Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940–41

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //

 Ένα εξαι­ρε­τι­κό, από κάθε άπο­ψη, πόνη­μα κυκλο­φό­ρη­σε την περα­σμέ­νη άνοι­ξη. Πρό­κει­ται για το βιβλίο «Το ΚΚΕ στον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο 1940–41»  (Σύγ­χρο­νη Επο­χή), του Τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας. Το απο­κα­λού­με «εξαι­ρε­τι­κό» βασι­ζό­με­νοι σε τρείς λόγους: Στο πλού­σιο και ενδια­φέ­ρον υλι­κό που περι­λαμ­βά­νει, στον τρό­πο με τον οποίο δια­λε­κτι­κά επε­ξερ­γά­ζε­ται και ανα­λύ­ει το εν λόγω υλι­κό και ασφα­λώς στα συμπε­ρά­σμα­τα και τα διδάγ­μα­τα που αντλεί από την ανά­λυ­ση των ιστο­ρι­κών γεγο­νό­των. Το βιβλίο καλύ­πτει μια ιστο­ρι­κή περί­ο­δο ιδιαί­τε­ρης σημα­σί­ας, τόσο για το ΚΚΕ, όσο και για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα. Πρό­κει­ται για μια περί­ο­δο κατά την οποία το ΚΚΕ βίω­σε αντί­ξο­ες συν­θή­κες, μέσα σε ένα περι­βάλ­λον άγριας κατα­στο­λής, διώ­ξε­ων, βαθιάς παρα­νο­μί­ας αλλά και δια­βρω­τι­κής δρά­σης των κρα­τι­κών αρχών σε βάρος του. Σε διε­θνές επί­πε­δο, πρό­κει­ται για μια ιστο­ρι­κή περί­ο­δο βίαιων αλλα­γών στους συσχε­τι­σμούς ισχύ­ος μετα­ξύ των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών κάτι που αντα­να­κλά από­το­μη όξυν­ση της αντί­θε­σης στο δίπο­λο κεφά­λαιο-μισθω­τή εργασία.

Μέσα σε 215 σελί­δες παρου­σιά­ζε­ται η στά­ση του ΚΚΕ κατά τη διάρ­κεια του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πολέ­μου (1940–41). Οι άξο­νες στους οποί­ους κινεί­ται το βιβλίο – και βάσει των οποί­ων μελε­τά και ανα­λύ­ει την πολι­τι­κή του Κόμ­μα­τος τη δεδο­μέ­νη χρο­νι­κή περί­ο­δο- είναι τρεις: α) Οι απο­φά­σεις της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, β) Τα 3 γράμ­μα­τα του Νίκου Ζαχα­ριά­δη και γ) Η θέση της «Παλιάς Κεντρι­κής Επι­τρο­πής». Πάνω σε αυτούς τους άξο­νες, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πλού­σιο υλι­κό από το Αρχείο του ΚΚΕ, το βιβλίο εμβα­θύ­νει στις ταξι­κές, πολι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και οικο­νο­μι­κές συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες το Κόμ­μα επι­χεί­ρη­σε να δια­μορ­φώ­σει πολι­τι­κή θέση και να παρέμ­βει στις εξε­λί­ξεις σε μια ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λη περί­ο­δο για το ίδιο.

Ο ανα­γνώ­στης του πονή­μα­τος γίνε­ται κοι­νω­νός μιας αλλη­λου­χί­ας εξε­λί­ξε­ων που, μετα­ξύ άλλων, περι­λαμ­βά­νει: 1. Την κατά­στα­ση του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος της επο­χής όπως αυτή απο­τυ­πώ­νε­ται στις (ενί­ο­τε αντι­φα­τι­κές) απο­φά­σεις της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, 2. Την προ­σπά­θεια των κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών υπό την ηγε­σία του υπουρ­γού Μανια­δά­κη να δια­βά­λει το ΚΚΕ, έχο­ντας συλ­λά­βει την πλειο­ψη­φία των ηγε­τι­κών στε­λε­χών του και δημιουρ­γώ­ντας ένα «πλα­στό ΚΚΕ» με την ονο­μα­σία «Προ­σω­ρι­νή Διοί­κη­ση» (ΠΔ), 3. Την πάλη που διε­ξή­γα­γαν ασύλ­λη­πτα μέλη του Κόμ­μα­τος να απο­κα­λύ­ψουν το ρόλο της χαφιέ­δι­κης ΠΔ και να συγκρο­τή­σουν γραμ­μή πάλης ως «Παλιά Κεντρι­κή Επι­τρο­πή», 4. Την προ­σπά­θεια του φυλα­κι­σμέ­νου Γενι­κού Γραμ­μα­τέα Νίκου Ζαχα­ριά­δη να καθο­δη­γή­σει την στά­ση των κομ­μου­νι­στών στη φάση του πολέ­μου, κάτι που το έπρα­ξε με την συγ­γρα­φή 3 γραμμάτων.

Ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος

 Ποιος ήταν ο χαρα­κτή­ρας του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου; Επι­πρό­σθε­τα, τι χαρα­κτη­ρι­στι­κά είχε ο ιτα­λο­ελ­λη­νι­κός πόλε­μος, τόσο απ’ την πλευ­ρά της φασι­στι­κής Ιτα­λί­ας όσο και από την πλευ­ρά της μετα­ξι­κής Ελλάδας; 

Αντι­γρά­φου­με από τον πρό­λο­γο του βιβλί­ου (σελ.9–15):

«Οι αστι­κές δυνά­μεις στην Ελλά­δα ακο­λου­θούν την “πεπα­τη­μέ­νη” όλων των αστι­κών τάξε­ων. Κρύ­βουν το γεγο­νός ότι ο πόλε­μος είναι η συνέ­χι­ση της ίδιας πολι­τι­κής που ακο­λου­θή­θη­κε σε και­ρό ειρή­νης, αλλά που στον πόλε­μο ακο­λου­θεί­ται με τα όπλα. Από τη στιγ­μή που η πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων συντεί­νει και υπε­ρα­σπί­ζει την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, είναι φυσι­κό επα­κό­λου­θο και ο πόλε­μος, στον οποίο θα πάρει μέρος η αστι­κή τάξη, είτε αμυ­νό­με­νη είτε επι­τι­θέ­με­νη, να είναι πόλε­μος ληστρι­κός, εκμε­ταλ­λευ­τι­κός, άρα και ξένος με τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης.

Καμιά εθνι­κή ενό­τη­τα δεν υπήρ­ξε στον ελλη­νοϊ­τα­λι­κό πόλε­μο. Υπήρ­ξαν ασφα­λώς αυτα­πά­τες στις λαϊ­κές μάζες, όχι όμως και πραγ­μα­τι­κή εθνι­κή ενό­τη­τα, για­τί αυτή είναι ανύ­παρ­κτη σε μια ταξι­κή κοι­νω­νία. Στο τέλος του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πολέ­μου φάνη­κε δρα­μα­τι­κά ποια ήταν η πραγματικότητα».

Dimitrov - TogliattiΤο ζήτη­μα του χαρα­κτή­ρα του Β’Πα­γκο­σμί­ου Πολέ­μου – και κατ’ επέ­κτα­ση της ιτα­λο­ελ­λη­νι­κής ένο­πλης σύρ­ρα­ξης – είναι κομ­βι­κό σημείο του πονή­μα­τος. Σημα­ντι­κό ρόλο σε αυτό παί­ζει η μελέ­τη των απο­φά­σε­ων της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς ανα­φο­ρι­κά με την στρα­τη­γι­κή της στο μεσο­πό­λε­μο και μετέ­πει­τα, με την έναρ­ξη του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου. Δια­βά­ζου­με στο βιβλίο: «Στο Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα δε στά­θη­κε από την σκο­πιά της πεί­ρας της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης. Δε δια­χω­ρί­στη­κε από τις αστι­κές δυνά­μεις, ανε­ξάρ­τη­τα ποιες ήταν οι αρχι­κά επι­τι­θέ­με­νες ή αρχι­κά δεχό­με­νες την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επί­θε­ση» (σελ.41). Η στά­ση που θα κρα­τού­σε το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα στην περί­πτω­ση ενός γενι­κευ­μέ­νου πολέ­μου ήταν αναμ­φί­βο­λα ζήτη­μα πρω­τό­γνω­ρο και σύν­θε­το. Άλλω­στε, οι συν­θή­κες είχαν δια­φο­ρο­ποι­η­θεί σε σχέ­ση με τον Α’ Παγκό­σμιο (1914–1918), κυρί­ως με την ύπαρ­ξη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, την υπε­ρά­σπι­ση της οποί­ας τα ΚΚ όφει­λαν να συν­διά­σουν με το καθή­κον της ανα­τρο­πής της αστι­κής εξου­σί­ας στις χώρες τους.

Το βιβλίο μελε­τά μια σει­ρά απο­φά­σε­ων της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς (ΚΔ) για τον χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου (και την στά­ση που τα ΚΚ έπρε­πε να κρα­τή­σουν). Αξί­ζει εδώ να σημειώ­σου­με την κομ­βι­κής σημα­σί­ας αλλα­γή στην στρα­τη­γι­κή που σημα­το­δό­τη­σε το 7ο Συνέ­δριο (1935) της ΚΔ το οποίο: α) Δια­μόρ­φω­σε στρα­τη­γι­κή αντι­φα­σι­στι­κών-λαϊ­κών μετώ­πων, β) Διε­χώ­ρι­ζε το χρη­μα­τι­στι­κό κεφά­λαιο σε «φιλο­πό­λε­μο» και «φιλει­ρη­νι­κό», γ) Προ­σα­να­τό­λι­ζε τα ΚΚ σε σύμπαρ­ξη με τη μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή πλευ­ρά (δημο­κρα­τι­κή) ενά­ντια στη άλλη (φασι­στι­κή), δ) Έθε­σε τις βάσεις για τη μετέ­πει­τα αυτο­διά­λυ­ση της ΚΔ που έλα­βε χώρα 8 χρό­νια μετά.

Οι απο­φά­σεις του 7ου Συνε­δρί­ου αναι­ρού­σαν προη­γού­με­νες απο­φά­σεις της ΚΔ (π.χ. 6ου Συνε­δρί­ου το 1928) οδη­γώ­ντας ουσια­στι­κά το εργα­τι­κό-κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα σε μια πάλη υπό ξένη σημαία. Έτσι, η γραμ­μή των μπολ­σε­βί­κων που είχε υιο­θε­τη­θεί στο 6ο Συνέ­δριο – η μετα­τρο­πή, δηλα­δή, του πολέ­μου μετα­ξύ ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών σε εμφύ­λιο της εργα­τι­κής απέ­να­ντι στην αστι­κή τάξη – τρο­πο­ποιού­νταν χάρην των αντι­φα­σι­στι­κών μετώπων.

Η στρα­τη­γι­κή αυτή άλλα­ξε το 1939, όταν σε σχε­τι­κή Οδη­γία (8.9.1939) της η ΚΔ χαρα­κτή­ρι­ζε τον πόλε­μο ως «ιμπε­ρια­λι­στι­κό» και παρα­δέ­χο­νταν ότι «η διά­κρι­ση των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών σε φασι­στι­κά και δημο­κρα­τι­κά έχει πλέ­ον απο­λέ­σει την προη­γού­με­νη της σημα­σία» (σελ. 33). Στο μεσο­διά­στη­μα μετα­ξύ του 7ου Συνε­δρί­ου και της Οδη­γί­ας αυτής της ΚΔ είχαν μεσο­λα­βή­σει τόσο το Σύμ­φω­νο του Μονά­χου (Σεπτέμ­βρης 1938) όσο και το γερ­μα­νο­σο­βιε­τι­κό Σύμ­φω­νο μη επί­θε­σης, γνω­στό και ως Σύμ­φω­νο Ρίμπερ­ντροπ-Μόλο­τοφ (23/8/1939).

Τα τρία γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη

 Οι ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές ζυμώ­σεις στο πλαί­σιο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, με τις αντι­φά­σεις, τις παρα­λή­ψεις αλλά και την ηρω­ϊ­κή της δρά­ση και προ­σφο­ρά, αντα­να­κλού­σαν στην στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ εκεί­νης της περιό­δου. Στο βιβλίο γίνε­ται ενδε­λε­χής ανα­φο­ρά στη γραμ­μή του Κόμ­μα­τος πριν και κατά τη διάρ­κεια της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας, με απο­κο­ρύ­φω­μα το ξέσπα­σμα του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πολέ­μου. Σημείο ιδιαί­τε­ρης συνει­σφο­ράς του πονή­μα­τος στην ιστο­ρι­κή γνώ­ση και εξα­γω­γή συμπε­ρα­σμά­των είναι η παρου­σί­α­ση και των τριών γραμ­μά­των του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, τα οποία μας δίνουν μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη εικό­να της θέσης του ΚΚΕ για τον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο. Και αυτό διό­τι το δεύ­τε­ρο (26/11/1940) και τρί­το γράμ­μα (15/1/1941) του Ζαχα­ριά­δη παρέ­μει­ναν επί πολ­λές δεκα­ε­τί­ες στην σκιά του πρώ­του γράμ­μα­τος. Χωρίς όμως το δεύ­τε­ρο και το τρί­το γράμ­μα (στα οποία ο Ζαχα­ριά­δης χαρα­κτη­ρί­ζει τον πόλε­μο «ιμπε­ρια­λι­στι­κό» και απ’ τις δύο πλευ­ρές) το Α’ γράμ­μα κατα­ντού­σε, σύμ­φω­να με τον ίδιο, ένα «σοσιαλ­πα­τριω­τι­κό προ­δο­τι­κό ντο­κου­μέ­ντο».

Στο βιβλίο γίνε­ται σωστή κρι­τι­κή στο πρώ­το γράμ­μα (31/10/1940) ότι εμπε­ριεί­χε μια σημα­ντι­κό­τα­τη αντί­φα­ση: ενώ, απ’ τη μια πλευ­ρά, προ­έ­βα­λε την ανά­γκη για «μια και­νούρ­για Ελλά­δα της δου­λιάς, της λευ­τε­ριάς, λυτρω­μέ­νη απο κάθε ξένι­κη ιμπε­ρια­λι­στι­κή ξάρ­τη­ση και από κάθε εκμε­τάλ­λευ­ση», από την άλλη ανα­φέ­ρο­νταν στον «πόλε­μο αυτό που διευ­θύ­νει η κυβέρ­νη­ση Μετα­ξά». Το πρώ­το γράμ­μα ουσια­στι­κά κινού­νταν στη λογι­κή του να «ξεμπερ­δεύ­ου­με πρώ­τα με τους ξένους και αργό­τε­ρα θα λογα­ρια­στού­με με τη ντό­πια αστι­κή τάξη». Αυτή η θέση, παρά το γεγο­νός ότι με βάση τον τότε συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων στη χώρα  είχε μια κάποια ρεα­λι­στι­κή βάση, εντού­τοις έχει απο­δει­χθεί ιστο­ρι­κά ότι οδη­γεί σε αντί­θε­τα από τα επι­διω­κού­με­να αποτελέσματα.

Η θέση αυτή του Ζαχα­ριά­δη αναι­ρεί­ται από τον ίδιο εικο­σι δύο μέρες αργό­τε­ρα, με άρθρο του («Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ») που δημο­σιεύ­θη­κε στον πλα­στό Ριζο­σπά­στη της «Προ­σω­ρι­νής Διοί­κη­σης» του Μανια­δά­κη στις 5/12/1940. Στο μετα­ξύ, η ιτα­λι­κή επί­θε­ση είχε απο­κρου­στεί και ο ελλη­νι­κός στρα­τός είχε μπει στην Κορυ­τσά. Στο κεί­με­νο αυτό ο Ζαχα­ριά­δης αλλά­ζει στά­ση ανα­φέ­ρο­ντας ότι ο Μετα­ξάς «κάνει σήμε­ρα πόλε­μο φασι­στι­κό-πλου­το­κρα­τι­κό-αγγλό­φι­λο» και «(όπως τον κάνει τον πόλε­μο σήμε­ρα) παί­ζει το παι­γνί­δι της ελλη­νι­κής πλου­το­κρα­τί­ας και του εγγλέ­ζι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού».

Ορθά σημειώ­νε­ται στο βιβλίο πως «…τέτοιο πόλε­μο, όπως αυτόν του περιέ­γρα­φε ο Ν.Ζαχαριάδης, η κυβέρ­νη­ση Μετα­ξά έκα­νε από την πρώ­τη μέρα του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πολέ­μου. Ο χαρα­κτή­ρας του τελευ­ταί­ου δεν άλλα­ξε από τη στιγ­μή που ο ελλη­νι­κός στρα­τός πέρα­σε τα σύνο­ρα και άρχι­σε να κατα­λαμ­βά­νει περιο­χές της Αλβα­νί­ας. Απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση, για να έκα­νε ο λαός τον πόλε­μο μέρος της πάλης του για τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα, ήταν να θέτει, του­λά­χι­στο, ζήτη­μα ανα­τρο­πής της κυβέρ­νη­σης Μετα­ξά» (σελ.177).

Πράγ­μα­τι, ο χαρα­κτή­ρας του πολέ­μου καθο­ρί­ζε­ται από δύο βασι­κά πράγ­μα­τα: πρώ­τον, ποιά τάξη τον διε­ξά­γει και δεύ­τε­ρον, για ποιό σκο­πό, ανε­ξαρ­τή­τως του αν είναι αμυ­νό­με­νη ή επι­τι­θέ­με­νη. Η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση υπό το Μετα­ξά διε­ξή­γα­γε εξαρ­χής έναν ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, ενταγ­μέ­νο στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς της επο­χής με ισχυ­ρή εξάρ­τη­ση από τη Μεγά­λη Βρε­τα­νία. Το γεγο­νός ότι η κυβέρ­νη­ση Μετα­ξά βρέ­θη­κε (αρχι­κά) αμυ­νό­με­νη απέ­να­ντι στον ιτα­λι­κό φασι­σμό δεν αναι­ρεί τους σκο­πούς για τους οποί­ους διε­ξή­γα­γε τον πόλε­μο, ούτε τα συμ­φέ­ρο­ντα που εξυ­πη­ρε­τού­σε με την συμ­με­το­χή της σε αυτόν.

Το παρα­πά­νω άρθρο του Ν.Ζαχαριάδη απο­τέ­λε­σε προ­μή­νυ­μα του δεύ­τε­ρου ανοι­χτού γράμ­μα­τος στο οποίο ο πόλε­μος χαρα­κτη­ρί­ζε­ται πλέ­ον «ιμπε­ρια­λι­στι­κός» και απ’τις δύο πλευ­ρές, ενώ δίνει το σύν­θη­μα για λαϊ­κό αγώ­να τόσο απέ­να­ντι στην «ιτα­λο­φα­σι­στι­κή εξω­τε­ρι­κή επι­δρο­μή» όσο και απέ­να­ντι στην «εσω­τε­ρι­κή φασι­στι­κή δικτα­το­ρία». Το τρί­το ανοι­χτό γράμ­μα του Ν.Ζαχαριάδη κινού­νταν στις ίδιες ιδε­ο­λο­γι­κές ράγες με το δεύ­τε­ρο, απο­τε­λώ­ντας ουσια­στι­κά ανα­λυ­τι­κό­τε­ρη προ­έ­κτα­ση του, ενώ, επι­προ­σθέ­τως,   κατάγ­γε­λε το χαφιέ­δι­κο κατα­σκεύ­α­σμα της Ασφά­λειας, την λεγό­με­νη «Προ­σω­ρι­νή Διοίκηση».

Zaxariadis 1«Στο δρό­μο αυτό της Ειρή­νης-Λευ­τε­ριάς εξα­σφα­λί­σης, κύριο εμπό­διο στέ­κε­ται η μοναρ­χο­φα­σι­στι­κή διχτα­το­ρία του Μετα­ξά. Για να εξα­σφα­λι­στεί ο δρό­μος αυτός πρέ­πει να συντρι­βεί η διχτα­το­ρία αυτή. Ο λαός και ο στρα­τός πρέ­πει να πάρουν στα χέρια τους τον αγώ­να της υπε­ρά­σπι­σης της χώρας απ’ την Ιτα­λο­φα­σι­στι­κή εξω­τε­ρι­κή επι­δρο­μή και απ’ την εσω­τε­ρι­κή φασι­στι­κή διχτα­το­ρία. Αυτός είνε ο σήμε­ρα ο δρό­μος του ΚΚΕ και του λαού της Ελλά­δας».

 Νίκος Ζαχα­ριά­δης,

“Σχέ­διο Από­φα­σης του ΚΚΕ” στο Δεύ­τε­ρο Ανοι­χτό Γράμ­μα, 26 Νοέμ­βρη 1940.

 

Με το Β’ και Γ’ γράμ­μα, ο Ν.Ζαχαριάδης έθε­τε το πλαί­σιο πάλης του ΚΚΕ το οποίο μπο­ρού­με να το κωδι­κο­ποι­ή­σου­με ως εξής:

α) Πάλη για την ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης Μετα­ξά. Με βάση τον τότε συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων αλλά και την κατεύ­θυν­ση του τρί­του γράμ­μα­τος προ­βάλ­λο­νταν το «αντι­φα­σι­στι­κό, αντι­πλου­το­κρα­τι­κό λαϊ­κό καθε­στώς» και η «λαϊ­κή αντι­φα­σι­στι­κή κυβέρ­νη­ση». Επο­μέ­νως, επρό­κει­το για μια εναλ­λα­κτι­κή κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία που θα μπο­ρού­σε, ενδε­χο­μέ­νως, να περι­λαμ­βά­νει και αστι­κές πολι­τι­κές δυνάμεις.

β) Η εγγύ­η­ση της ειρή­νης μέσω της προ­σέγ­γι­σης με την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, ως τη μονα­δι­κή δύνα­μη που θα μπο­ρού­σε να εγγυ­η­θεί αυτήν την ειρή­νη για το λαό. Ασφα­λώς, όπως σημειώ­νε­ται στο βιβλίο, μια τέτοια προ­σέγ­γι­ση προ­ϋ­πέ­θε­τε  την ουσια­στι­κή αλλα­γή τού συσχε­τι­σμού δύνα­μης στην Ελλά­δα προς την κατεύ­θυν­ση της ανα­τρο­πής της αστι­κής εξου­σί­ας. Κάτι τέτοιο δεν δια­φαί­νο­νταν το 1941.

Συμπε­ρα­σμα­τι­κά

Το βιβλίο «Το ΚΚΕ στον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο 1940–41» δεν απο­τε­λεί μονά­χα πλού­σια συνει­σφο­ρά στην ιστο­ρι­κήBiblio - cover έρευ­να, ούτε μόνο ένα ενδια­φέ­ρον πόνη­μα για ακα­δη­μαϊ­κές συζη­τή­σεις. Απο­τε­λεί πηγή διδαγ­μά­των για το παρόν και το μέλ­λον του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινήματος.

Όπως σημειώ­νε­ται στο βιβλιο, «η προ­σέγ­γι­ση από το ΚΚΕ της ιστο­ρί­ας του και συνο­λι­κά της ιστο­ρί­ας του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος αντι­μά­χε­ται το μηδε­νι­σμό και τη λαθο­λο­γία που μετέρ­χε­ται ο ταξι­κός εχθρός και οι οπορ­του­νι­στές. Ταυ­τό­χρο­να, αντι­μά­χε­ται και τον οπορ­του­νι­στι­κό εξω­ραϊ­σμό που συνο­δεύ­ε­ται από αδυ­να­μία και άρνη­ση εξα­γω­γής διδαγ­μά­των, χαρα­κτη­ρι­στι­κά που εκ των πραγ­μά­των επί­σης βοη­θούν τον ταξι­κό εχθρό».

Στην προ­σπά­θεια αυτήν του ΚΚΕ, για την επι­στη­μο­νι­κή προ­σέγ­γι­ση της ιστο­ρί­ας του και την εξα­γω­γή χρή­σι­μων συμπε­ρα­σμά­των, το βιβλίο αυτό του Τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ έχει σημα­ντι­κή συμ­βο­λή. Και, γι’ αυτό, πέρα απ’ τους κομ­μου­νι­στές, τα μέλη και τους φίλους του Κόμ­μα­τος, αξί­ζει να δια­βα­στεί και να μελε­τη­θεί απ’ όσους ενδια­φέ­ρο­νται ειλι­κρι­νά για την ιστο­ρι­κή αλή­θεια και την άντλη­ση διδαγ­μά­των ως κατα­στά­λαγ­μα συγκε­κρι­μέ­νων επι­λο­γών και πρά­ξε­ων στο διά­βα της ταξι­κής πάλης.

Τμή­μα Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, «Το ΚΚΕ στον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο 1940–41», Σύγ­χρο­νη Επο­χή, Αθήνα. 

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο