Το ταξικό χρώμα της πανδημίας και η ομολογία του κ. πρωθυπουργού

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Ένα από τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που κυκλο­φο­ρούν ευρέ­ως το διά­στη­μα αυτό είναι ότι « ο «κορο­νοϊ­ος δεν γνω­ρί­ζει τάξεις και ιδε­ο­λο­γί­ες αλλά χτυ­πά όλους ανεξαιρέτως».

Φυσι­κά οι δια­κι­νη­τές παρό­μοιων ιδε­ο­λο­γη­μά­των συχνά «ξεχνούν» να πουν ότι οι συνέ­πιες είναι δια­φο­ρε­τι­κές καθώς ότι αν και οι πλού­σιοι και οι φτω­χοί αρρω­σταί­νουν με τον ίδιο τρό­πο λόγω κορο­νοϊ­ου (δεν κάνου­με γενι­κό­τε­ρο λόγο για π.χ «επαγ­γελ­μα­τι­κές ασθέ­νειες ή άλλες λόγω του τρό­που ζωής, εργα­σί­ας κλπ), αυτό δεν συνε­πά­γε­ται ότι και με τον ίδιο τρό­πο για­τρεύ­ο­νται κιό­λας (ή πεθαίνουν).

Έξαλ­λου όπως λέει και η λαϊ­κή παροι­μία, στο σύστη­μα που ζού­με, «ο πλού­σιος πεθαί­νει μία φορά, ενώ ο φτω­χός κάθε μέρα»

Έρχε­ται όμως ο κ. πρω­θυ­πουρ­γός στη συνέ­ντευ­ξη του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (18/4) και να ομο­λο­γή­σει έστω και μισή την αλήθεια:

«Και πιστεύω ότι μέσα σε αυτή τη δοκι­μα­σία δεί­ξα­με ότι η κοι­νω­νία μας δεν έχει τόσες δια­κρί­σεις όσο ενδε­χο­μέ­νως άλλες κοι­νω­νί­ες στο εξω­τε­ρι­κό. Ας πού­με στην Αμε­ρι­κή, πλήτ­το­νται μεγά­λα ποσο­στά των πιο φτω­χών Αμε­ρι­κα­νών, Αφρο­α­με­ρι­κα­νών πολι­τών, οι οποί­οι ήταν πάντα στο περι­θώ­ριο. Εδώ δεν έχου­με ευτυ­χώς τέτοια περιστατικά…»

Φυσι­κά εδώ ο κ. πρω­θυ­πουρ­γός δεν μπο­ρεί να αρνη­θεί την υπάρ­χου­σα και κατα­γε­γραμ­μέ­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην «μητρό­πο­λη του καπι­τα­λι­σμού» ΗΠΑ. Το ότι εκεί «θερί­ζει» η παν­δη­μία πρώ­τι­στα τους φτω­χούς, στις υπο­βαθ­μι­σμέ­νες συνοι­κί­ες της Ν.Υ, εκεί όπου οι πολ­λοί είναι ανα­σφά­λι­στοι, εκεί όπου οι πολ­λοί είναι πράγ­μα­τι «Αφροαμερικάνοι»…Και φυσι­κά δεν μπο­ρεί ουσια­στι­κά να μην παρα­δε­χτεί το εκεί δια­λυ­μέ­νο και ουσια­στι­κά ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο σύστη­μα υγείας!

Η ομο­λο­γία αυτή έρχε­ται να «καλύ­ψει» ουσια­στι­κά την κατά­στα­ση στη χώρα μας. Να την εμφα­νί­σει δηλα­δή όχι και τόσο «ταξι­κή κοι­νω­νία» που φρο­ντί­ζει για όλους, ενώ να βγά­λει «λάδι» και την ακο­λου­θού­με­νη κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή. Φυσι­κά το ταξι­κό χρώ­μα και της κυβερ­νη­τι­κής πολι­τι­κής φαί­νε­ται και στην περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας. Με παρα­δείγ­μα­τα τόσο στα «δωρά­κια» που δίνο­νται σε τμή­μα­τα της ολι­γαρ­χί­ας (π.χ ιδιω­τι­κές κλι­νι­κές, εφο­πλι­στές, κανα­λάρ­χες κ.α) αλλά και ο συνο­λι­κός οικο­νο­μι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της για την «μετα-κορο­νοϊο επο­χή, από την άπο­ψη ότι θα κλι­θούν να πλη­ρώ­σουν τις συνέ­πιες οι πολ­λοί, οι φτω­χοί και πάλι. (Φυσι­κά στη χώρα μας πιστεύ­ου­με να υπάρ­χουν μετά και κοι­νω­νιο­λο­γι­κές μελέ­τες σχε­τι­κά με τα θύμα­τα της πανδημίας…)

Πολ­λοί , ιστο­ρι­κά, προ­σπά­θη­σαν να εμφα­νί­σουν στη χώρα αυτή την… «ανυ­παρ­ξία» τάξε­ων, ξορ­κί­ζο­ντας φυσι­κά την ταξι­κή πάλη την οποία και φοβού­νται πραγ­μα­τι­κά. Όμως όπως λέει και ο λαός συνή­θως «πηγαί­νει κάποιος, από αυτό που φοβάται»…