Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το μοιρολόι του Τάσου Χαλκιά για το Χαρίλαο Φλωράκη

Γρά­φει ο Γιώρ­γος Μου­σγάς //

Εκεί­νη η συνέ­ντευ­ξη του Τάσου Χαλ­κιά στον γρά­φο­ντα και τον Ανδρέα Ρίζο για την εφη­με­ρί­δα της «Πανη­πει­ρω­τι­κής» (Μάης 1984) δημιούρ­γη­σε μια ισχυ­ρή σχέση.

Ήταν φορές που χτυ­πού­σε το τηλέ­φω­νο στον «Οδη­γη­τή» ‑όπου δού­λευα τότε- και αντί για μιλιά, άκου­γα το φύση­μα της ψυχής του μπάρ­μπα-Τάσου μέσα απ’ το κλα­ρί­νο του. Σε μια άδειά μου απ’ το στρα­τό (1985–1987) με βρή­κε ο Ανδρέ­ας Ρίζος και μου έδω­σε 1000 δραχ­μές. «Είναι απ’ το μπάρ­μα-Τάσο για το φαντά­ρο», μου είπε ο Αντρέας.

Ο μπάρ­μπα-Τάσος (1914 – 12.8.1992) είχε την αίσθη­ση του χρέ­ους παλιάς κοπής. Ήταν υπο­χρέ­ω­ση γι’ αυτόν να συν­δρά­μει το φαντά­ρο, που με το δημο­σί­ευ­μά του ανά­γκα­σε τη τότε υπουρ­γό Μελί­να Μερ­κού­ρη να στεί­λει επι­στο­λή στον «Οδη­γη­τή», με την οποία υπο­σχέ­θη­κε ότι θα προ­σπα­θή­σει να πάρει ο μπάρ­μπα-Τάσος την τιμη­τι­κή σύντα­ξη ‑που δεν πήρε ποτέ. Θεω­ρού­σε μάλι­στα εκεί­νη την επι­στο­λή της Μερ­κού­ρη και ως τη μόνη ανα­γνώ­ρι­ση απ’ την Πολι­τεία. Έφυ­γε με το παρά­πο­νο –όχι για­τί πει­νού­σε- αλλά για­τί τη σύντα­ξη που δεν πήρε, τη θεω­ρού­σε τιμη­τι­κή απο­νο­μή για όλους «π’ αφή­κα­νε τα κόκ­κα­λά τους στο όργα­νο».

****

Ο μπαρ­μπα — Τάσος λάλη­σε το κλα­ρί­νο του σε συγκε­ντρώ­σεις του ΚΚΕ και Φεστι­βάλ της ΚΝΕ. Αλη­σμό­νη­τη ήταν η συμ­με­το­χή του μαζί με το γιο του Λάκη στην προ­ε­κλο­γι­κή συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στα Γιάν­νι­να στις 2 Οκτώ­βρη 1981, με κεντρι­κό ομι­λη­τή το Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη. «Πήγα­μαν στα Γιάν­νι­να» μας έλε­γε στη συνέ­ντευ­ξη για την «Πανη­πει­ρω­τι­κή». «Λαός πολύς. Μίλη­σε ο Χαρί­λα­ος. Ωραία τα ‘πε. Μετά τρα­γού­δη­σε ο Λάκης. Επαι­ξα κι εγώ το κλα­ρί­νο».

Την άλλη μέρα, 3 Οκτώ­βρη 1981, ο «Ριζο­σπά­στης» στην πρώ­τη σελί­δα έγρα­ψε για το καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα με δημο­τι­κά και ηπει­ρώ­τι­κα τρα­γού­δια: «Το πλή­θος παρα­λη­ρεί. Κανείς δε φεύ­γει. Εικό­νες, ατμό­σφαι­ρα μιας μεγά­λης αγω­νι­στι­κής γιορ­τής. Τρα­γου­δούν μαζί με το Λ. Χαλ­κιά. Ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, ασυ­γκρά­τη­τος χεί­μαρ­ρος, παίρ­νει το μικρό­φω­νο. Η συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στα Γιάν­νε­να θα κρα­τή­σει πολ­λή ώρα».

Και η συνέ­χεια απ’ τον ίδιο το μπαρ­μπα — Τάσο. «Το βρά­δυ πήγα­με όξω, στον Αϊ — Γιώρ­γη, να φάμε. Πλά­κωσ’ ο κόσμος. Πίτες, ψητά. Κάτσα­με στο τρα­πέ­ζι. Απέ­να­ντί μου ήταν ο Χαρί­λα­ος με την κυρά του, τη Μάγδα. Από ‘δω ο Μίκης. Από ‘κει ο Λάκης».

Ο Χαρί­λα­ος έτρω­γε πίτες και η Μάγδα προ­σπα­θού­σε να τον απο­τρέ­ψει, όπως μας αφη­γή­θη­κε ο μπάρμπα-Τάσος.

  • Ας πεθά­νω, της είπε ο Χαρί­λα­ος για να προ­σθέ­σει: «Κι όταν πεθά­νω να με θάψουν με τα κλα­ρί­να του Τάσου Χαλ­κιά».

Ο μπαρ­μπα-Τάσος ήταν συνη­θι­σμέ­νος από κηδεί­ες, που τις συνό­δευ­σε με το κλα­ρί­νο του. Κι ένοιω­σε ψηλή την ευθύ­νη για την κου­βέ­ντα του Χαρίλαου.

***

Από­γευ­μα της Τετάρ­της 25 Μάη 2005. Το κτί­ριο της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισ­σό είναι ζωσμέ­νο από ανθρώ­πους κάθε ηλι­κί­ας. Η Ελλά­δα απο­χαι­ρε­τά το λαϊ­κό ηγέ­τη Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη, που πέθα­νε την Κυρια­κή, 22 Μάη 2005.

Ο γρά­φων –συντά­κτης πιά του «Ριζο­σπά­στη»- είχε το θλι­βε­ρό προ­νό­μιο να είναι υπη­ρε­σία στο τυπο­γρα­φείο το βρά­δι της Δευ­τέ­ρας 23 Μάη πρός 24 Μάη 2005, που τυπώ­θη­κε ο «Ριζο­σπά­στης» με την είδη­ση και τη δια­θή­κη του Χαρί­λα­ου Φλωράκη.

Είμα­στε με συντρό­φους στην είσο­δο του «902» ‑λει­τουρ­γού­σαν τότε ράδιο και τηλεόραση.

Μόλις σηκώ­θη­κε το φέρε­τρο, ο μακα­ρί­της ο Κώστας Καρα­χά­λιος, συντά­κτης του «902», είπε σε μια συνά­δελ­φο του σταθ­μού να βάλει «κάτι πέν­θι­μο για χαλί». Δηλα­δή να υπάρ­χει μια πέν­θι­μη μου­σι­κή υπό­κρου­ση, όση ώρα θα μιλού­σε ο Κώστας.

Και τότε έτσι αυθόρ­μη­τα του είπα: «Το μοι­ρο­λόι του Τάσου Χαλ­κιά. Άλλω­στε ήταν και επι­θυ­μία, αλλά και παραγ­γε­λία του Χαρί­λα­ου».

Η συνά­δελ­φος έτρε­ξε βρή­κε το CD με το τρα­γού­δια του Τάσου Χαλ­κιά με πρώ­το το ξακου­στό μοι­ρο­λόι του.

Βόγ­γη­ξε ο Περισ­σός. Πέρα­σε και το φέρε­τρο για τον Αη Λιά στο Παλιο­ζο­γλώ­πι. Όλοι κατέ­βαι­ναν τα σκα­λιά συγκι­νη­μέ­νοι. Ανά­με­σά τους και ο Λάκης Χαλκιάς.

-Με την παραγ­γε­λία στον πατέ­ρα σου κατευο­δώ­θη­κε ο καπε­τά­νιος, είπα στο Λάκη Χαλκιά.

-Πού το ΄ξερες; ρώτη­σε ο Λάκης.

-Μου τό ‘πε ο μπάρ­μα-Τάσος, ότι το παράγ­γει­λε στα Γιάν­νι­να το 1981!

Οι χαρο­τρο­μά­ρες αυτών των γενε­ών είχαν μοι­ρο­λό­για, γυρί­σμα­τα και σκιρτήματα…

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο