Το Μακρονήσι είναι εδώ!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Με την ευκαιρία της επίσκεψης-προσκύνημα της 3–6‑18 από την ΠΕΚΑΜ 

Ε… Εσείς… Εσείς οι απ’ έξω, οι κοντι­νοί και οι μακρυ­νοί. Εσείς οι σταυ­ρω­τή­δες των Λαών, οι δανει­στές κι οι δοσα­τζή­δες. Εσείς οι ‘σωτή­ρες’ οι ‘πατριώ­τες’ κι οι ‘εθνι­κι­στές’, οι ‘τυμ­βω­ρύ­χοι’.

Εσείς που μας εξα­θλιώ­σα­τε, που μας πνί­γε­τε, που μας στε­ρεί­τε νερό, αέρα, σκέψη,ψωμί. Ακού­στε το και βάλ­τε το καλά στο μυα­λό σας!

Το Μακρο­νή­σι είναι εδώ! Σε πεί­σμα σας το Μακρο­νή­σι εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει και ολο­ζώ­ντα­νο να σας θυμί­ζει τις βασα­νι­στι­κές μέρες της μεγά­λης σας «ανα­μόρ­φω­σης». Τότε που χτί­ζα­τε «και­νούρ­γιους Παρ­θε­νώ­νες» πάνω στα νεκρά κορ­μιά , σε εξα­θλιω­μέ­νες και ερει­πω­μέ­νες συνει­δή­σεις με κραυ­γές και βόγ­γους, με στοι­χειά και φαντάσματα.

-Το Μακρο­νή­σι είναι εδώ! Το τρα­γού­δι του πόνου, οι πλη­γές του ολέ­θρου ακό­μα δεν έχου­νε κλεί­σει, ούτε πρό­κει­ται να κλεί­σουν, εάν όσοι μαρ­τύ­ρη­σαν δεν δικαιω­θούν. Εάν το μήνυ­μα του μνη­μεί­ου που ατε­νί­ζει απέ­να­ντι το Λαύ­ριο, δεν κάνει πρά­ξη το όνει­ρο και την προσ­δο­κία της νίκης.

-Το Μακρο­νή­σι είναι εδώ! Οι πέτρες, οι αφά­νες, οι ασπά­λα­θοι, το άγριο θυμά­ρι, η μοσκο­βο­λιά της ρίγα­νης στά­ζουν ακό­μα αίμα.

-Γυμνιο­σά­λα­γκοι, σκορ­πιοί και σαρα­ντα­πο­δα­ρού­σες ρου­φά­νε τους χυμούς της σπα­ραγ­μέ­νης νιότης.

-Ε… εσείς οι απέ­ξω, εκμε­τα­λευ­τές ψεύ­τες και υπο­κρι­τές. Δια­στρευ­λω­τές και παρα­πλα­νη­τές. Ακού­στε και γευ­τεί­τε την Αλήθεια.

Το Μακρο­νή­σι δεν έσβυ­σε, δεν πέθα­νε, δεν ξεχά­στη­κε, κι ούτε πρό­κει­ται να ξεχα­στεί ποτέ. Προ­χτές το βρά­δυ έδω­σε το ολο­ζώ­ντα­νο παρόν, το ολο­ζώ­ντα­νο γεμά­το νιά­τα παρόν.

Δεκά­δες πούλ­μαν, εκα­το­ντά­δες Ι.Χ. Γέμι­σε το καρά­βι. Διψα­σμέ­νη για μάθη­ση και γνώ­ση η νεο­λαία, γεμά­τη πάθος κι ορμή σπι­θα­μή την σπι­θα­μή, σαν πάνω σε γυμνό κορ­μί ιχνη­λα­τεί τον χώρο.

-Το Μακρο­νή­σι είναι εδώ . Ολο­ζώ­ντα­νο. Όσο ολο­ζώ­ντα­νοι είναι οι οργα­νω­τές του. Ο Λάζα­ρος, ο Γρη­γό­ρης, η Γεωργία.!

Να θυμί­ζουν με ευχή και κατάρα.
Μακρο­νή­σια της Γης να μην ξαναγίνουν!
Τιτά­να και Γίγα­ντα Λαέ
Κοί­τα λοι­πόν. Αυτό είναι το Μακρονήσι.
-Στά­σου σεμνά και προσκύνησε.
Τόπος Ιερός. Κρα­νί­ου τόπος.
Βόγ­γος και θρή­νος και καημός.
Και ύμνος και τιμή και δόξα.
Και θάνατος!!!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.