Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το Κατάκολο, ο Λάτσης, τα φέρετρα και τα πολιτικά τσιράκια των μεγαλοκαπιταλιστών

Πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε χτες στο Κατα­κό­λο η τελε­τή ονο­μα­το­δο­σί­ας του λιμα­νιού, σε «λιμά­νι Ιωάν­νης Λάτσης», παρου­σία των μελών της οικο­γέ­νειας Λάτση.

Η ονο­μα­το­δο­σία έγι­νε με πρω­το­βου­λία του δημο­τι­κού λιμε­νι­κού ταμεί­ου, το οποίο με από­φα­σή του, την είχε προ­τεί­νει στα αρμό­δια υπουρ­γεία, ώστε να εγκρι­θεί, όπως και έγινε.

Στην σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση παρέ­στη­σαν η σύζυ­γος του Ιωάν­νη Λάτση, Εριέτ­τα, μαζί με τα παι­διά της Σπύ­ρο, Μαριάν­να και Μαρ­γα­ρί­τα, καθώς επί­σης ο πρώ­ην υπουρ­γός Ναυ­τι­λί­ας Πανα­γιώ­της Κου­ρου­μπλής, ο υπουρ­γός Παι­δεί­ας Κώστας Γαβρό­γλου, ο υφυ­πουρ­γός Εργα­σί­ας Τάσος Πετρό­που­λος, ο περι­φε­ρειάρ­χης Δυτι­κής Ελλά­δας Από­στο­λος Κατσι­φά­ρας, ο δήμαρ­χος Πύρ­γου Γαβρί­λης Λια­τσής, ο πρό­ε­δρος του δημο­τι­κού λιμε­νι­κού ταμεί­ου Λεω­νί­δας Βαρου­ξής, καθώς και κάτοι­κοι του Κατα­κό­λου, που ήταν η γενέ­τει­ρα του Γιάν­νη Λάτση.

Όπως ανέ­φε­ρε στην ομι­λία του ο Πανα­γιώ­της Κου­ρου­μπλής, «η εκκρε­μό­τη­τα που υπήρ­χε με το λιμά­νι του Κατά­κο­λου για τον άνθρω­πο που ταξί­δε­ψε το μύθο της Ελλά­δας σε όλο τον κόσμο λύνεται»

(Ούτε κου­βέ­ντα για τους πνιγ­μέ­νους και τα κου­φά­ρια των ναυ­τερ­γα­τών στις θάλασ­σες του κόσμου, ούτε για το μυθι­κό πλού­το που καρ­πώ­θη­κε, ούτε για τις υπη­ρε­σί­ες στους Αμε­ρι­κα­νούς δολοφόνους),

και πρό­σθε­σε: «Βρι­σκό­μα­στε εδώ για να επι­τε­λέ­σου­με την υπο­χρέ­ω­ση, κάτι που έπρε­πε να είχε συμ­βεί εδώ και χρόνια»

(Ούτε μια αρά­δα από τον εκπρό­σω­πο της «Αρι­στε­ρής» κυβέρ­νη­σης, για τους 14 νεκρούς και τους δεκά­δες εγκαυ­μα­τί­ες της ΠΕΤΡΟΛΑ — δώρι­σε ένα κέντρο εγκαυ­μά­των και καθάρισε).

Από την πλευ­ρά του, ο δήμαρ­χος Πύρ­γου είπε μετα­ξύ άλλων: «Ο Γιάν­νης Λάτσης κρα­τού­σε σαν φυλα­κτό το Κατά­κο­λο. Η μορ­φή του είναι στην ψυχή και τη ζωή αυτού του τόπου. Επι­βαλ­λό­ταν να απο­δώ­σου­με τα οφειλόμενα».

Δεν ήταν στις προ­θέ­σεις μας να μιλή­σου­με για τον Γ. Λάτση, άλλω­στε δεν υπάρ­χει Έλλην που να μη γνω­ρί­ζει το «(σκο­τει­νό) βίο και την (αμφι­λε­γό­με­νη) πολιτεία,

(Αλή­θεια στην Κατο­χή τι έκα­νε;  Εδώ γινό­ταν πόλε­μος, οι άνθρω­ποι πέθαι­ναν από την πεί­να, αλλά αυτός βρή­κε τα λεφτά για να αγο­ρά­σει καρά­βι αμέ­σως μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Πού τα βρήκε;)

όμως, δεν υπάρ­χει μεγα­λύ­τε­ρη πρό­κλη­ση στη μνή­μη των χιλιά­δων πνιγ­μέ­νων ναυ­τερ­γα­τών και των χιλιά­δων που κάη­καν ή κάποια μηχα­νή έλιω­σε τα κόκα­λά τους (αυτοί κ. δήμαρ­χε δεν είναι στη ζωή και στην ψυχή του τόπου σας), από την τιμή που του επι­φύ­λα­ξε η παρο­ού­σα κυβέρνηση

(Άλλω­στε ο Λάτσης συνερ­γά­στη­κε με όλες τις ελλη­νι­κές μετα­κα­το­χι­κές κυβερ­νή­σεις που στή­ρι­ξαν και εγγυ­ή­θη­καν τις ναυ­τι­λια­κές του δρα­στη­ριό­τη­τες  και με τη χού­ντα των συνταγ­μα­ταρ­χών μπή­κε στα πετρέ­λαια. Αγα­στή η συνερ­γα­σία και των απο­γό­νων του με την παρού­σα κυβέρνηση)

για αυτό κι εμείς θα «απο­δώ­σου­με τα οφει­λό­με­να» (στην κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ και τις τοπι­κές αρχές)  με τη λαϊ­κό­τη­τα και αθυ­ρο­στο­μία  (έτσι το χαρα­κτή­ρι­σαν) του Γ. Λάτση, όταν έξω από το γρα­φείο του πρω­θυ­πουρ­γού Κ. Μητσο­τά­κη, προ­έ­τρε­ψε κυβέρ­νη­ση και δημο­σιο­γρά­φους «να πάτε να γαμηθείτε»…

Δεν είχα­με ποτέ καμιά αμφι­βο­λία ότι είστε οι μπά­τλερ αυτών που ματώ­νουν και εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται το λαό… Θα πάψε­τε να υπάρ­χε­τε όταν τα λιμά­νια θα έχουν ονό­μα­τα πνιγ­μέ­νων ναυ­τι­κών και τα εργο­στά­σια ονό­μα­τα δολο­φο­νη­μέ­νων εργατών.

Ατέ­χνως.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο