Το σινεμά του Μπονγκ Τζουν-χο δεν είναι μόνο τα «Παράσιτα»

Ο Bong Joon Ho (Μπονγκ Τζουν-χο) είναι ένας ακό­μα ταλα­ντού­χος σκη­νο­θέ­της από την Ασία, που κερ­δί­ζει τις εντυ­πώ­σεις στα διε­θνή φεστι­βάλ χάρη στην ξεχω­ρι­στή ματιά του.

Ο κόσμος τον έμα­θε από τα όσκαρ 2020 αλλά αυτός χρό­νια πριν σκαρ­φί­στη­κε ται­νί­ες που σμί­λε­ψαν το στιλ του και απο­δει­κνύ­ουν τη δει­νή ικα­νό­τη­τά του στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή αφή­γη­ση, μετα­ξύ αυτών τα φιλμ «Σκύ­λος που Γαβγί­ζει» (2000), «Μνή­μες Φόνων» (2003), και «Μητέ­ρα» (2009)
Πριν το στα­θε­ρό κινη­μα­το­γρα­φι­κό μεγα­λείο του θριαμ­βεύ­σει με τη μεγα­λύ­τε­ρη επί­ση­μη διά­κρι­ση  είχε ήδη αφή­σει ξεκά­θα­ρα σημά­δια της κινη­μα­το­γρα­φι­κής ιδιο­φυί­ας του, κάνο­ντας σαφές ότι τίπο­τα στην καριέ­ρα του δεν ήταν θέμα τύχης
Το ντε­μπού­το του –πριν 20 χρό­νια, «Σκύ­λος που Γαβγί­ζει» θίγει τις θεμα­τι­κές που θα συνε­χί­σει να εξε­ρευ­νά και να εμπλου­τί­ζει καθώς ο σκη­νο­θέ­της, τοπο­θε­τεί­ται σε ένα υπερ­μέ­γε­θες συγκρό­τη­μα δια­με­ρι­σμά­των και εστιά­ζει στη βίαιη πρά­ξη ενός άντρα ο οποί­ος καλεί­ται να δια­χει­ρι­στεί τις ενο­χές του.
Από την άλλη, οι αρι­στουρ­γη­μα­τι­κές «Μνή­μες Φόνων» εμπνέ­ο­νται από την αλη­θι­νή περί­πτω­ση του πρώ­του κατά συρ­ροή δολο­φό­νου της Νότιας Κορέ­ας και της επί­πο­νης προ­σπά­θειας δύο αστυ­νο­μι­κών να τον πιάσουν.
Τέλος, η δεξιο­τε­χνι­κά γυρι­σμέ­νη «Μητέ­ρα» βάζει στο μικρο­σκό­πιο τις λεπτές ισορ­ρο­πί­ες των μικρών κοι­νω­νιών, το οιδι­πό­δειο σύμπλεγ­μα και τον ευνου­χι­σμό, με τις ταξι­κές δια­φο­ρές να βρί­σκο­νται πάντα στο φόντο.

Από 2 Ιουλίου στον ιστορικό κινηματογράφο τέχνης STUDIO new star art cinema

2–7 ως 8–7 βδο­μά­δα Μπονγκ Τζουν-χο (στις 21.00)

• «Μητέ­ρα» Πέμπτη-Παρασκευή
• «Μνή­μες Φόνων» Σάβ­βα­το ως Δευτέρα
• «Σκύ­λος που Γαβγί­ζει» Τρίτη-Τετάρτη

ℹ️  Σπάρ­της & Σταυ­ρο­πού­λου 33, Πλ. Αμε­ρι­κής. 2108640054, 2108220008 & 6932479731

Θερι­νός τιμο­κα­τά­λο­γος (ως 31-Αυγ)

• Γενι­κή είσο­δος 5€
• Άνερ­γοι 3€
• Ημε­ρή­σιο εισι­τή­ριο 7€
• Οικο­γε­νεια­κό πακέ­το 4 ατό­μων 10€

ℹ️  Μαζί και το εκπλη­κτι­κό πολυ­βρα­βευ­μέ­νο ντο­κι­μα­ντέρ (Πέμ­πτη ως Τέταρ­τη στις 19.00) «στη γη του άγριου μελιού» (Страна мёда — Medena Land), των σκη­νο­θε­τών Tamara Kotevsky Τάμα­ρα Κοτέφ­σκα και Lubomir Stefanov Λιού­μπο­μιρ Στε­φά­νοφ (διάρ­κεια 89λ)
Είναι η πρώ­τη ται­νία στην ιστο­ρία υπο­ψή­φια για Όσκαρ Ντο­κι­μα­ντέρ και Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Διε­θνούς (Ξενό­γλωσ­σης) Ται­νί­ας και είχε αξιό­λο­γες εισπρά­ξεις (~725.000$).
Έχει την υπέ­ρο­χη όψη ενός σινε­μα­σκόπ έπους, αλλά χτί­στη­κε ξεκά­θα­ρα μέσα από τη στε­νή σχέ­ση και την οικειό­τη­τα μετα­ξύ κινη­μα­το­γρα­φι­στών και υποκειμένου.
Με ανα­πά­ντε­χο χιού­μορ, δημιουρ­γούν ένα σκλη­ρό και ταυ­τό­χρο­να τρυ­φε­ρό πορ­τρέ­το της λεπτής ισορ­ρο­πί­ας μετα­ξύ ανθρω­πό­τη­τας και φύσης κι ενός τρό­που ζωής υπό εξαφάνιση.
Κυρί­ως, μας χαρί­ζουν μια αξέ­χα­στη μαρ­τυ­ρία για την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, τη γεν­ναιό­τη­τα και την αντο­χή μιας μονα­δι­κής γυναί­κας της μελισ­σο­κό­μου Khatidze Muratova στο απο­μα­κρυ­σμέ­νο ορει­νό χωριό Bekirlia της «Βόρειας Μακε­δο­νί­ας» απέ­να­ντι στις αντι­ξο­ό­τη­τες και οι αλλα­γές που έγι­ναν μετά την άφι­ξη νομα­δι­κής οικο­γέ­νειας σε ένα γει­το­νι­κό σπίτι..
Η παγκό­σμια πρε­μιέ­ρα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο φεστι­βάλ “Sundance” στις 28-Ιαν-2019, μετά το οποίο (στις 26 Ιου­λί­ου) στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες ανέ­βη­κε στο θέα­τρο, ενώ θεω­ρή­θη­κε «Best New Year Times ται­νία» της χρονιάς.
Αρχι­κά σχε­διά­στη­κε ως ται­νία μικρού μήκους ντο­κι­μα­ντέρ για την περιο­χή που περι­βάλ­λει τον ποτα­μό Bregalnitsa στην κεντρι­κή περιο­χή της χώρας.
Τα γυρί­σμα­τα διήρ­κε­σαν τρία χρό­νια και οι σκη­νο­θέ­τες μαγνη­το­σκό­πη­σαν συνο­λι­κά τετρα­κό­σιες ώρες υλικού.
Ασχο­λεί­ται και με διά­φο­ρα περι­βαλ­λο­ντι­κά θέμα­τα, όπως η αλλα­γή του κλί­μα­τος, η απώ­λεια της βιο­ποι­κι­λό­τη­τας και η εκμε­τάλ­λευ­ση των φυσι­κών πόρων.

Bong Joon (Ho Μπονγκ Τζουν-χο)

O νοτιο­κο­ρε­ά­της σκη­νο­θέ­της που έγρα­ψε ιστο­ρία στα φετι­νά όσκαρ με τα «Παρά­σι­τα» είχε δεί­ξει από την αρχή της καριέ­ρας του πόσο ξεχω­ρι­στή περί­πτω­ση είναι.

Το αστυνομικό θρίλερ «Μνήμες Φόνων» του Μπονγκ Τζουν-χο

Η παρα­κο­λού­θη­ση της μόλις δεύ­τε­ρης μεγά­λου μήκους ται­νί­ας του «Μνή­μες φόνων» ‑ή «μνή­μες («Memories of murders» |> «Sa-lin-eui chu-eok») απο­τε­λεί πραγ­μα­τι­κή αποκάλυψη.

Πρό­κει­ται για ένα αστυ­νο­μι­κό θρί­λερ που δια­δρα­μα­τί­ζε­ται στην επαρ­χία Τζιουνγκ-Τζι της Νότιας Κορέ­ας το 1986. Ένα κορί­τσι βρί­σκε­ται δολο­φο­νη­μέ­νο. Η τοπι­κή κοι­νω­νία είναι σοκα­ρι­σμέ­νη και οι αρχές αδυ­να­τούν να βρουν τον δολο­φό­νο ώσπου μετά από λίγες βδο­μά­δες ο δρά­στης ξανα­χτυ­πά με πανο­μοιό­τυ­πο τρό­πο. O υπα­στυ­νό­μος Σέο Τάε-γιουν κατα­φτά­νει από την Σεούλ για να προ­σφέ­ρει τις υπη­ρε­σί­ες του στις προ­σπά­θειες των τοπι­κών αρχών και σύντο­μα έρχε­ται σε μετω­πι­κή σύγκρου­ση μαζί τους καθώς τόσο οι ανορ­θό­δο­ξοι μέθο­δοι τους όσο και το μπρου­τάλ, επαρ­χιώ­τι­κο στυλ τους δεν ται­ριά­ζει με την δική του πιο φινε­τσά­τη μενταλιτέ.
«Έχεις ξανα­δεί κάτι τέτοιο στην Σεούλ»; τον ρωτά ο τοπι­κός υπα­στυ­νό­μος Παρκ Ντου-μαν με τον οποίο έχει γερή κόντρα ο πρω­τευου­σιά­νος ήρωας.
«Ποτέ» απα­ντά εκεί­νος στη μονα­δι­κή ίσως σκη­νή προς το φινά­λε του φιλμ όπου οι δύο άντρες κατα­φέρ­νουν κάπως να επι­κοι­νω­νή­σουν κι ενώ τα κορ­μιά των νεκρών κορι­τσιών πυκνώ­νουν γύρω τους.
Ο δημιουρ­γός των «Παρά­σι­των» υφαί­νει μια λεπτο­δου­λε­μέ­νη ιστο­ρία πάνω στη σύν­θε­ση δύο δια­φο­ρε­τι­κών κόσμων με όχη­μα ένα αυθε­ντι­κό περιστατικό.
Όμως από ένα σημείο και μετά μοιά­ζει να μην τον ενδια­φέ­ρει και τόσο η ανα­κά­λυ­ψη του δολο­φό­νου. Το δεξιο­τε­χνι­κό crime story του αρχί­ζει να γεμί­ζει με πολι­τι­κούς συμ­βο­λι­σμούς και νοή­μα­τα γύρω από την βαθιά κρί­ση της νοτιο­κο­ρε­α­τι­κής κοι­νω­νί­ας και το χάσμα που απλώ­νε­ται ανά­με­σα στους πολί­τες της. Η διχο­τό­μη­ση της είναι ανα­πό­φευ­κτη. Όπως ανα­πό­φευ­κτη είναι και η μετα­μόρ­φω­ση του ορθο­λο­γι­στή και ψύχραι­μου υπα­στυ­νό­μου από την Σεούλ σε έναν άλλο, νέο άνθρω­πο. Λιγό­τε­ρο σίγου­ρο για τον εαυ­τό του και σαφώς πιο ευά­λω­το στο φρέ­σκο πρό­σω­πο της βίας που σχη­μα­τί­ζε­ται μπρο­στά του.

Πρό­κει­ται για ένα αυθε­ντι­κό αρι­στούρ­γη­μα που επι­βε­βαιώ­νει τις αρχι­κές εκτι­μή­σεις περί σπά­νιου ταλέ­ντου που γεν­νή­θη­καν μετά από το «Σκύ­λος που γαβγί­ζει» (Barkind dogs never bite) το σκη­νο­θε­τι­κό ντε­μπού­το του Μπονγκ Τζουν-χο από το 2000.
Αφο­ρά στην προ­σπά­θεια ενός νέου ανθρώ­που να βρει δου­λειά ως καθη­γη­τής αλλά η δια­πλο­κή και τα φαι­νό­με­να αισχρο­κέρ­δειας – πρέ­πει να λαδώ­σει έναν πρύ­τα­νη- στην Ν.Κορέα σε συν­δυα­σμό με τα ενο­χλη­τι­κά γαβγί­σμα­τα από τα κατοι­κί­δια των γει­τό­νων δεν τον αφή­νουν σε ησυ­χία. Κωμι­κο­τρα­γι­κές κατα­στά­σεις με ένα σενά­ριο-κέντη­μα που καταγ­γέλ­λει την ασυ­δο­σία σε μια «χώρα όπου κανείς δεν ακο­λου­θεί τους κανό­νες» αλλά και πρώ­τα σημά­δια της προ­βλη­μα­τι­κής ενός άκρως πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νου σκη­νο­θέ­τη που θα εκφρα­στεί ιδα­νι­κά στις επό­με­νες δημιουρ­γί­ες του. Το κλει­δί πρό­σω­πο του φιλμ δεν είναι άλλο από τον άστε­γο που κρύ­βε­ται στο υπό­γειο της πολυ­κα­τοι­κί­ας και φυσι­κά μας θυμί­ζει την αντί­στοι­χη συν­θή­κη στα εξαί­σια «Παρά­σι­τα», όπου και πάλι η λύση του δρά­μα­τος προ­ήλ­θε από ένα άλλο υπόγειο.

«Σκύ­λος που γαβγί­ζει» του Μπονγκ Τζουν-χο Κωμι­κο­τρα­γι­κές κατα­στά­σεις και σενάριο-κέντημα

Το ιδιό­τυ­πο «Madeo» ή «Μητέ­ρα» που ακο­λού­θη­σε την μεγα­λύ­τε­ρη εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία του σκη­νο­θέ­τη, τον «Ξενι­στή» (The host) από το 2006.
H ται­νία, παρα­γω­γής 2009, ακο­λου­θεί τα χνά­ρια της Χίε-τζα, μητέ­ρας του 27χρονου Ντο-τζουν που βρί­σκε­ται κατη­γο­ρού­με­νος για το φόνο μιας κοπέ­λας. Η ηρω­ί­δα είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να απο­δεί­ξει την αθω­ό­τη­τα του αγα­θού Ντο-τζουν και για να τα κατα­φέ­ρει θα ξεπε­ρά­σει κάθε όριο.
Ο Μπονγκ Τζουν-χο υπεν­θυ­μί­ζει τις οικο­νο­μι­κές και ταξι­κές ανι­σό­τη­τες της χώρας του (η σπαρ­τα­ρι­στή σκη­νή με την Μερ­σε­ντές και τους πλού­σιους γκόλ­φερ) αλλά όσο η δρά­ση προ­χω­ρά μοιά­ζει να χάνει κάθε διά­θε­ση για χιού­μορ οδη­γώ­ντας την λύση σε ένα αλη­σμό­νη­το και πέρα ως πέρα λυρι­κό φινά­λε που θυμί­ζει με πίκρα το δρά­μα κάποιων αθώ­ων που ψάχνουν να βρουν παρη­γο­ριά στα πιο απλά ή φαι­νο­με­νι­κά ασή­μα­ντα πράγ­μα­τα, όπως πχ ένα χορό ή μια εκδρομή.

Η «Μητέ­ρα» ακο­λου­θεί τα χνά­ρια της Χίε-τζα