Το ΚΚΕ καταδικάζει τον αποκλεισμό του αρμενικού πληθυσμού στο Ναγκόρνο Καραμπάχ

Το ΚΚΕ κατα­δι­κά­ζει τον απο­κλει­σμό του αρμε­νι­κού πλη­θυ­σμού στο Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ, τις επι­διώ­ξεις εξα­θλί­ω­σης και φυσι­κής εξό­ντω­σής του σημειώ­νε­ται σε ανα­κοί­νω­ση του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ για την κατά­στα­ση στην περιο­χή και τους κιν­δύ­νους για τον άμα­χο αρμε­νι­κό πληθυσμό.

Ανα­λυ­τι­κά:

«Ο λαός του Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ (Αρτσάχ) ζει για άλλη μια φορά μεγά­λες δυσκο­λί­ες, μετά τον πλή­ρη απο­κλει­σμό (επί­γειο και αερο­πο­ρι­κό) που έχει επι­βά­λει το Αζερ­μπαϊ­τζάν, με την ανο­χή των ρωσι­κών “ειρη­νευ­τι­κών” δυνά­με­ων. Οι Αρμέ­νιοι της περιο­χής, στε­ρού­με­νοι από προ­μή­θειες τρο­φί­μων, φαρ­μά­κων και καυ­σί­μων, στις ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λες συν­θή­κες του χει­μώ­να, αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα επιβίωσης.

Αυτές οι δρα­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις συν­δέ­ο­νται με τον πρό­σφα­το φθι­νο­πω­ρι­νό πόλε­μο στον Καύ­κα­σο, μιας και τα “από­νε­ρα” της μεγα­λύ­τε­ρης πολε­μι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής σύγκρου­σης στην Ουκρα­νία διευ­κό­λυ­ναν τη στρα­τιω­τι­κή συντρι­βή των Αρμε­νί­ων και τη νίκη των Αζέ­ρων, που είχαν την αμέ­ρι­στη πολι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη της Τουρ­κί­ας και η οποία στο “ανα­το­λί­τι­κο παζά­ρι” της με τη ρωσι­κή ηγε­σία πέτυ­χε την ανο­χή της για αυτές τις εξελίξεις.

Πίσω από όλες αυτές τις εξε­λί­ξεις, που τώρα πλη­ρώ­νει ο αρμε­νι­κός λαός του Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ (Αρτσάχ), βρί­σκε­ται η δια­πά­λη των αστι­κών τάξε­ων για τις πρώ­τες ύλες, για τους δρό­μους μετα­φο­ράς των εμπο­ρευ­μά­των, για γεω­πο­λι­τι­κά στη­ρίγ­μα­τα, για τα μερί­δια των αγο­ρών, με δυο λέξεις βρί­σκε­ται ο καπι­τα­λι­στι­κός τρό­πος παραγωγής.

Οι εξε­λί­ξεις συνε­χί­ζουν να τρα­βούν, όπως “το αίμα τους καρ­χα­ρί­ες” και άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις, όπως είναι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, που έτσι κι αλλιώς εμπλέ­κο­νται σε αυτές, αλλά τώρα τους δίνε­ται η ευκαι­ρία να βαθύ­νουν παρα­πέ­ρα την εμπλο­κή τους στην στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας περιο­χή του Καυκάσου.

Το ΚΚΕ κατα­δι­κά­ζει τον απο­κλει­σμό του αρμε­νι­κού πλη­θυ­σμού στο Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ, τις επι­διώ­ξεις εξα­θλί­ω­σης και φυσι­κής εξό­ντω­σής του.

Τασ­σό­μα­στε ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξε­ων και στους σχε­δια­σμούς των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, που μακε­λεύ­ουν τους λαούς στους πολέ­μους ή τους εξο­ντώ­νουν με “ειρη­νι­κά” μέσα φτώ­χειας και δυστυχίας.

Απαι­τού­με να στα­μα­τή­σει ο απο­κλει­σμός της περιο­χής και καλού­με την εργα­τι­κή τάξη, τους λαούς της περιο­χής, που βιώ­νουν μια τρα­γω­δία διαρ­κεί­ας ως απόρ­ροια της αντε­πα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, να οργα­νώ­σουν την αυτο­τε­λή τους πάλη ενά­ντια σε εκεί­να τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που τους διαι­ρούν στη βάση της γλώσ­σας, της θρη­σκεί­ας, της εθνι­κής κατα­γω­γής και να χαρά­ξουν κοι­νή πάλη ενά­ντια στα μονο­πώ­λια και στον καπι­τα­λι­σμό, που εάν δεν ανα­τρα­πεί θα συνε­χί­σει να τους αιμα­το­κυ­λά και να τους εξοντώνει».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα