Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΤΟΥΡΚΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ Ανταγωνισμοί και πόλεμος ή Συνεργασία και ειρήνη;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Με έκδη­λη ανη­συ­χία παρα­κο­λου­θούν οι λαοί Τουρ­κί­ας και Ελλά­δας, να οξύ­νε­ται στο έπα­κρο η δια­μά­χη των αστι­κών τάξε­ων για το μοί­ρα­σμα των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου και της κυριαρ­χί­ας τους επί των δρό­μων του εμπορίου.

Τα τύμπα­να του πολέ­μου κτυ­πούν ένθεν κακεί­θεν. Οι επι­τε­λείς των δύο κρα­τών εντεί­νουν τις προ­σπά­θειές τους για να σπεί­ρουν το μίσος μετα­ξύ των δύο λαών. Και τού­το επει­δή οι λαοί δεν έχουν καμία διά­θε­ση να παρα­τή­σουν τις ειρη­νι­κές τους ασχο­λί­ες και να πάνε να σκο­τω­θούν για το τίπο­τα. Οι λαοί προ­τι­μούν να ανταλ­λάσ­σουν επι­σκέ­ψεις μετα­ξύ τους για του­ρι­σμό, για εμπό­ριο, ή για παρο­χή βοή­θειας σε έκτα­κτες κατα­στά­σεις, και όχι να πυρο­βο­λούν ο ένας τον άλλον.

Έτσι οι κυβερ­νή­σεις χρη­σι­μο­ποιούν κάθε μέσο, που δια­θέ­τει η φαρέ­τρα τους, για να ενστα­λά­ξουν το μίσος στις καρ­διές των απλών ανθρώ­πων και να τους κάνουν εχθρούς. Στα πλαί­σια αυτά χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε και το σώου της μετα­τρο­πής του μεγα­λο­πρε­πούς μνη­μεί­ου της Αγί­ας Σοφί­ας σε τζα­μί. Εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες λαού τρέ­ξα­νε την ημέ­ρα της πρώ­της προ­σευ­χής στις εκκλη­σί­ες και στα τζα­μιά, οι μεν για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν, οι δε για να υμνή­σουν τον πρω­θυ­πουρ­γό της Τουρ­κί­ας για την από­φα­σή του. Κανείς όμως από αυτούς, δεν πήγε να υπε­ρα­σπι­στεί το υπέρ­λα­μπρο μνη­μείο σαν μνη­μείο, αλλά όλοι τους το αντι­με­τώ­πι­σαν σαν ένα θρη­σκευ­τι­κό σύμ­βο­λο και τίπο­τα άλλο.

Και στις δύο χώρες τα αστι­κά κόμ­μα­τα, είτε κυβερ­νη­τι­κά είτε της αντι­πο­λί­τευ­σης, δηλώ­νουν την εθνι­κή τους ομο­ψυ­χία για τα «αναμ­φι­σβή­τη­τα» δίκαια του έθνους τους. Δεί­χνουν στους λαούς τους χάρ­τες με τις θαλάσ­σιες περιο­χές που επι­βου­λεύ­ο­νται οι μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες τους και δηλώ­νουν στην δια­πα­σών ότι πρέ­πει να τις διεκ­δι­κή­σουν, πάσει θυσία, για την τιμή του έθνους!

Ταυ­τό­χρο­να όμως, εδώ και περισ­σό­τε­ρο από 40 χρό­νια, συνε­χί­ζουν υπο­γεί­ως και εν κρυ­πτώ τα παζά­ρια για το μοί­ρα­σμα της πίτας, για την συν­δια­χεί­ρι­ση του Αιγαί­ου και των θαλασ­σών της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου. Όλο αυτό το διά­στη­μα, οι μεγά­λοι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι δεν μπο­ρού­σαν να φτά­σουν σε μια κοι­νά απο­δε­κτή μοι­ρα­σιά. Σήμε­ρα όμως, που η Τουρ­κία έχει ισχυ­ρο­ποι­η­θεί πάρα πολύ σε σχέ­ση με την Ελλά­δα, τα πράγ­μα­τα φτά­σα­νε σε ορια­κό σημείο. Η αστι­κή τάξη της Τουρ­κί­ας, ρίχνει στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ανοι­χτά την απει­λή του πολέ­μου. Η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη αντι­λαμ­βά­νε­ται πλέ­ον ότι τα πράγ­μα­τα φτά­σα­νε στο μη περαι­τέ­ρω και ότι πρέ­πει να απο­φα­σί­σει. Ή την πολε­μι­κή σύγκρου­ση ή την απε­μπό­λη­ση κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας.

Αντί­θε­τα, τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα των δύο κρα­τών, ΚΚΤ και ΚΚΕ, ως γνή­σιοι εκφρα­στές της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­φε­ρό­ντων της πλειο­ψη­φί­ας των δύο λαών, ενώ­νουν τις δυνά­μεις τους και καλούν τούρ­κι­κο και ελλη­νι­κό λαό να δρά­σουν από κοι­νού για την απο­φυ­γή του πολέμου.

Μόνο αυτά τα δύο κόμ­μα­τα, σε αντί­θε­ση με τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα που προ­σπα­θούν να ανά­ψουν τις φλό­γες του πολέ­μου, έβγα­λαν κοι­νή ανα­κοί­νω­ση και κατα­δι­κά­ζουν ενέρ­γειες που κινού­νται στην κατεύ­θυν­ση της όξυν­σης και της πολε­μι­κής σύγκρου­σης.

Η ανα­κοί­νω­ση μετα­ξύ άλλων ανα­φέ­ρει ότι τα δύο κόμ­μα­τα καλούν τους λαούς να αγωνισθούν:

«…Ενά­ντια σε θερ­μό επει­σό­διο και πολε­μι­κή εμπλοκή.

Ενά­ντια στις παρα­βιά­σεις των συνό­ρων και στην αμφι­σβή­τη­ση των διε­θνών συν­θη­κών που έχουν καθο­ρί­σει τα σύνο­ρα στην περιοχή.

Για τη μη αλλα­γή των συνό­ρων και των Συν­θη­κών που τα καθορίζουν.

Ενά­ντια στις υπέ­ρο­γκες στρα­τιω­τι­κές δαπά­νες των δύο χωρών, που δημιουρ­γούν υπό­βα­θρο πολε­μι­κής αναμέτρησης.

Ενά­ντια στους αντα­γω­νι­σμούς για την εκμε­τάλ­λευ­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων του Αιγαί­ου από τα μονο­πώ­λια και στα σχέ­δια για “συνεκ­με­τάλ­λευ­σή” τους από τις αστι­κές τάξεις, για τον έλεγ­χο των ενερ­γεια­κών πηγών, με στό­χο την αύξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας τους, δημιουρ­γώ­ντας όρους για μεγα­λύ­τε­ρες επι­πλο­κές και όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης, κιν­δύ­νους για το περι­βάλ­λον. Η εργα­τι­κή τάξη, οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν να κερ­δί­σουν τίπο­τα απ’ αυτά τα σχέδια…»

Δεν είναι τυχαίο, που η κοι­νή ανα­κοί­νω­ση των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, εξα­φα­νί­στη­κε από τα ειδη­σε­ο­γρα­φι­κά πρα­κτο­ρεία και των δύο χωρών. Σε όλα τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης, κυβερ­νη­τι­κά και αντι­πο­λι­τευ­τι­κά, παρου­σιά­ζο­νται μόνο όσα προ­ω­θούν την διχό­νοια και το μίσος των λαών.

Για μια ακό­μα φορά γίνε­ται ξεκά­θα­ρο στον καθέ­να, ότι οι αντα­γω­νι­σμοί για τα κέρ­δη των καπι­τα­λι­στών είναι αυτοί που φέρ­νουν τους πολέ­μους. Αντί­θε­τα η εργα­τι­κή τάξη, σε οποια­δή­πο­τε χώρα κι αν βρί­σκε­ται, έχει συμ­φέ­ρον μόνο από την ισό­τι­μη συνερ­γα­σία των λαών και την ειρήνη.

Η βαρ­βα­ρό­τη­τα της εκμε­τάλ­λευ­σης και των πολέ­μων, πρέ­πει να τελειώ­νει. Η μόνη θετι­κή διέ­ξο­δος για τους λαούς βρί­σκε­ται στο να ανα­τρέ­ψουν τον καπι­τα­λι­σμό και να οικο­δο­μή­σουν μια σοσια­λι­στι­κή κοινωνία.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο