Τούρκος εγώ κι’ εσύ Ρωμιός…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«..και εγω λαός κι εσύ λαός, εσύ Χρι­στό και εγω Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ». Δια­χρο­νι­κοί οι στί­χοι του Πυθα­γό­ρα στο γνω­στό τρα­γού­δι του Από­στο­λου Καλ­δά­ρα, μας θυμί­ζουν πάντα την κοι­νή μοί­ρα που ενώ­νει τους λαούς. Εκεί­νη τη μοί­ρα, την βαθιά ταξι­κή, που δεν λογα­ριά­ζει σύνο­ρα, φυλε­τι­κές κατα­γω­γές, θρη­σκεί­ες και χρώ­μα του δέρματος.

Είτε πρό­κει­ται για ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, είτε για σει­σμούς, πυρ­κα­γιές και άλλες φυσι­κές κατα­στρο­φές, σε αυτόν τον κοσμο της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας τα θύμα­τα ήταν και είναι πάντα οι λαοί. Η εργα­τι­κή τάξη και τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Αυτοί χτυ­πή­θη­καν και σήμε­ρα από τον φονι­κό σει­σμό που έπλη­ξε τη νοτιο­να­να­το­λι­κή Τουρ­κία και την Συρία. Κάτω από σωρούς συντρί­μια, στις εργα­το­γει­το­νιές του Γκα­ζιά­ντεπ, του Ντι­γιάρ­μπα­κιρ, της Μαλά­τειας και άλλων πόλε­ων, θάφτη­καν παι­διά, γυναί­κες, ηλι­κιω­μέ­νοι. Όλα αυτά έχουν προ­φα­νώς ελά­χι­στη σημα­σία για ορι­σμέ­να ελλη­νό­φω­να κτή­νη που βγή­καν παγα­νιά στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης να ξερά­σουν το ρατσι­στι­κό τους μίσος ενά­ντια στο γει­το­νι­κό λαό, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι ο εθνι­κι­σμός πάει χέρι-χέρι με την απαν­θρω­πιά και τον κρετινισμό.

Η σημε­ρι­νή ανεί­πω­τη τρα­γω­δία που έπλη­ξε την Τουρ­κία και την Συρία μπο­ρεί και πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως άλλη μια υπεν­θύ­μι­ση για το αυτο­νό­η­το: Ότι οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν, αλλά αντί­θε­τα τους ενώ­νουν κοι­νά βάσα­να και προ­κλή­σεις. Οι εργα­ζό­με­νοι, οι νέοι και οι νέες της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας έχουν τον ίδιο εχθρό, το βάρ­βα­ρο σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, απέ­να­ντι στο οποίο οφεί­λουν να παλέ­ψουν μαζί, «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα