Το Παιδί με το Ποδήλατο — Βελγικός κινηματογράφος (mini αφιέρωμα)

Τέτοιες μέρες το 2011 (πρε­μιέ­ρα 1^η Δεκέμ­βρη) βγή­κε με καθυ­στέ­ρη­ση στις ελλη­νι­κές αίθου­σες η Βέλ­γι­κη ται­νία «Το Παι­δί με το Ποδή­λα­το Le Gamin Au Velo | The Kid With A Bike», σκη­νο­θε­σία Jean-Pierre Dardenne & Luc Dardenne σε σενά­ριο των ίδιων και πρω­τα­γω­νι­στές Thomas Doret, Cécile de France, Jérémie Renier κά

Η ται­νία έκα­νε δια­γω­νι­στι­κή πρε­μιέ­ρα στις 15 Μαΐ­ου στο Φεστι­βάλ Καν­νών του 2011, στο Βέλ­γιο, η ται­νία κυκλο­φό­ρη­σε ταυ­τό­χρο­να σε 27 αίθου­σες και μπή­κε στο box-office και στη Γαλ­λί­ας σε 172, με ~110.000 θεα­τές την εβδο­μά­δα έναρ­ξης, και ~210.000 τη 2^η (σε 215 αίθουσες)

Κέρ­δι­σε το Grand Prix στο Φεστι­βάλ των Καν­νών (το μοι­ρά­στη­κε με την τουρ­κι­κή ται­νία Κάπο­τε στην Ανα­το­λία — Bir Zamanlar Anadolu’da), ήταν υπο­ψή­φια στα 69α Βρα­βεία Χρυ­σής Σφαί­ρας Καλύ­τε­ρης Ξενό­γλωσ­σης Ται­νί­ας και στα Satellite Awards 2011, επί­σης στα βρα­βεία Independent Spirit για την καλύ­τε­ρη ξένη ται­νία, ενώ η Ένω­ση Κρι­τι­κών Κινη­μα­το­γρά­φου του St. Louis Gateway την πρό­τει­νε για Καλύ­τε­ρη Ξενό­γλωσ­ση, αλλά έχα­σε από την κορυ­φαία Άθι­κτοι The Intouchables –σσ. καμιά σχέ­ση με την ομώ­νυ­μη του Brian De Palma — David Mamet | Oscar Fraley The Untouchables Οι αδιάφθοροι)

Το «Παι­δί με το Ποδή­λα­το» έλα­βε επί­σης οκτώ υπο­ψη­φιό­τη­τες στα 2α Βρα­βεία Μαγκρίτ, μετα­ξύ των οποί­ων Καλύ­τε­ρης Ται­νί­ας και Καλύ­τε­ρης Σκη­νο­θε­σί­ας για τους Jean-Pierre και Luc Dardenne και έκα­νε γνω­στόν τον πολ­λά υπο­σχό­με­νο Thomas Doret, ενώ συμπε­ρι­λή­φθη­κε στις 5 κορυ­φαί­ες ξενό­γλωσ­σες ται­νί­ες του National Board of Review του 2012 και το βρα­βείο Καλύ­τε­ρης Ξενό­γλωσ­σης των Κρι­τι­κών Κινη­μα­το­γρά­φου του Σαν Ντιέ­γκο.

Απέ­σπα­σε σχε­δόν παγκό­σμια ανα­γνώ­ρι­ση. Στο Rotten Tomatoes έχει βαθ­μο­λο­γία “Certified Fresh” 96% σαν “συναρ­πα­στι­κό, θεμα­τι­κά και πνευ­μα­τι­κά πλού­σιο δράμα”.
Ο Jonathan Romney έγρα­ψε στην Screen Daily: «Μετά την ελα­φρώς υπο­βαθ­μι­σμέ­νη Σιω­πή της Λόρ­να (2008), τα αδέρ­φια επι­στρέ­φουν σε απα­ρά­μιλ­λη φόρ­μα με αυτήν την ιστο­ρία αθω­ό­τη­τας που προ­δό­θη­κε και έγι­νε φίλος, η οποία πρέ­πει να θεω­ρεί­ται ως μια από τις καλύ­τε­ρες ται­νί­ες για την παι­δι­κή ηλι­κία», … «οι αδερ­φοί Dardenne είναι οι στα­θε­ρά υψη­λών επι­δό­σε­ων κινη­μα­το­γρα­φι­στές της επο­χής μας – οι βασι­λιά­δες, αν θέλε­τε, του ποι­η­τι­κού νεο­ρε­α­λι­σμού». Όπως όλες οι ται­νί­ες τους, το Le Gamin au vélo είναι κοντά στο τέλειο» μια «εγκάρ­δια, τολ­μη­ρά άμε­ση ται­νία που συντί­θε­ται με τη σοσιαλ-ρεα­λι­στι­κή βασι­κή υπο­γρα­φή της σε ντο μεί­ζο­να, που επα­νε­ξε­τά­ζει τα κλα­σι­κά θέμα­τα των δημιουρ­γών της πατρό­τη­τας, της εμπι­στο­σύ­νης και της αγά­πης» (Bradshaw, Peter “The Kid with a Bike –The Guardian 24-Μαρτ-2012) και ο Keith Uhlich του Time Out New York την ονό­μα­σε «4^η καλύ­τε­ρη ται­νία του 2012»

Ο Cyril, ένας 12χρονος στη Λιέ­γη, που μένει παρα­τη­μέ­νος σε ένα ίδρυ­μα προ­σπα­θεί να τηλε­φω­νή­σει στον πατέ­ρα του, ο οποί­ος υπο­τί­θε­ται θα ήταν εκεί για ένα μήνα. Το προ­σω­πι­κό τον ενη­με­ρώ­νει πως ο πατέ­ρας του δεν απα­ντά ποτέ και να πάει να παί­ξει. Ο Cyril αρνεί­ται και, όταν το τηλέ­φω­νο απο­συν­δέ­ε­ται, δαγκώ­νει έναν φρο­ντι­στή και στη συνέ­χεια προ­σπα­θεί ανε­πι­τυ­χώς να δια­φύ­γει. Αμέ­σως μετά, τα κατα­φέρ­νει και ξεκι­νά­ει περι­πλά­νη­ση ανα­ζη­τώ­ντας τον πατέ­ρα του.

Για να μπει στο –υπο­τι­θέ­με­νο κτί­ριο του πατέ­ρα του, λέει ότι είναι τραυ­μα­τί­ας, αλλά φτά­νο­ντας στο δια­μέ­ρι­σμα ένας γεί­το­νας του λέει ότι είναι άδειο. Όταν οι φρο­ντι­στές τον βρί­σκουν, ο Σίριλ την κοπα­νά­ει, αρπά­ζο­ντας μια γυναί­κα …οι φύλα­κες τον πηγαί­νουν στο άδειο δια­μέ­ρι­σμα και τον αφή­νουν να ψάξει ώστε να κατα­λά­βει ότι ο πατέ­ρας του τον έχει εγκαταλείψει.

Το επό­με­νο πρωί, η γυναί­κα (η κομ­μώ­τρια Σαμάν­θα –συμπρω­τα­γω­νί­στρια), εμφα­νί­ζε­ται με το ποδή­λα­τό του, λέγο­ντας ότι το αγό­ρα­σε, αλλά ο Cyril πιστεύ­ει ότι του το έκλε­ψαν από τον μπα­μπά του. Του αρέ­σει όμως το παρου­σια­στι­κό και η γλυ­κύ­τη­τά της και της ζητά­ει να τον παίρ­νει τα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα. Εκεί­νη συμ­φω­νεί και ο Cyril μένει στο σπί­τι που είναι και το κομ­μω­τή­ριο. Η Samantha και ο σύντρο­φός της Gilles προ­σφέ­ρουν στον Cyril μια παι­δι­κή ηλι­κία ευτυ­χι­σμέ­νη που δεν είχε ζήσει μέχρι τότε. Του αρέ­σει να παί­ζει με άλλα παι­διά, να τρέ­χει και να κάνει ποδή­λα­το. Ωστό­σο, η εγκα­τά­λει­ψη του πατέ­ρα του τον στοι­χειώ­νει, ακό­μη και όταν ανα­κά­λυ­ψε ότι ο πατέ­ρας του πού­λη­σε μέχρι και το ποδή­λα­τό του. Ένα βρά­δυ, μπαί­νει στην κρε­βα­το­κά­μα­ρα, σοκα­ρι­σμέ­νος όταν βλέ­πει τη Samantha και τον Gilles να κάνουν σεξ. Τότε δηλώ­νει πάλι ότι θέλει να πάει στον πατέ­ρα του: χωρίς επί­ση­μη άδεια, η Samantha τον βρί­σκει και οδη­γεί τον Cyril να τον δει, αλλά αυτός δεν έχει καμιά όρε­ξη να συνα­ντη­θεί όπως συμ­φω­νή­θη­κε και στη διεύ­θυν­σή του, συνα­ντούν μια γυναί­κα, η οποία τους κατευ­θύ­νει στο εστια­τό­ριό της. Εκεί, προ­σκα­λεί απρό­θυ­μα τον Σίριλ μέσα ενώ η Σαμάν­θα μένει έξω, ο πατέ­ρας του δεν δίνει καμία ένδει­ξη ότι τον θέλει και το μόνο που κάνει –για να τον ξεφορ­τω­θεί του δίνει τον αριθ­μό του κινη­τού του, λέγο­ντάς να φύγει και να τον αφή­σει να δου­λέ­ψει, ενώ εξη­γεί στη Σαμάν­θα ότι δεν μπο­ρεί να τον μεγα­λώ­σει, έχει πλέ­ον μια νέα ζωή και ο Σίριλ είναι το πρό­βλη­μά της. Η Samantha απαι­τεί από τον πατέ­ρα του να είναι ειλι­κρι­νής μαζί του και αυτός του λέει να μεί­νει όπου νομί­ζει …με τη Samantha ή στο που­θε­νά και το παι­δί παθαί­νει breakdown κάτι σαν ντε­λί­ριο και, συντε­τριμ­μέ­νος, ψάχνει σ’ αυτήν παρηγοριά.

Στη συνέ­χεια –μέσα από τις ευκαι­ρια­κές παρέ­ες του εμφα­νί­ζε­ται ο Wesker, βαπο­ρά­κι και αρχη­γός συμ­μο­ρί­ας που τον εντυ­πω­σιά­ζει και ο Cyril «κολ­λά­ει» πάνω του και εξα­φα­νί­ζε­ται από το σπί­τι του ζευ­γα­ριού που τον ανα­ζη­τούν και ανη­συ­χώ­ντας για τις παρέ­ες του με ρεμά­λια. Η αυθά­δεια του Cyril οδη­γεί στο τσα­κω­μό Samantha-Gilles με τον τελευ­ταίο να απαι­τεί από τον Cyril να ζητή­σει συγ­γνώ­μη για τη συμπε­ρι­φο­ρά του και να λέει στη Samantha να δια­λέ­ξει μετα­ξύ τους. Η Samantha επι­λέ­γει τον Cyril, ο Gilles φεύ­γει και η γυναί­κα ανα­στα­τω­μέ­νη, τον πάει στο σπί­τι, όπου το παι­δί –ανί­κα­νο να κατα­λά­βει τα συναι­σθή­μα­τα της, αλλά και το τι θέλει από τον εαυ­τό του αρχί­ζει να τρέ­χει ξέφρε­νο προ­σπα­θώ­ντας να δια­λύ­σει ό,τι βρί­σκει μπρο­στά του.

Το επό­με­νο βρά­δυ, αντί να βγει με έναν φίλο και τους γονείς του, όπως είχαν προ­γραμ­μα­τί­σει θυμω­μέ­νος απαι­τεί να βγει έξω μη λέγο­ντας φυσι­κά ότι θα συνα­ντή­σει τον Wesker που τον έχει «τυλί­ξει» για τα καλά, έτσι η Samantha κλει­δα­μπα­ρώ­νει και προ­σπα­θεί να του μιλή­σει και να τον αγκα­λιά­σει. Αυτός απο­γοη­τευ­μέ­νος ουρ­λιά­ζει ότι δεν θέλει να είναι πια μαζί της, εκεί­νη του λέει ΟΚ να τηλε­φω­νή­σου­με στο ίδρυ­μα, αλλά μέχρι να συνεν­νοη­θού­με «δεν θα φύγεις από το σπί­τι». Γίνε­ται το «έλα να δεις» ο Cyril εκτός ορί­ων για να ξεφύ­γει, μαχαι­ρώ­νει τη Σαμάν­θα με ένα ψαλί­δι, τη χτυ­πά­ει με ότι βρί­σκει μπρο­στά του και τα κατα­φέρ­νει να την κοπα­νή­σει στον Wesker, που του έχει ανα­θέ­σει ήδη –σχε­δια­σμέ­να στη λεπτο­μέ­ρεια να χτυ­πή­σει και να ληστέ­ψει έναν δια­νο­μέα εφη­με­ρί­δων, απει­λώ­ντας τον πως θα τον σκο­τώ­σει αν μιλή­σει. Κατά το συμ­βάν εμφα­νί­ζε­ται και ο γιος του θύμα­τος… τον χτυ­πά­ει κι αυτόν, ενώ ο Wesker, φοβού­με­νος την ανα­κά­λυ­ψη, τον απει­λεί πάλι και τον ανα­γκά­ζει να κρα­τή­σει κάποια χρή­μα­τα από τη λεία. Ο Cyril πάει στη δου­λειά του πατέ­ρα του, να του δώσει τα λεφτά και να τον επα­να­προ­σεγ­γί­σει, αλλά αυτός τον πετά­ει έξω και ‑απο­γοη­τευ­μέ­νος, επι­στρέ­φει στη Σαμάν­θα, ζητώ­ντας συγ­γνώ­μη για τον τραυ­μα­τι­σμό της.

Ακο­λου­θεί μία από τις καλύ­τε­ρες σκη­νές της ται­νί­ας όπου σε «τετρα­με­ρή» ‑μία του ιδρύ­μα­τος, ο Cyril, η Samantha και ο δια­νο­μέ­ας-θύμα «διευ­θε­τού­νται» με μετα­μέ­λεια και συγ­γνώ­μη… ενώ ο Cyril –ειλι­κρι­νής ρωτά­ει που είναι ο γιος για να του ζητή­σει κι αυτού συγγνώμη.

Στη συνέ­χεια και ενώ όλα φαί­νο­νται να ομα­λο­ποιού­νται (ετοι­μά­ζουν μεχρι μπάρ­μπε­κιου στον κήπο προ­σκα­λώ­ντας φίλους και γεί­το­νες και ο Σίριλ ψάχνει να αγο­ρά­σει κάρ­βου­να) δέχε­ται την επί­θε­ση του γιού που τον κυνη­γά πετώ­ντας πέτρες.

Σκαρ­φα­λώ­νει σε ένα δέντρο αλλά ο νεα­ρός δε στα­μα­τά­ει, τελι­κά τον χτυ­πά­ει στο κεφά­λι και τον ρίχνει κάτω –δεί­χνει νεκρός. Τότε εμφα­νί­ζε­ται ο πατέ­ρας εξη­γώ­ντας ψύχραι­μα και κυνι­κά (αφού πρώ­τα εξα­φα­νί­ζει τη ματω­μέ­νη πέτρα) τι ψέμα­τα να πουν και πώς να εξα­φα­νί­σουν τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία. Ενώ έχουν σχε­διά­σει τα πάντα, ο Σίριλ ανα­κτά κάπως τις αισθή­σεις του, αυτοί καλούν ανώ­νυ­μα ασθε­νο­φό­ρο αλλά το παι­δί τινά­ζε­ται και κάνο­ντας δυνα­τά πετά­λι απομακρύνεται…

Ούτε μπάρ­μπε­κιου, ούτε τίποτε
Τίτλοι τέλους…

Για να δει κανείς σωστά την ται­νία πρέ­πει να πάρει υπό­ψη την κοι­νο­νι­κο­πο­λι­τι­κή κατά­στα­ση της χώρας:
Το Βέλ­γιο είναι γνω­στό στους παλιό­τε­ρους για την αποι­κια­κή του πολι­τι­κή και για τους μετα­νά­στες μας στα ανθρα­κω­ρυ­χεία του…

👁️‍🗨️  Επί­σης θα βοη­θού­σε η μελέ­τη του σημειώ­μα­τος 📽️ «‘‘Free Cinema’’ & βιο­μη­χα­νία θεά­μα­τος — ακρο­ά­μα­τος» με ανα­δρο­μή στις καπι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις της 10ετίας του 1920 με τη μονο­πω­λια­κή συγ­χώ­νευ­ση των τραστ του αμε­ρι­κά­νι­κου σινε­μά (Metro Pictures Corporation, Goldwyn Pictures Corporation και Louis B. Mayer Pictures) δημιουρ­γώ­ντας τον κολοσ­σό της Metro-Goldwyn-Mayer και μέχρι τους Τζιμ Τζάρ­μους και Χαλ Χάρ­τλεϊ για να φτά­σου­με  🎬  🇺🇲  στη Μέκ­κα της Τέχνης-Εμπό­ρευ­μα 💰💲💱

Στις φάμπρι­κες της Γερ­μα­νί­ας | και στου Βελ­γί­ου τις στο­ές | πόσα παι­διά σκλη­ρά δου­λεύ­ουν | και κλαί­νε οι μάνες μοναχές
Κακούρ­γα μετα­νά­στευ­ση | κακούρ­γα ξενι­τιά | μας πήρες απ’ τον τόπο μας | τα πιο καλά παιδιά
Στί­χοι: Κώστας Βίρ­βος Μου­σι­κή & 1^η εκτέ­λε­ση Στέ­λιος Καζαντζίδης

Εκεί­νο που είναι ελά­χι­στα γνω­στό είναι η αντι­κα­το­χι­κή κομ­μου­νι­στι­κή αντί­στα­ση στο Βέλ­γιο, τα Νοεμ­βρια­νά του 1944 και όσα ακο­λού­θη­σαν – που παρου­σιά­ζουν ιδιαί­τε­ρες ομοιό­τη­τες με τον δικό μας Δεκέμ­βρη του 1944

Ήδη από το 1885 (διά­σκε­ψη Βερο­λί­νου) παρα­δό­θη­κε το Κογκό στον Βασι­λιά Λεο­πόλ­δο Β΄ ως ιδιω­τι­κή κτή­ση του, απο­κα­λού­με­νο Ελεύ­θε­ρο Κρά­τος του Κογκό και το 1908 –μέσα από το ιμπε­ρια­λι­στι­κό μοί­ρα­σμα και ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου εκχω­ρή­θη­κε στο Βέλ­γιο ως αποι­κία (Βελ­γι­κό Κογκό).
Με τον πρώ­το παγκό­σμιο η Γερ­μα­νία εισέ­βα­λε στο Βέλ­γιο (Σχέ­διο Σλίφ­φεν) και οι πρώ­ην γερ­μα­νι­κές αποι­κί­ες Ρουά­ντα-Ουρού­ντι (τα σημε­ρι­νά κρά­τη Ρουά­ντα και Μπου­ρού­ντι) κατε­λή­φθη­σαν από το Βελ­γι­κό Κογκό και παρα­χω­ρή­θη­καν στο Βέλ­γιο το 1924 από την τότε Κοι­νω­νία των Εθνών. Το Βελ­γι­κό Κογκό κέρ­δι­σε την ανε­ξαρ­τη­σία του στις 30 Ιου­λί­ου 1960 κατά τη διάρ­κεια της Κρί­σης του Κογκό, και η Ρουά­ντα-Ουρού­ντι έγι­νε ανε­ξάρ­τη­τη το 1962.

Την περί­ο­δο 1953–1954, 10άδες χιλιά­δες μετα­νά­στες θα βρε­θούν στο Βέλ­γιο (οι Έλλη­νες σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία ήταν 20.069)
Άνθρω­ποι που επέ­λε­ξαν τα τάρ­τα­ρα της ξενι­τιάς, από την αβά­στα­χτη φτώ­χια της πατρί­δας τους, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρό­μο για τη φλέ­βα και την άλλη στο δρό­μο για την επι­φά­νεια. Έλλη­νες μαζί με Ιτα­λούς, Πολω­νούς, Τούρ­κους και άλλους … Γιου­γκο­σλά­βοι, Ισπα­νοί, Πολω­νοί, Κινέ­ζοι, Ούγ­γροι, Ολλαν­δοί, Ρώσοι και Ουκρα­νοί, μέχρι και Βέλ­γοι, Γερ­μα­νοί, Γάλ­λοι με γλώσ­σα δια­φο­ρε­τι­κή αλλά με ίδια μοίρα.
Το ημε­ρο­λό­γιο δεί­χνει 8‑Αυγ-1956, οκτώ παρά τέταρ­το το πρωί. Στις στο­ές του ανθρα­κω­ρυ­χεί­ου Bois du Cazier (Μπουά ντε Καζιέ στην πόλη Marcinelle) ένα από τα 800 που υπήρ­χαν στην περιο­χή, βρί­σκο­νταν 274 (μέχρι και σε βάθος 1035 μέτρων). Με την εξό­ρυ­ξη σε εξέ­λι­ξη, μισή ώρα μετά το ξεκί­νη­μα της βάρ­διας, ένα από τα βαγό­νια που ανέ­βα­ζαν τα κομ­μά­τια του άνθρα­κα, παρέ­κλι­νε και χτύ­πη­σε στα ηλε­κτρο­φό­ρα καλώ­δια, υψη­λής τάσης, του μηχα­νι­σμού ανέλ­κυ­σης. του Βελ­γί­ου, σημειώ­θη­κε μια πρω­το­φα­νής τρα­γω­δία, που στοί­χι­σε τη ζωή σε 262 εργά­τες (από αυτούς οι 6 ήταν Έλλη­νες).

Στην επι­χεί­ρη­ση κατά­σβε­σης και διά­σω­σης που ακο­λού­θη­σε έσπευ­σαν πολ­λοί ανθρα­κω­ρύ­χοι ιτα­λι­κής κατα­γω­γής δια­σώ­στες. Ηταν γνω­στό ότι στη στοά που είχε απο­κο­πεί εργά­ζο­νταν κυρί­ως Ιτα­λοί εργά­τες — μετανάστες.
Οι έρευ­νες για τους αγνο­ού­με­νους κρά­τη­σαν μέχρι τις 23 Αυγού­στου 1956. Οι ελπί­δες όλες τελεί­ω­σαν στις 3 τα ξημε­ρώ­μα­τα της μέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιτα­λούς δια­σώ­στες που κατόρ­θω­σε να φτά­σει μέχρι τον υπό­γειο θάλα­μο βγή­κε έξω και ανα­κοί­νω­σε: «Tutti cadaveri» (παντού πτώ­μα­τα). Η εργα­τι­κή τάξη μετρά για μια ακό­μη φορά τους νεκρούς της βίαι­ης ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σής της. Οι 136 ήταν Ιτα­λοί, 95 Βέλ­γοι, 8 Πολω­νοί, 6 Ελλη­νες, 5 Γερ­μα­νοί, 5 Γάλ­λοι, 3 Ούγ­γροι, 1 Βρε­τα­νός, 1 Ολλαν­δός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρα­νός. Μόνο 12 επέζησαν…
Στη μικρή πλα­τεία του San Nicola di Bari στο ορει­νό ιτα­λι­κό χωριό Farindola (κοντά στην Πεσκά­ρα) ένα γλυ­πτό απει­κο­νί­ζει μια γυναί­κα, η οποία κρα­τά­ει ένα φάκε­λο… τα χέρια κρε­μα­σμέ­να, λες και δεν την ενδιέ­φε­ρε αυτό που κρα­τού­σε, πρό­σω­πο περί­λυ­πο, σκε­πτι­κό: το όνο­μα του έργου «Το γράμ­μα που δεν έφτα­σε ποτέ!» με χαραγ­μέ­νες μερι­κές επι­στο­λές τις οποί­ες οι σύζυ­γοι των νεκρών εργα­τών έστελ­ναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποί­ες δεν έλα­βαν ποτέ και επέ­στρε­φαν με την ένδει­ξη: “Χωρίς παρα­λή­πτη!”…

Από τότε πέρα­σαν «αιώ­νες»: ιδρυ­τι­κό μέλος της Ε.Ο.Κ. από το 1958 το Βέλ­γιο, με τις Βρυ­ξέλ­λες μία από τις δύο έδρες του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου και έδρα της Ευρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής, αρχη­γείο του ΝΑΤΟ, με «ανο­χύ­ρω­τες» τις αστι­κές περιο­χές (6 νεκροί στις φετι­νά «ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να» του Ιού­λη) –έγι­νε και γνω­στό από έκθε­ση της Διε­θνούς Αμνη­στί­ας για τα γηρο­κο­μεία που «εγκα­τα­λεί­φθη­καν» από τις δημό­σιες αρχές στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας, όντας αυτή τη στιγ­μή στην κορυ­φή της ΕΕ με 27.167 θανά­τους (1.827.467 επι­βε­βαιω­μέ­να κρούσματα).

Οι αδελ­φοί Νταρ­ντέν σπου­δά­ζουν τη ζωή με βλέμ­μα τρυ­φε­ρό και αισιό­δο­ξο αυτήν την φορά, στραμ­μέ­νο στον σύν­δε­σμο που καθο­ρί­ζει τις σχέ­σεις των ανθρώ­πων, δεί­χνο­ντας έναν ανθρώ­πι­νο δεσμό να χτί­ζε­ται λεπτό το λεπτό.

Μπο­ρεί το φιλμ να μη δια­θέ­τει την συγκι­νη­σια­κή δύνα­μη προ­γε­νέ­στε­ρων ται­νιών τους, αλλά είναι πιο ζεστό, ίσως χάρη στο καλο­και­ρι­νό φως που λού­ζει την ται­νία, ή λόγω της συνε­χής και γρή­γο­ρης κίνη­σης των τρο­χών του ποδή­λα­του του 12χρονου Σιρίλ που συνε­πά­γε­ται και την μετα­τό­πι­ση του ιδί­ου. Πιστοί στον, καθα­ρό μέχρι το κόκ­κα­λο κινη­μα­το­γρά­φο, κινού­νται, στο και­νού­ριο αυτό μάθη­μα ουμα­νι­σμού που δίνουν, σε πλαί­σια συγκρα­τη­μέ­να και ταπει­νά. Παρά ταύ­τα πρέ­πει να τους ανα­γνω­ρι­στεί η απο­κλει­στι­κό­τη­τα μιας εφευ­ρε­τι­κό­τη­τας που εκπλήσσει!

Ακό­μα μια φορά ο Ζαν Πιέρ και ο Λικ Νταρ­ντέν κινη­μα­το­γρα­φούν την ζωή — τα ψυχρά γεγο­νό­τα χωρίς ψυχο­λο­γι­κά δεδο­μέ­να και επε­ξη­γή­σεις — ακτι­νο­γρα­φώ­ντας την κοι­νω­νία. Λακω­νι­κά, στα­ρά­τα, απο­τε­λε­σμα­τι­κά, μετα­τρέ­πουν την ουσία της σε απτή εικό­να. Και αυτό χρειά­ζε­ται πολ­λή ουσια­στι­κή δου­λειά, δημιουρ­γι­κή σκέ­ψη και λεπτο­με­ρεια­κή προ­ε­τοι­μα­σία κι ας δίνει την εντύ­πω­ση της ευκο­λί­ας και της ελαφράδας.

14 βελγικές “καλτ” ταινίες που πρέπει να δεις τουλάχιστον μία φορά

The Broken Circle Breakdown (Felix Van Groeningen, 2012) — Ξεκι­νώ­ντας με μια από τις πιο ανα­γνω­ρι­σμέ­νες βελ­γι­κές ται­νί­ες, η οποία ήταν υπο­ψή­φια για Όσκαρ το 2014.
Η νεα­ρή Maybelle δια­γι­γνώ­σκε­ται με καρ­κί­νο. Ο Ντι­ντιέ και η Ελίζ, οι γονείς της, θα τη συνο­δεύ­σουν όσο καλύ­τε­ρα μπο­ρούν σε αυτή τη φοβε­ρή μάχη ενά­ντια στην ασθένεια.
Αυτή η φλα­μαν­δι­κή ται­νία μεγά­λου μήκους αμφι­σβη­τεί τη ζωή από κάθε οπτι­κή γωνία. Θα σε κάνει να γελά­σεις λίγο, να κλά­ψεις πολύ, να προ­βλη­μα­τι­στείς για υπαρ­ξια­κά ερω­τή­μα­τα, για σχέ­σεις με την αγά­πη, τη ζωή, την αρρώ­στια και τη μουσική.

Dikkenek (Olivier Van Hoofstadt, 2006)

Εάν, ζεί­τε σε σπη­λιά, μπο­ρεί να μην το έχε­τε ακού­σει ποτέ. Ωστό­σο, είναι ένα μεγά­λο κλα­σι­κό της βελ­γι­κής κωμωδίας.

Ο J.C. είναι ένας μεγα­λό­στο­μος που θέλει να βοη­θή­σει τον φίλο του Steph να βρει την αγά­πη της ζωής του. Θα γνω­ρί­σουν τη Natacha και τη Nadine… αλλά όχι μόνο! Θα δια­σταυ­ρω­θούν επί­σης με τους Claudy, Laurence και Greg. Αλλά δεν θα σας πού­με περισ­σό­τε­ρα, μπο­ρού­με μόνο να σας πού­με ότι πολ­λοί άνθρω­ποι (ακό­μη και στη Γαλ­λία) παρα­θέ­τουν ξανά και ξανά τις καλτ γραμ­μές αυτής της ται­νί­ας, της οποί­ας το εμπο­τι­σμέ­νο χιού­μορ θα σας κάνει να πέσε­τε από την καρέ­κλα σας.

Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009)

Αν ορκί­ζε­στε στο όνο­μα των Αμε­ρι­κα­νών ηθο­ποιών, αγα­πά­τε την επι­στη­μο­νι­κή φαντα­σία και αν σας ελκύ­ει η βελ­γι­κή δημιουρ­γι­κό­τη­τα, αυτή η ται­νία είναι για εσάς.
Ο Νέμο 118 ετών, είναι ο τελευ­ταί­ος θνη­τός άνθρω­πος στη γη και ανα­ρω­τιέ­ται για το παρελ­θόν του. Ο για­τρός Feldheim θα τον βοηθήσει.
Με σπου­δαί­ους ηθο­ποιούς όπως ο Jared Leto και η Diane Kruger στο καστ, αυτό το σφι­χτά πλεγ­μέ­νο δρά­μα θα σας βυθί­σει σε έναν παρά­ξε­να σαγη­νευ­τι­κό κόσμο. Δεν ήξε­ρες ότι αυτή η ται­νία ήταν βελ­γι­κή; Λοι­πόν, είναι! Υπάρ­χουν μεγά­λα ταλέ­ντα στη μικρή αυτή χώρα!
(Ο Mr. Nobody είναι δια­θέ­σι­μος στο Canal+)

Kirikou and the Witch (Michel Ocelot, 1998)

Ναι, το Kirikou είναι βελ­γι­κή ται­νία! Μάλ­λον… Γαλ­λι­κό-Βέλ­γο-Λου­ξεμ­βουρ­για­νή. Δεν το έχεις δει ποτέ; Εντά­ξει, να εξηγήσω.
Ο Κιρί­κου είναι ένα μικρο­σκο­πι­κό και πολύ δυνα­τό αγο­ρά­κι που γεν­νιέ­ται σε ένα αφρι­κα­νι­κό χωριό που θα προ­σπα­θή­σει να προ­στα­τεύ­σει από τη σκλη­ρή μάγισ­σα Karaba.
Θα θέλα­τε να παρα­κο­λου­θή­σε­τε ένα εξαι­ρε­τι­κό καρ­τούν περι­πέ­τειας; (και για παι­διά 8 ετών και άνω)

Rundskop (Michael R. Roskam, 2011)

Προ­σο­χή, για αυτό πρέ­πει να κρα­τη­θεί­τε! Σε αντί­θε­ση με την προη­γού­με­νη, είναι προ­τι­μό­τε­ρο να κρα­τά­τε τα παι­διά μακριά από την οθόνη.
Ο Jacky Vanmarsenille είναι ιδιο­κτή­της βοοει­δών που πρέ­πει να κάνει ένε­ση στον εαυ­τό του με τερά­στιες δόσεις στε­ροει­δών. Μετά τη δολο­φο­νία ενός ομο­σπον­δια­κού αστυ­νο­μι­κού από τη φλα­μαν­δι­κή μαφία, το βίτσιο μιας αστυ­νο­μι­κής έρευ­νας τον κατατρέχει.
Κρα­τη­θεί­τε, με τα μάτια σας κολ­λη­μέ­να στην οθό­νη για να μην χάσε­τε ούτε δευ­τε­ρό­λε­πτο από αυτό το συναρ­πα­στι­κό αστυ­νο­μι­κό δράμα.

Mon ket (François Damiens, 2018)

Ας δού­με την ανά­λα­φρη πρώ­τη μεγά­λου μήκους ται­νία σε σκη­νο­θε­σία του αγα­πη­μέ­νου μας François Damiens. Παί­ζει τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο σε αυτή την κωμω­δία που γυρί­στη­κε απο­κλει­στι­κά με κρυ­φές κάμερες.
Ο Σάλι­βαν έχει βαρε­θεί τον Ντά­νι, τον πατέ­ρα του, να παί­ζει τον βασι­λιά πίσω από τα κάγκε­λα. Ο τελευ­ταί­ος απο­φα­σί­ζει να δρα­πε­τεύ­σει και, τρέ­χο­ντας, θα προ­σπα­θή­σει να διδά­ξει τη ζωή στον ket (γιο) του.
Μια βελ­γι­κή ται­νία τόσο ξεκαρ­δι­στι­κή όσο και αστεία.

Belgica (Felix Van Groeningen, 2016)

Το Belgica είναι επί­σης ένα δρά­μα (ναι, οι Βέλ­γοι σκη­νο­θέ­τες αγα­πούν το δρά­μα). Ο Τζο, λάτρης της μου­σι­κής, απο­φα­σί­ζει να ανοί­ξει το δικό του καφέ-συναυ­λια­κό μπαρ. Ο αδερ­φός του Φρανκ πρό­κει­ται να τον βοη­θή­σει. Η οικο­νο­μι­κή αυτή βοή­θεια θα επι­βά­λει στα­θε­ρό­τη­τα αλλά και προ­βλή­μα­τα. Μια ται­νία για την αδελ­φό­τη­τα, τη φιλία, την αγά­πη αλλά και το πολύ χαβα­λέ (λίγο-πολύ σαν το Βέλγιο…).

Εδώ είμα­στε λοι­πόν, προ­σφέ­ρο­ντάς μια μεγά­λη δόση δανει­κής φιέ­στας, …όλοι να είμα­στε ευχα­ρι­στη­μέ­νοι με αυτό που έχου­με και είναι ωραίο μερι­κές φορές να προ­σποιού­μα­στε ότι όλα καλά!

The Eighth Day (Jaco Van Dormael, 1996)- Η Όγδοη Ημέρα

Ο Χάρι εργά­ζε­ται επτά μέρες την εβδο­μά­δα. Η ζωή του ανα­τρέ­πε­ται όταν γνω­ρί­ζει τον Τζορτζ, ο οποί­ος είναι 21 και ζει στη στιγ­μή. Θα ανα­κα­λύ­ψει ότι η επαγ­γελ­μα­τι­κή ζωή δεν είναι το παν, ότι η φιλία δεν έχει όρια και ότι η δια­φο­ρά δεν είναι εμπόδιο.
Μια δρα­μα­τι­κή ται­νία για τη γλυ­κιά σχέ­ση δύο ανδρών, με γέλιο, δάκρυα και ευγένεια!

Man Bites Dog Ο άνθρω­πος δαγκώ­νει σκύ­λο «Συνέ­βη κοντά σου –στο σπί­τι σου» η γαλ­λι­κή έκδο­ση — Benoît Poelvoorde, Rémi Belvaux, André Bonzel, 1992)

Μια κλα­σι­κή βελ­γι­κή ται­νία! Πρό­κει­ται για μεγά­λου μήκους φιλμ από ένα άλλο από τα ιερά τέρα­τα, τον Benoît Poelvoorde. Μια μικρή ομά­δα μαθη­τευό­με­νων κινη­μα­το­γρα­φι­στών γυρί­ζει ένα ντο­κι­μα­ντέρ για τον Μπεν, έναν άνθρω­πο που έχει την ιδιαι­τε­ρό­τη­τα να σκο­τώ­νει ανθρώ­πους …για τα προς το ζην. Στο­χεύ­ει κυρί­ως σε άτο­μα της μεσαί­ας τάξης και σε ηλικιωμένους|ες. Μια ται­νία πρω­τό­τυ­πη, με μαύ­ρο χιού­μορ, πεί­τε την όπως θέλε­τε ‑αλλά αν δεν την έχε­τε δει, απο­λαύ­στε τον Poelvoorde να κάνει μακά­βριες γελοιότητες

Our Children -À perdre la raison –χάνω τα μυα­λά μου στα γαλ­λι­κά (Joachim Lafosse; 2012)

Άλλο ένα δρά­μα, αλλά αυτή τη φορά εμπνευ­σμέ­νο από πραγ­μα­τι­κά και τρα­γι­κά γεγο­νό­τα που πραγ­μα­τι­κά συνέ­βη­σαν: η υπό­θε­ση Geneviève Lhermitte (σσ. είχε κόψει τον λαι­μό των πέντε παι­διών της, ηλι­κί­ας 3 έως 14 ετών, στις 28-Φεβ-2007, στο σπί­τι της οικο­γέ­νειας στη Nivelles). Η Murielle και ο Mounir, ένα ευτυ­χι­σμέ­νο ζευ­γά­ρι, πρό­κει­ται να παντρευ­τούν και να κάνουν παι­διά. Η σχέ­ση τους με τον για­τρό Πίν­γκετ, με τον οποίο ζουν, τους πνί­γει και η οικο­γέ­νεια δεν έχει ιδέα για το τρα­γι­κό τέλος που οδεύει…

Above the Law –Tueurs, «Δολο­φό­νοι» στη γαλ­λι­κή έκδο­ση (François Troukens, Jean-François Hensgens, 2017)

Δεν έχει ανα­φερ­θεί ακό­μα στις επι­λο­γές, αλλά οι Βέλ­γοι είναι ικα­νοί να κάνουν εξαι­ρε­τι­κές αστυ­νο­μι­κές ταινίες!

Ενώ ο Φρανκ κάνει μια απί­στευ­τη ληστεία, ένα commando δολο­φό­νων ανα­λαμ­βά­νει δρά­ση και εκτε­λεί όλους τους μάρ­τυ­ρες, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του δικα­στή που ερευ­νά την υπό­θε­ση των Mad Shooters. Τριά­ντα χρό­νια αργό­τε­ρα, αυτοί οι ίδιοι δολο­φό­νοι επι­στρέ­φουν. Ο Φρανκ συνε­λή­φθη και μπρο­στά στην πίε­ση των ΜΜΕ, θα πρέ­πει να δρα­πε­τεύ­σει για να απο­δεί­ξει την αθω­ό­τη­τά του.
Το «Υπε­ρά­νω του νόμου» είναι μια ται­νία δρά­σης σαν αυτές των ΗΠΑ ή της Γαλ­λί­ας, μόνο που εδώ είναι σπι­τι­κή. Αν λοι­πόν έχε­τε βαρε­θεί το δρά­μα και θέλε­τε καυ­γά και βρώ­μι­κους αστυ­νο­μι­κούς …να η ευκαιρία!

Black (Adil El Arbi, Bilall Fallah, 2015)

Αν θέλε­τε να προ­σεγ­γί­σε­τε άλλου είδους πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, παρα­κο­λου­θή­στε το «Black». Όταν λέμε «πραγ­μα­τι­κό­τη­τα», μιλά­με για την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του δρό­μου, της πόλης και της ασφάλτου.
Η Mavela, 15 ετών, είναι μέλος της αστι­κής συμ­μο­ρί­ας Black Bronx, γνω­στή στην κον­γκο­λέ­ζι­κη συνοι­κία Matonge στο Ixelles. Πρό­κει­ται να ερω­τευ­τεί τον Μαρουάν, μέλος της αντί­πα­λης συμ­μο­ρί­ας του Μόλεν­μπεκ, της δεκα­ε­τί­ας του 1080. Το μέλ­λον τους φαί­νε­ται να είναι γεμά­το παγίδες.
Γνω­ρί­ζε­τε τις Βρυ­ξέλ­λες; Τότε θα ανα­γνω­ρί­σε­τε μερι­κούς από αυτούς τους δρό­μους. Και αν θέλε­τε να δεί­τε μια έκδο­ση 2.0 του “Gangs of New York” Οι συμ­μο­ρί­ες της Νέας Υόρ­κης, το “Black”!

Eldorado (Bouli Lanners, 2008)

Μια ται­νία δρό­μου, μια περι­πέ­τεια στο δρό­μο και σε αυτή την περί­πτω­ση, υπάρ­χει πάντα φιλα­ρά­κι! Ο Elie, ένας αδρα­νής τοξι­κο­μα­νής, προ­σπα­θεί ένα βρά­δυ να ληστέ­ψει τον Yvan, έναν ιδιο­κτή­τη γκα­ράζ που επι­σκευά­ζει παλιά αμε­ρι­κα­νι­κά αυτο­κί­νη­τα. Αλλά αντί να τον χτυ­πή­σει, ο Yvan τρέ­φει συμπά­θεια για τον νεα­ρό. Περι­πα­τη­τι­κές περι­πέ­τειες, ανη­συ­χη­τι­κές συνα­ντή­σεις και κάθε είδους αστεί­ες κατα­στά­σεις σας περιμένουν

Death by death ‑Je me tue à le dire (Xavier Seron, 2016)

Για να ολο­κλη­ρώ­σου­με τη συλ­λο­γή μας, προ­τεί­νου­με ένα τελευ­ταίο δια­φο­ρε­τι­κό είδος: το παρά­λο­γο. Και στο Βέλ­γιο το παρά­λο­γο συνή­θως είναι αστείο αλλά… όχι σε αυτή την ταινία!
Συντε­τριμ­μέ­νος από την αγά­πη της μητέ­ρας του, ο Μισέλ αρχί­ζει να εμφα­νί­σει τα ίδια συμ­πτώ­μα­τα πάσχο­ντας από… καρ­κί­νο του μαστού! Μια αρκε­τά περί­ερ­γη δρα­μα­τι­κή κωμω­δία γυρι­σμέ­νη σε ασπρόμαυρο …

Μπορείς να δεις καλό βελγικό σινεμά — από το σπίτι σου!

Το Festival Scope σας δίνει την ευκαι­ρία να δεί­τε δωρε­άν 15 ται­νί­ες μεγά­λου και μικρού μήκους από το βελ­γι­κό σινε­μά που τρα­βά­ει την προ­σο­χή ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο τα τελευ­ταία χρόνια.
Ο οργα­νι­σμός Wallonie Bruxelles International, το γρα­φείο Wallonie Bruxelles Images γιορ­τά­ζουν κάθε Σεπτέμ­βρη το βελ­γι­κό σινε­μά και προ­τεί­νουν 15 ται­νί­ες (5 ται­νί­ες μυθο­πλα­σί­ας, 5 ντο­κι­μα­ντέρ και 5 ται­νί­ες μικρού μήκους) που ξεχώ­ρι­σαν, βρα­βεύ­θη­καν με τα μεγα­λύ­τε­ρα βρα­βεία και απο­τε­λούν ένα τέλειο δείγ­μα της αφρό­κρε­μας του βέλ­γι­κου σινε­μά των τελευ­ταί­ων χρόνων.
Κάθε χρό­νο το Σεπτέμ­βρη και για ένα μήνα, όλες οι ται­νί­ες είναι δια­θέ­σι­μες δωρε­άν για 1000 θεάσεις.

Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από το flix.gr- δεί­τε και επί­ση­μο site του Festival Scope

πηγή — περισσότερα Βελγικός κινηματογράφος 🎥 mini αφιέρωμα 🎬

Μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας

Η Ιδιο­κτη­σία (Nue Propriété) Γιο­α­κίμ Λαφός, 2006

Η Πασκάλ ζει με τους δίδυ­μους γιούς της σε μια φάρ­μα, την οποία σκέ­φτε­ται να που­λή­σει. Η έντο­νη αντί­δρα­ση του ενός από τα παι­διά θα οδη­γή­σει σε σύγκρου­ση, η οποία θα έχει κατα­στρο­φι­κές συνέπειες.

Άσε τα Πτώ­μα­τα να Μαυ­ρί­σουν (Laissez Bronzer Les Cadavres) Ελέν Κατέ & Μπρού­νο Φορ­ζα­νί, 2016

Ένα βου­τηγ­μέ­νο στο μεσο­γεια­κό γαλά­ζιο, άγριας ομορ­φιάς τοπίο. Μία συμ­μο­ρία αδί­στα­κτων εγκλη­μα­τιών που ανα­ζη­τούν κατα­φύ­γιο ύστε­ρα από μία φονι­κή ενέ­δρα. Μία ιδιό­τρο­πη γυναί­κα και οι άντρες που προ­σπα­θούν να δώσουν ενδια­φέ­ρον στην καθη­με­ρι­νό­τη­τά της. Μια βίλα στη μέση των βρά­χων και όλα τα ερεί­πια που την περι­βάλ­λουν. Ένας συγ­γρα­φέ­ας και η απρό­σκλη­τη εισβο­λή των οικο­γε­νεια­κών του εκκρε­μο­τή­των. Δύο αστυ­νο­μι­κοί που σπεύ­δουν στο καθή­κον. Σφαί­ρες, αίμα, χρυ­σός και ήλιος. Και ανά­με­σα σε όλα αυτά, μια χρυ­σή Θεά που βασι­λεύ­ει στις φαντα­σιώ­σεις, σαγη­νεύ­ο­ντας και απορ­ρί­πτο­ντας τους ακο­λού­θους της.

Ξυπό­λυ­τοι στο Παρί­σι (Paris Pieds Nus) Ντο­μι­νίκ Αμπέλ, Φιό­να Γκόρ­ντον, 2016

Η Φιό­να, μια βιβλιο­θη­κά­ριος από μικρή κανα­δι­κή πόλη, λαμ­βά­νει γράμ­μα απελ­πι­σί­ας από την 93χρονη θεία της Μάρ­θα που ζει στο Παρί­σι. Η Φιό­να μπαί­νει στο πρώ­το αερο­πλά­νο και ανα­κα­λύ­πτει πως η θεία είναι εξαφανισμένη.

Baden Baden Ρέι­τσελ Λανγκ (2016)

Όταν η Άννα, 24 ετών, τελειώ­νει τη δου­λειά της σε ένα γύρι­σμα στο Βέλ­γιο, αλλά­ζει όλα της τα σχέ­δια μέσα σε μια νύχτα. Κατά τη διάρ­κεια του καλο­και­ριού, θα ζήσει ξανά έναν παλιό έρω­τα που ζωντα­νεύ­ει ξανά και θα πρέ­πει να φρο­ντί­σει τη για­γιά της που θα σπά­σει το ισχίο της.

Si Le Vent Souleve les Sables Μαριόν Χάν­σελ (2006)

Η έρη­μος καί­ει τα πάντα. Δεν υπάρ­χει νερό. Η απει­λή ενός πολέ­μου είναι κοντά. Οι περισ­σό­τε­ροι κάτοι­κοι του χωριού φεύ­γουν προς το νότο. Ο Ράνε απο­φα­σί­ζει να πάει ανα­το­λι­κά με τα τρία του παι­διά και τη συζυ­γό του, Μούνε.

🎬 Ντοκιμαντέρ

Silent Voice Ρέκα Βάλε­ρικ (2020)

Ο Καβάζ, ένας παλαι­στής, το έχει σκά­σει από την Τσε­τσε­νία μετά την απο­κά­λυ­ψη της ομο­φυ­λο­φι­λί­ας του από τον αδερ­φό του ο οποί­ος τον απεί­λη­σε να τον σκο­τώ­σει. Στις Βρυ­ξέλ­λες ξεκι­νά­ει μια και­νού­ρια ζωή, φτιά­χνο­ντας ταυ­τό­χρο­να και μια νέα ταυ­τό­τη­τα που θα τον κρα­τή­σει ανε­ξάρ­τη­το και ζωντανό.

La Place de l’ Homme Κολίν Γκρα­ντό (2019)

Άντρες ηλι­κί­ας από 20 μέχρι 40 που έχουν έρθει αντι­μέ­τω­ποι με μια ανε­πι­θύ­μη­τη εγκυ­μο­σύ­νη και μια έκτρω­ση μιλούν για την εμπει­ρία τους και τα συναι­σθή­μα­τά τους.

Overseas Σουνγκ-Α-Γιούν (2019)

Σε μια σχο­λή οικια­κών βοη­θών, όπως πολ­λές στις Φιλιπ­πί­νες, οι υπο­ψή­φιες πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στούν για να εγκα­τα­λεί­ψουν τη χώρα και να έρθουν αντι­μέ­τω­πες με δύσκο­λες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης εκτός συνόρων.

By the Name of Tania Μέρι Χιμέ­νεθ — Μπε­νε­ντίκτ Λιε­νάρ (2019)

Μια νεα­ρή γυναί­κα ανα­γκά­ζε­ται στην πορ­νεία όταν η προ­σπά­θεια της να δρα­πε­τεύ­σει από τον μικρό­κο­σμο του χωριού της στο βόρειο Περού απο­τυγ­χά­νει. Η ιστο­ρία της γίνε­ται ένα με την κατα­στρο­φή του τοπί­ου, στις όχθες του Αμα­ζο­νί­ου, σε ένα κόσμο που χάνει την αξιο­πρέ­πεια και την ταυ­τό­τη­τα του.

Petit Samedi Παλό­μα Σερ­μόν-Ντάι (2020)

Ο Ντα­μιέν Σαμντί ζει σε ένα χωριό στη Γουα­λο­νία. Δου­λεύ­ει περι­στα­σια­κά ως κηπου­ρός και έχει πολύ στε­νή σχέ­ση με τη μητέ­ρα του. Μια ζωή που δεν προ­δί­δει καθό­λου πως ο Σαμντί ήταν χρή­στης ηρω­ί­νης για περισ­σό­τε­ρα από 20 χρόνια.

D’ un Chateau L’ Autre Εμα­νου­έλ Μαρ (2018)

Ανοι­ξη 2017. Κατά τη διάρ­κεια των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών στη Γαλ­λία, ο 25χρονος Πιερ ανα­γκά­ζε­ται να συγκα­τοι­κή­σει με την 75χρονη ανά­πη­ρη Φραν­σίν, προ­κει­μέ­νου να σπου­δά­σει με υπο­τρο­φία σε ένα πανε­πι­στή­μιο του Παρι­σιού. Οι πολι­τι­κές τους θέσεις είναι δια­φο­ρε­τι­κές αλλά μέχρι την ανα­κοί­νω­ση των απο­τε­λε­σμά­των θα ανα­κα­λύ­ψουν πως δεν βρί­σκο­νται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον.

Les Corps Etrangers Λόρα Γουά­ντελ (2014)

Κατά τη διάρ­κεια της απο­κα­τά­στα­σης σε μια δημο­τι­κή πισί­να, ένας φωτο­γρά­φος πολέ­μου έρχε­ται αντι­μέ­τω­πος με τα βλέμ­μα­τα των άλλων και τη δυσκο­λία του να απο­δε­χτεί το σώμα του. Ο φυσιο­θε­ρα­πευ­τής που τον βοη­θά­ει θα προ­σπα­θή­σει να μειώ­σει το χάσμα ανά­με­σα στον ασθε­νή του και τον κόσμο γύρω του.

Braquer Poitiers Κλοντ Σμιτζ (2018)

Ο Τομά και ο Φράν­σις απα­γά­γουν τον Γουίλ­φριντ, ιδιο­κτή­τη ενός πλυ­ντη­ρί­ου αυτο­κι­νή­των. Παρά τα φαι­νό­με­να, αυτός δεί­χνει να δια­σκε­δά­ζει με την παρέα τους, αφού μέχρι πρό­τι­νος ζού­σε μια μονα­χι­κή ζωή.

Mort a Vignole Ολι­βιέ Σμόλ­ντερς (1998)

Γυρί­ζο­ντας μια ται­νία στη Βενε­τία, ένας σκη­νο­θέ­της ανα­κα­λύ­πτει πως οι φωτο­γρα­φί­ες της οικο­γέ­νειας του αφη­γού­νται ιστο­ρί­ες αγά­πης και θανάτου.

Lucia en el Limbo Βαλε­ντί­να Μορέλ (2019)

H 16χρονη Λου­σία της Valentina Maurel θέλει να ξεφορ­τω­θεί δύο πράγ­μα­τα πάση θυσία: τις ψεί­ρες και την παρ­θε­νιά της.

Οι καλύτερες βελγικές ταινίες (ΙΜDB)

1. Dagen zonder lief (2007)

Οι ζωές μιας ομά­δας φίλων ανα­στα­τώ­νο­νται όταν ένας από αυτούς επι­στρέ­φει αφού έλει­ψε για αρκε­τά χρόνια.

Σκη­νο­θε­σία: Felix van Groeningen | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Koen De Graeve, Wine Dierickx, Pieter Genard, An Miller

2. De helaasheid der dingen (2009)

Ένας τρια­ντά­ρης μυθι­στο­ριο­γρά­φος και μελ­λο­ντι­κός πατέ­ρας ανα­πο­λεί τα πολύ δια­μορ­φω­τι­κά του χρό­νια στο άτυ­χο περι­βάλ­λον της νιό­της του που ήταν πλή­ρες αλκο­όλ, στην αγρο­τι­κή Φλάν­δρα της δεκα­ε­τί­ας του 1980, στο Βέλγιο.

Σκη­νο­θε­σία: Felix van Groeningen | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Kenneth Vanbaeden, Valentijn Dhaenens, Koen De Graeve, Wouter Hendrickx

3. Dikkenek (2006)

Ένας γυναι­κω­νί­της, το τιμη­τι­κό big mouth, βοη­θά τον εσω­στρε­φή καλύ­τε­ρο φίλο του να βρει την αλη­θι­νή αγάπη.

Σκη­νο­θε­σία: Olivier Van Hoofstadt | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Marion Cotillard, Dominique Pinon, Jean-Luc Couchard, Jérémie Renier

4. Ex Drummer (2007)

Τρεις ανά­πη­ροι χαμέ­νοι που σχη­μα­τί­ζουν ένα συγκρό­τη­μα ζητούν από τον διά­ση­μο συγ­γρα­φέα Dries να γίνει ντρά­μερ τους. Μπαί­νει στο συγκρό­τη­μα και αρχί­ζει να τους χειραγωγεί.

Σκη­νο­θε­σία: Koen Mortier | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Dries Vanhegen, Norman Baert, Gunter Lamoot, Sam Louwyck

5. Linkeroever (2008)

Όταν η Μαρί μετα­κο­μί­ζει στο δια­μέ­ρι­σμα του φίλου της, απο­κα­λύ­πτει ένα ανη­συ­χη­τι­κό μυστήριο.
Σκη­νο­θε­σία: Pieter Van Hees | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Eline Kuppens, Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Marilou Mermans

6. C’est arrivé près de chez vous (1992)

Ένα κινη­μα­το­γρα­φι­κό συνερ­γείο ακο­λου­θεί έναν αδί­στα­κτο κλέ­φτη και δολο­φό­νο sthn την καθη­με­ρι­νό­τη­τά του. Αλλά οι επι­πλο­κές εμφα­νί­ζο­νται όταν το συνερ­γείο χάνει την αντι­κει­με­νι­κό­τη­τά του και αρχί­ζει να του δίνει ένα χέρι.

Σκη­νο­θε­σί­αs: Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Benoît Poelvoorde, Jacqueline Poelvoorde-Pappaert, Nelly Pappaert, Hector Pappaert

7. Calvaire (2004)

(Τρό­μου) Ο Marc, ένας ταξι­διώ­της δια­σκε­δα­στής, πηγαί­νει στο σπί­τι του για Χρι­στού­γεν­να, όταν το βαν του χαλά­ει στη μέση μιας τρε­λής πόλης με μερι­κούς περί­ερ­γους κατοίκους.

Σκη­νο­θε­σία: Fabrice du Welz | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Laurent Lucas, Brigitte Lahaie, Gigi Coursigny, Jean-Luc Couchard

8. Steve + Sky (2004)

Ο μικρο­α­πα­τε­ώ­νας Steve το σκά­ει από τη φυλα­κή και γνω­ρί­ζει τη Sky, μια αφε­λή κοπέ­λα που είναι επί­σης πόρ­νη. Η αρχή μιας παρά­ξε­νης αλλά υπέ­ρο­χης σχέσης.

Σκη­νο­θε­σία: Felix van Groeningen | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Titus De Voogdt, Delfine Bafort, Johan Heldenbergh, Romy Bollion

9. Vinyan (2008)

Ένα ζευ­γά­ρι ψάχνει για το παι­δί του που χάθη­κε στο τσου­νά­μι — η ανα­ζή­τη­σή τους τους οδη­γεί στα επι­κίν­δυ­να νερά της Ταϊ­λάν­δης-Βιρ­μα­νί­ας και μετά στη ζού­γκλα, όπου αντι­με­τω­πί­ζουν άγνω­στους αλλά τρο­μα­κτι­κούς κινδύνους.

Σκη­νο­θε­σία: Fabrice du Welz | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Emmanuelle Béart, Rufus Sewell, Petch Osathanugrah, Julie Dreyfus

10. Suspect (2005)

Η 15χρονη Λολί­τα εξα­πο­λύ­ει κυνή­γι μαγισ­σών ενα­ντί­ον του πατριού της

Σκη­νο­θε­σία: Ivan Boeckmans, Guy Lee Thys | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Gene Bervoets, Karlijn Sileghem, Elias Mentzel, Ellen Ten Damme

11. Élève libre (2008)

Ένας επί­δο­ξος τενί­στας υπό την προ­στα­σία ενός καθιε­ρω­μέ­νου παί­κτη καθώς η οικο­γε­νεια­κή του ζωή καταρρέει.

Σκη­νο­θε­σία: Joachim Lafosse | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Jonas Bloquet, Jonathan Zaccaï, Claire Bodson, Yannick Renier

12. Les lèvres rouges (1971)

Καθώς περ­νά­ει από ένα θέρε­τρο δια­κο­πών, ένα νιό­πα­ντρο ζευ­γά­ρι συνα­ντά μια μυστη­ριώ­δη, εντυ­πω­σια­κά όμορ­φη κόμισ­σα και τον βοη­θό της.

Σκη­νο­θε­σία: Harry Kümel | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Delphine Seyrig, John Karlen, Danielle Ouimet, Andrea Rau

… κλπ –
ακο­λου­θούν άλλες 100+ ται­νί­ες (καλές, μέτριες και άνευ σημα­σί­ας) τη συνέ­χεια ανα­λαμ­βά­νουν οι σινεφίλ

Οι 10 πρώ­τες σε βαθ­μο­λο­γία από το κοινό

1. De Applausman (2014) 8,3

39 λεπτά | Ντο­κι­μα­ντέρ, μικρού μήκους για έναν απλό άνθρω­πο με ένα εξαι­ρε­τι­κό πάθος — Σκη­νο­θε­σία: Ruben Vermeersch

2. Sideline (2018) 8,2

Ντο­κι­μα­ντέρ | Αφού υπέ­στη σοβα­ρούς τραυ­μα­τι­σμούς, ο Moses (28) — πρώ­ην παί­κτης της Premier League από τη Νιγη­ρία — ανα­γκά­ζε­ται να απο­δε­χθεί ότι η ποδο­σφαι­ρι­κή του καριέ­ρα έφτα­σε στο τέλος της. Για να μεί­νει στο παιχνίδι, …

Σκη­νο­θε­σία: Maarten Goffin, Louis Pons, Joost Wynant

3. Dave II (2012) 8,2

60λ | Music | Σκη­νο­θε­σία: Wim Reygaert | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Maarten Claeyssens, Nicolas Karakatsanis, Hannelore Knuts, Sam Louwyck

4. The Sound of Belgium (2012) 8,0

85 λεπτά | Ντο­κι­μα­ντέρ, Ιστο­ρία, Μουσική
Το «The Sound of Belgium» εξε­ρευ­νά την πλού­σια αλλά ανεί­πω­τη ιστο­ρία της βελ­γι­κής ηλε­κτρο­νι­κής χορευ­τι­κής μου­σι­κής. Από τις μεγά­λες αίθου­σες χορού με τα όργα­να Decap μέχρι τις χρυ­σές μέρες του Popcorn. Από το σκο­τά­δι και το κρύο …
Σκη­νο­θε­σία: Jozef Deville | Star: John Flanders

5. Breathless (2018) 7,9

70 λεπτά | Ντοκιμαντέρ
Μετά τον θάνα­το του πατέ­ρα του και πολ­λών άλλων από το χωριό του, ο σκη­νο­θέ­της Daniel Lambo ξεκι­νά μια παθια­σμέ­νη ανα­ζή­τη­ση για να βρει την αλή­θεια για τη θανα­τη­φό­ρα βιο­μη­χα­νία αμιά­ντου. Η ανα­ζή­τη­σή του…
Σκη­νο­θε­σία: Daniel Lambo

6. Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles (1975) 7,8

202 λεπτά | Δρά­μα (8.368 ψήφοι)
Μια μονα­χι­κή χήρα νοι­κο­κυ­ρά κάνει τις καθη­με­ρι­νές της δου­λειές, φρο­ντί­ζει το δια­μέ­ρι­σμά της όπου μένει με τον έφη­βο γιο της και κάνει τα περι­στα­σια­κά κόλ­πα για να τα βγά­λει πέρα. Ωστό­σο, κάτι συμ­βαί­νει που αλλά­ζει την ασφα­λή ρου­τί­να της.
Σκη­νο­θε­σία: Chantal Akerman | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Delphine Seyrig, Jan Decorte, Henri Storck, Jacques Doniol-Valcroze

7. Η υπό­σχε­ση (1996) 7,8 (7.670 ψήφοι)

90 λεπτά | Δράμα
Ο Ρότζερ χρη­σι­μο­ποιεί τον γιο του Ιγκόρ για ανε­λέ­η­τη δια­κί­νη­ση και εκμε­τάλ­λευ­ση μετα­να­στών χωρίς έγγρα­φα. Όταν ένας από τους μετα­νά­στες σκο­τώ­νε­ται, ο Ιγκόρ αισθά­νε­ται ένο­χος και θέλει να φρο­ντί­σει την οικο­γέ­νεια του νεκρού παρά τις εντο­λές του πατέ­ρα του.
Σκη­νο­θε­σία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Jérémie Renier, Olivier Gourmet, Assita Ouedraogo, Jean-Michel Balthazar

8. Beneath the Surface (2014) 7,8

90λ min | Ντοκιμαντέρ
Σκη­νο­θε­σία: Alex Debreczeni

9. La terre amoureuse (2012) 7,8

70λ | Ντοκιμαντέρ
Σκη­νο­θε­σία: Manu Bonmariage

10. Ο γιος (2002) 7,6 (9.360 ψήφοι)

99λ | Δρά­μα, Μυστήριο
Ένας εκπαι­δευ­τής ξυλουρ­γι­κής σε ένα κέντρο απε­ξάρ­τη­σης αρνεί­ται να πάρει έναν νέο έφη­βο ως μαθη­τευό­με­νο, αλλά στη συνέ­χεια αρχί­ζει να ακο­λου­θεί το αγό­ρι στους δια­δρό­μους και τους δρόμους.
Σκη­νο­θε­σία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Πρω­τα­γω­νι­στούν: Olivier Gourmet, Morgan Marinne, Isabella Soupart, Nassim Hassaïni