Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το στεριανό νησί

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Θερι­νές εντυ­πώ­σεις από τη Λευκάδα

Εάν κατευ­θυ­νε­σαι από τα νότια προς το νησί της Λευ­κά­δας, πρέ­πει πρώ­τα να δια­σχί­σεις βασι­κά ολό­κλη­ρη την Αιτω­λο­α­καρ­να­νία, που σου δίνει την εντύ­πω­ση πως δε θα τελειώ­σει ποτέ. Και δεν είναι απλά ο μεγα­λύ­τε­ρος νομός της Ελλά­δας με δια­φο­ρά στή­θους ή λιμνο­θά­λασ­σας από τη δεύ­τε­ρη Λάρι­σα, αλλά πρα­κτι­κά δυο νομοί σε έναν, όπως δηλώ­νει και το όνο­μά της. Όπως ήταν δηλ κάπο­τε ενιαί­ος νομός η Κοζά­νη με τα Γρε­βε­νά, τα οποία είναι μια από τις μικρό­τε­ρες πρω­τεύ­ου­σες νομού στην χώρα και δε δικαιο­λο­γου­σαν πολύ πει­στι­κά την ανα­γκαιό­τη­τα αυτό­νο­μης ύπαρ­ξης και παρου­σί­ας τους ως ξεχω­ρι­στή νομαρ­χία. Αν και αυτά μετε­ξε­λισ­σο­νται και καταρ­γού­νται στα­δια­κά με την ανα­διάρ­θρω­ση του αστι­κού κρά­τους και σχέ­δια τύπου Καλ­λι­κρά­τη. Όπως αρχί­ζουν να χάνουν ίσως το ρόλο και τη σημα­σία τους τα εθνι­κά κρά­τη εντός των διά­φο­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κων οργανισμών/ολοκληρωσεων, χωρίς να αναι­ρεί­ται ωστό­σο η εθνι­κή πρω­τί­στως βάση εκδή­λω­σης των ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κων αντι­θέ­σε­ων, των πολε­μι­κών συγκρού­σε­ων, κτλ. Κι είναι κωμι­κο­τρα­γι­κό να βλέ­πεις κάποιους αυτο­α­πο­κα­λου­με­νους μαρ­ξι­στές να μην μπο­ρούν να δια­κρί­νουν αυτή τη γενι­κή τάση ολο­κλή­ρω­σης, που από μακρο­σκο­πι­κή άπο­ψη προ­ε­τοι­μά­ζει τις υλι­κές συν­θή­κες για το πέρα­σμα στον κομ­μου­νι­σμό, με την αντι­δρα­στι­κή οικο­νο­μι­κο­πο­λι­τι­κη ουσία της στο σημε­ρι­νό πλαίσιο.

Παρό­λα αυτά τα Γρε­βε­νά δεν είναι ο μικρό­τε­ρος νομός της Ελλά­δας (ούτε καν της ηπει­ρω­τι­κής πιθα­νό­τα­τα). Ο τίτλος αυτός ανή­κει στη Λευ­κά­δα, που καταρ­γεί δια­λε­κτι­κά ή καθι­στά δυσ­διά­κρι­τα μερι­κά πιο παρα­δο­σια­κά όρια, όπως μετα­ξύ θάλασ­σας και στε­ριάς, ηπει­ρω­τι­κής και νησιώ­τι­κης χώρας, καθώς συν­δέ­ε­ται οδι­κώς μέσω γέφυ­ρας με την Αιτω­λο­α­καρ­να­νία, το μεγα­λύ­τε­ρο νομό όπως προ­εί­πα­με, σα φυσι­κή συνέ­χεια και παρα­κλά­δι του. Ή το όριο μετα­ξύ ειρη­νι­κού και μεσο­γεί­ου, αφού κάποιες γωνιές με πυκνή βλά­στη­ση και γαλα­ζο­πρά­σι­να νερά θυμί­ζουν μικρούς επί­γειους παραδείσους.

Η Λευ­κά­δα είναι ένα νησί που συν­δυά­ζει τα πάντα. Όμορ­φες δια­δρο­μές στο βου­νό με μονο­πά­τια για πεζο­πο­ρία και καταρ­ρά­κτες. Γρα­φι­κά ορει­νά χωριά με μνη­μεία, προ­το­μές και συν­θή­μα­τα για την αντί­στα­ση, το εαμ και το κόμ­μα. Πλού­σια αγω­νι­στι­κή παρά­δο­ση από τα χρό­νια του αντάρ­τι­κου και τον και­ρό που η εδα έπαιρ­νε τη μονο­ε­δρι­κή περι­φέ­ρεια του νησιού.

IMG_20140715_185218

Και φοβε­ρές παρα­λί­ες για όλα τα γού­στα. Από πιο ερη­μι­κές, σχε­δόν παρ­θέ­νες, όπου δεν έχει πατή­σει ακό­μη ξαπλω­στρας ποδά­ρι, μέχρι κάποιες άλλες, πολυ­βου­ες και κοσμι­κές, όπου οι ομπρέ­λες φαί­νο­νται σαν ταπε­τσα­ρία από ψηλά και τα ντε­σι­μπέλ των μπι­τσο­μπα­ρων φτά­νουν ως απέ­να­ντι στην Ιτα­λία. Κι άντε να μη σου βγει μετά η ρετσι­νια του αντι­κοι­νω­νι­κου κι αγο­ρα­φο­βι­κου που δεν ξέρει να κολυ­μπά μες στις μάζες και τους σερ­φερς και προ­τι­μά την εναλ­λα­κτι­κή ησυ­χία του και τη μονα­ξιά της ιδε­ο­λο­γι­κής καθα­ρό­τη­τας, σε κολ­πα­κια όπου συχνά­ζουν τρεις κι ο κούκος.

Οι πιο ωραί­ες κι ιδιαί­τε­ρες παρα­λί­ες είναι αντι­κει­με­νι­κά στο δυτι­κό τμή­μα του νησιού, όπου μπο­ρείς να απο­λαύ­σεις μαγευ­τι­κά ηλιο­βα­σι­λέ­μα­τα, με το ροζ ήλιο να βου­τά­ει κσι να χάνε­ται στο απέ­ρα­ντο γαλά­ζιο, σε μια εκπλη­κτι­κή σημειο­λο­γία για τη μονα­δι­κή περι­φέ­ρεια πλην αττι­κής που κέρ­δι­σε ο συρι­ζα. Και όπου εκτός από το δια­φη­μι­σμέ­νο πόρ­το κατσί­κι, ξεχω­ρί­ζει η Εγκρε­μνη, που έχει προ­φα­νή ετυ­μο­λο­γι­κή προ­έ­λευ­ση. Κι όπου κατε­βαί­νεις χαρού­με­νος 350 σκα­λιά (!) αλλά το ζήτη­μα είναι πώς τα ανε­βαι­νεις μετά, που σου φεύ­γει η ψυχή για έφο­δο στον ουρα­νό, αλλά το σώμα μένει στά­σι­μο κι απρο­θυ­μο και νιώ­θεις σαν τον ινστρου­κτο­ρα του τρα­μπα­κου­λα στο λετσο­βο, που όρκο παίρ­νω καλός άνθρω­πος πρέ­πει να ήτα­νε, αλλά πήγε κι έπε­σε στην Εγκρε­μνη και καλά κρα­σά. Αμ εμείς θα τη φτιά­ξου­με την κίνη­ση, χαμε­νε α χαμενε.

Αλλά το πιο ιντρι­γκα­δο­ρι­κο όνο­μα το έχει στα ανα­το­λι­κά η παρα­λία φρά­ξια, απέ­να­ντι από το σκορ­πιό, που φέρ­νει την ανά­πτυ­ξη εξα­γο­ρά­ζο­ντας αξιο­πρε­πειες και συνει­δή­σεις. Είναι όμως εξαι­ρε­τι­κά δυσπρό­σι­τη και αν αλη­θεύ­ουν οι πλη­ρο­φο­ρί­ες της κε του μπλοκ, φιλο­ξε­νεί την εξο­χι­κή βίλα του καρο­λου παπου­λια. Και μου θυμί­ζει συνειρ­μι­κά τον μαιου­νη και το “κατα­λη­ψια­κο” σου­ξέ της επο­χής. Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία.

Μιας και το έφε­ρε η κου­βέ­ντα, στη Λευ­κά­δα πρέ­πει να υπάρ­χει ένας μικρός πυρή­νας των εργα­το­α­γω­νι­στων που πρό­σφα­τα κυκλο­φό­ρη­σαν στην ιστο­σε­λί­δα τους την ιδρυ­τι­κή δια­κή­ρυ­ξη της κίνη­σής τους (κινη­ση κομ­μου­νι­στών εργα­τι­κού αγώ­να ή αλλιώς) κκε α. Που δεν είναι κόμ­μα λέει αλλά ήθε­λε οπωσ­δή­πο­τε μες στον τίτλο της το κκε, για να παρα­πέ­μπει σε/στο κόμ­μα. Κι εφό­σον τελι­κά δεν είναι κόμ­μα αλλά ιστο­σε­λί­δα, θα μπο­ρού­σαν να το πουν και ικεα (ιστο­σε­λί­δα κομ­μου­νι­στών εργα­τι­κού αγώ­να) όπως λέει το λαϊ­κό στρώ­μα. Ή και κκε β λέω εγώ, στα πρό­τυ­πα του εαμ β των σφων του Τεμπο­νέ­ρα, που πλέ­ον στη­ρί­ζουν συριζα.

Τι άλλο μπο­ρεί κανείς να δει/βρει στη Λευκάδα;
Μια προ­το­μή του Σβο­ρώ­νου. Μνη­μεία του εθνι­κού λογο­τέ­χνη της Ιαπω­νί­ας λευ­κα­διου χερν! Μια κεντρι­κή οδό που πήρε το όνο­μά της από την 8η μεραρ­χία του ελας. Το μου­σείο του φωνο­γρά­φου με ελεύ­θε­ρη είσο­δο, αντάρ­τι­κα κει­μή­λια και τη φωτο­γρα­φία της θρυ­λι­κής Τζα­βέ­λαι­νας που ζει ακό­μα σε κάποιο γηρο­κο­μείο. Το πικά­ντι­κο τοπι­κό σαλά­μι και τα φτη­νά και ποιο­τι­κά γάλα­τα της Δωδώ­νης που πάει για ξεπού­λη­μα. Άπει­ρα κάμπινγκ και κάποιες παρα­λί­ες με ελεύ­θε­ρο. Εγκα­τε­λειμ­με­νες αμε­ρι­κά­νι­κες βάσεις. Ζεστούς, φιλι­κούς ανθρώ­πους. Κι ένα σύν­θη­μα ενός οπα­δού της Λίβερ­πουλ για το Σουά­ρεζ, αλλά δεν χρειά­ζε­ται να μιλά­με για ποδό­σφαι­ρο για μερι­κές μέρες μετά από την κατά­λη­ξη που είχε ο τελι­κός του μουντιάλ.

IMG_20140719_224454

Το βασι­κό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του νησιού ωστό­σο είναι πως ενα κομ­μά­τι του φαί­νε­ται να υστε­ρεί λίγο σε γρα­φι­κό­τη­τα, για­τί κατα­στρά­φη­κε στο μεγά­λο σει­σμό και χτί­στη­κε ξανά από το μηδέν, χάνο­ντας ωστό­σο κι ένα μέρος της γοη­τεί­ας του και το ιδιαί­τε­ρο χρώ­μα του. Το ωραίο είναι πως ενώ το κλα­σι­κό αστι­κό στε­ρε­ό­τυ­πο λέει πως οι κάτοι­κοι των σοσια­λι­στι­κών χωρών (που αντι­με­τώ­πι­ζαν οξύ στε­γα­στι­κό πρό­βλη­μα και κοι­τού­σαν να το επι­λύ­σουν βάζο­ντας πολ­λές φορές σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα την αισθη­τι­κή) ζού­σαν σε άχρω­μα μου­ντά και πανο­μοιό­τυ­πα κου­τιά, ο πολι­τι­σμός της αντι­πα­ρο­χής και του αυθαί­ρε­του που έχει κατα­στρέ­ψει τις ωραιό­τε­ρες ελλη­νι­κές πόλεις, κατα­δει­κνύ­ει τόσο την αναρ­χία και την παντε­λή έλλει­ψη σχε­δί­ου στην καπι­τα­λι­στι­κή παρα­γω­γή και τον κλά­δο των κατα­σκευών κατ’ επέ­κτα­ση, όσο και την ισο­πέ­δω­ση των ατο­μι­κών γου­στων και της προ­σω­πι­κής αισθη­τι­κής που υπο­τάσ­σο­νται στο εύκο­λο κέρ­δος. Και σε κάνει να σκέ­φτε­σαι πως στην κοι­νω­νία του μέλ­λο­ντος εκτός από τους θεσμούς του αστι­κού κρά­τους θα χρεια­στεί να γκρε­μι­σου­με και να φτιά­ξου­με από την αρχή μια σει­ρά γει­το­νιές κι εκτρω­μα­τα εκτός σχεδίου.

Ή όπως λέει και το σύνθημα
Σει­σμός σει­σμός κομμουνισμός

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το Ιστο­λό­γιο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νο

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο