Το πένθιμο κλαρίνο σκόρπισε ρίγη συγκίνησης…

Ρίγη αυθόρ­μη­τη συγκί­νη­σης σκόρ­πι­σε ο ήχος του κλα­ρί­νου στο ηπει­ρώ­τι­κο μοι­ρο­λόι που «άνοι­ξε» το καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα μετά τις ομι­λί­ες στο μεγά­λο συλ­λα­λη­τή­ριο στο Σύνταγμα.

Το πέν­θι­μο κλα­ρί­νο προ­κά­λε­σε δάκρυα, θλί­ψη, αλλά και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα η οργή να μετα­τρα­πεί σε ανυ­πο­χώ­ρη­το αγώνα.

Ακο­λού­θη­σε παρα­δο­σια­κό νανού­ρι­σμα από την Καππαδοκία:

Νάνι που το ‘σπερν’ αητός κι όπου το ‘γενν’ αστέρα
κι όπου το κοι­λο­πό­νη­σε μια μάνα περιστέρα.
Νάνι ‚νάνι, νανά­κια του,
ο ύπνος στα ματά­κια του
Νάνι, το σπαρ­το­γέν­νη­το , το ροδοπουλημένο ,
που το που­λούσ’ η μάνα του ένα πανέ­ρι ρόδα ,
ρόδα και τρια­ντά­φυλ­λα στου βασι­λιά την πόρτα
κι ο βασι­λιάς δεν ήταν ‘κεί, μόνο οι τρεις του κόρες.
Η μια κεντά τον ουρα­νό κι άλλη το φεγγάρι
κι η τρί­τη, η μικρό­τε­ρη, κεντά το παλικάρι.
Ωχ, νάνι, νάνι
κι όπου του πονεί, να γειάνει.
Να κοι­μη­θεί, χαρί­ζουν τους την Κρή­τη με το λάδι
και την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη με το μαργαριτάρι.
Νάνι, νάνι νανά­κια του,
να σκά­σουν τα δοντά­κια του!

*Σπαρ­το­γέν­νη­το: γεν­νη­μέ­νο στα σπαρ­τά, στα χωράφια

Ναζίμ Χικ­μέτ Ποι­ή­μα­τα εκλο­γή από το έργο του