Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρία ποιήματα για την Παλαιστίνη

Τρεις νέοι καλ­λι­τέ­χνες, η Αγγε­λι­κή Ξένου, η Μαρι­λί­ζα Λούν­τζη και ο Πανα­γιώ­της Μπε­λί­τσος εμπνέ­ο­νται από τον αγώ­να του ηρω­ι­κού παλαι­στι­νια­κού λαού, και στέλ­νουν με στί­χους το δικό τους μήνυ­μα αλληλεγγύης. free palestine

Από τα κλαδιά της ιερής ελιάς σου

Μέχρι να στα­μα­τή­σει τ’ άδι­κο στον τόπο σου
γίνο­μαι στό­μα που φωνά­ζει για την ελευ­θε­ρία σου
Μέχρι να δικαιω­θούν οι νεκροί σου
γίνο­μαι σώμα που ανα­σταί­νει τις κόρες και τους γιους σου
Μέχρι να ελευ­θε­ρω­θούν οι ζωντα­νοί σου
γίνο­μαι χώμα που κρύ­βει τους σπό­ρους σου

Και από τα κλα­διά της ιερής ελιάς σου
φτε­ρου­γί­ζω με τη λευ­κή περιστέρα
τρα­γου­δώ­ντας προς όλη τη γη:

‘Ακού­στε, χτυ­πά­ει η Παλαι­στί­νη στην καρ­διά μου…
είμαι ελεύ­θε­ρη’

 Αγγε­λι­κή Ξένου  —  Αθή­να, Πέμ­πτη 13 Μαΐ­ου 2021

Κλεψύδρα

Για τις μέρες και τις ώρες που περ­νούν πονάω.
Πιο πολύ γι’ αυτό που για να γίνει πρέ­πει να ναι τα πόδια μου βαθιά χωμέ­να μες τη γη.
Το κεφά­λι μου τρε­λά υψω­μέ­νο στον ουρανό.
Το βλέμ­μα στ’ άστρα.

Το κλει­δί της πόρ­τας του αύριο στην τσέπη.
Κυρί­ως θέλει εμέ­να ένα φτω­χό παλιά­τσο της ποίησης.
Να βου­τά τα χέρια του στον κου­βά με τη μπο­γιά που χύνουν οι αιώνες.

Σα μέγας αρχιτέκτονας,
ζωγρα­φιές με τα δάχτυλα
πάνω στα σπη­λαία των αιώ­νων να μηχα­νορ­ρα­φώ επι­δέ­ξια στα τοιχώματα.
Ένα βου­βά­λι αλη­θι­νό από τον τοί­χο να ορμά πάνω στη λεία.
Ένα πιστό­λι στον κρα­νίο να βρί­σκει ένα παιδί.

Κι ύστε­ρα αυτοί,
που τα δακτυ­λι­κά μου απο­τυ­πώ­μα­τα ξέρου­νε να διαβάζουν,
σε μια καρε­κλά να με καθίσουν. 

Να μ’ ανα­κρί­νουν που είπα την αλήθεια.
Του πίνα­κά μου ν’ απο­κρυ­πτο­γρα­φή­σουν το γενε­τι­κό υλικό.
Θα βρουν έτσι στον τοί­χο το αίμα το δικό μου. 

Το σημά­δι ενός λαού..

Κι έτσι καθώς το φως, στο μέτω­πο θα πέφτει το γυμνό μου,
από­φα­ση θα πάρει ο ιδρώ­τας μου ποτέ να μη στεγνώσει.
Δε χαρα­μί­ζω τη ζωή μου σε τού­το το μπουντρούμι.
Μονά­χα έτσι οι στά­λες μου θα γίνου­νε ποτάμι,
να ξεδι­ψά­σουν της Αφρι­κής στρατιές,
με πόδια γυμνά και γλώσ­σα σε στά­ση προ­σευ­χής να κοι­τά τον ουρανό.

Θα ποτί­σει το πανά­κι εκεί­νης της μάνας μου,
που σκου­πί­ζει τις πλη­γές των σκο­τω­μέ­νων της Γάζας.

Μάνα μου εσύ,
                         κι εσύ,
                                     κι εσύ!
Είσαι τόσες πολλές!
Πάρε το αίμα τους να θαφτούν στη γη μας καθα­ρά τ’ αδέρ­φια μου.

Στράγ­γι­ξε το πανί σου καλά μάνα μου.
Να πέφτει το αίμα στα­γό­να στα­γό­να στο δοχείο του χρόνου.
Κι όταν μου ρίξουν κι άλλα χαστού­κια για να τους πω με ποιο δικαί­ω­μα εγώ τόσο μικρή το δίκιο μου παλεύω.
Πει­στή­ριο του εγκλή­μα­τός μου  θα ‘χω στα δάχτυ­λα μου,
του παι­διού μου την αλή­θεια που δεν έχει γεννηθεί.
θα σου πιά­σω το μάγου­λο μ’ αγάπη…
θα ματώ­σει κι εκείνο..

είμα­στε ένα…

Μαρι­λί­ζα Λούντζη

Φλόγες σκίζουνε τον ουρανό της Γάζας

Γροθιά ΠαλαιστίνηΦλό­γες σκί­ζου­νε τον ουρα­νό της Γάζας
Έδα­φος φίλη­σαν και θάνα­το σκορπούν
Άκου πίσω απ’ τις βρο­ντές το κλάμα
16 ήταν ο Ρασίντ, στη Βόρεια Ναμπλούς

Άρμα­τα βαριά, εκπαι­δευ­μέ­νοι δολοφόνοι
με δυό σημαί­ες, των ΗΠΑ και Ισραήλ
Χαρί­ζουν θρή­νο απ’ το κάθε τους κανόνι
Την Παλαι­στί­νη κλέ­βουν κάθε ζωή και πιθαμή

Απέ­να­ντι μια έφη­βη χτυ­πά το στρατιώτη
και ένας μικρός με τη σφε­ντό­να του τα τανκς
Στη δυτι­κή όχθη πια δεν κρύ­βο­νται οι ανθρώποι
Κάθε νεκρός τους, τους αρμα­τώ­νει την καρδιά

 Όπλο στα χέρια τους είν’ η  αλληλεγγύη
Αν άκου­σες το κλά­μα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς
Ύψω­σε ανά­στη­μα σε αυτά και στα άλλα κτήνη
Αύριο ίσως την πόρ­τα σε σένα να χτυπάν.

Πανα­γιώ­της Μπελίτσος

ΕΕΔΥΕ Συγκέντρωση ΥπΕθΑ Πορεία

🚩 Σε λίγο
Λαϊκή απάντηση στην επικίνδυνη πολιτική της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς
📍 6 μ.μ. στο Υπουργείο Άμυνας και πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο