Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Όσοι άνθρωποι κατέχουν κινητό τηλέφωνο, κομπιούτερ, όποια άλλη ηλεκτρονική συσκευή με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες λιθίου έχουν επαφή με το ορυκτό κοβάλτιο και με τα παιδιά εργάτες του Κονγκό.
Το 60% του σπάνιου αλλά και απαραίτητου για τις μπαταρίες μετάλλου βρίσκεται στο Κογκό σε γεωλογικές αποθέσεις εκατομμυρίων χρόνων.
Τα τελευταία χρόνια η ζήτηση του κοβάλτιου έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν άρχισε η μαζική παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
Οι υπολογισμοί της Διεθνούς Αμνηστίας μιλούν για 30 με 40.000 παιδιά έως και 7 χρονών που δουλεύουν στα ορυχεία ψάχνοντας για κοβάλτιο. Ο μεγαλύτερος έμπορος του μεταλλικού στοιχείου είναι η Κίνα.
Η τιμή του έγινε τετραπλάσια τα τρία τελευταία χρόνια για να πέσει το 2019 μια που και άλλες χώρες όπως η Χιλή και η Ρωσία έχουν ανακοινώσει πως βρέθηκαν νέα κοιτάσματα.
Εκτός αυτού άρχισαν οι Κινέζοι να χρησιμοποιούν και άλλα μέταλλα στις μπαταρίες εκτός από κοβάλτιο.
Η Διεθνής Αμνηστία σε κοινή έρευνα με την Αφρικανική Υπηρεσία Παρακολούθησης Πόρων (Afrewatch), που επικεντρώνεται στα ανθρώπινα δικαιώματα στην εξορυκτική βιομηχανία, αναφέρει σε έκθεσή της το 2018 ότι πραγματοποίησε συνεντεύξεις σε ενήλικες και παιδιά που εργάζονταν σε πέντε εργοτάξια ορυχείων κοβαλτίου.
Οι εργαζόμενοι μιλούν για εργασία 12 ώρες την ημέρα χωρίς προστατευτική υποδομή και ρουχισμό και με πολλούς να έχουν σαν αποτέλεσμα σημαντικά προβλήματα υγείας.
Εκτός αυτού οι εργαζόμενοι θάβονται κυριολεκτικά στο χώμα από τις αιφνίδιες κατολισθήσεις και υποχωρήσεις του εδάφους.
Η έκθεση αναφέρει ότι οι ανήλικοι ανθρακωρύχοι ηλικίας μέχρι 7 χρονών μεταφέρουν βαριά φορτία σε σακίδια και εργάζονται σε έντονη ζέστη για 1 ή 2 δολάρια την ημέρα χωρίς μάσκες ή γάντια.
Αρκετά παιδιά δήλωσαν ότι είχαν ξυλοκοπηθεί από τους φύλακες των εργοταξίων και αναγκάστηκαν να πληρώσουν “πρόστιμα” στην παράτυπη αστυνομία μεταλλείων που στάλθηκε από κρατικούς αξιωματούχους για να εισπράξει τα πρόστιμα-φόρους εκφοβίζοντας τους εργαζομένους.
Η εμπορία του κοβαλτίου από τα ορυχεία γίνεται από την κινεζική εταιρεία Dongfang Mining (CDM), έναν από τους μεγαλύτερους μεταποιητές ορυκτών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και την θυγατρική της εταιρεία εξόρυξης Zhejiang Huayou Cobalt Ltd (Huayou Cobalt).
Η Κινέζοι ελέγχουν τα 7 μεγαλύτερα ορυχεία ιδιοκτησίας Molybdenum, πάνω από το ήμισυ των προμηθειών κοβαλτίου της ΛΔΚ.
Επιπλέον, οι ιδιοκτήτες των ορυχείων που δεν ελέγχει πωλούν κυρίως σε κινέζους εμπόρους και κινεζικά επεξεργαστήρια κοβαλτίου, και αυτό περιλαμβάνει και την εταιρεία Glencore, ιδιοκτήτη του ορυχείου Katanga, του μεγαλύτερου ορυχείου του Κογκό..
Η έκθεση αναφέρει ότι η Huayou Cobalt προμηθεύεται πάνω από το 40% του κοβαλτίου της από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και επεξεργάζεται το ακατέργαστο ορυκτό πριν το πουλήσει σε κατασκευαστές μπαταριών, οι οποίοι προμηθεύουν εταιρείες όπως η Apple, η Microsoft και η Vodafone.
Μόνο που η κινέζικη εταιρεία δεν έχει ακούσει πως “κάποιοι από τους νόμιμους προμηθευτές μας προσέλαβαν παιδιά στα ορυχεία τους ή λειτουργούν σε μη ασφαλείς συνθήκες εργασίας … Η Dongfang Mining (CDM) επέλεξε αυστηρά τους προμηθευτές μεταλλεύματος για να εξασφαλίσει την προμήθεια πρώτων υλών μέσω νόμιμων καναλιών”.
Δηλώνει τα παραπάνω παρόλο που στην επαρχία Κατάγκα, τοπικά παραρτήματα της κινέζικης εταιρείας αγοράζουν σκόνη κοβαλτίου απευθείας από ελεύθερους επαγγελματίες και μικρά παιδιά 0,50 σεντς τον σάκο.
Ούτε η Apple, η Microsoft και η Vodafone, έχουν ακούσει κάτι αλλά το ερευνούν..Ούτε η Τέσλα, η BMW, η κινέζικη Βόλβο, η Ρενώ και οι άλλοι κατασκευαστές ηλεκτρονικών αυτοκινήτων ξέρουν κάτι..
Η υπόθεση της προμήθειας κοβάλτιου κάτω από τις συνθήκες που περιγράψαμε πρέπει να συνδεθεί και με την λεγόμενη “πράσινη” ανάπτυξη. Προωθούνται τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που ναι μεν δεν ρυπαίνουν με διοξείδιο του άνθρακα όμως οι μπαταρίες τους προέρχονται πάλι από ορυκτά υλικά και από απάνθρωπη παιδική εργασία. Μπορούν αυτά να συμβιβαστούν άραγε;
Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους δεν βλέπει τίποτα άλλο μπροστά του είτε με “πράσινη” είτε με άλλου χρώματος “ανάπτυξη” για τους λίγους και φτώχεια και μιζέρια για τους πολλούς.
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.
