Το παλιό παραμύθι του Τσίπρα σε νέα συσκευασία

Οι απα­τη­λές δια­κη­ρύ­ξεις σχε­τι­κά με τη δυνα­τό­τη­τα καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης «για όλους» απο­τε­λούν στα­θε­ρό άξο­να της προ­πα­γάν­δας του ΣΥΡΙΖΑ. Το περι­τύ­λιγ­μα όμως αλλάζει.

Η υπό­σχε­ση του Αλ. Τσί­πρα προς τον χει­μα­ζό­με­νο ελλη­νι­κό λαό είναι η δια­γρα­φή του — ιδιω­τι­κού αυτήν τη φορά — χρέ­ους. Προ­τεί­νει ως λύση για την επα­νεκ­κί­νη­ση της οικο­νο­μί­ας τη δια­γρα­φή — μέρους — του χρέ­ους φυσι­κών προ­σώ­πων και κυρί­ως επι­χει­ρή­σε­ων προς το κρά­τος και τις τρά­πε­ζες, την ενί­σχυ­ση της ρευ­στό­τη­τας των μικρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και προ­ώ­θη­ση ενός νέου σχε­δί­ου δια­χεί­ρι­σης του ιδιω­τι­κού χρέ­ους γενι­κό­τε­ρα. Μάλι­στα, πιστός στο κεϊν­σια­νό δόγ­μα, υπο­στη­ρί­ζει πως η λύση δια­γρα­φής του χρέ­ους είναι τελι­κά μονό­δρο­μος για την καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία γενι­κό­τε­ρα, διό­τι, συνε­χί­ζει η ανά­λυ­ση, σε αντί­θε­τη περί­πτω­ση — αν δηλα­δή δεν δια­γρα­φεί το χρέ­ος — ο καται­γι­σμός χρε­ο­κο­πιών θα «γονα­τί­σει» την οικο­νο­μία στο σύνο­λό της.

Σίγου­ρα, θα μπο­ρού­σε κανείς απλά να θυμη­θεί τον κλαυ­σί­γε­λο της «δια­γρα­φής του δημό­σιου χρέ­ους» με ένα νόμο και ένα άρθρο, που μόλις μερι­κά χρό­νια πριν ήταν ένα από τα κεντρι­κά συν­θή­μα­τα του «προ-μνη­μο­νια­κού» ΣΥΡΙΖΑ, και να απο­ρή­σει με το θρά­σος του Αλ. Τσί­πρα να επα­να­φέ­ρει πάλι ως φρέ­σκια την ίδια μεσ­σια­νι­κή υπό­σχε­ση που ουδό­λως τήρησε…

Ο Τσί­πρας δεν μπο­ρεί και δεν θα τηρή­σει την υπό­σχε­ση διά­σω­σης των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και των υπερ­χρε­ω­μέ­νων εργα­ζο­μέ­νων. Ακό­μα όμως και μια ορι­σμέ­νη ρύθ­μι­ση — δια­γρα­φή του ιδιω­τι­κού χρέ­ους, χωρίς να αγγί­ζο­νται οι αιτί­ες που προ­κα­λούν την υπερ­χρέ­ω­ση των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, δεν απα­ντά ουσια­στι­κά στα οξυ­μέ­να λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα, που θα διο­γκω­θούν το επό­με­νο διάστημα:

1. Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και των εργα­ζο­μέ­νων είναι η όξυν­ση του καπι­τα­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού, η ανε­λέ­η­τη φορο­ε­πι­δρο­μή στο λαϊ­κό εισό­δη­μα, η δια­χρο­νι­κή επί­θε­ση των κυβερ­νή­σε­ων στα ασφα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα του λαού, ο οξυ­μέ­νος αντα­γω­νι­σμός με τους μεγά­λους ομί­λους, που πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται στο έδα­φος των τελευ­ταί­ων τεχνο­λο­γι­κών αλλα­γών (π.χ. ηλε­κτρο­νι­κό εμπό­ριο). Η πρό­τα­σή του ανα­πο­δο­γυ­ρί­ζει την αιτία με το απο­τέ­λε­σμα. Το υψη­λό χρέ­ος είναι το απο­τέ­λε­σμα της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής δεκα­ε­τιών που ισχυ­ρο­ποιεί τα μονο­πώ­λια, και δεν είναι, τελι­κά, η αιτία.
   Οι εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι και οι μικρές επι­χει­ρή­σεις έχουν δημιουρ­γή­σει δυσθε­ώ­ρη­τα χρέη όλη την προη­γού­με­νη περί­ο­δο, στο έδα­φος τόσο του οξυ­μέ­νου αντα­γω­νι­σμού και της κυριαρ­χί­ας των μεγά­λων ομί­λων στην οικο­νο­μία όσο και της πολι­τι­κής της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, των στο­χεύ­σε­ων της αστι­κής τάξης, που κωδι­κο­ποι­ή­θη­καν στα μνη­μό­νια, στις μετα­μνη­μο­νια­κές δεσμεύ­σεις και στις αλυ­σί­δες νόμων που ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ προ­ω­θούν εναλ­λάξ, και τους συρ­ρι­κνώ­νουν για να βρουν χώρο κερ­δο­φο­ρί­ας οι μεγά­λοι όμι­λοι. Το υψη­λό ιδιω­τι­κό χρέ­ος αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και λαϊ­κών στρω­μά­των είναι το απο­τέ­λε­σμα της συσ­σώ­ρευ­σης του κεφα­λαί­ου και της παρα­γω­γής σε ολο­έ­να και λιγό­τε­ρα χέρια, της δια­χρο­νι­κής κρα­τι­κής πολι­τι­κής που θυσιά­ζει τα δικαιώ­μα­τα του λαού στο βωμό της κερ­δο­φο­ρί­ας του μεγά­λου κεφαλαίου.
2. Ο λαός δεν έχει να κερ­δί­σει κάτι ουσια­στι­κό και μόνι­μο απ’ τα λεγό­με­να προ­γράμ­μα­τα στή­ρι­ξης τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ.
   Οι προ­τά­σεις για «ελά­φρυν­ση…» συσκο­τί­ζουν ότι κάποιος πρέ­πει να πλη­ρώ­σει («δεν υπάρ­χει λεφτό­δε­ντρο», που λέει η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ). Στον καπι­τα­λι­σμό, οι δαπά­νες τού σήμε­ρα είναι το χρέ­ος τού αύριο.
   Η μεί­ω­ση των φορο­λο­γι­κών εσό­δων του κρά­τους και των εσό­δων των ασφα­λι­στι­κών ταμεί­ων θα πρέ­πει να αντι­σταθ­μι­στεί είτε με αύξη­ση της φορο­λο­γί­ας του μεγά­λου κεφα­λαί­ου είτε με μια αύξη­ση της φορο­λο­γί­ας του λαού την επό­με­νη μέρα. Καθώς τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ επι­μέ­νουν — και πρό­κει­ται για μια απ’ τις λίγες αλή­θειες — πως θα μειώ­σουν περαι­τέ­ρω τη φορο­λο­γία των μεγά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, προ­κύ­πτει ότι τις όποιες σημε­ρι­νές δαπά­νες θα τις απο­πλη­ρώ­σει ο λαός την επό­με­νη μέρα. Αντί­στοι­χα, την απαλ­λα­γή των τρα­πε­ζών απ’ τα «κόκ­κι­να» δάνεια, τα νέα κρα­τι­κά πακέ­τα διά­σω­σης των τρα­πε­ζών, τα πλη­ρώ­νου­με εμείς, τα λαϊ­κά στρώματα.
   Δεν υπάρ­χει λύση που να βολεύ­ει τους πάντες, και το κεφά­λαιο και τους εργα­ζό­με­νους. Η δια­σφά­λι­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, που χρειά­ζε­ται μικρή φορο­λο­γία, μετα­φρά­ζε­ται σε αυξη­μέ­νη φορο­λο­γία για τα «συνή­θη υπο­ζύ­για», τους εργα­ζό­με­νους. Τα πακέ­τα διά­σω­σης του σήμε­ρα, μας «τα παίρ­νει» το αστι­κό κρά­τος απ’ την άλλη τσέ­πη σήμε­ρα και αύριο.
3. Σε κάθε περί­πτω­ση, οι προ­τά­σεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντι­με­τω­πί­ζουν παρά ένα μικρό κομ­μά­τι των προ­βλη­μά­των που έχουν οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Τα πολ­λα­πλά κρι­τή­ρια ουσια­στι­κά «πετούν» έξω απ’ τις ρυθ­μί­σεις ένα μεγά­λο κομ­μά­τι των ΕΒΕ και των εργα­ζο­μέ­νων που χτυ­πή­θη­καν απ’ τη νέα κρί­ση, ενώ η ελά­φρυν­ση που προ­βλέ­πε­ται είναι — τελι­κά — μικρή, αφού αφο­ρά κατά βάση χρέη που γεν­νή­θη­καν τον τελευ­ταίο χρό­νο, συσκο­τί­ζο­ντας τα δεκά­δες δισε­κα­τομ­μύ­ρια χρε­ών που βαραί­νουν τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα λόγω της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ όλη την προη­γού­με­νη περίοδο.
4. Η συγκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση «σφυ­ρί­ζει αδιά­φο­ρα» σχε­τι­κά με τις δεσμεύ­σεις της χώρας απέ­να­ντι στην ΕΕ, οι οποί­ες αντα­να­κλούν τους ανα­πτυ­ξια­κούς σχε­δια­σμούς της αστι­κής τάξης και τη δημο­σιο­νο­μι­κή πορεία της χώρας, και τις οποί­ες απο­δέ­χε­ται και στη­ρί­ζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ΕΕ παρα­μέ­νει η συζή­τη­ση του χρό­νου επα­νε­νερ­γο­ποί­η­σης του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας έστω και με κάποια ανα­θε­ώ­ρη­σή του, που προ­βλέ­πει για την Ελλά­δα συγκε­κρι­μέ­νη, σκλη­ρή δημο­σιο­νο­μι­κή πολι­τι­κή για τις επό­με­νες δεκα­ε­τί­ες. Ο επι­κε­φα­λής οικο­νο­μο­λό­γος του ESM (Ευρω­παϊ­κός Μηχα­νι­σμός Στα­θε­ρό­τη­τας), Ρολφ Στρά­ους, σε πολύ πρό­σφα­τες δηλώ­σεις του επι­σή­μα­νε την ανά­γκη επι­στρο­φής σε δημο­σιο­νο­μι­κά πλε­ο­νά­σμα­τα, δηλα­δή την ανά­γκη περιο­ρι­σμού των όποιων μέτρων κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης, ενώ στο ίδιο μήκος κύμα­τος ο γνω­στός Χοα­κίν Αλμού­νια επι­σή­μα­νε πως η δια­γρα­φή του κρα­τι­κού χρέ­ους «δεν είναι ρεα­λι­στι­κή» μέσα στα πλαί­σια της ΕΕ.

Αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που η τωρι­νή κυβέρ­νη­ση της ΝΔ περιο­ρί­ζει στα­δια­κά τα διά­φο­ρα μεγά­λα πακέ­τα με τα οποία προ­σπα­θεί να «αμβλύ­νει» τις επι­πτώ­σεις της κρί­σης. Έχουν ημε­ρο­μη­νία λήξης, για­τί η δημο­σιο­νο­μι­κή τρο­χιά της χώρας μέσα στο πλαί­σιο ΕΕ — αστι­κής εξου­σί­ας δεν τα σηκώ­νει. Με το ίδιο κρι­τή­ριο πρέ­πει να δει κανείς και τη δυνα­τό­τη­τα αξιο­ποί­η­σης των ευρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων, του πακέ­του «στή­ρι­ξης». Οι δαπά­νες που μπο­ρούν να εντα­χθούν μέσα σ’ αυτό, οι λεγό­με­νες επι­λέ­ξι­μες δαπά­νες, δεν είναι απο­τέ­λε­σμα του προ­σα­να­το­λι­σμού της εκά­στο­τε κυβέρ­νη­σης. Αντα­να­κλούν τις ανά­γκες και τις προ­τε­ραιό­τη­τες του κεφα­λαί­ου σε Ελλά­δα και ΕΕ και υλο­ποιούν αυτούς τους άξο­νες. Με αυτόν τον άξο­να πρέ­πει να ερμη­νεύ­σει κανείς τις δηλώ­σεις του Κυρ. Μητσο­τά­κη ότι «δεν θα σπα­τα­λή­σου­με το πακέ­το». Οι ανά­γκες του κεφα­λαί­ου σε Ελλά­δα και ΕΕ έχουν μετα­φρα­στεί σε συγκε­κρι­μέ­νες δαπά­νες και κωδι­κούς που θα χρη­μα­το­δο­τή­σει το πακέ­το «στή­ρι­ξης». Και η ευη­με­ρία του λαού δεν είναι μέσα σ’ αυτές.

Αλή­θεια, με όλα αυτά δεδο­μέ­να για τον ΣΥΡΙΖΑ, πού θα βρει τα δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ προς τις μικρές και πολύ μικρές επι­χει­ρή­σεις, με τη μορ­φή άμε­σων επι­δο­τή­σε­ων, φόρων που δεν θα κατα­βλη­θούν, εγγυ­ή­σε­ων για την απο­πλη­ρω­μή χρε­ών κ.λπ.; Με δεδο­μέ­νο μάλι­στα ότι το κρα­τι­κό χρέ­ος είναι ήδη πάνω από το 200% του ΑΕΠ, σημειώ­νο­ντας ρεκόρ, και το 2020 ήταν έτος με δημο­σιο­νο­μι­κό έλλειμ­μα;

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον κρατικό προϋπολογισμό για την κερδοφορία της, και για να χρηματοδοτήσει το κράτος και για να διασφαλίσει και την απαιτούμενη κάθε φορά κοινωνική ειρήνη. 

Η όποια ελά­χι­στη «στή­ρι­ξη» των ΕΒΕ και των λαϊ­κών στρω­μά­των γίνε­ται αφε­νός για να μη γίνει με από­το­μο τρό­πο το κλεί­σι­μο εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων μικρών επι­χει­ρή­σε­ων και για να δια­σφα­λι­στεί ένα επί­πε­δο κατα­νά­λω­σης, αλλά και για να απο­φευ­χθεί μια κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη. Οι στό­χοι αυτοί οριο­θε­τούν και το εύρος της κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης προς τους ΕΒΕ και τους εργαζόμενους.
Γι’ αυτό και ένα μεγά­λο πακέ­το με κρι­τή­ριο τη στή­ρι­ξη των ανα­γκών των λαϊ­κών στρω­μά­των θα ερχό­ταν σε αντί­θε­ση με τους σχε­δια­σμούς ΕΕ και αστι­κής τάξης, άρα με το ίδιο το αστι­κό κράτος.

Η αδυ­να­μία ουσια­στι­κής απά­ντη­σης στα προ­βλή­μα­τα του λαού, ακό­μα και από την υλο­ποί­η­ση προ­τά­σε­ων δια­γρα­φής ενός τμή­μα­τος του ιδιω­τι­κού χρέ­ους που προ­τεί­νει ο ΣΥΡΙΖΑ, τελι­κά απο­δει­κνύ­ει τον χρε­ο­κο­πη­μέ­νο δρό­μο της κεϊν­σια­νής δια­χεί­ρι­σης για τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις ανά­γκες του λαού.

Η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη είναι ανα­πό­δρα­στα δεμέ­νη με την επι­δεί­νω­ση της κατά­στα­σης των εργα­ζο­μέ­νων, των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, του λαού γενι­κό­τε­ρα. Απαι­τεί φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη, συγκέ­ντρω­ση της παρα­γω­γής σε λιγό­τε­ρα χέρια, διευ­κό­λυν­ση των επεν­δύ­σε­ων και της κίνη­σης του κεφα­λαί­ου. Γι’ αυτό και το μείγ­μα δια­χεί­ρι­σης τελι­κά αφο­ρά περισ­σό­τε­ρο τα επι­μέ­ρους συμ­φέ­ρο­ντα της μιας ή της άλλης μερί­δας του κεφα­λαί­ου, που μπο­ρεί να χάνει περισ­σό­τε­ρο ή λιγότερο.

Η μεγά­λη κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση με βασι­κό στό­χο τη στή­ρι­ξη των νέων ιδιω­τι­κών επεν­δύ­σε­ων, της «πρά­σι­νης» ανά­πτυ­ξης και του ψηφια­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού, την οποία στη­ρί­ζουν από κοι­νού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, συμ­βα­δί­ζει υπο­χρε­ω­τι­κά με το ξεζού­μι­σμα των εργα­ζο­μέ­νων, τη φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη και φόρ­τω­μα νέων βαρών στις πλά­τες του λαού. Η έξο­δος απ’ την κρί­ση με την εφαρ­μο­γή των κατευ­θύν­σε­ων της «Πρά­σι­νης Κοι­νω­νι­κής Συμ­φω­νί­ας» της ΕΕ θα μετα­φρα­στεί σε όξυν­ση του αντα­γω­νι­σμού, ισχυ­ρο­ποί­η­ση των μεγά­λων ομί­λων, συγκέ­ντρω­ση της παρα­γω­γής σε λιγό­τε­ρα χέρια, επι­δεί­νω­ση της θέσης των αυτοαπασχολούμενων.

Η ουσια­στι­κή δια­γρα­φή του κρα­τι­κού χρέ­ους καθώς και του χρέ­ους των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών και των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, προ­ϋ­πο­θέ­τει σύγκρου­ση με την πολι­τι­κή και την εξου­σία του κεφα­λαί­ου και της ΕΕ. Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση συμ­βάλ­λουν οι προ­τά­σεις που κατέ­θε­σε το ΚΚΕ στη Βουλή.

Οι σημε­ρι­νοί αγώ­νες για την ανα­κού­φι­ση των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, οι απαι­τή­σεις τους για δια­γρα­φή χρέ­ους προς το κρά­τος και τις τρά­πε­ζες πρέ­πει να σημα­δεύ­ουν τον πραγ­μα­τι­κό ταξι­κό αντί­πα­λο, για να έχουν διάρ­κεια, συνέ­χεια και νικη­φό­ρα προ­ο­πτι­κή. Σε αυτούς τους αγώ­νες μπαί­νουν μπρο­στά οι δυνά­μεις του ΚΚΕ και καλούν όλους τους μισθω­τούς και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους να βρε­θούν σε θέσεις μάχης, για τη ζωή που τους αξίζει.