Τρία χρόνια από το δημοψήφισμα-απάτη: Ποιος δικαιώθηκε;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Πέρα­σαν τρία χρό­νια από τότε που η Ελλά­δα είχε μοι­ρα­στεί, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε δυο στρα­τό­πε­δα. Του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ». Θυμί­ζο­ντας τις επο­χές των «Αγα­να­κτι­σμέ­νων», χιλιά­δες λαού συγκε­ντρώ­νο­νταν στις πλα­τεί­ες κάτω από πολύ­χρω­μες- ξένες προς τα πραγ­μα­τι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα- σημαίες. 

Σκορ­πώ­ντας αυτα­πά­τες επί αυτα­πα­τών, το κυβερ­νη­τι­κό και φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο πλειο­δο­τού­σε σε υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κορώ­νες, καλώ­ντας το λαό να συντα­χθεί ενά­ντια στους «εκβια­στές δανει­στές», να «υψώ­σει ανά­στη­μα» ενά­ντια στην «Ευρώ­πη της λιτό­τη­τας» και να ξανα­κερ­δί­σει την «εθνι­κή αξιο­πρέ­πεια». Ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας έδι­νε πραγ­μα­τι­κό ρεσι­τάλ δημα­γω­γί­ας και πολι­τι­κής εξα­πά­τη­σης, κλεί­νο­ντας σε όλες τις πτώ­σεις την «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση» και επι­κα­λού­με­νος υπο­κρι­τι­κά και ανε­ρυ­θρί­α­στα τον σεβα­σμό στη «λαϊ­κή ετυμηγορία».

Από την άλλη πλευ­ρά, οι αντι­πο­λι­τευό­με­νες αστι­κές δυνά­μεις – συνα­σπι­σμέ­νες κάτω απ’ το σύν­θη­μα του «Μένου­με Ευρώ­πη» — έσπερ­ναν τρό­μο και υστε­ρία, υπερ­το­νί­ζο­ντας το «χάος» που ελό­χευε εάν η χώρα έβγαι­νε απ’ το μονό­δρο­μο της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης. «Παρα­μο­νή στην ΕΕ πάση θυσία» αντα­πα­ντού­σαν στην κυβέρ­νη­ση η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτά­μι, ρίχνο­ντας νερό στο μύλο του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος στο οποίο είχαν εγκλω­βι­στεί πλα­τιές λαϊ­κές μάζες. 

Το δημο­ψή­φι­σμα του 2015 έδω­σε την ευκαι­ρία σε κάθε λογής και είδους οπορ­του­νι­στι­κά-τυχο­διω­κτι­κά στοι­χεία να ξανα­βγούν στην επι­φά­νεια της πολι­τι­κής ζωής, τζο­γά­ρο­ντας πάνω στις πλά­τες του λαού. Εγκλω­βι­σμέ­να εντός των τει­χών της αστι­κής εξου­σί­ας και της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, «τσα­λα­βου­τώ­ντας» ιδε­ο­λο­γι­κά σε «μετα­βα­τι­κά στά­δια» και υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές φλυα­ρί­ες, οπορ­του­νι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα όπως η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρω­το­στά­τη­σαν στην ενί­σχυ­ση των αυτα­πα­τών για την ουσία του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Τι έλε­γαν; Ότι το «ΌΧΙ» στο δημο­ψή­φι­σμα «ριζο­σπα­στι­κο­ποιεί συνει­δή­σεις», ότι απο­τε­λεί «το επό­με­νο βήμα», ότι σημαί­νει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνη­μό­νια» και άλλα τέτοια, συμ­βάλ­λο­ντας με τον τρό­πο τους στην συγκά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού χαρα­κτή­ρα του δημο­ψη­φί­σμα­τος ως καλο­στη­μέ­νης απά­της και ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος. Στην ίδια ρότα υπέρ του «ΌΧΙ», από δια­φο­ρε­τι­κό πολι­τι­κό μετε­ρί­ζι, βρέ­θη­κε τότε και η ναζι­στι­κή-εγκλη­μα­τι­κή Χρυ­σή Αυγή πλειο­δο­τώ­ντας, κατά πάγια τακτι­κή της, σε πατρι­δο­κα­πη­λεία και αντι­μνη­μο­νια­κές κορώνες.

Πλην λακε­δαι­μο­νί­ων…

Κόντρα στα αστι­κά και οπορ­του­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα που εγκλώ­βι­ζαν τους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία, έναν ολό­κλη­ρο λαό, στο ψευ­το­δί­λημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος, στά­θη­κε το ΚΚΕ. Την στιγ­μή που τα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν παρα­τα­χθεί σε θέσεις μάχης για τον υπο­τι­θέ­με­νο «υπέρ πάντων αγών», το ΚΚΕ ξεσκέ­πα­ζε την πλά­νη του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος, καλώ­ντας το λαό να αρνη­θεί να παί­ξει στην φαρ­σο­κω­μω­δία που το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα είχε στή­σει εις βάρος του. Να πως ξεκι­νού­σε η Δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του ΚΚΕ για το δημο­ψή­φι­σμα, μια βδο­μά­δα πριν τη διε­ξα­γω­γή του:

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιο­ποι­ή­σει το δημο­ψή­φι­σμα ως ευκαι­ρία, για να δυνα­μώ­σει η αμφι­σβή­τη­ση στην ΕΕ, να δυνα­μώ­σει η πάλη για τη μονα­δι­κή ρεα­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από τη σημε­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που έχει μόνο ένα περιε­χό­με­νο: ΡΗΞΗ — ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ — ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Με τη δρά­ση και την επι­λο­γή του, να απα­ντή­σει στην κοροϊ­δία του κάλ­πι­κου ερω­τή­μα­τος που θέτει η κυβέρ­νη­ση και να απορ­ρί­ψει τόσο την πρό­τα­ση των ΕΕ — ΔΝΤ — ΕΚΤ, όσο και την πρό­τα­ση της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ. (…)

Το ΟΧΙ στο δημο­ψή­φι­σμα θα μετα­φρα­στεί από την ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση ως έγκρι­ση της δικής της αντι­λαϊ­κής πρό­τα­σης των 47+8 σελί­δων. Το ΝΑΙ θα μετα­φρα­στεί ως συγκα­τά­θε­ση στα βάρ­βα­ρα μέτρα της τρόι­κας και “παρα­μο­νή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτά­μι. Και οι δύο απα­ντή­σεις οδη­γούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπι­τα­λι­στι­κή βαρβαρότητα.

Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χάρυβδη.

Να σηκώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκφρά­σει, με όλα τα μέσα και τους τρό­πους, στο δημο­ψή­φι­σμα την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της.

Να “ακυ­ρώ­σει” αυτό το δίλημ­μα, ψηφί­ζο­ντας στην κάλ­πη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ — ΔΝΤ — ΕΚΤ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

Γι’ αυτήν την κρυ­στάλ­λι­νη και ειλι­κρι­νή- απέ­να­ντι στο λαό- θέση του, το ΚΚΕ δέχθη­κε τόνους λάσπης και απ’ τις δυο μεριές. Σε λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα οπορ­του­νι­στι­κών ανα­χω­μά­των και ψευ­δο­ε­πα­να­στα­τι­κών γκρου­πού­σκου­λων (που είχαν βγει στα κερα­μί­δια υπέρ του «ΌΧΙ») δια­βά­ζα­με για «στά­ση υπέρ της ΕΕ», για «συστη­μι­κή τοπο­θέ­τη­ση», ότι «το ΚΚΕ γυρ­νά­ει την πλά­τη στο λαό» και άλλα τέτοια. Άλλοι πάλι, χωρίς ίχνος τσί­πας επά­νω τους, δια­τυ­μπά­νι­ζαν ότι το ΚΚΕ είναι «εκτός τόπου και χρό­νου», επει­δή αυτό δεν δέχο­νταν να πάρει μέρος στην κοροϊ­δία που εξυ­φαί­νο­νταν. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος μάρ­τυ­ρας του ποιος τελι­κά είχε δίκιο και ποιός κορόϊ­δευε το λαό. 

Τρία χρό­νια μετά

Τρία χρό­νια μετά οφεί­λου­με όλοι να βγά­λου­με συμπε­ρά­σμα­τα. Το δημο­ψή­φι­σμα του 2015 υπήρ­ξε μνη­μείο πολι­τι­κής εξα­πά­τη­σης και εγκλω­βι­σμού του λαού στην πολι­τι­κή της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να ότι στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, δε δύνα­ται να υπάρ­ξει λαϊ­κή κυριαρ­χία. Όπως επί­σης απο­δεί­χθη­κε, με τον πλέ­ον πανη­γυ­ρι­κό – αλλά και επώ­δυ­νο για τους εργα­ζό­με­νους- τρό­πο ότι το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα δεν αλλά­ζει με δημο­ψη­φί­σμα­τα-τεχνά­σμα­τα της αστι­κής δημοκρατίας. 

Τρία χρό­νια πριν, το δίλημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος έκρυ­βε μια θανά­σι­μη παγί­δα για το λαό: τον καλού­σε να εκτο­νώ­σει τη δυσφο­ρία του μέσα από ένα δημο­ψή­φι­σμα-απά­τη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυ­βαν- όπως απο­δεί­χθη­κε- το ίδιο αντι­λαϊ­κό πρό­ση­μο. Όποια κι’ αν ήταν η ετυ­μη­γο­ρία του λαού, ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης που οδη­γεί σε φτώ­χεια, ανερ­γία, πλού­το για τους λίγους και μιζέ­ρια για τους πολ­λούς, έμε­νε στο απυρόβλητο. 

Μόνο η ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, που θα σημα­δεύ­ει τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, την άρχου­σα τάξη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες που τη στη­ρί­ζουν, μπο­ρεί να οδη­γή­σει στην προ­ο­πτι­κή για πραγ­μα­τι­κή ρήξη. Για ένα λαϊ­κό κίνη­μα που δεν θα βαδί­ζει κάτω απ’ τις ξένες σημαί­ες της αστι­κής τάξης και δεν θα εγκλω­βί­ζε­ται στο δίπο­λο εθνι­κι­σμού — κοσμο­πο­λι­τι­σμού, που δεν θα δια­λέ­γει ανά­με­σα σε ξένους και ντό­πιους λύκους.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.