Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το ποδόσφαιρο πάντα θα τους διαψεύδει…

Όσο και να προ­σπα­θούν το ποδό­σφαι­ρο πάντα θα τους διαψεύδει.Το ποδό­σφαι­ρο πάντα θα μας συνε­παίρ­νει. Να βλέ­πεις την ιστο­ρία όταν γράφεται.

Το ποδό­σφαι­ρο είναι μια βιο­μη­χα­νία. Είναι ένα πεδίο κερ­δο­φο­ρί­ας. Είναι ένα μέσο γεω­πο­λι­τι­κής ισχύ­ος. Ένας χώρος σκαν­δά­λων, δια­φθο­ράς και στη­μέ­νων παιχνιδιών.

Όσο όμως και να προ­σπα­θούν το ποδό­σφαι­ρο πάντα θα τους διαψεύδει.

 

Πάντα θα μας χαρί­ζει μονα­δι­κές, ατό­φιες, αυθόρ­μη­τες στιγ­μές συγκί­νη­σης, χαράς και λύπης. Μία μονα­δι­κή δια­κύ­μαν­ση συναι­σθη­μά­των. Από τις λίγες αν όχι η μόνη στην οποία θέλου­με να επι­στρέ­φου­με ξανά και ξανά.

Σε όσα εκα­τομ­μύ­ρια και να απο­τυ­πώ­νε­ται ο καθέ­νας τους, πάντα θα υπάρ­χει μέσα του αυτή η πρώ­τη συγκί­νη­ση που νιώ­θει ο πιτσι­ρι­κάς όταν ακου­μπά­ει για πρώ­τη φορά τη μπάλα.

Πάντα θα υπάρχει το πάθος που φτιάχνεται στις αλάνες του κόσμου.

Πάντα θα υπάρ­χει ο άνθρω­πος ποδο­σφαι­ρι­στής. Αυτός που σε κάνει να τρέ­χεις λυσ­σα­σμέ­να όταν είσαι μπρο­στά στο σκορ και να απο­γοη­τεύ­ε­σαι με την πρώ­τη ανα­πο­διά. Αυτός που σου δίνει το σθέ­νος, που σε σπρώ­χνει να κάνεις την υπέρ­βα­ση και να νιώ­σεις τη λύτρω­ση μέσα από τα συναι­σθή­μα­τα που σε κατα­κλύ­ζουν. Στο τέλος πάντα θα υπάρ­χει το συναίσθημα.

Σε κάτι τέτοιες στιγ­μές, λίγο μετα­φυ­σι­κές, είναι λες και το ποδό­σφαι­ρο αυτονομείται.

Του το επιτρέπουμε.

Αν σήμε­ρα πρέ­πει να χαρούμε,

…είναι για­τί ζήσα­με την ποδο­σφαι­ρι­κή ιστο­ρία τη στιγ­μή που γράφτηκε.
…είναι για­τί ζήσα­με έναν από τους μεγα­λύ­τε­ρους τελι­κούς όλων των επο­χών. Χωρίς να μας νοιά­ζει αν ήταν ο μεγαλύτερος.
…είναι για­τί ζήσα­με έναν από τους καλύ­τε­ρους ποδο­σφαι­ρι­στές όλων των επο­χών χωρίς να μας νοιά­ζει αν είναι ο καλύτερος.
…είναι για­τί πιστέ­ψα­με ότι δεν θα απο­δο­θεί ποδο­σφαι­ρι­κή δικαιο­σύ­νη και η ζωή μας διέψευσε.
…είναι για­τί νιώ­σα­με αυτή την ανα­τρι­χί­λα που χαρί­ζει το ποδόσφαιρο.

Αν σήμε­ρα πρέ­πει να λυπηθούμε,

…είναι για­τί λεί­πει ο Μαρα­ντό­να να συγ­χα­ρεί το Μέσι με αυτό το Χέρι. Το μονα­δι­κό χέρι με τόσο πολι­τι­κή χροιά στην ιστο­ρία του ποδοσφαίρου.

…είναι για­τί δεν είδα­με μία μάχη Αργε­ντι­νής — Πορ­το­γα­λί­ας, κόντρα σε όσους δε μπο­ρού­σαν να δουν το δάσος και κοι­τού­σαν τα δέντρα.
…είναι για­τί κλεί­νει ένας κύκλος.
…είναι για­τί δεν υπάρ­χει ένας Γκα­λε­ά­νο να γρά­ψει με πάθος αυτή τη σελί­δα της ιστο­ρί­ας του ποδοσφαίρου.

Σήμε­ρα όμως είναι μέρα μονα­δι­κής χαράς.

Αν ζήσα­με τη μεγα­λύ­τε­ρη στιγ­μή του ποδο­σφαι­ρι­κού αιώ­να δεν το ξέρουμε.

Η ιστο­ρία πρέ­πει να κατα­στα­λά­ζει πριν τα μεγά­λα λόγια.

Ίσως θα μπο­ρού­σα­με να αισθαν­θού­με μια ποδο­σφαι­ρι­κή πλη­ρό­τη­τα. Μας επιτρέπεται.

Σίγου­ρα μπο­ρού­με να αισθαν­θού­με μέρος τη χαράς που συνε­παίρ­νει και θα συνε­παίρ­νει τους λαούς αυτού του κόσμου.

Σήμε­ρα το ποδό­σφαι­ρο γύρι­σε πάλι για λίγο στα χέρια μας.

Α.Σ

902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο