Το χειροκρότημα

Τα χτε­σι­νά «χει­ρο­κρο­τή­μα­τα» (ως κίνη­ση αλλη­λεγ­γύ­ης στους για­τρούς) ανέ­δει­ξαν με τον πιο απο­κα­λυ­πτι­κό τρό­πο την υπο­κρι­σία πολι­τι­κών, ΜΜΕ, δημοσιογράφων.

Χτε­σι­νοί πολέ­μιοι και συκο­φά­ντες των μαχό­με­νων στις κλι­νι­κές και στους δρό­μους υγειο­νο­μι­κών κατέ­βα­λαν κάθε προ­σπά­θεια να «ακου­στεί» δυνα­τό το χει­ρο­κρό­τη­μά τους (υπέ­φε­ρε το  twitter από τον… ήχο τους).

Από την άλλη, ο κόσμος που χει­ρο­κρό­τη­σε. Η ένστα­ση που έχω, είναι ότι στην πλειο­ψη­φία τους, εύκο­λα τσι­μπά­νε στα επι­κοι­νω­νια­κά τερ­τί­πια, και πολύ δύσκο­λα αντα­πο­κρί­νο­νται στο κάλε­σμα των μαχό­με­νων για­τρών να πορευ­τούν μαζί στο δρό­μο, εκεί όπου κρί­νε­ται η ποιό­τη­τα της Υγεί­ας που θα έχου­με τόσο στην καθη­με­ρι­νό­τη­τά μας όσο και σε περιό­δους όπως αυτή που διανύουμε.

Τέλος, πολ­λοί από όσους χει­ρο­κρό­τη­σαν το ένιω­σαν πηγαία. Σεβα­στό. Όμως αυτό να είναι το πρώ­το βημα­τά­κι. Οι για­τροί θα νιώ­σουν καλύ­τε­ρα αν στη μάχη με το θάνα­το, υπο οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες, θα έχουν όλα όσα χρειά­ζο­ντα και όσους πρέ­πει δίπλα τους.

Το χει­ρο­κρό­τη­μα οφεί­λει και πρέ­πει να γίνει δια­μαρ­τυ­ρία και διεκδίκηση.