νοστι­μί­ζουν ενί­ο­τε τη ζωή. Και το αερο­πλα­νά­κι (drone), που πετού­σε χαμη­λά, πάνω από τα κεφά­λια μας, σαν κακός οιω­νός πως θα βρέ­ξει (τελι­κά ο ουρα­νός μας λυπή­θη­κε. Εμπρός αδέλ­φια εμπρός, κι είναι μαζί μας ο και­ρός).

Η έκθε­ση για τους αλύ­γι­στους της ταξι­κής πάλης και του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, που είναι η ψυχή του λαού μας, για­τί έδω­σαν το αίμα τους και τη ζωή τους στον αγώ­να του για μια Ελλά­δα λεύ­τε­ρη, σοσια­λι­στι­κή. Και δεν υπέ­γρα­ψαν, δε λύγι­σαν, δε μετά­νιω­σαν, για να παρα­δώ­σουν στο χάρο έναν αγω­νι­στή και όχι ένα πτώ­μα χωρίς ιδα­νι­κά. Και δεν ήταν ένας, μα χιλιάδες.

Τα βιβλία της Σύγ­χρο­νης Επο­χής, οι σπά­νιες εκδό­σεις των Θεμά­των Παι­δεί­ας, η τελευ­ταία Διε­θνής Κομεπ για τον ιμπε­ρια­λι­σμό, οι νέες κυκλο­φο­ρί­ες, τα παλιά δια­μά­ντια στον πάγκο με τις προ­σφο­ρές, τα παι­δι­κά βιβλία και η γωνιά με τα άλμπουμ του Αρκά. Οι «κρυμ­μέ­νες γνώ­σεις» σε κάθε σελί­δα που ξεφυλ­λί­ζεις. Ήξε­ρες πχ πως σε κάποιο τόπο εξο­ρί­ας οι αρχές είχαν απα­γο­ρέ­ψει τη Γραμ­μα­τι­κή του Τρια­ντα­φυλ­λί­δη (αν το συγκρά­τη­σα σωστά) για­τί τον θεώ­ρη­σαν ύπο­πτο, επα­να­στα­τι­κό στοι­χείο, λόγω Ποντια­κής κατα­γω­γής, αλλά περ­νού­σαν όλα τα βιβλία του Σεγκάλ, για­τί πού να φαντα­στούν, με τέτοιο όνο­μα, ότι είναι Σοβιετικός…

Και τέλος, ότι μεγα­λώ­σα­με άλλον ένα χρό­νο. Και το επό­με­νο Φεστι­βάλ αργεί πολύ. 340 και σήμερα…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο