Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τρία ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων

Παγκό­σμια Ημέ­ρα Ποί­η­σης και κατά των φυλε­τι­κών δια­κρί­σε­ων. Τρία ποι­ή­μα­τα της Ηλέ­κτρας Στρατωνίου

ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΙΛΙ Η ΖΩΗ

Και λέει, να ξημέ­ρω­νε μια αυγή, που η γη δεν θα είχε σύνορα!
Ένα τερά­στιο σπί­τι χτι­σμέ­νο με αγκα­λιές κι ένα τρα­πέ­ζι που γύρω του,
θα κάθο­νταν άνθρω­ποι απ’ όλα τα πλά­τη και τα μήκη της γης, να τρώ­νε το αχνιστό
ψωμί της Ειρή­νης, να πίνουν το γλυ­κό κρα­σί της Αδερ­φο­σύ­νης, να γελάνε
και να τρα­γου­δούν τον ήλιο της Δικαιο­σύ­νης και την τίμια δου­λειά της Εργατιάς!
Και λέει, να μιλά­ει ο καθέ­νας στην γλώσ­σα του και να κατα­λα­βαί­νουν όλοι,
με τους κτύ­πους της καρ­διάς τους και με τις λάμ­ψεις από τα μάτια τους!
Και λέει, να υπήρ­χαν εργο­στά­σια, σχο­λειά, νοσο­κο­μεία, πλα­τεί­ες και πάρ­κα, ανοιχτά
σε όλους που θέλουν να ζήσουν, το υπέρ­τα­το όνει­ρο της Ελευ­θε­ρί­ας και της Ισότητας!
Και λέει, οι άντρες να ήταν πατε­ρά­δες και οι γυναί­κες μανά­δες, όλων των παιδιών,
στορ­γι­κά πάνω απ’ τις κού­νιες να τα θηλά­ζουν, χωρίς να νοιά­ζο­νται για το χρώμα
του δέρ­μα­τος τους και να λένε νανου­ρί­σμα­τα με τρα­γού­δια της πατρί­δας τους!!!
……………………………………….
Και λέει, αυτά που θαύ­μα και ουτο­πία μοιά­ζουν, Πρέ­πει Όλοι να πιστέψουμε,
πως μπο­ρούν να γίνουν αλήθειες!
‑Όταν τα χέρια υψω­θούν στον ουρα­νό, όταν στα μέτω­πα λάμψη
το φως, σμί­ξουν οι φωνές των αδι­κη­μέ­νων, τότε … Ναι — τότε,
μπο­ρούν Όλα, σε ένα και­νούρ­γιο Αύριο, να γίνουν μια Μεγά­λη Αλήθεια!
‑Φτά­νει οι Άνθρω­ποι να ενώ­σουν την Δύνα­μη τους!
‑Κόκ­κι­νο φιλί είναι η Ζωή και ο Θάνα­τος … κρεβάτι!
‑Εμπρός!!!

ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ

Οι Ποι­η­τές … έχουν τρία μάτια
κρυμ­μέ­να στο μέτωπο,
στο στό­μα τρις γλώσσες,
τρις καρ­διές στο στήθος !
Την μια για την αγάπη,
για την ομορ­φιά του κόσμου την άλλη
και την τρί­τη για των ανθρώ­πων τα πάθη!
Δικό τους – τίποτα-!
Ένα μολύ­βι σπα­σμέ­νο και την σκιά τους !
Οι Ποι­η­τές … του Λαού ντουντούκες,
των εργα­τών, των φοιτητών ,
της απεί­θαρ­χης νεολαίας,
φωνά­ζουν συνθήματα
σε ναρ­κω­μέ­νες πολιτείες,
δρό­μους έρη­μους, πλα­τεί­ες άδειες …
Γρά­φουν οι Ποιητές…
με στα­γό­νες αίμα στα δάχτυλα
απ΄ το σπα­σμέ­νο μολύβι
κι ακου­μπά­νε τρυφερά
τον δρο­σά­το ίσκιο τους
‑σαν ομπρέ­λα κόκκινη, -
στο πλή­θος με τις υψω­μέ­νες γροθιές,
μην η βρο­χή τους βρέξει,
το χιό­νι τους παγώσει,
τα δακρυ­γό­να, οι κλωτσιές,
οι χει­ρο­βομ­βί­δες κρό­του- λάμψης,
και τα γκλό­πς των ματατζήδων,
τους πονέ­σουν… τους λυγίσουν,
τους σακα­τέ­ψουν, ή τους σκοτώσουν!
Ααχχ οι Ποι­η­τές … μοιά­ζουν Θεοί,
θνη­τοί είναι, από πηλό πλασμένοι,
γεν­νη­μέ­νοι με μια λάμπα θυέλλης
στα μάτια, ζωής σημά­δι αιώνιο,
στο πυκνό σκο­τά­δι του κόσμου!
Κι ακό­μη στην πλά­τη τους έχουν
δυο φτε­ρά τεράστια,
που κου­βα­λά­νε στα ουράνια
τους κρυ­φούς πόθους των Λαών,
των σκλα­βω­μέ­νων ανθρώπων,
για Ειρή­νη, Δικαιο­σύ­νη και Λευτεριά!!!
‑Ναι… οι Ποιητές,
δικό τους δεν έχουν τίποτα!!!

ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ

Ψυχο­σάβ­βα­το σήμερα …….
Μακά­ριες οι ψυχές των «ταξι­δευ­τών»
σε μια άγνω­στη ‑όπως λεν- αιωνιότητα !
Στο Πεδί­ον του Άρεως
λαθρο­με­τα­νά­στες, άστε­γοι, πρεζόνια,
στοί­βες κου­ρέ­λια… σύριγγες,
μπε­μπέ πάνες, σερ­βιέ­τες λερωμένες ,
προ­φυ­λα­κτι­κά και κου­τιά ‚-πολ­λά-
πολ­λά κου­τιά, κόκα- κόλας !
Μια «υπο­ψία» ανθρώπων,
πλα­νιέ­ται στις σκιές των θάμνων,
σώμα­τα κίτρι­να, μαύ­ρα, μπλαβιά
σε αργή, συνε­χή αποσύνθεση ….
Μνη­μό­συ­να στις εκκλησιές…..
και δεν έφτια­ξε κανείς
μια χού­φτα κόλλυβα,
στον τάφο των ξεχασμένων
‑ασω­μά­των- υπάρ­ξε­ων να ρίξει !
Σάβ­βα­το των ψυχών !
Καμία Δευ­τέ­ρα , Τρί­τη, Τετάρτη,
Πέμ­πτη ή έστω Παρασκευή,
δεν ξημε­ρώ­νει στο πάρκο
των ζωντα­νών – κολασμένων,
των νεκρών ψυχών ….
Κου­ρέ­λια ‚σερ­βιέ­τες, σύριγγες,
κόκα ‑κόλας κου­τιά «υπο­ψία» ζωής ,
στην σκιά των θάμνων….
— Πεδί­ον Άρε­ως … αρέ­να θανάτου…
νύχτα – μέρα ανοι­χτός τάφος ,
χωρίς μια χού­φτα κόλλυβα ….
…. και ψυχοσάββατο !!!

________________________________________________________________________________

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.).

Γράμ­μα­τα της ποίησης

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο