Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας στον αγώνα για “δημοκρατία & σοσιαλισμό”

Στα προη­γού­με­να του αφιε­ρώ­μα­τος «Στα 100 χρό­νια από την ίδρυ­ση του ΚΚ – 49 από την “επα­νά­στα­ση” των γαρυ­φάλ­λων» είδα­με τη δια­χρο­νι­κή –στα­δια­κή εξέ­λι­ξη της διο­λί­σθη­σης του ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας, από 8ο συνέ­δριο  (1976) και ειδι­κό­τε­ρα από το 9ο, όπου στις επε­ξερ­γα­σί­ες «για μια προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία» το δίλημ­μα δεξιά-αντι­δε­ξιά γίνε­ται κυρίαρχο.

100 PCP

Οι αξίες του Απρίλη μπροστά στο μέλλον της Πορτογαλίας 

1.

Σαν ιδα­νι­κό για τους κομ­μου­νι­στές, η δημο­κρα­τία έχει τέσ­σε­ρις αδια­χώ­ρι­στες πτυ­χές — πολι­τι­κή, οικο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή και πολιτιστική:
Πολι­τι­κή δημο­κρα­τία που βασί­ζε­ται στη λαϊ­κή κυριαρ­χία, στην εκλο­γή των οργά­νων του Κρά­τους από πάνω μέχρι κάτω, στον δια­χω­ρι­σμό και την αλλη­λε­ξάρ­τη­ση των οργά­νων εξου­σί­ας, στον πλου­ρα­λι­σμό της γνώ­μης και της πολι­τι­κής οργά­νω­σης, στις ατο­μι­κές και συλ­λο­γι­κές ελευ­θε­ρί­ες, στην παρέμ­βα­ση και την άμε­ση συμ­με­το­χή των πολι­τών στην πολι­τι­κή ζωή και στον έλεγ­χο και λογο­δο­σία της άσκη­σης εξουσίας.
Οικο­νο­μι­κή δημο­κρα­τία που βασί­ζε­ται στην υπο­τα­γή της οικο­νο­μι­κής δύνα­μης στη δημο­κρα­τι­κή πολι­τι­κή εξου­σία, στην κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία των βασι­κών και στρα­τη­γι­κών τομέ­ων της οικο­νο­μί­ας, με τους κύριους φυσι­κούς πόρους, στον δημο­κρα­τι­κό σχε­δια­σμό της οικο­νο­μί­ας, στη συνύ­παρ­ξη δια­φο­ρε­τι­κών οικο­νο­μι­κών υπο­βά­θρων, στον έλεγ­χο της δια­χεί­ρι­σης και στην παρέμ­βα­ση και την απο­τε­λε­σμα­τι­κή συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων στη σωστή δια­χεί­ρι­ση δημό­σιων εται­ρειών και δημό­σιου κεφα­λαί­ου, στην εναρ­μό­νι­ση της οικο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης με τη δια­τή­ρη­ση του περιβάλλοντος
Κοι­νω­νι­κή δημο­κρα­τία που βασί­ζε­ται στην απο­τε­λε­σμα­τι­κή εγγύ­η­ση των δικαιω­μά­των των εργα­ζο­μέ­νων, του δικαιώ­μα­τος στην εργα­σία και της δίκαι­ης αμοι­βής, της αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης και των συν­θη­κών εργα­σί­ας για όλους τους πολί­τες, και της ευρεί­ας πρό­σβα­σης και των ίσων ευκαι­ριών στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες και παρο­χές, στον τομέα υγεί­ας, εκπαί­δευ­σης, στέ­γα­σης, κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, κουλ­τού­ρας και αθλη­τι­σμού καθώς και του ελεύ­θε­ρου χρό­νου Πολι­τι­στι­κή δημο­κρα­τία που βασί­ζε­ται στην απο­τε­λε­σμα­τι­κή πρό­σβα­ση των λαϊ­κών μαζών στη δημιουρ­γία και από­λαυ­ση του πολι­τι­σμού και στην ελευ­θε­ρία και υπο­στή­ρι­ξη της πολι­τι­στι­κής παραγωγής.

PCP 7 Congreso

2.

Ένα δημο­κρα­τι­κό καθε­στώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει και να κινη­θεί προς την επί­λυ­ση των πιο σοβα­ρών εθνι­κών προ­βλη­μά­των και να αντα­πο­κρι­θεί επι­τυ­χώς στις μεγά­λες προ­κλή­σεις που αντι­με­τω­πί­ζει η Πορτογαλία.
Η προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία που προ­τεί­νει το PCP στον πορ­το­γα­λι­κό λαό περιέ­χει πέντε θεμε­λιώ­δη στοι­χεία ή στόχους:
️ 1 ένα καθε­στώς ελευ­θε­ρί­ας στο οποίο οι άνθρω­ποι απο­φα­σί­ζουν τη μοί­ρα τους σε ένα δημο­κρα­τι­κό, αντι­προ­σω­πευ­τι­κό και συμ­με­το­χι­κό κράτος.
️ 2 μια οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη βασι­σμέ­νη σε μια μικτή, δυνα­μι­κή οικο­νο­μία, απαλ­λαγ­μέ­νη από τον τομέα των μονο­πω­λί­ων, στην υπη­ρε­σία του λαού και της χώρας
️ 3 μια κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή που εγγυά­ται τη βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών δια­βί­ω­σης των εργα­ζο­μέ­νων και των ανθρώ­πων γενικότερα
️ 4 μια πολι­τι­στι­κή πολι­τι­κή που εξα­σφα­λί­ζει ευρεία πρό­σβα­ση σε δωρε­άν πολι­τι­στι­κή δημιουρ­γία και απολαυή &
️ 5 μια ανε­ξάρ­τη­τη και κυρί­αρ­χη πατρί­δα με πολι­τι­κή ειρή­νης, φιλί­ας και συνερ­γα­σί­ας με όλους τους λαούς.

Ακο­λου­θεί εκτε­νής ανά­λυ­ση των 5 σημεί­ων και μετά, στο «δια ταύ­τα» … Ο σοσια­λι­σμός, το μέλ­λον της Πορτογαλίας

  • Η προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία που προ­τεί­νει το PCP στον πορ­το­γα­λι­κό λαό στο­χεύ­ει στην επί­λυ­ση πολ­λών από τα πιο σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα που υπάρ­χουν σήμερα.
  • Αλλά η εκκα­θά­ρι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, η γενι­κή και απο­τε­λε­σμα­τι­κή εξα­φά­νι­ση των δια­κρί­σε­ων, των ανι­σο­τή­των, των αδι­κιών και των κοι­νω­νι­κών μαστί­γων είναι ένα ιστο­ρι­κό καθή­κον που μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο με τη σοσια­λι­στι­κή επανάσταση.
  • Ακρι­βώς όπως το Πρό­γραμ­μα PCP εγκρί­θη­κε το 1965 και επι­βε­βαιώ­θη­κε με αλλα­γές το 1974 στο VII (Έκτα­κτο) Συνέ­δριο, υπο­γράμ­μι­σε ότι η πλή­ρης υλο­ποί­η­ση της δημο­κρα­τι­κής και εθνι­κής επα­νά­στα­σης θα δημιουρ­γού­σε ευνοϊ­κές συν­θή­κες για την εξέ­λι­ξη της πορ­το­γα­λι­κής κοι­νω­νί­ας προς τον σοσια­λι­σμό, επί­σης, προ­τεί­νο­ντας μια προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία εμπνευ­σμέ­νη από τις αξί­ες του Απρι­λί­ου, το PCP θεω­ρεί ότι η υλο­ποί­η­ση ενός τέτοιου έργου θα δημιουρ­γή­σει συν­θή­κες που ευνο­ούν την ανά­πτυ­ξη της πορ­το­γα­λι­κής κοι­νω­νί­ας που οδη­γεί στο σοσιαλισμό.
  • Η σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία που, ως στό­χος και προ­ο­πτι­κή, το PCP προ­τεί­νει στον πορ­το­γα­λι­κό λαό ενσω­μα­τώ­νει και ανα­πτύσ­σει τα θεμε­λιώ­δη στοι­χεία — οικο­νο­μι­κά, κοι­νω­νι­κά, πολι­τι­κά και πολι­τι­στι­κά (ΣΣ |> βλ. παρα­πά­νω 1–2‑3–4‑5) — της προηγ­μέ­νης δημο­κρα­τί­ας. Η κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή δια­δι­κα­σία που θα οδη­γή­σει στον σοσια­λι­σμό δεν εξαρ­τά­ται μόνο από τη βού­λη­ση και τη δρά­ση των δυνά­με­ων που θέλουν να τον προωθήσουν.
  • Εξαρ­τά­ται επί­σης, εκτός από άλλους παρά­γο­ντες, από την από­δο­ση και τις μορ­φές αντί­στα­σης των δυνά­με­ων που αντι­τί­θε­νται σε αυτόν.
  • Στην Πορ­το­γα­λία τη στιγ­μή που ζού­με το μονο­πά­τι του σοσια­λι­σμού είναι ο αγώ­νας για την εμβά­θυν­ση της δημοκρατίας.
  • Η πρω­το­πο­ρια­κή δρά­ση της εργα­τι­κής τάξης, ο αγώ­νας των εργα­τών και των λαϊ­κών μαζών, η πολι­τι­κή που σήκω­σαν στους ώμους τους, οι θεσμοί και το κρά­τος, η λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο δημο­κρα­τι­κή εκλο­γι­κή δια­σι­κα­σία, η εξέ­λι­ξη της κοι­νω­νι­κής δομής και οι ισορ­ρο­πί­ες μετα­ξύ των ταξι­κών δυνά­με­ων, η διε­θνής κατά­στα­ση , η ικα­νό­τη­τα του Κόμ­μα­τος να κερ­δί­σει τις μάζες για το Πρό­γραμ­μά του, είναι θεμε­λιώ­δη στοι­χεία που θα καθο­ρί­σουν συγκε­κρι­μέ­να τη δια­δι­κα­σία του σοσια­λι­στι­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού της κοινωνίας.

POVO MFA Portugese Communist PartyΓια το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την Οικοδόμηση της Νέας Κοινωνίας

1.

Στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας, ο εικο­στός αιώ­νας σημα­το­δο­τή­θη­κε από τη στρο­φή της ανθρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας μετά τη νίκη της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης του Οκτώ­βρη και τη συγκρό­τη­ση του πρώ­του κρά­τους εργα­τών και αγρο­τών. Γιγα­ντιαία βήμα­τα στη δια­δι­κα­σία απε­λευ­θέ­ρω­σης των εργα­ζο­μέ­νων και των λαών έγι­ναν από τις σοσια­λι­στι­κές επα­να­στά­σεις, από την ήττα του ναζι­στι­κού και φασι­σμού, από την κατάρ­ρευ­ση της αποι­κιο­κρα­τί­ας και την κατά­κτη­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας αυτών των λαών, από την κατά­κτη­ση των θεμε­λιω­δών δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών των εργα­ζό­με­νων στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. […] Μετά από χιλιε­τί­ες κοι­νω­νιών των οποί­ων τα κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κά συστή­μα­τα και των οποί­ων η ανά­πτυ­ξη βασί­ζο­νταν πάντα στην εκμε­τάλ­λευ­ση τάξε­ων από άλλες τάξεις, στην εκμε­τάλ­λευ­ση εκεί­νων που δου­λεύ­ουν και απο­τε­λούν τη συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των λαών από μια μειο­νό­τη­τα με τα μέσα παρα­γω­γής, το κρά­τος και την εξου­σία — οι σοσια­λι­στι­κές επα­να­στά­σεις, με τη δύνα­μη των εργα­τών, ανέ­λα­βαν την οικο­δό­μη­ση μιας νέας κοι­νω­νί­ας χωρίς εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμε­τάλ­λευ­ση, χωρίς αντα­γω­νι­στι­κές τάξεις, χωρίς δια­κρί­σεις και κοι­νω­νι­κή αδι­κία, μια νέα κοι­νω­νία στην οποία η υλι­κή και πνευ­μα­τι­κή ευη­με­ρία των ανθρώ­πων και η οικο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, πολι­τι­κή και πολι­τι­στι­κή δημο­κρα­τία έγι­νε κυρί­αρ­χη, αλλά… Μια τέτοια δια­δι­κα­σία απο­δεί­χθη­κε πιο περί­πλο­κη και χρο­νο­βό­ρα από το ανα­με­νό­με­νο με καθυ­στε­ρή­σεις, σφάλ­μα­τα και παρα­μορ­φώ­σεις που οδή­γη­σαν στην κατάρ­ρευ­σή της. Αλλά αυτό δεν αναι­ρεί τα μεγά­λα επι­τεύγ­μα­τα του σοσια­λι­σμού και τις προ­ό­δους του πολι­τι­σμού που συν­δέ­ο­νται με αυτόν και δεν θέτει υπό αμφι­σβή­τη­ση την ανω­τε­ρό­τη­τα του νέου αυτού κοι­νω­νι­κού συστήματος.

2.

Η εξέ­λι­ξη του καπι­τα­λι­σμού, με τις βίαιες εκδη­λώ­σεις του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού, κατα­πιε­στι­κού και επι­θε­τι­κού χαρα­κτή­ρα του, τις αντι­θέ­σεις του, την επι­δεί­νω­ση της διαρ­θρω­τι­κής κρί­σης του, θέτει όλο και περισ­σό­τε­ρο στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη την επα­να­στα­τι­κή του υπέρ­βα­ση. Ο καπι­τα­λι­σμός έδει­ξε υψη­λή ικα­νό­τη­τα αντί­στα­σης και προ­σαρ­μο­γής και, με το πεδίο που άνοι­ξε από τις ήττες του σοσια­λι­σμού, κατά­φε­ρε να ανα­κτή­σει τις χαμέ­νες θέσεις και να συνε­χί­σει την επί­θε­ση σε παγκό­σμιο επίπεδο.
Ωστό­σο, όχι μόνο δεν έλυ­σε τις αντι­φά­σεις της, τεί­νει επί­σης να τις οξύ­νει. Τα σημε­ρι­νά ίχνη και τάσεις του καπι­τα­λι­σμού είναι η επι­τά­χυν­ση των δια­δι­κα­σιών διε­θνο­ποί­η­σης και η παγκο­σμιο­ποί­η­ση της οικο­νο­μί­ας, η δημιουρ­γία περιο­χών ολό­κλη­ρων που κυριαρ­χού­νται από το μεγά­λο κεφά­λαιο και τα πιο ισχυ­ρά κρά­τη, η συγκέ­ντρω­ση και συγκε­ντρο­ποί­η­ση του κεφα­λαί­ου με το σχη­μα­τι­σμό γιγα­ντιαί­ων μονο­πω­λί­ων που κυριαρ­χούν οικο­νο­μι­κή ζωή και πολι­τι­κή δύνα­μη, ο πλα­νη­τι­κός επα­να­προσ­διο­ρι­σμός σχε­τι­κά με φυσι­κούς πόρους, αγο­ρές, πηγές φθη­νής εργα­σί­ας, η επι­δεί­νω­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης του εργα­τι­κού δυνα­μι­κού και κατάρ­γη­ση των κοι­νω­νι­κών λει­τουρ­γιών του κρά­τους, η μαζι­κή ανερ­γία και άλλες κοι­νω­νι­κές μάστι­γες, η επι­δεί­νω­ση της άδι­κης κατα­νο­μής εισο­δή­μα­τος μετα­ξύ κεφα­λαί­ου και εργα­σί­ας, η διεύ­ρυν­ση του χάσμα­τος μετα­ξύ πλου­σί­ων και φτω­χών, η επι­δεί­νω­ση των περι­βαλ­λο­ντι­κών προ­βλη­μά­των, η ανά­πτυ­ξη αυταρ­χι­κών, συναρ­πα­στι­κών και στρα­τιω­τι­κών τάσε­ων και πρακτικών. […] 

3.Lenin

Ο αγώ­νας για τον σοσια­λι­σμό στον κόσμο υπέ­στη, στα τέλη του 20ού αιώ­να, συντρι­πτι­κή ήττα, με την κατάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ και των καθε­στώ­των στις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώπης.
Η ιστο­ρία του εικο­στού αιώ­να δεί­χνει, αφε­νός, ότι οι μεγά­λοι μετα­σχη­μα­τι­σμοί και τα επι­τεύγ­μα­τα στην οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού και της πραγ­μα­τι­κής κοι­νω­νι­κής προ­ό­δου είναι συν­δε­μέ­να με τον αγώ­να των κομ­μου­νι­στών, δεί­χνει, από την άλλη πλευ­ρά, ότι η κρι­τι­κή αφο­μοί­ω­ση των επα­να­στα­τι­κών εμπει­ριών, θετι­κή και αρνη­τι­κή, είναι απα­ραί­τη­τη για τις δυνά­μεις που προ­τεί­νουν, στη χώρα τους, τον τερ­μα­τι­σμό κάθε μορ­φή εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης, οικο­δο­μώ­ντας μια σοσια­λι­στι­κή κοινωνία. […] 

4.

Κατά την εκτί­μη­ση των προ­ο­πτι­κών της κοι­νω­νι­κής και πολι­τι­κής εξέ­λι­ξης στον σύγ­χρο­νο κόσμο, είναι σημα­ντι­κό να ληφθεί υπό­ψη ότι ενώ ο καπι­τα­λι­σμός σχη­μα­τί­στη­κε και επι­βλή­θη­κε ως το κυρί­αρ­χο σύστη­μα σε μια δια­δι­κα­σία που εκτεί­νε­ται σε αρκε­τούς αιώ­νες, ο σοσια­λι­σμός, που ανα­δύ­θη­κε τον 20ο αιώ­να, γνώ­ρι­ζε μόνο για δεκα­ε­τί­ες πρώ­τες ιστο­ρι­κές εξελίξεις.
Το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, κατα­δι­κά­ζε­ται ιστο­ρι­κά ως ανί­κα­νο να λύσει τα προ­βλή­μα­τα της ανθρω­πό­τη­τας και να δια­σφα­λί­σει την ικα­νο­ποί­η­ση των βαθύ­τε­ρων προσ­δο­κιών και ανα­γκών του λαού
Σε μια περισ­σό­τε­ρο ή λιγό­τε­ρο παρα­τε­τα­μέ­νη ιστο­ρι­κή περί­ο­δο και σε μια δια­δι­κα­σία που συνε­πά­γε­ται ανα­γκα­στι­κά επα­να­προσ­διο­ρι­σμούς και εμπλου­τι­σμό του έργου, μέσω του αγώ­να της κοι­νω­νι­κής και εθνι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης των εργα­ζο­μέ­νων και των λαών, η αντι­κα­τά­στα­ση του καπι­τα­λι­σμού από τον σοσια­λι­σμό που, στον 21ο αιώ­να, συνε­χί­ζε­ται εγγρά­φε­ται ως πραγ­μα­τι­κή δυνα­τό­τη­τα και ως η πιο στα­θε­ρή προ­ο­πτι­κή της εξέ­λι­ξης της ανθρωπότητας.

ℹ️  Δεί­τε «A Revolução de Abril é património do povo e é património do futuro!»
Η επα­νά­στα­ση του Απρί­λη παρα­κα­τα­θή­κη για το λαό και το μέλλον 

Σοσιαλισμός το μέλλον της Πορτογαλίας

PCP 8 Congreso

1.

Από την πορ­το­γα­λι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την πορ­το­γα­λι­κή επα­να­στα­τι­κή εμπει­ρία στις πολ­λα­πλές πτυ­χές της και αφο­μοιώ­νο­ντας κρι­τι­κά την παγκό­σμια επα­να­στα­τι­κή παρα­κα­τα­θή­κη, τόσο στις επι­τυ­χί­ες όσο και στις απι­τυ­χί­ες της, όπως στα λάθη και τις ήττες της, το PCP λέει ανοι­χτά στον πορ­το­γα­λι­κό λαό, πως στό­χος του είναι η μελ­λο­ντι­κή οικο­δό­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Το PCP επι­ση­μαί­νει ως θεμε­λιώ­δεις στό­χους της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης στην Πορ­το­γα­λία την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης του ανθρώ­που από τον άνθρω­πο, τη δημιουρ­γία μιας κοι­νω­νί­ας χωρίς αντα­γω­νι­στι­κές τάξεις εμπνευ­σμέ­νες από ανθρω­πι­στι­κές αξί­ες, τη δημο­κρα­τία που κατα­νο­εί­ται στη συμπλη­ρω­μα­τι­κό­τη­τα των οικο­νο­μι­κών, κοι­νω­νι­κών, πολι­τι­κών και πολι­τι­στι­κών της πτυ­χών, μόνι­μη και δημιουρ­γι­κή παρέμ­βα­ση των λαϊ­κών μαζών σε όλες τις πτυ­χές της εθνι­κής ζωής, συνε­χής ανύ­ψω­ση της υλι­κής και πνευ­μα­τι­κής ευη­με­ρί­ας των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού εν γένει, εξα­φά­νι­ση των δια­κρί­σε­ων, των ανι­σο­τή­των, των αδι­κιών και των κοι­νω­νι­κών πλη­γών, ίσα δικαιώ­μα­τα ανδρών και γυναι­κών και η έντα­ξη των νέων στη ζωή της χώρας, ως μια δυνα­μι­κή και δημιουρ­γι­κή κοι­νω­νι­κή δύναμη.

2.JCP logo

Για την επί­τευ­ξη αυτών των στό­χων, το PCP επι­ση­μαί­νει ως χαρα­κτη­ρι­στι­κά της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας στην Πορ­το­γα­λία: Στο πολι­τι­κό σύστη­μα, τη δύνα­μη των εργα­ζο­μέ­νων, τον έλεγ­χο σε μόνι­μη βάση των κρα­τι­κών οργά­νων και την εμβά­θυν­ση των μορ­φών λαϊ­κής συμ­με­το­χής, τον εκδη­μο­κρα­τι­σμό όλης της εθνι­κής ζωής, την εγγύ­η­ση της άσκη­σης δημο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ελευ­θε­ρί­ας του Τύπου και της δημιουρ­γί­ας πολι­τι­κών κομ­μά­των, την προ­στα­σία της έννο­μης τάξης των δικαιω­μά­των των πολι­τών, τον σεβα­σμό των από­ψε­ων, τα κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τις δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νες φιλο­δο­ξί­ες και θρη­σκευ­τι­κές πεποι­θή­σεις και πρα­κτι­κή λατρεί­ας, διε­ξα­γω­γή εκλο­γών με αυστη­ρή τήρη­ση της νομι­μό­τη­τας από τα όργα­να εξου­σί­ας, παρέμ­βα­ση και συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων μαζών στην πολι­τι­κή και οικο­νο­μι­κή κατεύ­θυν­ση της χώρας μέσω των θεσμο­θε­τη­μέ­νων οργά­νων, τοπι­κής δημο­κρα­τι­κής εξου­σί­ας και οργα­νώ­σε­ων (ταξι­κών, συνε­ται­ρι­σμών, πολι­τι­κό και άλλων.
Στην οικο­νο­μι­κή οργά­νω­ση, την κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία επί των κύριων μέσων παρα­γω­γής, σε μια προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη κατεύ­θυν­ση της οικο­νο­μί­ας σε συν­δυα­σμό με την πρω­το­βου­λία και την άμε­ση παρέμ­βα­ση μονά­δων παρα­γω­γής και εργα­ζο­μέ­νων, τη συνύ­παρ­ξη κρα­τι­κών, αυτο­δια­χει­ρι­ζό­με­νων, συνερ­γα­τι­κών, συλ­λο­γι­κών, οικο­γε­νεια­κών μορ­φών οργά­νω­σης και ατο­μι­κά, με ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες δια­φο­ρε­τι­κών δια­στά­σε­ων, την πλή­ρη και ορι­στι­κή υλο­ποί­η­ση της Αγρο­τι­κής Μεταρ­ρύθ­μι­σης με πλή­ρη σεβα­σμό στη βού­λη­ση των εργα­ζο­μέ­νων και των αγρο­τών, την εξέ­τα­ση του ρόλου της αγο­ράς, την αρμο­νι­κή ανά­πτυ­ξη πόρων και τομέ­ων της εθνι­κής οικο­νο­μί­ας και όλων περι­φέ­ρειες, λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη τις περι­βαλ­λο­ντι­κές επι­πτώ­σεις των ανα­πτυ­ξια­κών σχε­δί­ων, τη δυνα­μι­κή και την απο­δο­τι­κό­τη­τα της οικο­νο­μί­ας με βάση τα καλύ­τε­ρα επι­τεύγ­μα­τα της επι­στη­μο­νι­κής και τεχνι­κής προόδου
Στην κοι­νω­νι­κή σφαί­ρα, την απε­λευ­θέ­ρω­ση των εργα­ζο­μέ­νων από κάθε μορ­φή κατα­πί­ε­σης και εκμε­τάλ­λευ­σης, πλή­ρη απα­σχό­λη­ση, την αμοι­βή κάθε ατό­μου σύμ­φω­να με την εργα­σία τους, το δικαί­ω­μα εργα­σί­ας με έμφα­ση στην εγγύ­η­ση των νέων για την πρώ­τη τους εργα­σία, την εγγύ­η­ση της υλι­κά ερε­θί­σμα­τα στην ανά­πτυ­ξη της παρα­γω­γής, τον σεβα­σμό της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας που προ­κύ­πτει από την αυτο­α­πα­σχό­λη­ση, τη δημιουρ­γία κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων με βάση τον σεβα­σμό της αξιο­πρέ­πειας και της προ­σω­πι­κό­τη­τας κάθε πολί­τη, την ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, τη λύση του προ­βλή­μα­τος στέ­γα­σης, τη γενί­κευ­ση της πρα­κτι­κής αθλή­μα­τα και υγιή απα­σχό­λη­ση του ελεύ­θε­ρου χρό­νου, υπε­ρά­σπι­ση του περι­βάλ­λο­ντος, εξά­λει­ψη μεγά­λων κοι­νω­νι­κών μάστι­γας όπως πεί­να, αναλ­φα­βη­τι­σμός, δυστυ­χία, ρύπαν­ση, ναρ­κω­τι­κά, πορ­νεία, εμπο­ρία ανθρώ­πων, αλκο­ο­λι­σμός και έγκλημα
Σε πολι­τι­στι­κό επί­πε­δο, η μετα­τρο­πή του πολι­τι­σμού σε κλη­ρο­νο­μιά, όργα­νο και δρα­στη­ριό­τη­τα όλων των ανθρώ­πων, η πρό­ο­δος της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας, η επέ­κτα­ση της καλ­λι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας, η ενθάρ­ρυν­ση της δημιουρ­γι­κό­τη­τας, η πλή­ρης πρό­σβα­ση στην εκπαί­δευ­ση και ένα υψη­λό επί­πε­δο δημο­κρα­τί­ας πολι­τι­στι­κό απο­τέ­λε­σμα της μόνι­μης σύζευ­ξης της πολι­τι­κής των θεσμών του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους με την πρω­το­βου­λία, τη συμ­με­το­χή και τη δημιουρ­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, ατο­μι­κά και συλ­λο­γι­κά Στο ηθι­κό επί­πε­δο, ο σχη­μα­τι­σμός κοι­νω­νι­κής και ατο­μι­κής συνεί­δη­σης σύμ­φω­να με τα ιδα­νι­κά της ελευ­θε­ρί­ας, των πολι­τι­κών καθη­κό­ντων, του σεβα­σμού των ανθρώ­πων και της φύσης, της αλλη­λεγ­γύ­ης, της φιλί­ας και της ειρήνης.

3.25 Abril manif

Η παγκό­σμια επα­να­στα­τι­κή εμπει­ρία, καθώς και η εμπει­ρία της πορ­το­γα­λι­κής επα­νά­στα­σης, έχουν ήδη δεί­ξει ότι, στην οικο­δό­μη­ση μιας νέας κοι­νω­νί­ας, η πρω­το­βου­λία και η δημιουρ­γι­κό­τη­τα των επα­να­στα­τι­κών δυνά­με­ων και των λαϊ­κών μαζών περιέ­χει τερά­στιες και μερι­κές φορές απροσ­δό­κη­τες δυνα­τό­τη­τες και ότι οι λύσεις που υιο­θε­τή­θη­καν από την πολι­τι­κή εξου­σία, εκτός από το ότι υπό­κει­νται μόνι­μα σε θεσμο­θε­τη­μέ­νο έλεγ­χο, πρέ­πει να ανα­με­τρη­θεί με την πρά­ξη και να υπό­κει­ται σε αλλα­γές και διορ­θώ­σεις που επι­βάλ­λει ή συμ­βου­λεύ­ει η ζωή και η βού­λη­ση των πολιτών.

Στο πλαί­σιο των βασι­κών στό­χων, το σοσια­λι­στι­κό σύστη­μα στην Πορ­το­γα­λία θα πρέ­πει ανα­πό­φευ­κτα να πάρει υπό­ψη ιδιαι­τε­ρό­τη­τες και πρω­το­τυ­πί­ες που προ­κύ­πτουν όχι μόνο από τις αντι­κει­με­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τες της χώρας αλλά και από τις συγκε­κρι­μέ­νες μορ­φές που μέχρι τότε η ταξι­κή πάλη, η οικο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, πολι­τι­στι­κή και πολι­τι­κή εξέ­λι­ξη και η ίδια η διε­θνής κατά­στα­ση θα επιβάλουν.

4.

Ο κομ­μου­νι­σμός βρί­σκε­ται στον ορί­ζο­ντα της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης — ένα χιλιε­τές όνει­ρο της προ­ο­δευ­τι­κής ανθρω­πό­τη­τας, μιας κοι­νω­νί­ας χωρίς τάξη, μιας κοι­νω­νί­ας αφθο­νί­ας, κοι­νω­νι­κής ισό­τη­τας, ελευ­θε­ρί­ας και πολι­τι­σμού για όλους, συλ­λο­γι­κής και ατο­μι­κής πρω­το­βου­λί­ας και δημιουρ­γι­κό­τη­τας, μιας κοι­νω­νί­ας ελεύ­θε­ρης όπου η εργα­σία δεν θα είναι μόνο πηγή πλού­του αλλά δημιουρ­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και πηγή χαράς, ελευ­θε­ρί­ας και προ­σω­πι­κής αξί­ας και στην οποία η ειρή­νη, η υγεία, ο πολι­τι­σμός, η ανά­παυ­ση, η ψυχα­γω­γία, ένα ισορ­ρο­πη­μέ­νο περι­βάλ­λον , η συλ­λο­γι­κή δρά­ση και η αξία του ατό­μου θα είναι συστα­τι­κά της ανθρώ­πι­νης ευτυχίας.

Κατα­λή­γο­ντας (μάλ­λον αυτά­ρε­σκα) με ένα σύντο­μο κεφά­λαιο για το κόμ­μα, όπου οι έννοιες και οι αρχές του Κόμ­μα­τος Νέου Τύπου δεν υπάρ­χουν καθό­λου … (τελευ­ταί­ες παρά­γρα­φοι) |> Επει­δή το PCP είναι αφο­σιω­μέ­νο στην υπη­ρε­σία του λαού και της πατρί­δας, γι αυτό το πρό­γραμ­μά του αντι­στοι­χεί στα θεμε­λιώ­δη συμ­φέ­ρο­ντα και τις βαθύ­τε­ρες προσ­δο­κί­ες της εργα­τι­κής τάξης και όλων των εργα­ζο­μέ­νων, αγρο­τών, δια­νο­ού­με­νων, βιο­τε­χνών, μικρών και μεσαί­ων επι­χει­ρη­μα­τιών, νέων, γυναι­κών, συντα­ξιού­χων, 3ης ηλι­κί­ας και ΑΜΕΑ, όλων των προ­ο­δευ­τι­κών ανθρώ­πων. Προ­τεί­νο­ντας μια προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία εμπνευ­σμέ­νη από τις αξί­ες του Απρί­λη, το PCP δια­κη­ρύσ­σει: Αυτό είναι το Πρό­γραμ­μα που βάζου­με στην κρί­ση του πορ­το­γα­λι­κού λαού! Όποιος συμ­φω­νεί μαζί μας, αγω­νί­ζε­ται με το PCP για την πραγ­μά­τω­σή του. Ο αγώ­νας για το πρό­γραμ­μα PCP, μέσω της βού­λη­σης του πορ­το­γα­λι­κού λαού, θα επι­βε­βαιω­θεί στη ζωή όντας ο δρό­μος της ελευ­θε­ρί­ας, της δημο­κρα­τί­ας, της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας, της ειρή­νης και του σοσια­λι­σμού. Είναι το μονο­πά­τι που ενδια­φέ­ρει τον πορ­το­γα­λι­κό λαό και την πορ­το­γα­λι­κή πατρίδα…

Δε νομί­ζου­με, πως χρειά­ζε­ται «φιλο­σο­φία», για να κατα­λά­βει κανείς πως το σημε­ρι­νό ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας, είναι ένα ακό­μη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα 

ℹ️  Θυμί­ζου­με πως την περί­ο­δο Συρι­ζΑ­νελ επα­νει­λημ­μέ­να έγι­νε ‑ως μέλος των κυβερ­νη­τι­κών σχη­μά­των «λαγός» των αστι­κών δυνά­με­ων στη χώρα μας και την ΕΕ, για το «επι­τυ­χη­μέ­νο» παρά­δειγ­μα της Πορ­το­γα­λί­ας, που βγή­κε από το μνη­μό­νιο μέσω και της «συνεν­νό­η­σης μετα­ξύ των κομ­μά­των» (κυβέρ­νη­ση του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, με στή­ρι­ξη του σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Μπλοκ της Αρι­στε­ράς και του Πορ­το­γα­λι­κού ΚΚ).

Αυτό που επι­βε­βαιώ­νε­ται και στην Πορ­το­γα­λία είναι ότι στο πλαί­σιο του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς αυτο­βα­φτί­ζε­ται η όποια δια­χει­ρι­στι­κή κυβέρ­νη­ση ακό­μα και με τη συμ­με­το­χή Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, με την ξεπε­ρα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή των «ενδιά­με­σων στα­δί­ων για το σοσια­λι­σμό», δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει ουσια­στι­κή βελ­τί­ω­ση της ζωής των εργα­ζο­μέ­νων, και δεν θα υπάρ­χει ούτε με το «σοσια­λι­σμό του 21ου αιώ­να» που σχε­διά­ζουν επί χάρτου.

Κόκκινη σημαία Ρίζος Δεκ 91 πρωτοσέλιδο Ψηλά τη σημαία σύντροφοι

H ΚΕ του ΚΚΕ σε μήνυ­μα προς την ΚΕ του Πορ­το­γα­λι­κού ΚΚ το 2009 σημειώνει: […] 

Απο­τί­ου­με φόρο τιμής στους εργά­τες της πόλης και του κάμπου, στους αγρό­τες, στους φοι­τη­τές που πάλε­ψαν ενά­ντια στο φασι­στι­κό καθε­στώς του Σαλα­ζάρ, στους κομ­μου­νι­στές και δημο­κρά­τες που δεν υπέ­κυ­ψαν μπρο­στά στους κατα­πιε­στι­κούς μηχα­νι­σμούς της μυστι­κής αστυ­νο­μί­ας του καθε­στώ­τος, στην πορ­το­γα­λι­κή εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της, που, μαζί με τους δημο­κρά­τες στρα­τιω­τι­κούς, οικο­δό­μη­σαν τη συμ­μα­χία Λαού — Κινή­μα­τος των Ενό­πλων Δυνά­με­ων και συγκρού­στη­καν με την εξου­σία των μονο­πω­λί­ων και των μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δων, ανοί­γο­ντας το δρό­μο για την ανα­τρο­πή του δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος και την εθνι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση των λαών των αποικιών.
Το μεγά­λο βήμα προς τα μπρος που επι­χεί­ρη­σε η Επα­νά­στα­ση του Απρί­λη τελι­κά δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε. Η αστι­κή τάξη, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κάθε τρό­πο και μέσο, με τη στή­ρι­ξη και του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού και του ΝΑΤΟ, προ­σπά­θη­σε και πέτυ­χε το χτύ­πη­μα της επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Στα σχέ­δια της αντί­δρα­σης συνέ­δρα­μαν σημα­ντι­κά ο βρώ­μι­κος ρόλος της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, αλλά και η υπο­νο­μευ­τι­κή στά­ση του “ευρω­κομ­μου­νι­σμού και του αρι­στε­ρί­στι­κου τυχο­διω­κτι­σμού. Η αντε­πα­νά­στα­ση ανέ­κο­ψε βίαια την πορεία της, στή­ρι­ξε την εξου­σία του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και στη διάρ­κεια των χρό­νων που μεσο­λά­βη­σαν, οι κυβερ­νή­σεις δε στα­μά­τη­σαν να επι­τί­θε­νται στις ελευ­θε­ρί­ες και τις κατα­κτή­σεις που κλη­ρο­νό­μη­σε ο πορ­το­γα­λι­κός λαός από αυτή. Η έντα­ξη στην ΕΟΚ απο­τέ­λε­σε βασι­κό μοχλό εδραί­ω­σης της αντε­πα­νά­στα­σης και ενί­σχυ­σης της κυριαρ­χί­ας των μονοπωλίων.

Tsipras Portogalo

  • Τον Απρί­λη του 2013 ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, πηγαί­νει στην Πορ­το­γα­λία με αφορ­μή την επέ­τειο της Επα­νά­στα­σης των Γαρι­φά­λων όπου συνά­ντη­σε στε­λέ­χη του ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας και το γνω­στό ‑μη εξαι­ρε­τέο αστέ­ρα, Μάριο Σοά­ρες (βασι­κό αρχι­τέ­κτο­να των σχε­δια­σμών της άρχου­σας τάξης και του ιμπε­ρια­λι­σμού κατά την «Επα­νά­στα­ση των Γαρι­φά­λων» που με πλα­τιά πολι­τι­κή και οικο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη από τις ΗΠΑ και την Ευρω­παϊ­κή Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, έπαι­ξε κεντρι­κό ρόλο στην ανά­σχε­ση του λαϊ­κού κινήματος)
  • Κατά την εξέ­λι­ξη της «Επα­νά­στα­σης των Γαρι­φά­λων», βεβαί­ω­νε την Ευρω­παϊ­κή Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και τον ιμπε­ρια­λι­σμό ότι το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα είναι «η μόνη δύνα­μη στη χώρα ικα­νή να αντι­στα­θεί στους κομ­μου­νι­στές».
  • Υπήρ­ξε εχθρι­κός απέ­να­ντι σε ριζο­σπα­στι­κά εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κινή­μα­τα και υπο­στη­ρι­κτής ακραία αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων στις πρώ­ην πορ­το­γα­λι­κές αποι­κί­ες, όπως η αγκο­λέ­ζι­κη UNITA.
  • Χρό­νια μετά, απο­κά­λυ­ψε ο ίδιος τις στε­νές επα­φές και τις φιλι­κές σχέ­σεις που είχε με τον περι­βό­η­το Καρ­λού­τσι, τον πρά­κτο­ρα της CIA, ο οποί­ος στάλ­θη­κε ως πρέ­σβης των ΗΠΑ στην Πορ­το­γα­λία για να «τακτο­ποι­ή­σει» τα πράγματα.

Στο πιο πρό­σφα­το (18σέλιδο) κεί­με­νο αυτών των ημε­ρών, με αφορ­μή τα 100χρονα το ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας, στο σημείο «Βασι­κές αρχές για μια αρι­στε­ρή πατριω­τι­κή πολι­τι­κή» προ­βά­λει (κατά σειρά):

  • Την απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από τα δεσμά του ευρώ και τους περιο­ρι­σμούς της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης
  • Επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση του δημό­σιου χρέους
  • Ανά­δει­ξη του ρόλου της μισθω­τής εργα­σί­ας και των εργαζομένων
  • Στή­ρι­ξη και προ­ώ­θη­ση της εθνι­κής παρα­γω­γής και του εθνι­κού παρα­γω­γι­κού τομέα
  • Κρα­τι­κό έλεγ­χο των τρα­πε­ζών και επι­στρο­φή στο δημό­σιο των βασι­κών και στρα­τη­γι­κών τομέ­ων της οικο­νο­μί­ας που ιδιωτικοποιήθηκαν
  • Δια­σφά­λι­ση της δημό­σιας διοί­κη­σης και ανθρω­πι­στι­κών υπη­ρε­σιών της χώρας
  • Πολι­τι­κή δημο­σιο­νο­μι­κής δικαιο­σύ­νης με κατα­πο­λέ­μη­ση των προ­νο­μί­ων του μεγά­λου κεφαλαίου ·
  • Υπε­ρά­σπι­ση του δημο­κρα­τι­κού καθεστώτος &
  • Συμ­μόρ­φω­ση με το σύνταγ­μα της Πορ­το­γα­λι­κής Δημο­κρα­τί­ας, για 
    • εμβά­θυν­ση των δικαιω­μά­των, των ελευ­θε­ριών και της πρό­νοιας, την κατα­πο­λέ­μη­ση της δια­φθο­ράς και την εφαρ­μο­γή μιας ανε­ξάρ­τη­της και δικαιο­σύ­νης προ­σπε­λά­σι­μης απ’ όλους

Δεί­τε και υλι­κά 21ου Συνέ­δριου (Νοε-2020) Οργα­νώ­νου­με τον αγώ­να για τη δημο­κρα­τία και τον σοσιαλισμό
Για μια Ευρώ­πη των εργα­ζο­μέ­νων και των λαών (ευρω­ε­κλο­γές 2019)
Περισ­σό­τε­ρα στο portal του ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας (εδώ στα αγγλι­κά για διευ­κό­λυν­ση στη γλώσσα)
Για τα 100χρονα της Οκτω­βρια­νής Επανάστασης

Ατέχνως info

Από το παρα­πά­νω 18σέλιδο (100χρονα του Πορ­το­γα­λι­κού ΚΚ 1921–2021), παρου­σιά­ζου­με εν συντο­μία την περί­ο­δο «“από την αντε­πα­νά­στα­ση” (1976) και μετά», που απο­τε­λεί σημείο πολι­τι­κής γραφής

Η ανάπτυξη της αντεπανάστασης, αποτελεί κομβικό σημείο της εθνικής πραγματικότητας της χώρας. 

Το PCP συνέ­χι­σε την παρέμ­βα­σή του, ανα­πτύσ­σο­ντας τις οργα­νώ­σεις του σε όλη τη χώρα, και τα Εργα­τι­κά Κέντρα σε μεγά­λες πόλεις και πρω­τεύ­ου­σες περιο­χών, αντι­μέ­τω­πο με το βάθε­μα  της αντε­πα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας και των τρο­μο­κρα­τι­κών πράξεων.
Όλα ξεκί­νη­σαν με την τρο­πο­ποί­η­ση του Συντάγ­μα­τος που διέ­γρα­ψε ένα προς ένα τα επα­να­στα­τι­κά επι­τεύγ­μα­τα και συνε­χί­στη­κε με τις προ­σπά­θειες αλλα­γής της εργα­τι­κής νομο­θε­σί­ας υπέρ των εργο­δο­τών, με τους εργα­ζό­με­νους να κατε­βαί­νουν σε γενι­κές απερ­γί­ες στις 12-Φεβ & 11 Μαΐ­ου 1982.
27|30 Ιαν-1977, έγι­νε το ιστο­ρι­κό συνέ­δριο όλων των συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων, με την  Intersindical να αλλά­ζει όχι μόνο όνο­μα αλλά και κατεύ­θυν­ση (ΓΣΕ Πορ­το­γα­λί­ας), συνε­χί­ζο­ντας τον ηρω­ι­κό αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης και όλων των εργα­ζο­μέ­νων για κοι­νω­νι­κές αλλα­γές και ενά­ντια στην εκμετάλλευση.

Intersindical 1977

Το PS (Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα), το PSD (κεντρο­δε­ξιό σχη­μα­τι­σμός που κέρ­δι­σε τις εκλο­γές του 2011 με 108|230 έδρες) και το CDS (Δημο­κρα­τι­κό & Κοι­νω­νι­κό Κέντρο — Λαϊ­κό Κόμ­μα συντη­ρη­τι­κό και χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα), συντο­νι­σμέ­να υπο­νό­μευ­σαν τις κατα­βο­λές της επα­να­στα­τι­κής περιό­δου, έχο­ντας ως κύριους στό­χους τους εργα­ζό­με­νους, το κόμ­μα τους και τα ταξι­κά συν­δι­κά­τα στο­χεύ­ο­ντας στην αλλα­γή του νομι­κού πλαι­σί­ου της επανάστασης.
Καταρ­γώ­ντας ή υπο­βαθ­μί­ζο­ντας την εργα­τι­κή νομο­θε­σία, σε μια προ­σπά­θεια απο­δυ­νά­μω­σης του ενιαί­ου συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, με τη δημιουρ­γία εργο­δο­τι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δομών.
Μπρο­στά στην αντί­στα­ση και στον αγώ­να των μαζών, οι αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις δεν δίστα­σαν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν βία, με αμέ­τρη­τες ενέρ­γειες κλο­πής χωρα­φιών, γεωρ­γι­κών εργα­λεί­ων και ζώων από τις μονά­δες συλ­λο­γι­κής παρα­γω­γής (CPU) της αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης, με άγρια κατα­στο­λή   ενά­ντια στους εργα­ζο­μέ­νους που υπε­ρα­σπί­στη­καν τα κεκτη­μέ­να που επι­τεύ­χθη­καν με την επανάσταση.
🔹 Το Νοέμ­βρη του 1979 δημιουρ­γή­θη­κε η Πορ­το­γα­λι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία.

Κατά το Χ συνέ­δριο στο Porto το 1983, το Κόμ­μα ανέ­λυ­σε την εξέ­λι­ξη της κατά­στα­σης στη χώρα και τις ευθύ­νες των δεξιών πολι­τι­κών κατα­λή­γο­ντας στην ανά­γκη και δυνα­τό­τη­τα για επεί­γου­σα δημο­κρα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση.
Αυτό θα εξα­σφά­λι­ζε διέ­ξο­δο από την κρί­ση, με υπε­ρά­σπι­ση των επι­τευγ­μά­των του Απρί­λη, εδραί­ω­ση του δημο­κρα­τι­κού καθε­στώ­τος και δια­σφά­λι­ση της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας.
Αντί γι αυτό είχα­με τις δολο­φο­νί­ες των δύο εργα­ζο­μέ­νων της CPU, Casquinha και Caravela, στο Herdade de Vale Nobre, του Bento Gonsalves (Escoural, Montemor-O-Novo), το 1979 και δύο ακό­μη την πρω­το­μα­γιά του 1982, στο Πόρτο.

Το PCP όχι απλά ήταν έτοι­μο (ιδε­ο­λο­γι­κά και πολι­τι­κά) να εξε­τά­σει τη βιω­σι­μό­τη­τα μιας συνταγ­μα­τι­κής και κοι­νω­νι­κής εθνι­κής ενό­τη­τας, αλλά και πλή­ρως προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο για τη δημιουρ­γία μιας δημο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης εθνι­κής σωτη­ρί­ας, παίρ­νο­ντας μέρος με την ευθύ­νη που το δια­κρί­νει σε μια δημο­κρα­τι­κή λύση συμ­βάλ­λο­ντας απο­φα­σι­στι­κά στην επί­λυ­ση της κρί­σης και των σοβα­ρών εθνι­κών προβλημάτων.

Με την ενσω­μά­τω­ση της Πορ­το­γα­λί­ας στην ΕΟΚ, προ­έ­κυ­ψαν νέα προ­βλή­μα­τα για τη χώρα: οι πολυ­ε­θνι­κές μπή­καν δυνα­μι­κά στην εθνι­κή οικο­νο­μία, η δια­δι­κα­σία απο­βιο­μη­χά­νι­σης εντα­τι­κο­ποι­ή­θη­κε, η γεωρ­γι­κή παρα­γω­γή μειώ­θη­κε από­το­μα και ο τομέ­ας της αλιεί­ας σχε­δόν εξαφανίστηκε.
Τα λεγό­με­να κοι­νο­τι­κά κον­δύ­λια έφθα­σαν στη χώρα, χρη­μα­το­δο­τώ­ντας τη διά­λυ­ση των μονά­δων παρα­γω­γής, τις μη παρα­γω­γι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες και τη διευ­κό­λυν­ση των εισαγωγών.
Και ενώ το PCP προει­δο­ποιού­σε πως η κατά­στα­ση των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού δεν θα βελ­τιω­θούν, η καπι­τα­λι­στι­κή συσ­σώ­ρευ­ση αυξανόταν.
Η ισχυ­ρή τάξη του υπε­ρε­θνι­κού σχε­δί­ου της «ευρω­παϊ­κής δημιουρ­γί­ας», στην υπη­ρε­σία μεγά­λων οικο­νο­μι­κών ομί­λων και των μεγά­λων δυνά­με­ων, βρή­κε το PCP κάθε­τα αντί­θε­το, θεω­ρώ­ντας την εθνι­κή κυριαρ­χία ένα θεμε­λιώ­δες και κεντρι­κό ζήτη­μα για τη χώρα.

Η ανερ­γία, οι μειώ­σεις μισθών και ο αχα­λί­νω­τος πλη­θω­ρι­σμός επέ­στρε­ψαν δυνα­μι­κά και μαζί ‑για άλλη μια φορά, η πεί­να μετα­ξύ χιλιά­δων οικο­γε­νειών εργα­ζο­μέ­νων, με ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση στις βιο­μη­χα­νι­κές ζώνες.
Ωστό­σο, οι εργα­ζό­με­νοι έδω­σαν την απά­ντη­ση –στο ύψος των και­ρών, με ένα τερά­στιο όγκο αγώ­νων υπε­ρά­σπι­σης του δημο­κρα­τι­κού καθε­στώ­τος που έβα­λε –προ­σω­ρι­νά, φραγ­μό στην προ­σπά­θεια εφαρ­μο­γής του δια­βό­η­του «πακέ­του εργασίας».
Μια απο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή υπήρ­ξε η γενι­κή απερ­γία της CGTP-In, το Μάρ­τη του 1988, με το ρόλο του PCP να είναι καθο­ρι­στι­κός σε αυτή τη δύσκο­λη κατάσταση.
Αυτό ήταν ιδιαί­τε­ρα αισθη­τό με τη  συμ­βο­λή του Κόμ­μα­τος στην ήττα του δεξιού υπο­ψη­φί­ου στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 1986.
Με κορυ­φαία την εν θερ­μώ εσω­τε­ρι­κή συζή­τη­ση, στο XI (έκτα­κτο) Συνέ­δριο (Amadora 2‑Φεβ), που συγκά­λε­σε μόλις 5 ημέ­ρες πριν, από­δει­ξη της οργα­νω­μέ­νης δύνα­μης, της ενό­τη­τας και της επιρ­ρο­ής του στις μάζες.
Το Συνέ­δριο ενέ­κρι­νε από­φα­ση — ψήφι­σμα κατά του δεξιού υπο­ψη­φί­ου, Freitas do Amaral — που απο­δεί­χθη­κε απο­φα­σι­στι­κό στην υπε­ρά­σπι­ση της δημο­κρα­τί­ας.XI Congreso PCP

Αλλά για το PCP ήταν ακό­μη πιο σημα­ντι­κό η κινη­το­ποί­η­ση των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού, στην υπε­ρά­σπι­ση επι­τευγ­μά­των του Απρί­λη, όπως των μισθών, στο δημό­σιου τομέα και στις εθνι­κο­ποι­η­μέ­νες εται­ρεί­ες, της αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης και γενι­κά για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον της χώρας.
Επί­σης, όσον αφο­ρά τις ελευ­θε­ρί­ες, τη δικαιο­σύ­νη και τις τρο­πο­λο­γί­ες στους εκλο­γι­κούς νόμους, η επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου δεν έμει­νε ανα­πά­ντη­τη από τις μάζες και το PCP.

Τον Δεκέμ­βριο του 1988 το PCP πήγε στο XII συνέ­δριό του στο Πόρ­το, που προ­ε­τοί­μα­σε το κόμ­μα ώστε να αντα­πο­κρι­θεί καλύ­τε­ρα στις νέες και πολύ­πλο­κες προ­κλή­σεις των εξε­λί­ξε­ων σε εθνι­κό και διε­θνές επίπεδο.
Το Συνέ­δριο ενέ­κρι­νε το νέο πρό­γραμ­μα του κόμ­μα­τος«για μια προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία στο κατώ­φλι του 21ου αιώ­να» — και τρο­πο­λο­γί­ες στο κατα­στα­τι­κό, προ­κει­μέ­νου να ενι­σχυ­θεί η εσω­τε­ρι­κή δημο­κρα­τία.
Συνε­χί­ζο­ντας, τις επε­ξερ­γα­σί­ες του σοσια­λι­σμού για την Πορ­το­γα­λία, που υπε­ρα­σπί­ζε­ται το PCP, το νέο πρό­γραμ­μα καθό­ρι­σε τους κύριους στό­χους για μια προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία ως συστα­τι­κό μέρος του αγώ­να για τον σοσια­λι­σμό.

Στη συνέ­χεια προ­κει­μέ­νου να ανα­λυ­θούν σοβα­ρά ζητή­μα­τα και γεγο­νό­τα, συνήλ­θε το XIII (έκτα­κτο) συνέ­δριο (Loures, Μάιος 1990).
Εκτός από την ανά­λυ­ση των καθο­ρι­στι­κών αιτιών της απο­τυ­χί­ας του μοντέ­λου (σσ. εννο­εί του υπαρ­κτού σοσια­λι­σμού -βρι­σκό­μα­στε στην καρ­διά της περιό­δου Γκορ­μπα­τσόφ …περε­στρόι­κα και glasnost, με επερ­χό­με­νες τις ανα­τρο­πές στις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες), εμβά­θυ­νε στη φύση και την ταυ­τό­τη­τα του ΚΚΣΕ (σσ. το ονο­μά­ζει PCR –ΚΚ Ρωσί­ας) «ενά­ντια σε μυστι­κι­σμούς, στρε­βλώ­σεις και παρε­ξη­γή­σεις  επι­βε­βαιώ­νο­ντας την εμπι­στο­σύ­νη του Κόμ­μα­τος στο περιε­χό­με­νο της δημο­κρα­τί­ας στο σοσια­λι­σμό σαν αξία τώρα και στο μέλ­λον των κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ών».

JCP

«Στην Πορ­το­γα­λία και στον κόσμο δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει πρό­ο­δος, κίνη­ση μπρος τα μπρος και ελπί­δα που δεν βασί­ζο­νται στις ιδέ­ες, την προ­σπά­θεια, το αίμα και τον αγώ­να των κομ­μου­νι­στών» (από το Μανι­φέ­στο που υιο­θε­τή­θη­κε στο XIII συνέδριο)

Στην Ευρώ­πη, με σοβα­ρές συνέ­πειες για τη χώρα μας και κατά της σαφούς βού­λη­σης των λαών, η συν­θή­κη του Μάα­στριχτ σήμαι­νε ένα ακό­μη άλμα στην ενί­σχυ­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής κυριαρ­χί­ας από τις πολυ­ε­θνι­κές, δηλα­δή με την επι­βο­λή της οικο­νο­μι­κής και νομι­σμα­τι­κής ένω­σης, τις συνέ­πειες των οποί­ων θα δού­με μερι­κά χρό­νια αργό­τε­ρα να επι­δει­νώ­νε­ται με το ευρώ.
Θεσμο­ποί­η­σε τη λογι­κή της ΕΕ ως πολι­τι­κό-στρα­τιω­τι­κό μπλοκ, μετα­φέ­ρο­ντας σημα­ντι­κές πλευ­ρές της εθνι­κής κυριαρ­χί­ας στη σφαί­ρα των θεσμι­κών οργά­νων της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης.

(ανα­φέ­ρε­ται στη συνέ­χεια ανα­λυ­τι­κά στο ρόλο του φεστι­βάλ Avante, που ξεκί­νη­σε το 1990)
Το πορ­το­γα­λι­κό κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα, νόμι­μος κλη­ρο­νό­μος και συνέ­χεια των καλύ­τε­ρων αγώ­νων των προ­ο­δευ­τι­κών και επα­να­στα­τι­κών επι­τευγ­μά­των του πορ­το­γα­λι­κού λαού, εκτι­μά την ηρω­ι­κή ιστο­ρία του, ανα­πτύσ­σο­ντας τον αγώ­να του στο παρόν επι­βε­βαιώ­νο­ντας το κομ­μου­νι­στι­κό ιδα­νι­κό και έργο, για ελευ­θε­ρία, δημο­κρα­τία και σοσιαλισμό.

Μετα­ξύ του 1995 και του 2002, η δεξιά πολι­τι­κή συνε­χί­στη­κε, αυτή τη φορά από το PS (σοσια­λι­στι­κό κόμμα).
Για άλλη μια φορά, την πλή­ρω­σαν οι εργα­ζό­με­νοι με εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και  εμβά­θυν­ση των αντι­κοι­νω­νι­κών μέτρων κατα­στρο­φής των δημό­σιων υπη­ρε­σιών και της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, με ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και επι­δεί­νω­ση της αγο­ρα­στι­κής δύνα­μης και με συγκέ­ντρω­ση του πλού­του σε ένα όλο και πιο μικρό αριθ­μό οικο­νο­μι­κών ομάδων.

Όπως ανά­λυ­σε την κατά­στα­ση το PCP «καμία αλλα­γή, μόνο επι­δεί­νω­ση», εντεί­νο­ντας τη δρά­ση του στον αγώ­να για την ειρή­νη, τη λαϊ­κή κυριαρ­χία, το σεβα­σμό και τη φιλία με τους λαούς όλου του κόσμου.

Ένα άλλο όπλο των μεγά­λων οικο­νο­μι­κών ομά­δων ήταν η δημιουρ­γία του ενιαί­ου νομί­σμα­τος.
Το PCP προει­δο­ποί­η­σε για τις σοβα­ρές συνέ­πειες από οικο­νο­μι­κή άπο­ψη ότι «ένα ενιαίο νόμι­σμα θα μετα­τρέ­ψει μια περι­φε­ρι­κή χώρα σε όλο και πιο οικο­νο­μι­κά εξαρ­τη­μέ­νη, στο ευρω­παϊ­κό πλαί­σιο»
Για άλλη μια φορά, η ζωή απέ­δει­ξε πως το PCP είχε δίκιο: από την εισα­γω­γή του ευρώ το 2002, έχου­με περά­σει σχε­δόν δύο δεκα­ε­τί­ες οικο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής στα­σι­μό­τη­τας και υποχώρησης.

Το PCP στο μετα­ξύ συνέ­χι­σε τον αγώ­να του για μια δίκαιη και κυρί­αρ­χη χώρα.
Κατά την περί­ο­δο αυτή, ουσια­στι­κή ήταν η συμ­βο­λή των κομ­μου­νι­στών για να μπει ορι­στι­κά τέλος μία από τις σκλη­ρό­τε­ρες μορ­φές ταπεί­νω­σης για τις γυναί­κες, μέσω της νομι­μο­ποί­η­σης της εθε­λο­ντι­κού τερ­μα­τι­σμού της εγκυμοσύνης.
Τα συνέ­δρια XV και XVI, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν, αντί­στοι­χα, στο Πόρ­το και τη Λισα­βό­να, το 1996 και το 2000, περι­γρά­φουν τον προ­σα­να­το­λι­σμό και τις κατευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές για ένα ισχυ­ρό­τε­ρο PCP στη μετά­βα­ση στον 21ο αιώ­να, για μια δημο­κρα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση στη δεξιά πολι­τι­κή του PS, PSD και CD και για μια νέα πορεία προς τη δημο­κρα­τία και το σοσια­λι­σμό της Πορ­το­γα­λί­ας.

JCP manif CovidΚινη­το­ποί­η­ση της Νεο­λαί­ας Νοέμ­βρης 2020

Στο πλαί­σιο της επι­δεί­νω­σης της κρί­σης στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και των κυβερ­νη­τι­κών μέτρων ενα­ντί­ον των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού, το PCP διε­ξή­γα­γε το XVII συνέ­δριο (Almada, 2004) και το XVIII (Λισα­βό­να, Δεκ-2008).
Επι­βε­βαιώ­θη­κε η ικα­νό­τη­τα των κομ­μου­νι­στών να ανα­λύ­ουν τη στιγ­μή και να ορί­ζουν, σε μια ευρεία συλ­λο­γι­κή συζή­τη­ση, τις κατευ­θυ­ντή­ριες γραμ­μές που πρέ­πει να ακο­λου­θή­σει το Κόμ­μα, και ταυ­τό­χρο­να την ταυ­τό­τη­τά του και το σχέ­διο υλο­ποί­η­σης μιας νέας κοι­νω­νί­ας που απε­λευ­θε­ρώ­νει τον άνθρω­πο από την εκμε­τάλ­λευ­ση και την κατα­πί­ε­ση, τον σοσια­λι­σμό κομμουνισμό.
Η ΚΕ του XVII, επέ­λε­ξε τον Jeronimo de Sousa ως Γενι­κό Γραμ­μα­τέα του Κόμματος.

Τον Νοέμ­βρη / Δεκέμ­βρη του 2012, στην Αλμά­δα, το XIX Συνέ­δριο, βασι­ζό­με­νο στον ιστο­ρι­κό ρόλο, παρέμ­βα­ση και δημιουρ­γι­κό­τη­τα των μαζών καθ ‘όλη τη διάρ­κεια της επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας στην Πορ­το­γα­λία, υιο­θέ­τη­σε αλλα­γές στο πρό­γραμ­μα του Κόμ­μα­τος, που από τότε που ονο­μά­ζε­ται «προηγ­μέ­νη δημο­κρα­τία – οι αξί­ες του Απρί­λη μέλ­λον της Πορ­το­γα­λί­ας», έτσι το Κόμ­μα έκλει­σε αυτό το συνέ­δριο καλύ­τε­ρα προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο να συνε­χί­σει τον αγώ­να προς τους υπέρ­τα­τους στό­χους του…


(οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μας, τα συμπε­ρά­σμ­τα δικά σας)

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο