Το Τείχος του Βερολίνου και τα ψέματα των ιμπεριαλιστών

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η 9η Νοέμ­βρη απο­τε­λεί ημε­ρο­μη­νία-ορό­ση­μο για όσους έχουν ανα­γά­γει την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα σε επάγ­γελ­μα. Πρό­κει­ται για τη μέρα εκεί­νη που, το 1989, ξεκί­νη­σε η κατα­στρο­φή του λεγό­με­νου «Τεί­χους του Βερο­λί­νου». Έκτο­τε, κάθε χρό­νο παρα­κο­λου­θού­με φιέ­στες, μικρό­τε­ρες ή μεγα­λύ­τε­ρες, της επε­τεί­ου για την πτώ­ση του Τεί­χους και την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στη Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας (ΛΔΓ). Στις φιέ­στες αυτές οι νικη­τές του Ψυχρού Πολέ­μου επι­στρα­τεύ­ουν όλη τους την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή φαντα­σία προ­κει­μέ­νου να γιορ­τά­σουν το «μεγά­λο γεγο­νός» — το 2014, στην 25η επέ­τειο, επί­ση­μος προ­σκε­κλη­μέ­νος ήταν η θλι­βε­ρή μαριο­νέ­τα του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού που ακού­ει στο όνο­μα Μιχα­ήλ Γκορμπατσόφ.

Εδώ και 26 χρό­νια, στο πλαί­σιο της κατα­συ­κο­φά­ντη­σης του σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με, η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία, τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης αλλά και οι γνω­στοί και μη εξαι­ρε­τέ­οι οπορ­του­νι­στές επι­δί­δο­νται σε μπα­ράζ δια­στρε­βλώ­σε­ων ανα­φο­ρι­κά με την ιστο­ρία του Τεί­χους. Συκο­φα­ντούν σκό­πι­μα τη Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας, τις κατα­κτή­σεις της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­χει­ρούν να χει­ρα­γω­γή­σουν την ευρω­παϊ­κή και διε­θνή κοι­νή γνώ­μη με τη γνω­στή αντε­πι­στη­μο­νι­κή εξί­σω­ση κομ­μου­νι­σμού και φασισμού.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κή από αυτήν που ο διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός επι­χει­ρεί να εμφανίσει.

«Το Τεί­χος του Βερο­λί­νου», λένε, «ανε­γέρ­θη­κε προ­κει­μέ­νου να στα­μα­τή­σει την αυξα­νό­με­νη φυγή ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νών προς την καπι­τα­λι­στι­κή Ομο­σπον­δια­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας». Πρό­κει­ται για κλασ­σι­κό ψευ­δές επι­χεί­ρη­μα της αστι­κής προ­πα­γάν­δας. Η δημιουρ­γία του Τεί­χους επι­βλή­θη­κε από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επεμ­βα­τι­κό­τη­τα και την συνε­χή προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης της Λ.Δ. της Γερμανίας.

Για να απα­ντή­σου­με στο «για­τί ανε­γέρ­θη­κε το Τεί­χος;» πρέ­πει να πάμε πολύ πριν το 1961 (χρο­νιά της ανέ­γερ­σης του), στην περί­ο­δο που ακο­λού­θη­σε το τέλος του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου. Το μετα­πο­λε­μι­κό μέλ­λον της Γερ­μα­νί­ας καθο­ρί­στη­κε με τις απο­φά­σεις της λεγό­με­νης Διά­σκε­ψης του Πότσ­νταμ (Ιού­λιος-Αύγου­στος 1945) μετα­ξύ της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, των ΗΠΑ και της Βρε­τα­νί­ας. Σκο­πός της Διά­σκε­ψης ήταν να τεθούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για ένα ενιαίο – απο­στρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο, απο­να­ζι­στι­κο­ποι­η­μέ­νο, δημο­κρα­τι­κά οργα­νω­μέ­νο – γερ­μα­νι­κό κρά­τος. Μέχρι να εφα­μο­στούν τα συμ­φω­νη­θέ­ντα τη χώρα διοι­κού­σαν οι διοι­κη­τές των ενό­πλων δυνά­με­ων των τριών χωρών σε δύο τμή­μα­τα (το δυτι­κό υπό τον έλεγ­χο των ΗΠΑ-Βρε­τα­νί­ας-Γαλ­λί­ας και το ανα­το­λι­κό υπό τον σοβιε­τι­κό έλεγχο).

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις των δυτι­κών συμ­μά­χων ενά­ντια στην ΕΣΣΔ απο­τέ­λε­σαν τρο­χο­πέ­δη στην εφαρ­μο­γή των συμ­φω­νη­θέ­ντων του Πότσ­νταμ. Κωδι­κο­ποι­η­μέ­να ανα­φέ­ρου­με τα εξής:

α) Στον τομέα ελέγ­χου των δυτι­κών συμ­μά­χων (Δυτι­κή Γερ­μα­νία) μια σει­ρά μέτρων που είχαν συμ­φω­νη­θεί στο Πότσ­νταμ δεν έγι­ναν πρά­ξη (π.χ. πλή­ρης διά­λυ­ση των ναζι­στι­κών στρα­τευ­μά­των, ολο­κλη­ρω­τι­κό ξήλω­μα του χιτλε­ρι­κού κρά­τους, σύλ­λη­ψη και φυλά­κι­ση όλων των εγκλη­μα­τιών του Τρί­του Ράϊχ,  απο­τρο­πή κάθε μιλι­τα­ρι­στι­κής-ναζι­στι­κής δρά­σης). Είναι σαφές ότι ένα τμή­μα του χιτλε­ρι­κού κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού ήταν χρή­σι­μο στους ιμπε­ρια­λι­στές στην προ­σπά­θεια να στρι­μώ­ξουν την ΕΣΣΔ και το σοσια­λι­στι­κό στρατόπεδο.

β) Η διά­σπα­ση του Βερο­λί­νου σε «δυτι­κό» και «ανα­το­λι­κό» ήταν απο­τέ­λε­σμα δια­σπα­στι­κών πολι­τι­κών πρω­το­βου­λιών των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών και χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών της Δυτι­κής Γερ­μα­νί­ας. Οι ίδιοι (με τις ευλο­γί­ες των συμ­μά­χων) δημιούρ­γη­σαν ξεχω­ρι­στό κρά­τος το 1948, εισή­γα­γαν νέο νόμι­σμα και εγκα­τέ­λει­ψαν το δημαρ­χείο του Βερο­λί­νου, επι­λέ­γο­ντας να εγκα­τα­στα­θούν, ως «δημο­τι­κή αρχή του Δυτι­κού Βερο­λί­νου» στην συνοι­κία Σιέ­νε­μπεργκ. Ουσια­στι­κά, οι δυνά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού δημιούρ­γη­σαν ένα δικό τους κρα­τί­διο (Δυτι­κό Βερο­λί­νο) στην καρ­διά της- ελεγ­χό­με­νης από την ΕΣΣΔ- ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας (το Βερο­λί­νο, γεω­γρα­φι­κά, ανή­κε ολό­κλη­ρο στο ανα­το­λι­κό κομ­μά­τι της χώρας).

γ) Από τη δημιουρ­γία της καπι­τα­λι­στι­κής Ομο­σπ. Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας (1949) και έπει­τα ξεκί­νη­σε, πιο εντα­τι­κά και μεθο­δευ­μέ­να, η προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης του ανα­το­λι­κού τμή­μα­τος. Το δυτι­κό Βερο­λί­νο απο­τέ­λε­σε για χρό­νια το πρω­κε­χω­ρη­μέ­νο φυλά­κιο της ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τας ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα και πολε­μι­κή πήρε το χαρα­κτή­ρα ψυχο­λο­γι­κού πολέ­μου απέ­να­ντι στους ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νούς, συν­δια­σμέ­νη με σωρεία σαμπο­τάζ και δολιο­φθο­ρών σε δημό­σιες εγκα­τα­στά­σεις του ανα­το­λι­κού Βερολίνου.

Την ίδια περί­ο­δο που στην ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία είχε ξεκι­νή­σει η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού, οι δυνά­μεις του ΝΑΤΟ, με βάση το δυτι­κο­γερ­μα­νι­κό κρά­τος, τρα­βού­σαν ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο το σχοι­νί της πρό­κλη­σης και των απει­λών. Να θυμή­σου­με πως στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’50 η δυτι­κή Γερ­μα­νία έγι­νε μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ ξεκί­νη­σαν την εγκα­τά­στη­ση σύγ­χρο­νων οπλι­κών συστη­μά­των στο έδα­φος της, ενώ η κυβέρ­νη­ση του δυτι­κού Βερο­λί­νου εξο­πλί­ζο­νταν μέχρι τα δόντια κάνο­ντας επί­δει­ξη μιλι­τα­ρι­στι­κής δύνα­μης (όλα αυτά, να σημειω­θεί, κατα­στρα­τη­γώ­ντας τις συμ­φω­νί­ες του 1945). Όλα αυτά προ­φα­νώς απο­τε­λούν «ψιλά γράμ­μα­τα» για τους θια­σώ­τες της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προπαγάνδας.

Τα σύνο­ρα έκλει­σαν το βρά­δυ της 12ης προς 13η Αυγού­στου 1961 έπει­τα από εντο­λή της βου­λής της Λαο­κρ. Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας. Η πρά­ξη αυτή απο­τε­λού­σε, επί της ουσί­ας, ένα μέτρο προς την κατεύ­θυν­ση της δια­σφά­λι­σης της ειρή­νης και της ασφά­λειας της σοσια­λι­στι­κής Γερμανίας.

Το «Τείχος του αίσχους» ή, μήπως, τα αίσχη των ιμπεριαλιστών;

Η ανέ­γερ­ση του Τεί­χους στο Βερο­λί­νο, λοι­πόν, όπως είδα­με, ήταν απο­τέ­λε­σμα της κλι­μα­κού­με­νης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα αυτή είχε ως στό­χο της τον σοσια­λι­σμό που χτί­ζο­νταν στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας). Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλλω­στε πως η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα είχε προσ­δώ­σει στο δυτι­κό Βερο­λί­νο την ονο­μα­σία «βιτρί­να του ελεύ­θε­ρου κόσμου», σε αντι­δια­στο­λή με το δήθεν ανε­λεύ­θε­ρο, κατα­πιε­στι­κό καθε­στώς της γερ­μα­νι­κής Λαϊ­κής Δημοκρατίας.

Τον Ιού­λη του 2001 ο γερ­μα­νός ιστο­ρι­κός και καθη­γη­τής Ulrich Huar έγρα­φε σχε­τι­κά: «Το προ­γε­φύ­ρω­μα αυτό του ιμπε­ρια­λι­σμού χρη­σι­μο­ποιού­νταν για διείσ­δυ­ση πρα­κτό­ρων στη ΓΛΔ και για προ­σέλ­κυ­ση πολι­τών της ΓΛΔ στη Δύση, ήταν κέντρο του “ψυχρού πολέ­μου”, βάση εξόρ­μη­σης για υπο­νο­μευ­τι­κές ενέρ­γειες, κέντρο προ­πα­γάν­δας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κον­τσέρν των ΜΜΕ, βάση για (κατά και­ρούς) πάνω από 80 μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες. Από το Δυτι­κό Βερο­λί­νο οργα­νώ­θη­καν μέσα στη ΓΛΔ και χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν παρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες της “έρπου­σας αντε­πα­νά­στα­σης”». Τι περιε­λάμ­βα­ναν, μετα­ξύ άλλων, αυτές οι παρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες; Ιδε­ο­λο­γι­κό πόλε­μο, μη τήρη­ση από τη Δυτι­κή Γερ­μα­νία υπο­χρε­ώ­σε­ων παρά­δο­σης πρώ­των υλών, εμπο­ρευ­μά­των, τεχνο­λο­γι­κών ειδών, ανταλ­λα­κτι­κών, νομι­σμα­τι­κή κερ­δο­σκο­πία κλπ.

Όσο, όμως, απο­κρύ­βει τους λόγους που οδή­γη­σαν στην ανέ­γερ­ση του Τεί­χους, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα απο­σιω­πεί πλή­ρως το τι ακο­λού­θη­σε της πτώ­σης του το 1989. Και αυτό διό­τι, πίσω από τους διθυ­ράμ­βους για «νίκη της δημο­κρα­τί­ας, του ελεύ­θε­ρου κόσμου κλπ», η πτώ­ση του τεί­χους σημα­το­δό­τη­σε- εκτός των άλλων- και την απαρ­χή ενός άνευ προη­γου­μέ­νου πλιά­τσι­κου με «λεία» τη δημό­σια περιου­σία της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας και θύμα­τα τη γερ­μα­νι­κή εργα­τι­κή τάξη. Πρό­κει­ται για την ίδια τακτι­κή που εφαρ­μό­στη­κε αργό­τε­ρα με τη διά­λυ­ση της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας και που περιε­λάμ­βα­νε ξεπού­λη­μα δημό­σιων υπη­ρε­σιών σε ιδιώ­τες, στρα­τιές εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση βασι­κών κοι­νω­νι­κών αγα­θών, σκαν­δα­λώ­δεις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις με μίζες σε δυτι­κο­γερ­μα­νούς πολι­τι­κούς και κόμματα.

Το ποιος ωφε­λή­θη­κε, λοι­πόν, από τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης και την πτώ­ση του… «Τεί­χους του αίσχους» είναι πλέ­ον ξεκά­θα­ρο. Όπως επί­σης είναι ξεκά­θα­ρο το που στο­χεύ­ουν οι φιέ­στες για την «επα­νέ­νω­ση της Ευρώ­πης», την κατάρ­ρευ­ση του «σιδη­ρούν παρα­πε­τά­σμα­τος» και οι λοι­πές αστι­κές φανφάρες.

Το Τεί­χος του Βερο­λί­νου μπο­ρεί να γκρε­μί­στη­κε το Νοέμ­βρη του 1989, όμως τη θέση του πήρε ένα άλλο «τεί­χος» – αυτό της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλη­μά­των. Αυτό το τεί­χος προ­σπα­θούν με νύχια και με δόντια να συντη­ρή­σουν οι προ­σω­ρι­νοί «νικη­τές» για­τί, παρά την αλα­ζο­νεία τους, βαθιά μέσα τους γνω­ρί­ζουν πως η Ιστο­ρία δεν τελεί­ω­σε το 1989…

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.