Το ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη τη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου

Σε ανα­κοί­νω­σή του για το θάνα­το της Σοφί­ας Αδα­μί­δου, το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ ανα­φέ­ρει τα εξής:

«Το ΚΚΕ με μεγά­λη θλί­ψη απο­χαι­ρε­τά τη συντρό­φισ­σα Σοφία Αδα­μί­δου, που έφυ­γε σήμε­ρα από τη ζωή, μετά από πολυ­ή­με­ρη νοση­λεία στην εντα­τι­κή. Με το ανή­συ­χο και δημιουρ­γι­κό της πνεύ­μα, με τη δημο­σιο­γρα­φι­κή της πέν­να και το συγ­γρα­φι­κό της ταλέ­ντο, άφη­σε το στίγ­μα της στο καλ­λι­τε­χνι­κό ρεπορ­τάζ και στην καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία, υπη­ρε­τώ­ντας το Κόμ­μα μέχρι τον πρό­ω­ρο θάνα­τό της.

Η Σοφία Αδα­μί­δου γεν­νή­θη­κε το 1963 στη Χαραυ­γή Κοζά­νης. Μεγά­λω­σε σε ένα οικο­γε­νεια­κό περι­βάλ­λον που κυριαρ­χού­σαν οι αγω­νι­στι­κές παραδόσεις.

Οργα­νώ­θη­κε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλι­κία 18 χρο­νών, αρχι­κά στην Κοζά­νη και έπει­τα στις Οργα­νώ­σεις των ΤΕΙ και της Νομι­κής, κατά τη διάρ­κεια των σπου­δών της στην Αθή­να. Τον και­ρό που ήταν οργα­νω­μέ­νη στην ΚΝΕ χρε­ώ­θη­κε δου­λειά στον «Οδη­γη­τή». Από τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1980, δού­λε­ψε ως δημο­σιο­γρά­φος του «Ριζο­σπά­στη» στο καλ­λι­τε­χνι­κό ρεπορ­τάζ και έγι­νε μέλος του ΚΚΕ.

Υπήρ­ξε τακτι­κό μέλος της Εται­ρεί­ας Θεα­τρι­κών Συγ­γρα­φέ­ων και του Μορ­φω­τι­κού Ιδρύ­μα­τος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγ­γελ­μα­τι­κή της πορεία ως δημο­σιο­γρά­φος, εργά­στη­κε επί­σης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1, ενώ μεγά­λη ήταν η προ­σφο­ρά της στο καλ­λι­τε­χνι­κό ρεπορ­τάζ της τηλε­ό­ρα­σης του 902.

Το συγ­γρα­φι­κό έργο που αφή­νει πίσω της είναι πλού­σιο και πολυ­σχι­δές. Έχει εκδό­σει δύο ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές («Υπάρ­χει μια χώρα που σου μοιά­ζει», «Στην αγο­ρά του χρό­νου ανει­δί­κευ­τη») και συνέ­γρα­ψε τη βιο­γρα­φία της Σωτη­ρί­ας Μπέλ­λου, με τίτλο «Πότε ντόρ­τια, πότε εξά­ρες», το οποίο δια­σκεύ­α­σε για το θέα­τρο, με τον τίτλο «Σωτη­ρία με λένε».

Εμπνευ­σμέ­νη από τους αγώ­νες του λαού, έγρα­ψε και δια­σκεύ­α­σε σπου­δαία θεα­τρι­κά έργα, που αγα­πή­θη­καν από το κοι­νό, μετα­φέ­ρο­ντας με μεγά­λη επι­τυ­χία στη σκη­νή μορ­φές και στιγ­μές από την ταξι­κή πάλη στη χώρα μας.

Έργα της είναι μετα­ξύ άλλων ο «Άρης», βασι­σμέ­νο στη ζωή και τους αγώ­νες του Άρη Βελου­χιώ­τη, για το οποίο τιμή­θη­κε με το βρα­βείο «Αλέ­κος Σακελ­λά­ριος» από τα Κορ­φιά­τι­κα βρα­βεία, «Οδός Αβύσ­σου, αριθ­μός 0» του Μενέ­λα­ου Λου­ντέ­μη, «Ήλιος στην πέτρα», βασι­σμέ­νο στο αφή­γη­μα της αντάρ­τισ­σας του ΔΣΕ, Ελέ­νης Τραγ­γα­νί­δα — Μακρυ­νιώ­τη «Η Μυρ­τιά του βου­νού», «Άνθρω­ποι και ποντί­κια» του Στάιν­μπεκ, «Ο Τζό­νι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλ­τον Τρά­μπο κ.ά.

Με τον αδερ­φό της και θεα­τρι­κό συγ­γρα­φέα Μυρώ­δη Αδα­μί­δη συνερ­γά­στη­καν μετα­ξύ άλλων στη συγ­γρα­φή του έργου «Καρλ, της καρ­διάς μου καρ­διά», εμπνευ­σμέ­νο από τις επι­στο­λές της Τζέ­νης και του Καρλ Μαρξ.

Η ίδια έλε­γε για τη συγ­γρα­φή των έργων της ότι «ξεκί­νη­σε ως ανά­γκη να μιλή­σω για τα θέμα­τα εκεί­να της ιστο­ρί­ας και τους ανθρώ­πους των ιστο­ρι­κών εκεί­νων περιό­δων που δεν έτυ­χαν της προ­σο­χής που απαι­τού­σε η πραγ­μα­τι­κή τους αξία. Η αδιά­κο­πη επα­φή με τη μνή­μη μας δεν επι­τρέ­πει να γκρε­μι­στεί τόσο εύκο­λα από τους αρνη­τές της, ούτε να παρερ­μη­νεύ­ο­νται οι αξί­ες και η ιστο­ρία του λαού μας. Η μνή­μη όπου και να την αγγί­ξεις πονεί…” που λέει ο Σεφέ­ρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρ­χει γέννα».

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει τα θερ­μά του συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οικο­γέ­νεια και τους οικεί­ους της.»

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα