Το ΚΚΕ αποχαιρετά με θλίψη τον ΕΠΟΝίτη, μαχητή του ΔΣΕ, παλαίμαχο κομμουνιστή Κώστα Τάτση

Το ΚΚΕ απο­χαι­ρε­τά με θλί­ψη «τον παλαί­μα­χο σύντρο­φο Κώστα Τάτση, που έφυ­γε σήμε­ρα από τη ζωή, πλή­ρης ημε­ρών» ανα­φέ­ρει ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος και προσθέτει:

«Ο σύντρο­φος Κώστας γεν­νή­θη­κε το 1931 στο χωριό ‘Ανω Πέτρα ‘Αρτας, σε φτω­χή αγρο­τι­κή οικο­γέ­νεια. Φοί­τη­σε μέχρι την 4η Δημο­τι­κού, αλλά ανα­γκά­στη­κε να στα­μα­τή­σει το σχο­λείο λόγω του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου. Το Μάη του 1944 έγι­νε μέλος της ΕΠΟΝ, ενώ μετά τη Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας συνε­λή­φθη από την Αστυ­νο­μία και από τρο­μο­κρα­τι­κό απόσπασμα.

Τον Ιού­λιο του 1948 με τη διείσ­δυ­ση της 2ης Μεραρ­χί­ας του ΔΣΕ στο νομό ‘Αρτας, κατα­τά­χθη­κε σε αυτόν με ομά­δα 27 εθε­λο­ντών από το χωριό του και τον ίδιο μήνα πήρε μέρος στη Μάχη του Μεγά­λου Χωριού. Τον Αύγου­στο τα Τμή­μα­τα στα οποία βρι­σκό­ταν έδω­σαν μάχες για 22 μέρες με συνε­χείς ελιγ­μούς τις νύχτες. Ακο­λού­θη­σαν πολ­λές μάχες στη Ρού­με­λη και αργό­τε­ρα στην Καρ­δί­τσα, στο Καρ­πε­νή­σι και στη διείσ­δυ­ση της ‘Αρτας το 1949. Κατά τη μάχη της γέφυ­ρας Κορά­κου, τραυ­μα­τί­στη­κε και πέρα­σε για νοση­λεία σε κινη­τό νοσοκομείο.

Με τη διά­λυ­ση του κινη­τού νοσο­κο­μεί­ου συν­δέ­θη­κε με την 15η Μονά­δα και στη συνέ­χεια βρέ­θη­κε στο επί­λε­κτο από­σπα­σμα του ΔΣΕ (Φλω­ρά­κη-Μπε­λο­γιάν­νη-Παπα­γε­ωρ­γί­ου). Τον Οκτώ­βρη του 1949 πέρα­σε στην Αλβα­νία και τον ίδιο μήνα βρέ­θη­κε στην Τασκέν­δη της ΕΣΣΔ.

Το 1950 οργα­νώ­θη­κε στο ΚΚΕ. Τα πρώ­τα χρό­νια της παρα­μο­νής του στην πολι­τι­κή προ­σφυ­γιά, συν­δύ­α­σε με επι­τυ­χία την παρα­γω­γι­κή εργα­σία με τη μάθη­ση στο νυχτε­ρι­νό δεκα­τά­ξιο σχο­λείο, αλλά και με τη δρά­ση στα όργα­να της ΕΠΟΝ. Σπού­δα­σε Κοι­νω­νιο­λο­γία σε τρί­χρο­νη σχο­λή. Το 1963 απο­φοί­τη­σε από το Πανε­πι­στή­μιο Τηλε­πι­κοι­νω­νιών Τασκέν­δης ως πτυ­χιού­χος μηχα­νι­κός Ραδιο ‑Τηλε­πι­κοι­νω­νί­ας.

Εργά­σθη­κε 7 χρό­νια στο σταθ­μό Τηλε­ό­ρα­σης της Τασκέν­δης, ως διευ­θυ­ντής εργα­στη­ρί­ου. Το 1969 πέρα­σε στο υπουρ­γείο Ενέρ­γειας του Ουζ­μπε­κι­στάν, ως διευ­θυ­ντής τεχνι­κού επι­στη­μο­νι­κού εργα­στη­ρί­ου, όπου υπη­ρέ­τη­σε ως το 1989. Παράλ­λη­λα, από το 1965 μέχρι το 1981 εργά­στη­κε ως καθη­γη­τής στο Πανε­πι­στή­μιο Τηλε­πι­κοι­νω­νιών της Τασκένδης.

Τα χρό­νια 1989–1990 εκλέ­γε­ται Πρώ­τος Γραμ­μα­τέ­ας της Κομ­μα­τι­κής Επι­τρο­πής Τασκέν­δης του ΚΚΕ και μέλος του Προ­ε­δρεί­ου του Κεντρι­κού Συμ­βου­λί­ου Συλ­λό­γου Πολι­τι­κών Προ­σφύ­γων που ζού­σαν στην ΕΣΣΔ.

Με τον επα­να­πα­τρι­σμό του στην Ελλά­δα, εργά­στη­κε ως καθη­γη­τής στην ιδιω­τι­κή εκπαίδευση.

Από τα τέλη του 1990 δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στον αγώ­να των επα­να­πα­τρι­σθέ­ντων πολι­τι­κών προ­σφύ­γων μέσα από τα όργα­να της Πανελ­λή­νιας Ένω­σης Επα­να­πα­τρι­σθέ­ντων Πολι­τι­κών Προ­σφύ­γων (ΠΕΕΠΠ). Στα δύσκο­λα χρό­νια του επα­να­πα­τρι­σμού του και της κρί­σης στο Κόμ­μα, υπε­ρα­σπί­στη­κε ατα­λά­ντευ­τα την ύπαρ­ξη του ΚΚΕ και τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση και πάλε­ψε για την ανα­συ­γκρό­τη­ση των οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ. Αργό­τε­ρα υπήρ­ξε Πρό­ε­δρος του Παραρ­τή­μα­τος Νέας Ιωνί­ας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Από την πεί­ρα της πολυ­κύ­μα­ντης ζωής του μας άφη­σε τα βιβλία: “Ο Σοσια­λι­σμός που γνώ­ρι­σα” και “Οδοι­πο­ρι­κό ενός Ανταρ­το­ε­πο­νί­τη στο ΔΣΕ”.

Ο σύντρο­φος Κώστας μέχρι το τέλος της ζωής του κρά­τη­σε ατα­λά­ντευ­τη στά­ση στη δρά­ση του, δια­παι­δα­γω­γώ­ντας με το παρά­δειγ­μά του τους νεότερους».

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει τα θερ­μά του συλ­λυ­πη­τή­ρια στους οικεί­ους του.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα