Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ζεϊμπέκικο του Γ. Τσαρούχη

tsar

«Προς το ηλιο­βα­σί­λε­μα, όταν ξεκί­νη­σε το πλοίο για την Πόλη, ο νεα­ρός χόρε­ψε πάνω στο κατά­στρω­μα. Ήταν κοντός και χοντρο­κό­κα­λος, αλλά μόλις άρχι­σε να κινεί­ται πραγ­μα­τι­κά μετε­μορ­φώ­θη. Δεν ήταν πια το ίδιο πρό­σω­πο. Την ανδρεία του, για­τί ήταν ανδρεί­ος πολύ, σχε­δόν άγριος, συνε­πλή­ρω­νε περί­ερ­γα ένα είδος ταπει­νό­τη­τος και ένα είδος ευγνω­μο­σύ­νης, που δεν ήταν γνω­στό ποιον απευ­θύ­νε­ται και ήταν σαν να ευγνω­μο­νεί, με πολ­λή σεμνό­τη­τα ένα θεό, για το θαύ­μα που είναι η ζωή. Τον συνό­δευε ένα του­μπε­λέ­κι, που χτυ­πού­σε ένας άλλος ζεϊ­μπέ­κης, στο μαγι­κό ρυθ­μό 9/8. (…)

Παρά τους ενθου­σια­σμούς των ξένων επι­σή­μων και ανε­πι­σή­μων, το ζεϊ­μπέ­κι­κο μένει κατι­τί το ερμη­τι­κό στην ουσία του και είναι προ­σι­τό, αλη­θι­νά προ­σι­τό, μόνο σ’ αυτούς από τους Έλλη­νες που έχουν αλη­θι­νά ορφι­κή μύη­ση. Λόγια φθαρ­μέ­να που δεν μπο­ρούν να εκφρά­σουν την ουσία, για την οποία ο αμύ­η­τος μένει καχύποπτος».

Γ. Τσα­ρού­χης

(Ο ζωγρά­φος Γιάν­νης Τσα­ρού­χης γεν­νή­θη­κε σαν σήμε­ρα, στις 13 Γενά­ρη του 1910).

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο