Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης αποδεικνύεται ανέφικτο στον καπιταλισμό» — ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας (PCTE)

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ενώ συνε­χί­ζε­ται η ενδο­α­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση στην Ισπα­νία για το θέμα της Κατα­λο­νί­ας και η Βαρ­κε­λώ­νη ζει μερό­νυ­χτα δια­δη­λώ­σε­ων και συγκρού­σε­ων, το ΚΚ των Εργα­ζο­μέ­νων της Ισπα­νί­ας (PCTE) εξέ­δω­σε ανα­κοί­νω­ση με την οποία κατη­γο­ρη­μα­τι­κά απο­δο­κι­μά­ζει την κατα­δί­κη των κατα­λα­νών αυτο­νο­μι­στών ηγε­τών από το Ανώ­τα­το Δικαστήριο.

Ταυ­τό­χρο­να, στην ανα­κοί­νω­ση του, το Πολι­τι­κό Γρα­φείο του PCTE παρα­θέ­τει συνο­πτι­κά ορι­σμέ­νες βασι­κές θέσεις του κόμ­μα­τος για το ζήτη­μα της Καταλονίας.

«Το κόμ­μα μας — σημειώ­νει η ανα­κοί­νω­ση — επα­νηλ­λει­μέ­να προει­δο­ποί­η­σε την εργα­τι­κή τάξη και το λαό πως η δια­δι­κα­σία της ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης οδη­γού­σε σε αδιέ­ξο­δο. Τα τμή­μα­τα της Κατα­λα­νι­κής μεσαί­ας και μικρο­α­στι­κής τάξης που ηγή­θη­καν της δια­δι­κα­σί­ας υπο­τί­μη­σαν την ικα­νό­τη­τα του Ισπα­νι­κού κρά­τους να ανταπαντήσει».

Το ΚΚ των Εργα­ζο­μέ­νων της Ισπα­νί­ας, ανα­λύ­ο­ντας από ταξι­κή σκο­πιά και υπό το πρί­σμα των συμ­φε­ρό­ντων της εργα­τι­κής τάξης την κατά­στα­ση, σημειώ­νει τα εξής ενδιαφέροντα:

«Οι εξε­λί­ξεις στην Κατα­λο­νία δε μπο­ρούν να ανα­λυ­θούν ξέχω­ρα από την παρού­σα κατά­στα­ση στην οποία βρί­σκε­ται ο παγκό­σμιος καπι­τα­λι­σμός, η οποία χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από σοβα­ρή ενί­σχυ­ση των αντι­θέ­σε­ων μετα­ξύ βασι­κών καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων όπου τα κρά­τη χρη­σι­μο­ποιούν όλα τα μέσα που δια­θέ­τουν (αστυ­νο­μία, δικα­στι­κή εξου­σία, ΜΜΕ, οικο­νο­μι­κά και στρα­τιω­τι­κά μέσα), ποδο­πα­τώ­ντας δημο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και δικαιώ­μα­τα (…) προ­κει­μέ­νου να επι­βά­λουν τα συμ­φέ­ρο­ντα τους».

Το PCTE υπεν­θυ­μί­ζει πως είχε προει­δο­ποι­ή­σει το λαό για το γεγο­νός ότι το ισπα­νι­κό κρά­τος θα χρη­σι­μο­ποιού­σε την «δια­δι­κα­σία ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης» (της Κατα­λο­νί­ας), θέτο­ντας ως πολι­τι­κό στό­χο την ολο­κλη­ρω­τι­κή ήττα του κατα­λα­νι­κού εθνι­κι­σμού, την ίδια στιγ­μή που θα ενι­σχύ­ο­νταν τα αντι­δρα­στι­κά στοι­χεία και ο ισπα­νι­κός εθνικισμός.

Η ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος υπο­γραμ­μί­ζει ότι «το κρά­τος έχει χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τις πλέ­ον σύγ­χρο­νες μεθό­δους μαζι­κής ψυχο­λο­γι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης στο ζήτη­μα της Κατα­λο­νί­ας» και προ­σθέ­τει, μετα­ξύ άλλων:

«Ο δια­χω­ρι­σμός των εξου­σιών έχει απο­κα­λυ­φθεί ως φάρ­σα. Υπάρ­χει μια και μόνη εξου­σία, η καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία, την οποία η αστι­κή τάξη δεν την μοι­ρά­ζει. Έτσι εξη­γεί­ται η στοί­χη­ση των βασι­κών καπι­τα­λι­στι­κών κομ­μά­των στο ζήτη­μα της Κατα­λο­νί­ας, καθώς το Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα (PSOE), το Λαϊ­κό Κόμ­μα (PP), οι Ciudadanos και το (ακρο­δε­ξιό) Vox ταυ­τί­ζο­νται στο θέμα αυτό και οι PODEMOS επέ­λε­ξαν να σκύ­ψουν το κεφά­λι στην κρα­τι­κή πολι­τι­κή, στο κατα­λα­νι­κό ζήτη­μα, για μια θέση στο Συμ­βού­λιο των Υπουργών».

Η κατα­δί­κη των κατα­λα­νών ηγε­τών από το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο συνι­στά, σύμ­φω­να με το PCTE, «ενα νέο αντι­δρα­στι­κό βήμα ενά­ντια στα δικαιώ­μα­τα του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος». Ταυ­τό­χρο­να, το κόμ­μα «καλεί το λαό να απορ­ρί­ψει κάθε είδους εθνι­κι­σμό και να εκδη­λώ­σει την πλή­ρη κατα­δί­κη του απέ­να­ντι στην αύξη­ση στης κρα­τι­κής κατα­στο­λής, απαι­τώ­ντας την απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων των πολι­τι­κών κρατούμενων».

Το τελευ­ταίο σημείο της ανα­κοί­νω­σης είναι εκεί­νο που συνο­ψί­ζει την ουσία της όλης υπό­θε­σης στο θέμα της Κατα­λο­νί­ας και της ενδο­α­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που ανα­πτύσ­σε­ται στη χώρα:

«Το δικαί­ω­μα στην αυτο­διά­θε­ση, ως μέσο για την ένω­ση των λαών στη βάση του σεβα­σμού και της ισό­τη­τας, απο­δει­κνύ­ε­ται αδύ­να­το να κατα­κτη­θεί στην καπι­τα­λι­στι­κή Ισπα­νία. Η εργα­τι­κή τάξη δεν πρέ­πει να συντα­χθεί κάτω από καμία ξένη σημαία, να μην τσι­μπή­σει στο δόλω­μα του ενός ή του άλλου εθνι­κι­σμού. Είναι ανα­γκαίο να ακο­λου­θή­σει ενα ανε­ξάρ­τη­το δρό­μο, αυτόν της ενό­τη­τας όλων των εργα­ζό­με­νων, ανε­ξαρ­τή­τως εθνο­τι­κής κατα­γω­γής, ώστε να νική­σει τον καπι­τα­λι­σμό και να χτί­σει μια κοι­νή πατρί­δα της εργα­σί­ας πάνω στα συντρίμ­μια της καπι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας (…) Μια πατρί­δα για την εργα­τι­κή τάξη».

Η ανά­λυ­ση του ΚΚ των Εργα­ζο­μέ­νων της Ισπα­νί­ας (PCTE) για το ζήτη­μα της Κατα­λο­νί­ας έρχε­ται να επι­βε­βαιώ­σει την θέση ότι ο εργα­ζό­με­νος δεν έχει απο­λύ­τως κανέ­να συμ­φέ­ρον να μπει στη δια­δι­κα­σία να διά­λε­ξει αν ο εκμε­ταλ­λευ­τής του θα είναι ισπα­νός ή κατα­λα­νός. Ο ισπα­νι­κός και ο κατα­λα­νι­κός εθνι­κι­σμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομί­σμα­τος. Η Ιστο­ρία έχει δεί­ξει ότι πολ­λές φορές, πίσω από τις δια­κη­ρύ­ξεις περί «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας», κρύ­βε­ται ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα σε τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης για το ποιο θα πάρει ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο μέρος από το ξεζού­μι­σμα των εργα­ζο­μέ­νων, ανε­ξαρ­τή­τως χρώ­μα­τος, φυλής ή γλώσσας.

Οι εργα­ζό­με­νοι, φορώ­ντας πάντα τα «ταξι­κά γυα­λιά» τους, δεν έχουν άλλο δρό­μο από αυτόν του αγώ­να ενά­ντια στο σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, ώστε να πάρουν τα κλει­διά της οικο­νο­μί­ας στα χέρια τους και να τη θέσουν στην υπη­ρε­σία της ικα­νο­ποί­η­σης των δικών τους αναγκών.

katalonia1

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο