Τραγωδία…

Ανεί­πω­τη τρα­γω­δία στην Τουρ­κία και τη Συρία. Πολ­λές χιλιά­δες οι νεκροί. Οχι μόνο — και κυρί­ως — από τον σει­σμό! Για­τί εν έτει 2023, οι επι­στή­μες και η τεχνο­λο­γία έχουν δώσει τα εργα­λεία για να εντο­πί­ζο­νται με ακρί­βεια τα σει­σμι­κά ρήγ­μα­τα, ποιες περιο­χές κιν­δυ­νεύ­ουν περισ­σό­τε­ρο, πώς πρέ­πει να χτί­ζο­νται τα σπί­τια, τα σχο­λεία, τα νοσο­κο­μεία, για να μην κιν­δυ­νεύ­ουν ανθρώ­πι­νες ζωές.

Κι όμως… Μέχρι τώρα, πάνω από 5.000 είναι οι νεκροί και οι εκτι­μή­σεις κάνουν λόγο για πάνω από 20.000! Ποιος είναι λοι­πόν ο ένο­χος γι’ αυτά τα εγκλήματα;

Για άλλη μια φορά, μετά την κατα­στρο­φή, η συζή­τη­ση εστιά­ζε­ται στο επί­κε­ντρο, στο εστια­κό βάθος, στην ενερ­γο­ποί­η­ση των ρηγ­μά­των και κατά πόσο θα επη­ρε­ά­σουν τη μία ή την άλλη περιο­χή. Σοβα­ρά θέμα­τα μεν, αλλά για το κύριο ούτε κουβέντα!

Και το κύριο είναι ότι δεν υπάρ­χει κανέ­να ολο­κλη­ρω­μέ­νο σχέ­διο αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης με κρι­τή­ριο την προ­στα­σία των λαϊ­κών στρω­μά­των. Για­τί αυτή είναι η βασι­κή αιτία για τους χιλιά­δες νεκρούς μετά από έναν σεισμό.

Είναι η πολι­τι­κή που αντι­με­τω­πί­ζει και την αντι­σει­σμι­κή προ­στα­σία με όρους «κόστους — οφέ­λους» για το κεφά­λαιο και το κρά­τος του. Που καθο­ρί­ζει το επί­πε­δο προ­στα­σί­ας με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, τα «δημο­σιο­νο­μι­κά περι­θώ­ρια», και όχι με γνώ­μο­να τις ανά­γκες και την ασφά­λεια της λαϊ­κής οικογένειας.

Είναι τρα­γι­κό να βλέ­πεις τις κυβερ­νή­σεις Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, σε μια πλειο­δο­σία δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων για ΝΑΤΟι­κούς εξο­πλι­σμούς, να σκορ­πά­νε τα λεφτά του λαού για F‑16 και φρε­γά­τες, για την ενί­σχυ­ση της νοτιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ και της επι­χει­ρη­σια­κής ικα­νό­τη­τας των ΗΠΑ.

Να λένε με θρά­σος ότι το κάνουν για να προ­στα­τεύ­σουν τους λαούς τους, την ίδια στιγ­μή που τους αφή­νουν εκτε­θει­μέ­νους και απρο­στά­τευ­τους, άλλο­τε στον σει­σμό, άλλο­τε στον χιο­νιά και στις πλημ­μύ­ρες. Με τη δικαιο­λο­γία μάλι­στα ότι «δεν φτά­νουν τα λεφτά» για έργα και σχέ­διο κρα­τι­κής προ­στα­σί­ας και ότι αυτά υπερ­βαί­νουν τις «αντο­χές της οικονομίας».

Το έχου­με ζήσει και στη χώρα μας… Και παρά το γεγο­νός ότι ακό­μα και τώρα, με αφορ­μή την Τουρ­κία, γίνε­ται συζή­τη­ση για το ενδε­χό­με­νο σει­σμού και στην Ελλά­δα, η κατά­στα­ση είναι η εξής:

- Το 75% — 80% των κτι­ρί­ων της χώρας έχουν χτι­στεί πριν από το 1985, δηλα­δή με βάση παλιούς αντι­σει­σμι­κούς κανο­νι­σμούς (ή και καθό­λου), αλλά οι κυβερ­νή­σεις δια­χρο­νι­κά αρνού­νται στην πρά­ξη να εφαρ­μό­σουν ένα πρό­γραμ­μα προ­σει­σμι­κού ελέγ­χου και ενί­σχυ­σης των κατα­σκευών αυτών όπου απαιτείται.

- Το 1999, με αφορ­μή τον μεγά­λο σει­σμό με τους 143 νεκρούς, εξαγ­γέλ­θη­καν πρω­το­βάθ­μιοι ταχείς οπτι­κοί έλεγ­χοι στα πάνω από 85.000 δημό­σια και κοι­νω­φε­λούς χρή­σης κτί­ρια. Μέχρι σήμε­ρα, 24 χρό­νια μετά, δεν έχουν ολο­κλη­ρω­θεί ούτε καν αυτοί! Και, βέβαια, ούτε λόγος και πρό­βλε­ψη για ουσια­στι­κούς ελέγ­χους ώστε, για όσα κτί­ρια προ­κύ­ψουν ανε­πάρ­κειες, να γίνουν ανα­λυ­τι­κή απο­τί­μη­ση της σει­σμι­κής τους ικα­νό­τη­τας και σύντα­ξη μελέ­της απο­κα­τά­στα­σης — ενίσχυσης.

- Το 50% των σχο­λεί­ων της χώρας είναι χτι­σμέ­να πριν από 25 — 30 χρό­νια και παρα­πά­νω, χρειά­ζο­νται σημα­ντι­κές ενι­σχύ­σεις και στα­δια­κά μετα­στέ­γα­ση σε νέα σχο­λι­κά κτί­ρια. Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερ­νή­σεις και τα συναρ­μό­δια υπουρ­γεία όχι μόνο δεν έχουν προ­χω­ρή­σει σε ολο­κλή­ρω­ση των ελέγ­χων και στις απα­ραί­τη­τες παρεμ­βά­σεις, αλλά επι­πλέ­ον «πέρα­σαν» με νόμους την αρμο­διό­τη­τα των σχο­λι­κών κτι­ρί­ων στους δήμους και έκο­ψαν κον­δύ­λια από τον προϋπολογισμό!

Θα μπο­ρού­σε η κατά­στα­ση να είναι σήμε­ρα δια­φο­ρε­τι­κή; Οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις υπάρ­χουν. Ομως το αστι­κό κρά­τος και η πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων, απο­λύ­τως εχθρι­κά και επι­κίν­δυ­να, αφή­νουν απρο­στά­τευ­το τον λαό. Για­τί εύκο­λα μπο­ρούν να δίνουν φορο­α­παλ­λα­γές στους εφο­πλι­στές και επι­δο­τή­σεις στους ομί­λους της Ενέρ­γειας, αλλά δεν δίνουν φρά­γκο για την αντι­σει­σμι­κή, αντι­πλημ­μυ­ρι­κή και αντι­πυ­ρι­κή θωρά­κι­ση της χώρας.

Είναι μονό­δρο­μος λοι­πόν για τους εργα­ζό­με­νους να οργα­νώ­σουν την πάλη τους για διεκ­δί­κη­ση της προ­στα­σί­ας της ζωής τους και της ζωής των παι­διών τους.

Δεν μπο­ρεί παρά να είναι ένα από τα βασι­κά κρι­τή­ρια που στις κάλ­πες πρέ­πει να καθο­ρί­σει την επιλογή.

Το δίλημ­μα είναι: ‘Η παί­ζω τη ζωή του παι­διού μου κορό­να — γράμ­μα­τα, ή την επο­μέ­νη των εκλο­γών είμαι πιο δυνα­τός και παλεύω για μια καλύ­τε­ρη ζωή!

Και σ’ αυτόν τον αγώ­να το ΚΚΕ έχει πάρει θέση. Είναι εκεί τώρα και θα είναι και μετά τις εκλογές.