Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Μπορεί η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ να βρίσκει κάθε χρόνο και πιο γελοίο τρόπο, για να αποκλειστεί νωρίς από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (για τους φίλους Τσου-Λου), αλλά αυτό δε μειώνει στο παραμικρό τα φετινά κατορθώματα του Ολυμπιακού, που είναι μια ανάσα κι ένα βαθμό μακριά από την πρόκρισή του στην επόμενη φάση, ενώ μπορεί να προκριθεί ακόμα και με δύο ήττες ή ήδη από την επόμενη αγωνιστική, αν η Άρσεναλ δεν μπορέσει να νικήσει τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο Εμιρέιτς.
Κάποτε οι ερυθρόλευκοι έπαιζαν τελευταία αγωνιστική με την Άρσεναλ κι έλπιζαν να τη βρουν βαθμολογικά αδιάφορη, με την πρόκριση στο τσεπάκι της, για να τη νικήσουν και να πετύχουν το δικό τους στόχο ή να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις του αποκλεισμού τους. Τώρα η Άρσεναλ παρακαλάει να μη φτάσει αδιάφορη από την ανάποδη στο Καραϊσκάκη, ως υψηλή καλεσμένη στο πάρτι πρόκρισης του Ολυμπιακού.
Κάποτε η ομάδα του Πειραιά κυνηγούσε τα διπλά στο Τσου-Λου (την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, για να μην ξεχνιόμαστε) με το ψαροντούφεκο. Τώρα πέτυχε δύο συνεχόμενα και τρεις σερί νίκες συνολικά (επίδοση ρεκόρ), ενώ το διπλό στο Λονδίνο άνοιξε τη συζήτηση για τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη, μπαίνοντας σε κάθε περίπτωση στο Πάνθεο, δίπλα στα διπλά του ΠΑΟ στο Άμστερνταμ (Άγιαξ), του Άρη στη Μαδρίτη (Ατλέτικο), του ΠΑΟΚ στο Λονδίνο και πάλι (Τότεναμ). Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά…
Τώρα ο Ολυμπιακός έφτασε στο σημείο να παίζει το ντέρμπι κορυφής του ομίλου την επόμενη αγωνιστική στο Μόναχο, με την Μπάγερν του Γκουαρντιόλα. Ενώ ο ερυθρόλευκος τύπος πανηγύριζε γιατί μετά την γκέλα της Μπάγερν με την Άιντραχτ στην Μπουντεσλίγκα, οι πρωταθλητές Ελλάδας είναι η μόνη ομάδα στην Ευρώπη, που διατηρεί το απόλυτο στο πρωτάθλημά της και εξασκείται στην προπαίδεια του τρία. Κι ίσως κάποτε, εκτός από την προπαίδεια, φτάσουμε και στην πολυπόθητη αθλητική παιδεία.
Κι εδώ είναι το «παράδοξο» της υπόθεσης. Όσο ο εγχώριος ανταγωνισμός ήταν σχετικά υψηλός στην Άλφα Εθνική, ο πρωταθλητής Ολυμπιακός έτρωγε κατραπακιές εκτός συνόρων, όπου η διάκριση ερχόταν ως εξαίρεση στον κανόνα, κι ύστερα έψαχνε τον τίτλο ως βάλσαμο στις πληγές του. Μέσα πάμε καλά…
Τα τελευταία χρόνια που παίζει χωρίς αντίπαλο στην Ελλάδα, προκρίνεται κάθε δεύτερη χρονιά από τους ομίλους και βάζει τις βάσεις για κάτι ακόμα καλύτερο, χρόνο με τα χρόνο.
Ένα ακόμα ποδοσφαιρικό παράδοξο είναι πως παρά τις εισαγωγές-εξαγωγές, το πωλητήριο στους καλύτερους παίκτες που ψάχνουν το άλμα στην Ευρώπη, και τα πολλά μεταγραφικά πάρε-δώσε, που συνήθως αποβαίνουν εις βάρος της συνοχής της ομάδας, αυτή πηγαίνει κάθε χρόνο από το καλό στο καλύτερο.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το ελληνικό πρωτάθλημα, όπου τις τελευταίες αγωνιστικές πρέπει να σημειώθηκε ρεκόρ ανακοινώσεων διαμαρτυρίας για τη διαιτησία, ακόμα και για το ξύλο της αστυνομίας στις κερκίδες. Κι όπου το απόλυτο των πρωταθλητών είναι στρωμένο και με κάποιες ευνοϊκές διαιτητικές αποφάσεις, σαν και αυτές στον αγώνα με τη Βέροια.
Ο Ολυμπιακός δεν έγινε βέβαια καλύτερος από τη Μπάγερν, επειδή έσπασε το δικό της απόλυτο, ούτε θα γίνει με αυτόν τον τρόπο (εκτός δηλ κι αν μας αποδείξει κάτι άλλο στο γήπεδο), αν έχει υψηλή προστασία, ακόμα κι εκεί που δεν τη χρειάζεται, αν δεν προπονηθεί απέναντι σε αντίπαλους που παίζουν για να τον κερδίσουν και δε βρίσκουν εξωαγωνιστικά εμπόδια στο δρόμο τους. Κι αυτό το καταλαβαίνουν καλύτερα οι ίδιοι οι οπαδοί του, ή τέλος πάντων όσοι κόκκινοι φίλαθλοι δεν αγαπάνε μόνο τη νίκη, αλλά και το ίδιο το παιχνίδι.