Το «κρίμα» είναι λίγο

Τον περα­σμέ­νο Αύγου­στο, ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης έστει­λε μια επι­στο­λή στα «Νέα», δια­μαρ­τυ­ρό­με­νος για τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και την προ­σπά­θεια εξί­σω­σης του κομ­μου­νι­σμού με το φασι­σμό, με αφορ­μή τη χυδαία και ανι­στό­ρη­τη εκδή­λω­ση της εσθο­νι­κής προ­ε­δρί­ας της ΕΕ στο Ταλίν. Εγρα­φε μετα­ξύ άλλων στην επι­στο­λή του: «Εκεί πάνω στην Ευρώ­πη και ειδι­κά στα ρατσι­στι­κά κρά­τη, ξέρω για­τί πονά­νε και τα βάζου­νε με τον Στά­λιν και τον κομ­μου­νι­σμό. Για­τί νίκη­σε κατά κρά­τος τον πολυα­γα­πη­μέ­νο τους Φύρερ. Τον Αδόλ­φο Χίτλερ! Ομως εσείς εδώ, τι λόγο έχε­τε; Εσείς τους κομ­μου­νι­στές τους σκο­τώ­να­τε σαν μύγες. Με τις συμ­μο­ρί­ες τύπου Σούρ­λα και Βρετ­τά­κου. Με τα στρα­το­δι­κεία και τις εκτε­λέ­σεις 16.000, νέων κυρί­ως κομ­μου­νι­στών. Αγο­ριών και κορι­τσιών. Με τα Μακρο­νή­σια όπου μαρ­τύ­ρη­σαν 100.000 Ελλη­νες κομ­μου­νι­στές. Με τα σφα­γεία της Ασφά­λειας, όπου βασα­νί­στη­καν με τις πιο φρι­κα­λέ­ες μεθό­δους χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές και κομ­μου­νί­στριες. Τι είμα­στε λοι­πόν όλοι εμείς, εγκλη­μα­τί­ες ή θύμα­τα; (…) Μήπως μέσα από τις γραμ­μές μας ξεπή­δη­σαν ο θρό­νος, οι παρα­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις που σκό­τω­σαν τον Λαμπρά­κη και η χούντα;».

Την Κυρια­κή, μίλη­σε σε μια συγκέ­ντρω­ση στο Σύνταγ­μα, όπου τη διορ­γά­νω­ση είχαν ανα­λά­βει επί­ση­μα και ανε­πί­ση­μα και μετα­ξύ άλλων ομοϊ­δε­ά­τες και ιδε­ο­λο­γι­κοί από­γο­νοι αυτών που κατα­κε­ραυ­νώ­νει πιο πάνω, απο­σπώ­ντας μάλι­στα το χει­ρο­κρό­τη­μά τους. Για την ομι­λία του, δε, έλα­βε τα συγ­χα­ρη­τή­ρια από τον γιο του επι­κε­φα­λής αρχι­βα­σα­νι­στή της Μακρο­νή­σου την περί­ο­δο 1947 — 1948, Π. Σκα­λού­μπα­κα. Κι όχι μόνο αυτό. Ενώ την επι­στο­λή του στα «Νέα» την έστει­λε για να απα­ντή­σει στη θεω­ρία των δύο άκρων, στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Κυρια­κής ανα­κά­λυ­ψε τον «φασι­σμό στην πιο απα­τη­λή και επι­κίν­δυ­νη μορ­φή του. Την αριστερόστροφη».

Το «κρί­μα», είναι λίγο να το πεις…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Ας μη χαθεί το μέτρο