Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Οι βιομήχανοι στη χώρα μας είχαν πάντα το «θάρρος» να προβάλλουν ξεκάθαρα τις ταξικές απαιτήσεις τους , να τις κάνουν πολιτικές θέσεις των αστικών (αλλά και σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων και στη συνέχεια να τις «επιβάλλουν» στο λαό (με το καρότο ή το μαστίγιο) εμφανίζοντας τες μάλιστα και κάτω από τον μανδύα του «εθνικού συμφέροντος».
Στο πρόσφατο εβδομαδιαίο δελτίο του ο ΣΕΒ αναφέρει χαρακτηριστικά : «…Η χώρα, εάν σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να γίνει ένα επενδυτικό Ελντοράντο … Με μία οικονομία που δημιουργεί εισοδήματα, που φορολογούνται με συνετό τρόπο ώστε να συνεχίσουν να παράγονται, από μία κυβέρνηση που λειτουργεί με ένα μικρού μεγέθους αλλά υψηλής παραγωγικότητας δημόσιο τομέα. Και ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τη διευκόλυνση του ιδιωτικού τομέα να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις, το αυτονόητο, δηλαδή, που δεν θα κουραζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε».
Τι όμως ήταν το Ελ Ντοράντο;
Ελ Ντοράντο (προφορά e| doraðo, στα Ισπανικά “ο χρυσός”, αρχικά “Ελ Όμπρε Ντοράντο” (Ο χρυσός άνδρας), “Ελ Ίντιο Ντοράντο” (Ο χρυσός Ινδιάνος) και “Ελ Ρέι Ντοράντο” (ο χρυσός βασιλιάς), είναι το όνομα με το οποίο ήταν γνωστός στους Ισπανούς κονκισταδόρες ένας φανταστικός τόπος, στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής, στον οποίο πίστευαν ότι υπήρχε χρυσός και ανεξάντλητα πλούτη. Αμέτρητες αποστολές έψαξαν να το βρουν και, αν και δε βρήκαν τίποτα, η μανία των Ισπανών κατακτητών για πλούτη έγινε η αιτία για ένα από τα χειρότερα μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών λαών της Αμερικής. Ο ευρωπαϊκός μύθος του Ελ Ντοράντο, του χαμένου τόπου του χρυσού που περίμενε την ανακάλυψη από έναν παράτολμο κατακτητή, ήταν η επιτομή της ατελείωτης δίψας των Ευρωπαίων για χρυσό, και της λαχτάρας τους να εκμεταλλευθούν αυτούς τους νέους τόπους για την αξία τους σε χρήμα.
Το Ελντοράντο στην λογοτεχνία και κινηματόγραφο
Ο μύθος αυτός χρόνια τώρα (με όλους του συμβολισμού του) αποτέλεσε ταυτόχρονα και τη βάση για πλήθος λογοτεχνικά αλλά και κινηματογραφικά έργα.
Χαρακτηριστικό το ποίημα Έντγκαρ Άλαν Πόε (Μετάφραση: Σταύρος Δάλκος, βασισμένος στη μετάφραση του Κώστα Ουράνη)
Μέρα-νύχτα περπατεί
ιππότης όλο θάρρος
τραγουδώντας πως θα βρει
τη χώρα του Ελντοράντο
Μα η ματιά του γέρασε
κι ο ιππότης πέφτει κάτω,
βαριά που νιώθει την καρδιά
καθώς δεν βρίσκει πουθενά
τη χώρα του Ελντοράντο
Μαύρον ίσκιο συναντά
στον δρόμο του απάνω
“Ίσκιε” είπε
“πού θα βρω τη χώρα του Ελντοράντο;”
“Πάνω από του Φεγγαριού
την πιο ψηλή χαράδρα,
κάτω κι από των Σκιών
την τρομερή κοιλάδα
θ’ ανέβεις και θα κατεβείς”
του είπε η Σκιά “σαν θες να βρεις
τη χώρα του Ελντοράντο”
Στο κινηματογράφο πλήθος έργων σχετικά με το Ελ Ντοράντο γυρίστηκαν. Αναφέρουμε ορισμένες απ’ αυτές:
Ξεχωρίζει η ταινία του 1966 Ελ Ντοραντο / El Dorado σε σκηνοθεσία του Χάουαρντ Χοκς (παραθέτουμε το σχετικό σάουντρακ της ταινίας). Και ακόμη η El Dorado — Carlos Saura 1988 (Sample).Επίσης μπορούμε να αναφέρουμε:
-Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ (THE ROAD TO ELDORADO
2000 /Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ερικ «Μπίμπο» Μπέρζτερον και Ντολ Πολ
-EL DORADO: Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (EL DORADO: TEMPLE OF SUN)
Τα Ορφανά του Ελ Ντοράντο / Orphans of Eldorado/Βασισμένη στο βιβλίο:“Orphans of Eldorado” του Milton Hatoum/Σκηνοθεσία:Guilherme Coelho.2015
-EL DORADO: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΠΟΛΗ/ Σκηνοθεσία Τέρι Κάνιγκαχαμ
…Και η απάντηση του λαϊκού κινήματος
Όμως οι απαιτήσεις των βιομηχάνων της χώρας μας, δεν είναι ούτε λογοτεχνικές, ούτε κινηματογραφικές. Το δικό τους «Ελ Ντοράντο» είναι το κυνήγι των κερδών που θα προέλθει από το παραπέρα φθήνεμα της εργατικής δύναμης, από την παραπέρα εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα αποκαΐδια των κοινωνικών λαϊκών δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς. Το δικό τους όραμα δεν έχει τον χαρακτήρα του κυνηγιού μιας «ουτοπίας», αλλά της μετατροπής της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε σε μία σύγχρονη ζούγκλα που μπροστά τους θα ωχριά αυτή του Αμαζονίου…
Φυσικά χρέος των εργαζομένων είναι να αντιδράσουν μαζικά, οργανωμένα και να μην οδηγηθούν «ως πρόβατα για σφαγή». Χρέος τους είναι να μετατρέψουν το μυθικό Ελ Ντοράντο που ονειρεύονται οι βιομήχανοι σε «Δρόμο με τις λεύκες» γι’ αυτούς.
