Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρία ποιήματα της Ειρήνης, της καθαρίστριας στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός»

Μέχρι το τέλος

Νάτην εκεί­νη η γιαγιά
που τη σημαία της κρατά
και προ­χω­ρά σιγά κουτσά
Άσβε­στα όνει­ρα κοιτά

Να κι ο λεβέ­ντης ο παππούς
μπρο­στά­ρης μ’ άλλους γελαστούς
που άγιο τα’ όνει­ρο θωρεί
γι’ αυτό πατά γερά στη γη.

Βγή­καν στο δρό­μο νεαροί
Καθά­ρια η ματιά τους
Η δύνα­μη περίσσευε
Κι υψώ­σαν τη θωριά τους

Πιστέ­ψα­νε στο όνειρο
Ακό­μη το πιστεύουν
Και δε θα πάψουν στα στερνά
να τρέ­χουν, να παλεύουν

***

Κοροϊδία

Δεν θα σας πω για έρωτες
μα για την κοινωνία
όπου την τακούνησε
ο κόβιντ με μανία

Τους βρή­κε απροετοίμαστους
χωρίς δομή καμία
και έπια­σε και σάρωσε
με λύσ­σα με μανία

Ο κόσμος έτρε­χε τρελός
για τα νοσοκομεία
Και οι καρε­κλά­τοι λέγανε
πάει καλά κι έλλει­ψη καμία

Χωρίς μονά­δες, υλικά,
για­τρούς και νοσοκόμες
τον κόσμο κοροϊδεύουνε
και ψάχνου­νε για νόμους

Νόμους που θα στηρίζουνε
κεφά­λαιο, ιδιώτες
κι ας πεθαί­νουν οι φτωχοί
του πλού­του στρατιώτες

Δεν τρώ­με άλλο κουτόχορτο
τον ξέρου­με το δρόμο
που μας πηγαί­νει στο σωστό
και χτί­ζει άλλο κόσμο

***

Ιδέες

Να ‘χεις τη σκέ­ψη καθαρή
σφιγ­μέ­νη τη γρο­θιά σου
και οι ιδέ­ες σου βαθιές
με ρίζες στην καρ­διά σου

Να πολε­μάς το άδικο
δίχως να το φοβάσαι
Να στέ­κεις όρθιος γερά
Στην πάλη πρώ­τος να ‘σαι

Να είσαι πάντ­το­τε μπροστά
Καθό­λου μην τρομάζεις
πώς θα αλλά­ξει η ζωή
στο δρό­μο που χαράζεις

Κι ο φασι­σμός είναι θεριό
Και γέν­νη­μα διαβόλου
Στείλ’ τον λοι­πόν στην άβυσσο
να μη φανεί διόλου

vardianos sta sporka 5

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο