Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρία νέα βιβλία από τις εκδόσεις «Φαρφουλάς»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

REOUSIS-TSEKOURIΚώστας Ρεού­σης
Ενα ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΘΕΤΑΙ
στο λαι­μό χαρ­το­κό­πτη γυναίκας
[73 +14+3 sky high ποι­ή­μα­τα] Ποί­η­ση, ISBΝ: 978–960-9441–67‑4, διάστ. 12Χ17, σελ. 112, τιμή 7,48 €, σει­ρά: Λοξή Γρα­φή 14

Ενε­νή­ντα ελά­χι­στα ποι­ή­μα­τα της μιας στρο­φής άναρ­χα συντε­ταγ­μέ­να σε τρεις ενό­τη­τες και μία αφιέ­ρω­ση, τέσ­σε­ρα motti και δεκα­πέ­ντε ονο­μα­τε­πώ­νυ­μα, ένα απο­λί­θω­μα και ένας υπό­τι­τλος, ο Gabor Szabo και ο Antonio Porchia, ο André Breton και ο Tristan Tzara … με το βλέμ­μα πλα­νη­μέ­νο κάπου στον ουρανό.

THE SCRIBE

Χάζευε τη μύγα να περιστρέφεται

Να βουί­ζει ν’ αγγί­ζει το δέρμα

Αίφ­νης σχη­μα­τί­στη­κε καθώς

Τ’ αυτί ενο­χλη­μέ­νο το χέρι έπαψε

Την κίνη­ση και με κάτι

Περισ­σό­τε­ρο από αιχ­μη­ρό σκάλισε

Αρθρώ­νο­ντας το γράμ­μα ζήτα.

 

Ο Κώστας Ρεού­σης γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1970. Ζει και εργά­ζε­ται στη Λευ­κω­σία. Συνερ­γά­ζε­ται με τα έντυ­πα περιο­δι­κά Κλή­δο­νας, Ο Φαρ­φου­λάς, Straw Dogs magazine, Θρά­κα και τη δια­δι­κτυα­κή επι­θε­ώ­ρη­ση ποι­η­τι­κής τέχνης Ποιείν. Ποι­ή­μα­τά του έχουν μετα­φρα­στεί στην ισπα­νι­κή και στην ιτα­λι­κή γλώσ­σα από τους Mario Domínguez Parra και Crescenzio Sangiglio, αντί­στοι­χα. Σημα­ντι­κό γεγο­νός στην έως τώρα πορεία του, η συμ­με­το­χή του στο 12ο Διε­θνές Φεστι­βάλ Ποί­η­σης «Cosmopoética 2015», στην Κόρ­δο­βα της Ανδα­λου­σί­ας (Ισπα­νία), όπου εκπρο­σώ­πη­σε τον εαυ­τό του.

Εργο­γρα­φία: Χαμαι­λέ­ων, Αθή­να, 1995, ιδιω­τι­κή έκδο­ση εκτός εμπο­ρί­ου / Feuille Volante Υπερ­πραγ­μα­τι­κής Θρα­σύ­τη­τας, εκδό­σεις Τυφλό­μυ­γα, 2008 / Ο Κρα­τή­ρας του Γέλιου μου, εκδό­σεις Φαρ­φου­λάς, 2009, σει­ρά Λοξή Γρα­φή 4 / Καρί­να [ποι­ή­μα­τα 1993–1997], εκδό­σεις Φαρ­φου­λάς, 2012, σει­ρά Λοξή Γρα­φή 10 / Ναρι­κα­τέ-μία γυναί­κα που δεν υπήρ­ξε, εκδό­σεις Φαρ­φου­λάς, 2013,σειρά Λοξή Γρα­φή 11 / Η Ωδή του Αλε­ξι­κέ­ραυ­νου Κατα­κε­ραυ­νω­μέ­νου Ανθρώ­που, εκδό­σεις Ενδυ­μί­ων, 2014.

 

NERAIDONONA

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΠΑΚΗΣ
Η ΝΕΡΑΪΔΟΝΟΝΑ
Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΕΡΑΪΔΟΝΟΝΑΣ (ΒΙΒΛΙΟ ΤΡΙΤΟ)
Πεζο­γρα­φία, ISBΝ: 978–960-9441–68‑1, διάστ. 17Χ12, σελ. 406, τιμή 12 €, σει­ρά: Λοξή Γρα­φή 15

«…Κολ­λη­μέ­νος στο μάτι της πόρ­τας, παρα­τη­ρού­σε έναν ογκώ­δη, φωσφο­ρί­ζο­ντα ζαφει­ρέ­νιο κρο­κό­δει­λο στον κατα­σκό­τει­νο διά­δρο­μο. Κατό­πιν, η μαυ­ρί­λα, το τίπο­τε. Έπει­τα, ένας τερά­στιος κρό­κος αυγού να σπά­ζει, ν’ απλώ­νε­ται, να δια­λύ­ε­ται σ’ επι­μέ­ρους άμορ­φα τρε­μά­με­να γλυ­πτά που έφθι­ναν μέχρις ανυ­παρ­ξί­ας. Και τέλος, το κατά­λευ­κο κρα­νίο του μαυ­ρο­ντυ­μέ­νου Μπέρ­ναρντ με τα μάτια κρυμ­μέ­να πίσω από μαύ­ρα γυα­λιά και το στό­μα σφα­λι­στό ερμη­τι­κά, να υψώ­νει το επί­χρυ­σο ραβδί του, στην άκρη του οποί­ου ήταν προ­σαρ­τη­μέ­νο ένα κόκ­κι­νο πανί με αχινούς.

Η παρά­τα των θεα­μά­των συνε­χι­ζό­ταν όλη νύχτα.»

Η Νεραϊ­δο­νο­νά είναι το τρί­το [μετά  τους Ανα­πό­φευ­κτους (2012) και το Διπλό δωμά­τιο (2012)] μέρος μιας τρι­λο­γί­ας που δια­τρέ­χει τον 20ό και τον πρώ­ι­μο 21ο αι. μέσα από τη δια­φαι­νό­με­νη δρά­ση μιας ονει­ρι­κής σπεί­ρας Εγκλη­μα­τιών του Τυχαί­ου και τις λαν­θά­νου­σες αλλά κατα­λυ­τι­κές επι­πτώ­σεις αυτής στην ανθρώ­πι­νη ιστο­ρία. Συνά­μα, δε, είναι η τρί­τη και τελευ­ταία μυθι­στο­ρία στην οποία πρω­τα­γω­νι­στεί, συμ­με­τέ­χει ή έστω ανα­κα­λεί­ται ο αμεί­λι­κτος διώ­κτης του Κακού αστυ­νό­μος Ευθυμίου.

 

Ο Νίκος Στα­μπά­κης, μετα­φρα­στής-επι­με­λη­τής και ιδρυ­τι­κό μέλος της Υπερ­ρε­α­λι­στι­κής Ομά­δας Αθη­νών, έχει επί­σης εκδώ­σει τα βιβλία Το Μπα­ού­λο με τις μπί­λιες, Η Νύχτα των απο­κρί­σε­ων, Το Άλας των ηφαι­στεί­ων, την ανθο­λο­γία Surrealism in Greece καθώς και πολ­λές μετα­φρά­σεις έργων του Διε­θνούς Υπερ­ρε­α­λι­στι­κού Κινή­μα­τος και του ευρύ­τε­ρου Φαντασιακού.

DESNOS-

ROBERT DESNOS
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ
Κεί­με­να γραμ­μέ­να κάτω απ’ το άστρο της Yvonne George
Γαλ­λι­κή λογο­τε­χνία-Υπερ­ρε­α­λι­σμός, ISBΝ: 978–960-9441–69‑8, διάστ. 17Χ12, σελ. 88, τιμή 8,48. €
Μετά­φρα­ση-εισα­γω­γή-σημειώ­σεις: Νίκος Σταμπάκης

«Γύρω στις 2 το πρωί, ξυπνώ ολό­τε­λα. Η σιω­πή συρί­ζει με αυτόν τον ιδιαί­τε­ρο τρό­πο που παρα­τη­ρεί κανείς όταν έχει αϋπνί­ες. Μια στιγ­μή περ­νά, κι έπει­τα, πολύ καθα­ρά, ακούω ν’ ανοί­γει η πόρ­τα μου, αν κι είναι κλει­δω­μέ­νη (το πρωί θα το επι­βε­βαιώ­σω). Ακούω να γυρ­νούν οι μεντε­σέ­δες, ακό­μη και τον πολύ χαρα­κτη­ρι­στι­κό θόρυ­βο από το γλωσ­σί­δι της κλει­δα­ριάς που έχει σπά­σει και πρέ­πει να σπρώ­ξεις με το χέρι για να ξανα­κλεί­σει η πόρτα.

Κι απα­λά, αθό­ρυ­βα, η *** μπαί­νει στο δωμά­τιό μου. Είναι αυτή, δεν χωρά αμφι­βο­λία. Ανα­γνω­ρί­ζω την όψη, το βάδι­σμα, την έκφρα­ση του χαμό­γε­λού της. Ανα­γνω­ρί­ζω ακό­μη και το φόρε­μά της: φόρε­μα πολύ χαρα­κτη­ρι­στι­κό, που το φορά μόνο σε ορι­σμέ­νες περιστάσεις.

Με πλη­σιά­ζει και κάθε­ται σε κάποια από­στα­ση από το κρε­βά­τι μου, σε μια πολυ­θρό­να όπου απέ­θε­σα τα ρού­χα μου προ­τού ξαπλώ­σω. Κάθε­ται ανα­παυ­τι­κά και με κοι­τά επίμονα.

Παρα­τη­ρώ ότι την βλέ­πω τόσο καθα­ρά σαν να ήταν φωτι­σμέ­νο το δωμά­τιο, κι η φωτει­νό­τη­τα της νύχτας δεν εξη­γεί το γεγο­νός, ούτε η φωσφο­ρί­ζου­σα γραμ­μή χρώ­μα­τος απα­λού γαλά­ζιου που περι­βάλ­λει όλο το κορ­μί της, ούτε και το κοκ­κί­νι­σμα της σόμπας. Όπως σαλεύ­ει το δεξί της πόδι, καμιά φορά χτυ­πά στο πάτω­μα, που αντηχεί».

***

Απ’ όλη την πρώ­τη γενιά των υπερ­ρε­α­λι­στών, ο Robert Desnos (1900–45) υπήρ­ξε εκεί­νος κατ’ εξο­χήν που συν­δύ­α­σε επι­θυ­μη­τι­κή παρα­φο­ρά και γλωσ­σι­κή τόλ­μη: από τα εκτυ­φλω­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα του αυτό­μα­του λόγου του μέχρι την εκδί­πλω­ση του ερω­τι­κού πάθους στα όρια των λέξε­ων. Τα περισ­σό­τε­ρα από τα γρα­πτά του της περιό­δου εκεί­νης είναι σημα­δε­μέ­να από τη σκιά της τρα­γου­δί­στριας Yvonne George, η ορι­στι­κή εξα­φά­νι­ση της οποί­ας από τη ζωή του Desnos θα συμπέ­σει με την απο­μά­κρυν­σή του από τον υπερ­ρε­α­λι­σμό. Τα μικρό­τε­ρα σε έκτα­ση κεί­με­να που αφο­ρούν άμε­σα εκεί­νον τον τρε­λό όσο και απελ­πι­σμέ­νο έρω­τα ανθο­λο­γού­νται εδώ: η ερω­τι­κή του ποί­η­ση, περι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της περί­φη­μης συλ­λο­γής Στη μυστη­ριώ­δη, πεζά, δύο σενά­ρια (το ένα από τα οποία υπήρ­ξε η βάση για τη διά­ση­μη ται­νία του Man Ray Ο Αστε­ρί­ας) και κάποιες από­πει­ρες ανάλυσης/κριτικής απο­τί­μη­σης της George ως καλλιτέχνιδας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο